ปากร้ายแต่ใจรัก

ตอน12

แก้วกินข้าวเสร็จก็ไปหยิบหนังสือเอามานอนอ่านบนเตียง แก้วนอนอ่านอยู่ดีๆโทโมะก็โผเข้ามาคร่อมร่างของเธอที่นอนหยายหน้าอ่านหนังสืออยู่บนที่นอน แก้วตกใจเอาหนังสือลงและดันโทโมะออก

“ออกไปนะเว้ย ออกไปไออาจารย์โรคจิต ไปๆๆ”โทโมะยิ้มมุมปากและเอาหน้าก้มลงมาใกล้หน้าแก้ว แก้วแข็งทื่อตาค้างโทโมะเอาปากขึ้นไปจูบอย่างอ่อนโยนที่หน้าผากของแก้ว แก้วหลับตาลงอย่างรู้สึกอบอุ่น โทโมะถอนจูบออกและเดินเข้าห้องน้ำไป แก้วยังคงหลับตาค้างแต่พอเมื่อตั้งสติได้ก็ลืมตาขึ้นช้าๆ ทำไมเค้า...ไม่ทำอะไรชั้นหละ คำถามนี้วนเวียนอยู่ในหัวของแก้ว ส่วนโทโมะพอเข้าไปในห้องน้ำ ก็ถอดเสื้อออก ทำไมชั้นแกล้งยัยนั่นไม่ลง โทโมะนึกและส่ายหัวกับตัวเองเบาๆแล้วอาบน้ำ โทโมะเปิดประตูออกมาเห็นแก้วยังคงนอนอ่านหนังสือ โทโมะโยนผ้าเช็ดตัวไปบนโซฟาและขึ้นไปนอนข้างๆแก้วแล้วเอามือมากอดท้องแก้ว แก้วมองโทโมะอย่างประหลาดใจ วันนี้มาแปลกจัง แก้วนึกแล้วหันกลับไปอ่านหนังสือต่อ

“นอนได้แล้วมั้ง”โทโมะพูดแล้วหยิบหนังสือจากแก้ว แต่แก้วยื้อเอาไว้

“ชั้นเป็นผู้นำนะ ถ้าไม่กระตือรือร้นงานจะเสร็จไหมหละ”แก้วพูดแล้วจ้องโทโมะ

“แต่นี่มันดึกแล้วนะ”โทโมะหยอดตาหวานๆใส่แก้วทำให้แก้วหันหน้าไปอ่านหนังสือ

“ถ้าง่วงก็นอนไปสิใครว่า”แก้วพูด โทโมะหอมแก้มแก้วเบาๆ แก้วตกใจสะดุ้งแต่ก็ยอมและหลับตา โทโมะขึ้นคร่อมแก้วอีกครั้งแก้วที่หลับตาอยู่แทบจะไม่รู้ตัวแต่เมื่อลืมตามาเห็นโทโมะคร่อมตัวเธอไว้และก้มหน้าลงจูบคอขาวๆของเธออย่างเมามันส์แก้วเลยรีบใช้มือดันโทโมะออกอย่างรวดเร็ว

“ออกไปนะ อย่าทำแบบนี้ได้ไหม”แก้วร้องโวยวายโทโมะมองหน้าและเอาปากประกบลงอย่างเฉยชาและวนลิ้นไปมา โทโมะถอนจูบออกและใช้มือปลดกระดุมเสื้อของแก้ว แก้วที่ดูยังตั้งสติไม่ได้ก็นอนแน่นิ่งเหมือนตอไม้โทโมะได้ใจเลยถอดเสื้อตัวเองออก และชโลมมือไปทั่วตัวของแก้ว ใช้มือสอดเข้าไปในเสื้อกล้ามตัวบางของแก้วอย่างเบามือ โทโมะพรมจูบลงไปตามลำคอของแก้วที่เหมือนเป็นตอไม้ นอนตาค้างหายใจไม่เป็นจังหวะตัวแข็งทื่อในมือมีหนังสือ1เล่ม โทโมะค่อยๆถอดเสื้อของแก้วออกแต่แก้วกลับตั้งตัวได้เมื่อรู้สึกเย็นๆที่หน้าท้อง ทำให้แก้วคว้าหนังสือที่มือฟาดลงบนหัวของโทโมะไม่ยั้งโทโมะที่รู้สึกเจ็บก็จับมือแก้วไว้แล้วหัวเราะอย่างบ้าคลั่ง นี่นายไม่ได้นอนมากี่วันแล้วถึงได้รั่วขนาดนี้ สมองกรวงหรือยังไงโดนฟาดแต่กลับหัวเราะ แก้วนึกและทำหน้าเบ้ ยั้งมือค้างเอ้าไว้ โทโมะพลิกตัวลงนอนราบกับเตียงและหัวเราะ

