ขอบคุณที่ทำให้ผมได้รักเธอ

เวลา17:00 น.
-ห้างชื่อดังแห่งหนึ่ง-
“แก้วจะมาซื้ออะไรหรอ”ร่างสูงถามหลังจากพาร่างบางมาเดินซื้อของตามที่สัญญาไว้
“คือแก้วจะมาซื้อของวันเกิดให้ป๊าอะแต่ไม่รู้ว่าผู้ชายเขาจะอยากได้ของแบบไหน”
“อืมมม....โมะว่าโมะช่วยได้น้ะตามโมะมาสิ” แล้วโทโมะก็จูงมือแก้วไปยังร้านขายนาฬิกาแห่งหนึ่ง
-ร้านขายนาฬิกา-
“สวัสดีค้ะต้องการสินค้าชินไหนถามได้น้ะค้ะ”พนักงานสาวพูด
“คือผมอยากได้นาฬิกาสำหรับเป็นของขวัญให้คุณพ่อ(?)นะครับ” ร่างสูงตอบ
“รอสักครู่นะค้ะเป็นของมาใหม่อยู่หลังร้านยังไม่ได้เอาขึ้นมาโชว์เลย” แล้วพนักงานสาวก็เดินไปหลังร้าน
“นี้!โมะใครพ่อโมะป๊าแก้วตั้งหาก”ร่างบางเอ่ยถาม
“เอาน่าอีกไม่นานก็เป็นพ่อโมะอยู่ดีนั้นแหละ”
“มะ หมาย ความว่าไง” -///-ร่างบางออกอาการเขินเล็กน้อย(?)
“ก็อย่างที่แก้วคิดอะแหละ”
“ได้แล้วค้ะ เป็นคอนเล็คชั่นใหม่เลยน้ะค้ะเลือกดูก่อนได้ค้ะ
.
.
.
.
.
.
.
.
“ขอบคุณน้ะโมะที่อุตสามาส่งแล้วก็ไปช่วยเลือกของขวัญอะ” แก้วบอกขอบคุณเมื่อรถสปอร์ตสีดำคันหรูแล่นมาหยุดจอดหน้าบ้านเธอ
“อือ ไม่เป็นไรโมะเต็มใจ”
“งั้นวันศุกร์นี้มางานวันเกิดป๊าแก้วด้วยน้ะ”ร่างบางเอ่ยชวน
“พ่อแก้วอนุญาติหรอ?”ร่างสูงเอ่มถามอย่างไม่แน่ใจก็ใครๆก็รู้นิว่าพ่อของร่างบางนะหวงเธอขนาดไหนถ้าเค้ามาจะมีชีวิตรอดกลับไปรึเปล่าก็ไม่รู้ (ป๊าเว่อร์อะ//ไรเตอร์)  (เรื่องจริง(?)เว้ยยย ย//ป๊า)
“เอาน่ามาเถอะน้ะ”
“ก็ได้ งั้น ฝันดีน้ะ”
“อือ! -///-“ (รู้สึกวันนี้แก้วเขินบ่อยน้ะ//ไรเตอร์)
วันศุกร์งานวันเกิด  (ขอข้ามเลยละกันน้ะพอดีคิดไม่ออก)
“สวัสดีครับ /สวัสดีค้า” เพื่อนสาวเพื่อนชายร่างบางเมื่อมาถึงงานวันเกิดแล้วก็เลยยกมือไหว้สวัสดีเจ้าของวันเกิดนั้นก็คือพ่อของร่างบางนั้นเอง
“อืม”ชายสูงอายุคงจะอารมณ์ดีกว่านี้ถ้าไม่มีเพื่อนผู้ชายของลูกสาวตัวเองมางานด้วย
“เอ่อ...พวกแกเข้าไปในงานก่อนละกันน้ะตามสบาย”ร่างบอกบอก
“ป๊าอะ เพื่อนแก้วอุตสามาน้ะทำหน้าดีๆหน่อยสิ” ร่างบางแขวะพ่อตัวเองเล็กน้อย
“ก็ทำไงได้ก็มันหวงลูกสาวนิ”พ่อร่างบางพูดจริงจังปนตลก(เอ๊?ยังไง?)
“ป๊าอะก็เพื่อนกันหมดไม่มีอะไรจริงๆ”ร่างบางอธิบายให้ฟัง
“โอเคๆเชื่อๆ งั้นเราเข้าไปในงานกันดีกว่าน้ะลูก”
“เอ่อ...ป๊าเข้าไปก่อนเอะค้ะเดี๊ยวแก้วตามไป”
“งั้นรีบตามมาน้ะ”แล้วพ่อร่างบางก็เดินเข้าไปในงาน
ที่ร่างบางยังไม่เข้าไปในงานไม่ใช่อะไรหรอกก็ร่างสูงที่ไปช่วยเธอเลือกของขวัญเมื่อวันก่อนยังไม่มาเลยน้ะสิ จะเป็นอะไรรึปล่าน้ะว่าแล้วเลยหยิบไอโฟนสีขาวเครื่องโปรดขึ้นมาเพื่อนจะโทรตาม
“แก้ว” ยังไม่ทันที่ร่างบางจะกดโทรออกร่างสูงก็วิ่งเข้ามาหยุดอยู่ตรงหน้าร่างบางด้วยอาการเหนื่อยหอบซะแล้ว
“โทโมะ แก้วนึกว่าจะไม่มาซะแล้ว”
“ต้องมาอยู่แล้วละ โมะยังมาทันใช่ไหม ขอโทษทีน้ะพอดีรถติดมาเลยอะ”ร่างสูงอธิบายเหตุผลที่เขามาช้าจริงๆแล้วเขาตั้งใจจะมาเป็นคนแรกด้วยซ้ำ แต่ใครๆก็รู้ว่ารถราในกทม.ช่วงเย็นๆนี่ติดขนาดไหน
“ทันสิเข้าไปข้างในกันเถอะแขกใกล้ครบแล้วละ”ร่างบางบอกแล้วจูงมือร่างสูงเข้าไปในงาน
.
.
.
“แก้วมาแล้วหรอลูก”
“ค้ะพ่อ”
“เอ่อ..สวัสดีครับ”ร่างสูงพูดตะกุกตะกักเล็กน้อยเพราะกลัวพ่อร่างบาง
“นายชื่อโทโมะใช่ไหม?”พ่อร่างบางถาม
“เอ่อ...ใช่ครับ”
“อืมเห็นยัยแก้วชอบพูดให้ฟังบ่อยๆ”
“เอ่อ..อืมครับ”
“ป๊าอะแก้วไม่ได้พูดถึงโทโมะบ่อยสักหน่อย”ร่างบางพูดแทรกขึ้นมาเพื่อแก้ตัวแล้วก็ทำลายความตึงเครียดระหว่างบทสนทนาเล็กน้อย
“55ชั่งมันเถอะลูก”
-----------------------------------------------------------------------------------------------
มาอัพแล้วววว จริงๆกะจะมาอัพให้ตั้งแต่เมื่อวานแต่เข้าเว็บไม่ได้><   ตอนนี้มาอัพให้แบบยาวๆ>< อ่านแล้วเม้นด้วยน้าาา