ปากร้ายแต่ใจรัก

ตอน14

“บอกว่าไม่เป็นไรก็ไม่เป็นไรสิ”แก้วพูดขึ้นขณะที่ทำหน้าตาขึงขัง

“จะให้เชื่อหรือปล่าวน่ะ”ภัทรดนัยพูดและเอามือจับบ่าแก้วเบาๆ

“เฮ้ย ทำอะไรว่ะ”เสียงโทโมะดังขึ้นจากหน้าประตูทำให้ภัทรดนัยถึงกลับผละมือออกจากบ่าแก้วแล้วหันไปมอง แก้วที่เห็นโทโมะกำลังเดินเข้ามาอย่างรวดเร็วก็รีบลุกขึ้นจะเดินหนีแต่โทโมะคว้ามือเอาไว้

“จะไปไหนแก้ว”ภัทรดนัยมองสองคนไปมา

“เอ่อ อาจารย์ว่าอาจารย์ไปล่ะนะ ยังไม่ได้กินข้าวเลย”โทโมะหันไปมอง

“จะไปก็รีบๆไป”ภัทรดนัยเดินหายไป โทโมะเปลี่ยนสายตามามองแก้วที่หันหลังให้เขาแต่มือเขายังกุมมือแก้วเอาไว้อย่างแน่น แก้วสะบัดมือโทโมะอย่างแรง

“จะไปไหนก็ไป อย่ามายุ่งกับชั้น”แก้วพูดขึ้นและดูท่าว่าครั้งนี้แก้วจะโกรธหนักกว่าครั้งก่อน

“นี่ อย่าทำตัวเหมือนเด็กสิ”โทโมะพูดขึ้นทำให้แก้วโมโหยิ่งขึ้น

“เด็กงั้นหรอ นายมาพูดอย่างงี้ต่อให้รุ่นยายก็โกรดทั้งนั้นแหละ”แก้วพูดแนวโกรดเคืองแต่ทำให้โทโมะหัวเราะออกมาเบาๆ

“เธออ่อนไหวง่ายนะแก้ว”[ไม่มั้งป๊า เป็นใครก็โกรดว่าขนาดนี้>>dada]แก้วหันหน้ามาหาโทโมะและใช้มือผลักโทโมะออกอย่างแรง

“ออกไปอย่ามายุ่งกับชั้น ชั้นมันอ่อนไหวง่าย ใจง่าย ชั้นผิด ชั้นมันไม่ดี ออกไป จะไปไหนก็ไป อย่ามายุ่งกับคนอย่างชั้น”แก้วพูดและสะบัดมือหลายๆครั้งแต่ก็ไม่หลุด

“ไม่ไป ชั้นไม่ไปไหนทั้งนั้น”โทโมะพูดและรวบเอวแก้วมากอดจากด้านหลังและปล่อยมือแก้วออก กอดไว้แน่นและจูบลงที่คอขาวๆจากด้านหลังของแก้วอย่างเบาๆหลายๆจุดแต่ไม่เกิดรอยใดๆทั้งสิ้น แก้วหดคอลงและสะบัดตัวไปมา แต่ก็ไม่หลุด โทโมะรัดแก้วแน่นและเอาหน้ายืนไปข้างๆหูแก้ว

“หายงอนได้แล้วนะ”โทโมะพูดขึ้นข้างๆหูของแก้วทำให้แก้วรู้สึกหวิวๆ แก้วทำสีหน้าระอาและสะบัดตัวจนโทโมะปล่อยมือแก้วหันไปมองหน้าโทโมะ

“ไม่มีทาง”แก้วพูดและผลักโทโมะแรงๆและวิ่งหนีไปโดยไม่มองคนข้างหลัง

“โอ๊ย”โทโมะร้องขึ้นทำให้แก้วหยุดเท้าและหันกลับมามอง โทโมะล้มลงกับพื้น แก้ววิ่งเข้าไปประคองหัวโทโมะ

“เป็นอะไร”แก้วถามขึ้นด้วยความเป็นห่วง สีหน้าเต็มเปี่ยมไปด้วยคำว่า ห่วง ห่วง ห่วง โทโมะเมื่อเห็นว่าแก้วห่วงก็เลยแกล้งร้องโอดโอย ความจริงแล้วโทโมะแค่เสียหลักล้มลงเท่านั้น