“ฮ่าๆๆๆๆๆ”แก้วมองด้วยสายตางุนงง ในมือถือหนังสือค้างอยู่ก็เอามือลง

“นี่นายโดนตีจนประสาทกลับเลยหรอเนี้ย”แก้วพูดแล้วมองด้วยสายตางงๆ

“ใช่ ประสาทชั้นกลับไปหมดแล้ว จนไม่รู้ว่าตอนนี้ชั้นรู้สึกอะไร”โทโมะหยุดหัวเราะแก้วที่ทำหน้างงก็ดูท่าจะอึ้งกับคำพูดของโทโมะ โทโมะหันหน้ามองแก้วที่กำลังทำหน้าอึ้งเงียบไม่พูดอะไร โทโมะจับเสื้อแก้วที่อ้าออกปิดและติดกระดุมไว้อย่างเดิม แก้วที่ค้างอยู่พอมีสติก็มองโทโมะอย่างไม่เข้าใจ นี่นายหมายความว่าอย่างไงกัน แก้วมองไปนึกไปจนเหม่อ โทโมะเมื่อติดเสร็จก็หยิบหนังสือจากมือแก้วทำให้แก้วรู้สึกตัวและมองตาม

“จะเอาไปไหน ชั้นจะอ่าน”แก้วพูดและทำท่าจะดึงกลับ แต่โทโมะกลับเปิดอ่าน

“อ่านมั่งไม่ได้ไง๊”โทโมะพูดแก้วเลยไม่ตอบอะไร ดูเหมือนว่าแก้วมัวแต่คิดกับคำพูดของโทโมะเมื่อกี้วนไปวนมาอยู่ในหัว

เช้าตรู่

แก้วตื่นมาก็เจอโทโมะนอนอยู่ข้างๆหน้าตาทั้งคู่ดูอวบอิ่ม โทโมะนอนถอดเสื้อตั้งแต่เมื่อคืนแก้วหยิบผ้าห่มที่ตัวของเธอมาห่มให้โทโมะและลุกไปอาบน้ำ แก้วเดินออกมาหวีผมและหยิบกระเป๋าเดินออกจากห้องไป เมื่อโทโมะลืมตามาไม่เห็นแก้วก็ลุกขึ้นเกาหัวเบาๆและเข้าห้องน้ำไป แก้วไปไหนนะนี่มันพึ่งจะ05.50น.เองนิ โทโมะนึกไปอาบน้ำไป โทโมะอาบน้ำเสร็จก็ออกมาแต่งตัวแล้วเดินหาแก้ว แก้วเดินไปนั่งเล่นที่หนังอาคารBป๊อปปี้เห็นแก้วก็เดินเข้าไปนั่งข้างๆ

“ตื่นแล้วหรอแก้ว”ป๊อปปี้ถาม แก้วหันไปมองแล้วพยักหน้าอย่างอารมณ์ดี

“ทำไมวันนี้ตื่นไวหละป๊อป แล้วฟางตื่นหรือยังหละ”แก้วถามขึ้น

“ยังไม่ตื่นเลยและไอโมะหละ”ป๊อปปี้ถามแก้วที่นั่งเหม่อไปไกล

“ยังไม่ตื่นเหมือนกัน”แก้วตอบแล้วคิดอะไรวนไปมาในหัว

“ชั้นมีอะไรจะบอกอ่ะแก้ว”ป๊อปปี้พูดขึ้นมา แก้วเลยหันไปมองหน้า

“อะไรหรอ”แก้วถามด้วยแววตางงๆ

“ชั้น.....ชั้นชอบเธอ”ป๊อปปี้พูดจบก็ทำให้แก้วตาเบิกกว้าง แต่ว่าแก้วกลับรู้สึกเฉยๆ

“ชั้นชอบเธอจริงๆนะแก้ว มันนานมากแล้ว ชั้นพยายามจะเก็บไว้ แต่มันก็เก็บไม่อยู่สีกที หวังว่าเธอคงจะไม่รังเกรียจชั้นหรอกนะ”ป๊อปปี้ยิ้มแล้วค่อยๆเลื่อนมือไปจับมือของแก้ว

“เป็นแฟนกับชั้นได้ไหม”คำพูดของป๊อปปี้ทำให้แก้วมีสติ ดึงมือออกจากป๊อปปี้และหันหน้าหนี เอามือลูบผมเบาๆ

