ปากร้ายแต่ใจรัก

ตอน13

โทโมะเห็นแก้วในสภาพเสื้อกล้ามก็เลยถอดเสื้อคลุมออกและเอามาคลุมแก้วไว้ และโอบแก้วเดินหันหลังพาแก้วไปในห้อง ฟางที่เห็นท่าทีของป๊อปปี้ก็เลยค่อยๆประคองป๊อปปี้ลุกขึ้น ป๊อปปี้เมื่อลุกขึ้นได้ก็กำหมัดแน่นด้วยความแค้นและเจ็บใจ ฟางประคองป๊อปปี้ไปที่ห้องพยาบาล ป๊อปปี้เมื่อลงนอนบนเตียงได้ก็หลับไปเลยอาจเป็นเพราะไม่อยากทนความเจ็บ เมื่อแก้วถึงห้องก็นั่งลงบนเตียงร้องไห้สะอื้นเป็นการใหญ่ โทโมะไปหาเสื้อนักเรียนตัวใหม่และสวมให้แก้วที่ดูท่าจะไม่รู้เรื่องอะไร แก้วดูปวกเปียกเหมือนคนไม่รับรู้อะไร ได้แต่ร้องไห้ โทโมะสวมเสร็จก็ไปนั่งข้างๆแก้วแล้วกุมมือแก้วไว้

“เธอไม่เป็นอะไรแล้ว จะร้องไห้ทำไม ฮึ”โทโมะพูดแล้วโอบเอาหัวแก้วหนุนหัวไหล่เค้า แก้วยังไม่ตอบสนองใดๆเอาแต่ร้องไห้

“ไปล้างหน้าล้างตาซะนะ จะ7โมงแล้ว เดี๋ยวจะไม่ทันกินข้าวนะ”โทโมะพูดคำหยอดเบาๆแก้วเริ่มตั้งสติได้น้ำตาก็หยุดไหล และเอาหัวออกจากไหล่โทโมะ เช็ดน้ำตาตัวเอง

“ทำไมเค้าทำกับชั้นแบบนี้เค้าเป็นเพื่อนชั้นอยู่ไหม”แก้วพูดขึ้นแล้วเริ่มสะอื้น

“และเธอไปทำท่าไหนให้เค้าต้องทำแบบนี้หละ”โทโมะหันหน้าเข้าหาแก้ว แก้วมองหน้าโทโมะและเล่าเรื่องทุกอย่างให้โทโมะฟัง เมื่อโทโมะเข้าใจก็กำมือแน่น

“ไปล้างหน้าเถอะ”โทโมะพูด และแก้วก็ลุกขึ้นจากที่นอนเดินไปล้างหน้าล้างตาแล้วก็ออกมาเดินไปโรงอาหารกับโทโมะ ฟางวิ่งหน้าตื่นมาหาแก้ว

“แก้วๆๆ”ฟางทำท่าเหนื่อยๆ

“อะไรหรอฟาง”แก้วทำหน้าสงสัยและหันหาฟาง

“ป๊อป....เลือดออกปากเยอะมากเลย”ฟางพูดขึ้นแก้วทำตาโต

“ป๊อปอยู่ไหน”แก้วถามด้วยความเป็นห่วง

“ห้องพยาบาล”ฟางพูดจบแก้วก็รีบวิ่งไปโดยไม่รอฟางโทโมะก็เดินตามไปอย่างช้าๆจนถึงห้องพยาบาล

“อาจารย์ค่ะป๊อปเป็นอะไรมากไหมค่ะ”แก้วถามอาจารย์พยาบาลในห้อง

“สงสัยต้องโดนอะไรกระแทกหน้าอกหรือไม่ก็หน้าท้องมาแน่ๆใช่ม๊ะถึงได้ช้ำในแบบนี้”แก้วรีบถลึงตาเดินไปดูป๊อปปี้ในม่านที่กั้นไว้ ป๊อปปี้นั่งบนเตียงและถุยเลือดในปากตัวเองใส่ถังขยะเป็นระยะๆแก้วรีบเดินเข้าไป ป๊อปปี้เงยหน้าขึ้นมองอย่างรู้สึกผิด แก้วนั่งคุกเข่าลงกับพื้นเอามือจับมือป๊อปปี้ไว้แน่น

