COME BACK TO ME ได้โปรด...ที่รัก

                ทำไมเขารู้สึกว่าคนที่เขาเจอที่สุสานไม่ใช่เฟย์นะ  หรือเขาจะคิดถึงฟางมากเกินไปจนสับสนเอาภาพ
 
ของเธอมาซ้อนทับกับภาพของเฟย์
 
ป็อปปี้ได้แต่นอนก่ายหน้าผากเฝ้าครุ่นถึงผู้หญิงสองคนที่เขาเจอ
 
เขาไม่เชื่อเรื่องวิญาณ และไม่คิดว่าฟางจะกลับชาติมาเกิดใหม่อะไรเทือกๆนั้นด้วย  แล้วถ้าทุกอย่างมันไม่ได้เป็น
 
แบบที่เขาเห็นแต่แรกหล่ะ
 
ทั้งกลิ่นน้ำหอมวันนั้น ทั้งวันนี้เฟย์ที่เขาเจอที่สุสาน กับที่บ้านมันเหมือนกับว่าเธอไม่ใช่คนเดียวกัน ไหนจะที่เขา
 
เห็นจากบนเวทีอีก สองคนนี้ไม่ใช่ว่เหมือนกันจนแยกไม่ออก เขาป็นเพื่อนฟางมานานทำไมเขาจะแยกไม่ออก
 
ว่าคนไหนเฟย์หรือคนไหนฟาง บางทีชีวิตคนเราก็เหมือนละคร
 
ป็อปปี้ผุดลุกจากที่นอน ตัดสินใจทำบางอย่าง
 
 
 
ชายหนุมขับรถมาจอดที่หน้าบ้านของเฟย์ที่แอบถามจนรู้ว่าเธอกลับมาอยู่เมืองไทยตั้งแต่ครึ่งปีก่อนแล้วและกลับมา
 
 
พักบ้านหลังเดิม
 
 
จอดรถให้ไกลจากตัวบ้านเพื่อไม่ให้เสียงเครื่องยยนต์ดังไปปลุกคนที่อาจอยู่ในบ้านได้
 
ร่างสูงโหนตัวผ่านประตูรัวเข้ามาได้อย่างไม่ยากเย็น เดินลัดเลาะเข้ามาด้านในบ้าน รู้ดีว่าสองพี่น้องแอบซ่อนกุญแจ
 
เข้าบ้านไว้ตรงไหนหยิบมาไขเปิดด้วยเสียงเงียบกริบ
 
ภาพสลัวของเฟอร์นิเจอร์ทุกชิ้นยังคงอยู่ที่เดิมไม่เปลี่ยนแปลง ราวกับเจ้าของบ้านไม่เคยย้ายไปไหน
 
เดินย่องขึ้นชั้นสองของบ้าน ลังเลระหว่างประตูสองบาน ก่อนจะเลือกเปิดประตูบานทางด้านซ้ายมือ
 
จรดปลายเท้าเงียบกริบเข้ามาด้านใน ทุกๆอย่างยังคงอยู่ในที่ๆมันควรอยู่ ไม่มีอะไรบ่งบอกว่ามีใครอื่นนอกจากเขา
 
ที่ยืนอยู่ในห้อง
 
 
เขาแค่บ้าไปเองซินะ หวังว่าทุกอย่างมันจะเป้นเหมือนในละคร หวังว่ามันจะเป็นเพียงแค่ตลกร้ายที่เธอหลอกเขา
 
เล่นเท่านั้น  แต่สุดท้าย มันก็เป็นเพียงความหวังที่ไม่มีวันเป็นจริงไปได้
 
ทรุดตัวลงนั่งกับพื้นอย่างหมดแรง ความผิดหวังถาโถมเข้ามาอย่างไม่หยุดยั้ง
 
ไม่มีทางไหนที่เขาจะได้เธอกลับคืนมาเลยซินะ ไม่มีวัน....
 
ร่างสูงยกมือปิดหน้ากลั่นเสียงสะอื้นที่มีไม่ให้หลุดออกมาจากลำคอของตัวเอง
 
 
                 “ไอ้ป็อป พอได้แล้วเมิง”
 
เขื่อนยื้อแก้วเหล้าในมือเพื่อนเอาไว้ หลังจากทนนั่งมองเพื่อนดื่มมาตั้งแต่เมื่อวาน อยู่ๆมันก็กลับมาทำตัวตายซาก
 
เหมือนวันที่มันรู้ว่าฟางจะไม่มีวันกลับมาหามันแล้วไม่มีผิด แต่นั้นมันก็ตั้งแต่7ปีที่แล้วนี่หว่า
 
แล้วนี่มันเกิดบ้าอะไรขึ้นมาหรือจะเพราะมันเจอเฟย์ โรคเก่าเลยกำเริบ
 
                  “เมิงทำแบบนี้ไปฟางก็ไม่มีวันกลับมาหาเมิงหรอก”
 
                  “ไอ้เขื่อน เมิงอย่ายุ่ง”
 
ป็อปปี้กระชากเสื้อชายหนุ่มอย่างโกรธจัดกับสิ่งที่เขาพูด
 
                  “เอาดิ ถ้าเมิงต่อยกรูแล้วเมิงจะเลิกบ้า กรูยอมเจ็บ”
 
เขื่อนส่งสายตาท้าทาย ป็อปปี้ผลักเพื่อนออกห่าง ก่อนจะหันไประบายอารมณืกับข้าวของแทน
 
                   “โธ่โว้ย ทำไมว่ะ ทำไม”
 
โทโมะ แก้ว เฟย์ วิ่งเข้ามาดูด้วยสีหน้าตกใจกับเสียงดังโครมครามที่เกิดขึ้น
 
สองสาวยกมือปิดปากอย่างตกใจกับสถาพอารมณ์ของป็อปปี้
 
                     “ไอ้ป็อป”  โทโมะกับเขื่อนเข้ามารั้งเพื่อนที่ดูจะคุมอารมณ์ตัวเองไม่อยู่เอาไว้
 
                      “พี่ป็อปพี่เป็นอะไรไปอ่ะ” แก้วส่งเสียงถามอย่างกล้าๆกลัวๆ
 
                      “เอาไงดีว่ะไอ้โมะ”
 
                      “เหมือนเดิม”
 
โทโมะตอบเขื่อนิ่งๆ ก่อนจะจัดการฟาดฝ่ามือเข้าที่ท้ายถอยของเพื่อน ทำให้ป็อปปี้ล้มลงไปกองกับเพื่อนในทันที
 
เขื่อนพยุงร่างเพื่อนไปนอนที่โซฟาในห้องนั่งเล่นก่อนจะกลับมาช่วยสองสาวเก็ยข้าวของที่
 
โดนป็อปปี้ระบายอารมณ์เข้าใส่
 
                      “นี่มันเรื่องอะไรกันพี่เขื่อน”
 
 
ความเศร้าที่มองเห็น ‘เมิงทำแบบนี้ไปฟางก็ไม่มีวันกลับมาหาเมิงหรอก’
 
~♬ ♫~♬ ♥  ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥  ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥  ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥  ~♬ ♫~♬
 
 ขอโทษคราบที่มา แต่อย่างน้อยก็มานะ เด๋วอัพอีกตอนให้แล้วกันนนนนน
เจอกันตอนหน้าค่ะ ^^