“โอ๊ยยยยยยยย”โทโมะร้องโอดโอยครางอยู่

“นี่ เจ็บตรงไหน เป็นอะไรหรือปล่าว บอกชั้นสิ”แก้วเขย่าตัวโทโมะเบาๆเมื่อโทโมะเลิกร้องโอดโอยก็ใช้มือสองข้างโอบเอวแก้วไว้แน่น

“ดีกันนะ”เมื่อแก้วได้ยินคำพูดก็รู้ว่าโทโมะแกล้งเค้า แก้วลุกขึ้นยืนและผลักโทโมะออกจากตัว เตรียมจะเดินไปโทโมะตั้งหลักได้ก็วิ่งเข้ามาใช้ตัวกระแทกตัวแก้วจนแก้วชิดกับกำแพง แก้วหันหน้ามาหาโทโมะ หน้าสองคนใกล้กันมากขนาดหายใจรดกัน โทโมะก้มหน้าลงจมูกเค้าสองคนชนกัน ลมหายใจอุ่นๆรดใบหน้าของกันและกันสายตาสองคนจ้องกันอยู่ สายตาของแก้วจากโมโหก็กลายเป็นอึ้งจากอึ้งก็กลายเป็นอ่อนไหว ส่วนโทโมะจากสายตาเจ้าเล่ห์ก็กลายเป็นอึ้งจากอึ้งก็เป็นอ่อนโยนสายตาบอบบางของแก้วมาชนกับสายตาคมเข้มของโทโมะ โทโมะเอาหน้าเข้าไปใกล้แก้วจนปากบนชนกันช้าๆและเริ่มเข้าใกล้มากขึ้นจนปากประกบกันในที่สุด ลิ้นของโทโมะเข้าไปจนชนกับลิ้นเล็ก ลิ้นโทโมะวนไปวนแก้วหลับตาลงอย่างช้าๆโทโมะก็หลับตาลง ลมหายใจทั้งคู่ยังชนกัน โทโมะจูบร้อนแรงขึ้นเรื่อยๆมือของโทโมะดันปลดกระดุมแก้วช้าๆแต่แก้วไม่รู้ตัวเลย ด้วยความที่โทโมะมือเบามาก แก้วเริ่มรู้สึกดีเค้าจูบตอบโทโมะอย่างอ่อนโยนลิ้นที่เคยแข็งทื่อกลับอ่อนไหวไปกับลิ้นหนาๆมือเล็กๆเริ่มเกิดความร้อนแรงเอื้อมไปจับเสื้อผ้านิ่มๆของอาจารย์พละ ลูบไล้ไปทั่ว โทโมะอ้าเสื้อของแก้วออกและใช้มือลูบไล้ไปมาบริเวณที่มีเสื้อกล้ามตัวบางคลุมอยู่ มือน้อยสองข้างเอื้อมไปกอดคอของชายหนุ่มอย่างเผลอตัวเผลอใจ โทโมะได้ทีก็ถอนจูบออกและเลื่อนหน้าลงมาชโลมกับลำคอขาวๆอย่างดุเดือดและร้อนแรงคราวนี้ทำให้คอขาวๆเกิดรอยแดงเป็นจ้ำๆ

“อึ้ยยย”แก้วครางเบาๆเมื่อรู้สึกเจ็บจี๊ดๆบริเวณลำคอแต่โทโมะยังไม่หยุด มือของแก้วลูบไปทั่วตัวของโทโมะ แต่ว่า......

“แก้ว!!”เสียงสาวคนหนึ่งพูดขึ้นที่หน้าห้องทำให้แก้วผลักโทโมะออกและรีบติดกระดุมเสื้อตัวเอง โทโมะยิ้มและรวบเอวแก้วมาชิดไว้กับตัว แก้วพยายามดันโทโมะออกแต่ก็ไม่เป็นผล

“ว่าไงมีน”แก้วพูดขึ้นขณะที่มีนถือกระดาษ2แผ่นในมือและยังคงตาค้างอยู่

“เอ่อ....คือ....ชั้นเอาแบบเสื้อผ้ามาให้หนะ”มีนพูดขึ้นและค่อยๆก้าวเท้าเข้ามาหาทั้งคู่และยื่นกระดาษ2แผ่นให้กับแก้ว