“เป็นไงบ้าง”แก้วถามด้วยความเป็นห่วงและโทโมะก็เดินเข้ามา

“ตายหรือยังว่ะ”คำถามที่กวนประสาทของโทโมะทำให้ป๊อปปี้สะดุ้งเฮือก

“ไม่ตายก็เหมือนตาย ใจมันสลายไปหมดแล้วหวะ”ป๊อปปี้พูดแล้วก้มหน้าถุยเลือดลงในถังขยะ

“มันช่วยไม่ได้เว้ย มันขึ้นอยู่กับหัวใจ”โทโมะพูดแล้วยืนกอดอก ป๊อปปี้มองหน้าโทโมะและก้มลงถุยเลือดอีกครั้ง

“ถ้าไม่ไหวก็ไม่ต้องไปเรียนก็ได้ นอนพักผ่อนซะ เดี๋ยวก็หายนะ”แก้วพูดแล้วกำมือป๊อปปี้ไว้แน่น ป๊อปปี้มองหน้าแก้วที่ดูจะเป็นห่วงเหลือเกิน มองหน้าตาที่เย็นชาของโทโมะ และมองหน้าฟางที่เหมือนจะร้องไห้

“ขอโทษนะแก้ว”ป๊อปปี้พูดขึ้นและโทโมะที่กอดอกอยู่ก็ดึงแก้วขึ้นมาอยู่ข้างๆเค้า แก้วหันมาจิ๊ปากใส่และคิ้วขมวด

“ไม่เป็นไรป๊อป ยังไงเราก็เพื่อนกัน”แก้วหันไปยิ้มให้ป๊อปปี้ ฟางที่เหมือนจะร้องไห้ก็ชักสีหน้างงกึกขึ้นมา

“มันเรื่องอะไรกันหรอฟาง งง”ฟางพูดขึ้นป๊อปปี้ถุยเลือดและหันมองฟาง

“ชั้นเลวเองฟาง”ป๊อปปี้พูดทำให้ฟางหันมามองและคิ้วขมวด

“นายไม่เลวนะป๊อป”ฟางตอบตามความคิดของเค้า

“เอาเป็นว่าถ้าชั้นหายดีจะเล่าให้เธอฟังแล้วกัน”ฟางทำตางงๆแต่ก็พยักหน้า

“งั้นเดี๋ยวชั้นไปซื้ออะไรมาให้กินดีไหม”แก้วพูดขึ้น

“อย่าเลย ชั้นกินอะไรไม่ลงหรอกเลือดเต็มปากขนาดนี้”แก้วทำสีหน้าเจ็บปวดแทน โทโมะดึงมือแก้วออกจากห้องพยาบาลไป ฟางอยากจะตามไปแต่ต้องเฝ้าป๊อปปี้ ฟางทำสายตาเป็นห่วงแล้วเดินเข้าไปนั่งบนเตียงป๊อปปี้ และเอามือแตะไหล่เบาๆ

“เฮ้อ....พวกนายมีปัญหาอะไรกันนะ แต่ชั่งเหอะนอนพักผ่อนซะนะเลือดก็ลดลงบ้างแล้ว งั้นวันนี้ชั้นไม่ไปเรียนก็ได้นะ”ฟางพูดแล้วยิ้มทั้งที่ในดวงตากลมโตยังคลอน้ำตา

“ไม่เป็นไรชั้นอยู่คนเดียวได้เธอไปเถอะ”ฟางมองป๊อปปี้ด้วยท่าทางไม่ค่อยพอใจ

“ไม่เอา ชั้นเป็นห่วงนายชั้นจะอยู่อย่าห้ามชั้นด้วย”ฟางพูดเหมือนเด็กดื้อและลุกขึ้นจากเตียง ดันป๊อปปี้ลงนอนและห่มผ้าให้ ฟางเดินไปนั่งโซฟาปลายเตียงและมองป๊อปปี้ที่ยังคงนอนลืมตา

“นายลากชั้นมาทำไม”แก้วถามขึ้นขณะที่อยู่ในโรงอาหาร สายตาทุกคนในโรงอาหารมองแก้วกับโทโมะ แก้วลืมตัวไปว่าโทโมะอยู่ที่นี่ฐานะอาจารย์ที่เค้าควรจะเคารพ เมื่อแก้วนึกได้ก็เดินหนี

