ขอบคุณที่ทำให้ผมได้รักเธอ

งานเลิก

“ขับรถกลับบ้านดีๆน้ะโทโมะ^^”ร่างบางพูด

“อืมแก้วก็เข้าบ้านไปนอนได้แล้วน้ะเดี๊ยวจะสบายเอา”

“อืม-///-ขอบคุณน้ะที่เป็นห่วง><”

“งั้นโมะกลับก่อนน้ะ”

ในบ้านแก้ว 

“ป๊าคนนี้ม๊าว่าผ่านน้ะ ป๊าว่าไง”แม่ร่างบางพูด

“อืม...ป๊าก็ว่าผ่านน้ะม๊า 55”

“อะไรผ่าน ไม่ผ่านกันค้ะ ป๊าม๊า” ร่างบางที่พึงเดินเข้ามาได้ยินเสียงคุยกันเลยเข้ามาถาม

“555ก็โทโมะไง”พ่อแก้วตอบ

“โทโมะ? ทำไมหรอค้ะ?”

“อย่าคิดว่าแม่ไม่รู้น้ะแก้ว แก้วก็ชอบโทโมะ  โทโมะเค้าก็ชอบแก้วเรื่องแบบนี้แม่ดูออก”

“-///-“ได้ยินแม่ตัวพูดขนาดนี้จะไม่ให้เขินได้ยังไงละ

“ป๊าว่าโทโมะเข้าก็ดูเป็นคนดีน้ะ 55”

“พอเลยๆป๊ากับม๊าอ่าแซวแก้วทำไมก็ไม่รู้-///-ไปนอนดีกว่า“

หลังจากโดนพ่อแม่ตนเองแซวยกใหญ่ก็เลยขึ้นมาเขิน(?)คนเดียวอยู่บนห้อง นี่ก็จะปาไป5ทุ่มกว่าแล้วแต่ร่างบางยังนอนเกลือกกลิ้งอยู่บนที่นอนสีดำตัดกับลายมิกกี้เมาส์การ์ตูนตัวโปรดของเธออยู่บนที่นอน เบื่อๆไม่มีอะไรทำเลยหยิบบีบีสีเขียวสุดโปรดของเธอขึ้นมาแล้วทักใครบางคนที่ทำให้เธฮเขินได้ทุกสถานการณ์ไป

KaewJai say:

หลับรึยัง?

Tomo say:

No

KaewJai say:

ไม่ง่วงหรอ

Tomo say:

ไม่อะ

KaewJai say:

อืม

Tomo say:

ไปนอนได้แล้วพรุ่งนี้งานเช้าน้ะเด็กน้อยย ย บ๊ายบาย ฝันดี น้ะ จุ้บ!

เมื่อเห็นข้อความล่าสุดที่เข้ามาไม่กี่นาทีนี้เข้าไปเธอถึงกับทำอะไรไม่ถูกเลยที่เดียว ก็มันเขินนิ

“อะ...ไอ้...ฮึ้ย!”อยากจะต่อว่าร่างสูงซะหน่อยแต่สุดท้ายก็คิดคำพูดไม่ออกเลยตัดสินใจไปปิดไฟแล้วเข้านอน

-----------------------------------------------------------------------------------------------

อ่าขอโทษน้ะค้ะรีดเดอร์มาแบบสั้นมากเลยไรเตอร์สมองตื้อมาเลยคิดไม่ค่อยออก เดี๊ยวจะพยายามมาอัพตอนต่อไปให้เร็วที่สุดน้ะค้ะ  อย่าพึงหนีกันไปไหนน้ะค้ะ ถ้าเม้นเยอะโหวตเยอะก็จะได้อ่านเร็วค้ะ