“อุ้ย ขอบใจมากนะ”แก้วหยิบกระดาษขึ้นมาเป็นชุดนางนพมาทที่สวยงามมากและชุดรำกระบี่ที่ดูจะเท่ห์เป็นพิเศษ

“สวยมากเลยมีน”แก้วพูดและยิ้มย่องให้มีน มีนยิ้มเล็กๆให้ทั้งๆที่หน้าตายังคงดูเหมือนกับยังอึ้งค้างเลยทำให้แก้วหันไปดันโทโมะอีกครั้ง

“ชั้นมาขัดจังหวะอะไรหรือปล่าว”มีนพูดขึ้นทำให้แก้วมองหน้าตาถลึงโต

“ปล่าวๆๆเลยมีน คือ....ชั้นไม่ได้ทำอะไรกับอาจารย์เลยนะ”แก้วแก้ตัวไปวันๆ

“จะให้ชั้นเชื่อหรอในเมื่อ ชั้นเห็นตั้งแต่เริ่ม”มีนพูดขึ้นด้วยใบหน้าแดงๆแต่แก้วกับแดงจัดไปทั้งตัวด้วยความอาย

“มีน.....คือ ขอร้องหละอย่าบอกใครนะ มัน...”แก้วพยายามจะอธิบายให้มีนฟังแต่อธิบายยังไงก็คงไม่ขึ้น

“ชั้นเข้าใจนะแก้ว”มีนพูดและยิ้มเดินออกไปจากห้อง แก้วหันไปมองหน้าโทโมะที่ยิ้มเจ้าเล่ห์มองตาเธออยู่

“นี่ ยิ้มบ้าอะไรปล่อยนะเว้ย”แก้วตีโทโมะเบาๆและสะบัดตัวออก

“ไม่ปล่อย เมื่อกี้เคลิ้มหรอจ๊ะ”โทโมะหยอดเสียงเล็กเสียงน้อยทำให้แก้วหน้าแดงซ่าน

“เคลิ้มบ้าอะไรกัน โรคจิต ปล่อยชั้นจะเอากระดาษไปเก็บ”แก้วรีบหาข้ออ้าง

“ก็ได้”โทโมะปล่อยมือออก แก้วรีบเดินไปที่โต๊ะเอากระดาษวางแล้วเอากระเป๋าทับและหันมองโทโมะที่ยิ้มกระหยิ่มที่มุมปากทำให้แก้วนึกอับอายเป็นอย่างมาก

“มองอะไร”แก้วถามโทโมะที่ดูเหมือนจะยิ้มค้าง

“มองคนเขินอยู่”โทโมะพูดและแก้วก็หลบตาโทโมะ

“หิวชะมัด”แก้วรีบเปลี่ยนประเด็น แต่แล้วเสียงกริ่งเข้าเรียนก็ดังขึ้น

“ไปก่อนนะที่รัก”โทโมะพูดแล้วยิ้มเย้ยให้แก้ว

“ใครที่รักของนายอย่าปากเสียนะ”แก้วพูดพร้อมทำท่าง้างมือ

“ก็เธอไง แก้วใจของชั้น”โทโมะพูดแล้วยิ้มเดินออกจากห้องไป แก้วแอบยิ้มบางๆตัวบิดไปมา เอ๊ะ จะยิ้มทำไมว่ะชั้น ดีใจอะไรหละต้อง หยีๆๆ มากกว่านะ แก้วนึกในใจและเมื่อนึกได้ก็หุบยิ้มเดินไปหยิบกระดาษแบบเสื้อผ้าขึ้นมาดูแต่หน้ายังคงแดงอยู่ 

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ห่างหายจากการโรคจิตไปนานมาโรคจิตกันต่อดีกว่า ฮ่าๆๆ

ยังไงก็ฝากด้วยนะคะ รักคนอ่านเหมือนเดิม 

สัญญาว่าถ้าออกจากรพ.เมื่อไหร่จะอัพทุกวันนะ

ตอนนี้นานๆอัพทีนะจ๊ะ โทษทีนะค้าา