“จะไปไหน”โทโมะถามเสียงเรียบ

“จะไปสั่งข้าว นี่มันก็จะ8โมงแล้วนะ”โทโมะดึงมือแก้ว แก้วหันมามองหน้าโทโมะคิ้วขมวด พยายามสะบัดมือออก ทุกสายตายังคงจับจ้อง

“ปล่อยสิ ไม่เห็นหรือยังไงว่ามีคนมองหนะ”แก้วพูดเชิงกระซิบพอได้ยินแค่2คน

“ให้อภัยป๊อปง่ายขนาดนั้นเลยหรอ”โทโมะพูดและทำหน้านิ่งแก้วไม่สนใจคำพูดและหันหน้าหนี

“ชั้นถาม ไม่ได้ยินหรือไง”แก้วเริ่มจะคิ้วขมวดแต่ก็ยังไม่ตอบ

“แก้ว!”โทโมะตะคอกเสียงดังทำให้ทุกสายตาจดจ้องมองเค้าสองคนอย่างสงสัย

“นี่ นายจะเสียงดังทำไม”แก้วพูดขึ้นและขมวดคิ้ว

“เธอจะตอบชั้นดีๆไหม”โทโมะพูดขึ้น

“ก็....ก็แค่....เค้าเป็นเพื่อนชั้น ทำไม?”แก้วทำสีหน้าสงสัย

“ทำไมอะไร แต่เค้าทำกับเธอขนาดนี้เธอยังยกโทดง่ายๆถ้าไอนั่นมันปล้ำเธอ เธอคงยอมสินะ”โทโมะพูดพอได้ยินกันสองคนและเบือนหน้าหนีแก้วด้วยอารมณ์โมโห เมื่อแก้วได้ยินก็ถึงกับโกรดอย่างมากกับคำพูดของโทโมะ แก้วสะบัดมืออย่างแรงมือโทโมะที่กำมือแก้วหลวมๆก็หลุดออกและแล้วก็ เพี๊ย ! แก้วตบโทโมะด้วยความโกรด

“นี่นายพูดอะไรออกมา ปากเสียที่สุด”แก้วกักเก็บน้ำตาตัวเองไว้ ไม่เคยคาดคิดว่าจะได้ยินวาจาทุเรศๆแบบนี้ออกมาจากปากโทโมะ แก้วหันหลังวิ่งหนีโทโมะขึ้นไปบนห้องเรียน สายตาทุกคนพากันมองโทโมะกับแก้วอ้าปากค้างเมื่อได้ยินแก้วด่าโทโมะ เมื่อโทโมะตั้งสติได้ว่าตัวเองพูดแรงไปก็วิ่งตามแก้วไป แก้ววิ่งขึ้นไปบนห้องนั่งกำมือแน่นอยู่บนโต๊ะ ดวงตาคู่สวยแดงก่ำคลอไปด้วยน้ำตาที่กำลังจะไหลแต่ก็ยังคงเก็บไว้เหมือนเดิม ในห้องเรียนว่างปล่าวมีแต่แก้วนั่งอยู่ อาจารย์ภัทรดนัยเดินมาเห็นแก้วนั่งหน้าตาเหมือนคนจะร้องไห้ก็เลยเดินเข้าไปเอามือเท้าโต๊ะแล็คเช่อร์

“เป็นอะไรหรือปล่าวจริญญา”แก้วมองอาจารย์อย่างไม่สบอารมณ์

“ปล่าวค่ะ”แก้วตอบเสียงแข็ง เสียงอึกๆอักๆในลำคอเหมือนคนสะอื้น

“อาการเธอมันฟ้อง”ภัทดนัยพูดขึ้น แก้วหันมาสบตา

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ถ้าอัพช้าขอโทษด้วยนะคะ หมอบอกว่ามืออักเสบแล้ว

เพราะพิมมากไป มันเจ็บสายน้ำเกลือ แต่ก็จะพยายามแอบหมอพิมนะ

ติชมกันตามสบายนะจ๊ะ ^___^