“เอ่อ.....คือ.....อย่าเลย”แก้วพูดขึ้น ป๊อปปี้เหมือนทั้งโลกนี้หยุดหมุน เหมือนเค้าอยู่ตัวคนเดียวในห้องที่มืดๆน้ำตาแทบจะไหลออกมาเป็นสายเลือด สิ่งที่เค้าเก็บไว้ตลอดมาและตัดสินใจพูดขึ้นในวันนี้ทำให้เค้าต้องผิดหวังครั้งใหญ่เค้าอยากจะทิ้งตัวลงมาจากตึกสูงๆ แต่เค้าก็ทำไม่ได้

“ชั้นขอโทษจริงๆนะ คือ....ชั้นว่าเราเป็นเพื่อนกันดีกว่า”แก้วพูดจบป๊อปปี้ก็โผเข้ากอดแก้วแน่นแก้วพยายามดิ้นและผลักป๊อปปี้ออก ป๊อปปี้ปล่อยออกและจับแก้วหันหน้าเข้าหาเอาปากจูบอย่างบ้าคลั่ง แก้วทั้งดันทั้งทุบตัวป๊อปปี้ป๊อปปี้พยายามเอาลิ้นเข้าไปในโพรงปากของแก้วแต่แก้วกัดฟันไว้แน่นทำให้ป๊อปปี้สำรวจได้แค่รอบนอก แก้วร้องไห้ออกมาและพยายามทุบหน้าอกของป๊อปปี้อย่างแรง แรงของทั้งตัวดันออกมาแต่ก็ไม่หลุดพ้น ป๊อปปี้ใช้มือปลดกระดุมเสื้อแก้วอย่างเร็วและลูบเมือไปมาอย่างบ้าคลั่งแต่ปากยังคงจูบค้างคาอยู่ แก้วร้องไห้สะอื้นจนหายใจไม่ถนัด แต่บังเอิญพอดีที่โทโมะมาเห็นแล้วรีบวิ่งเข้าไปดึงป๊อปปี้ออกและก็ ผลั้ว!! หมัดอันทรงพลังซัดเข้าที่หน้าของป๊อปปี้จนเลยออกมุมปากด้านซ้ายของป๊อปปี้ แก้วตั้งสติได้ก็วิ่งไปเกาะโทโมะไว้แน่น โทโมะหันหน้ามองแก้วที่น้ำตาอาบแก้มสองข้างยังไม่หยุดไหล

“เธอไม่เป็นไรนะแก้ว”ขณะที่โทโมะถามแก้วป๊อปปี้ก็คว้าแขนของโทโมะและก็ ผลั้ว!! หมัดอันเต็มไปด้วยแรงโมโหซัดเข้าที่หน้าของโทโมะอย่างแรงโทโมะล้มลงอย่างไม่ตั้งตัวแต่ใบหน้ายงคงรูปเดิม แก้วเดินเข้าไปประคองโทโมะแต่ป๊อปปี้เข้าไปดึงแขนเสื้อแก้วมาอยู่กับเค้า

“ปล่อยนะเว้ย ปล่อย บอกว่าปล่อย”แก้วดื้นทั้งตัวจนป๊อปปี้ดึงเสื้อแก้วจนเสื้อคลุมหลุดออกเหลือแต่เสื้อกล้ามตัวบางของเขา แก้วเอามือคลุมไหล่ตัวเอง และรีบวิ่งไปหาโทโมะ ป๊อปปี้รู้สึกโมโหเลยคว้างเสื้อแก้วไปทางอื่นและกำลังจะวิ่งไปต่อยโทโมะแต่โทโมะกลับตั้งหลักได้ลุกขึ้นอย่างเร็วแล้วต่อยเข้าท้องของป๊อปปี้อย่างจังทำให้ป๊อปปี้ล้มลงนอนตัวงอเป็นกุ้งเมื่อแก้วเห็นก็อดห่วงไม่ได้ อย่างน้อยก็เป็นเพื่อนกัน แต่แก้วก็ยังไม่กล้าเข้าไปหา ฟางวิ่งมาทันพอดีเลยรีบเข้าไปประคองป๊อปปี้

“ป๊อปๆๆ นี่มันเกิดอะไรขึ้นหรอแก้ว”ใบหน้าอันน่ารักถามขึ้นมาด้วยสายตาเป็นห่วง

“ชั้นไม่รู้ ไม่รู้ ไม่อยากรับรู้อะไรอีกแล้ว”แก้วเอามือปิดหูตัวเอง น้ำตาไหลอาบแก้ม

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

เฮ้อออ อาจจะไม่ค่อยได้อัพนะคะ ขอโทษอย่าสูง

ขอบคุณทุกคนที่ติดตามนะคะ ไม่ว่าจะชอบหรือไม่ชอบ

และก็ขอโทษที่เนื้อหาไปคล้ายพี่พลอย คงอ่านของพี่เค้ามากไป 

อิอิ แต่บอกได้เลยว่าสู้ไม่ได้โดยสิ้นเชิง ^__^