COME BACK TO ME ได้โปรด...ที่รัก

 

                  “ไอ้ป็อปมันเคยเป็นแบบนี้ตอนที่ฟางเพิ่งเสียไปใหม่ๆ ที่จริงมันเป็นหนักกว่านี้ด้วยซ้ำ พวกพี่เกือบ

 

จะเสียมันไปก็หลายที ก็อย่างที่เห็นป็อปมันเป็นคนโมโหแรง  เรื่องที่ฟางต้องตาย มันก็โทษตัวเองทั้งๆที่คนผิดก็

 

คิดพี่”

 

เขื่อนเสียงเบาในตอนท้าย เบือนหน้าหนีสายตาของเฟยืที่มองมา

 

                 “ไม่ใช่ซักหน่อย ทำไมพวกพี่ต้องเอาแต่โทษตัวเองด้วย”

 

                  “ทุกอย่างมันเป็นเพราะอุบัติเหตุตั้งหาก”

 

                  “แต่ถ้าพี่ไม่คิดแผลงๆ ฟางก็คงไม่เสียใจ แล้ววิ่งออกไปแบบนั้น”

 

                  “ไม่ใช่หรอก ถ้าไม่ใช่เพราะกรูท้าพวกเมิงก็คงไม่ทำ”

 

ทั้งสามคนเงยหน้ามองโทโมะที่เดินเข้ามาเงียบๆ

 

                  “หึ ถ้างั้นเราก็คงผิดเท่าๆกัน ที่ทำให้ฟางต้องตาย ไอ้ป็อปเองก็เหมือนคนตายทั้งเป็น”

 

สายตาปวดร้าวของโทโมะทำให้แก้วกับเฟย์มองตากันด้วยสีหน้ารู้สึกผิด มีบางอย่างที่พวกเธอปกปิดไว้ และมัน

 

กำลังเลวร้ายขึ้นเรื่อยๆ

 

                  “พี่เขื่อนเฟย์พาแก้วกลับบ้านก่อนนะค่ะ”

 

เฟย์ไม่รอให้ใครพูดอะไรออกมา เธอลากแก้วขึ้นรถแท็กซี่ออกไปจากบ้านของทั้งสามหนุ่มทันที

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

                “พี่ป็อป ไปดูหนังกันมั้ยค่ะ”

 

                “หืม”

 

ป็อปปี้เลิกคิ้วอย่างแปลกใจกับคำชวนของเฟย์ เหลืบมองเขื่อนที่มันหันหน้าหนีไม่ยอมสบตากับเขา

 

               “นะพี่ป็อป ไปเป็นเพื่อนเฟย์หน่อยนะค่ะ”

 

ไม่รอฟังคำตอบจากปากชายหนุ่มตรงเข้าไปลากแขนชายหนุ่มออกจากบ้านไปทันที เขื่อนได้แต่มองตามหลังคน

 

ทั้งคู่ไปอย่างอึดอัด ถ้าเป็นคนอื่นเขาคงออกอาการ อยากเข้าไปชกซักเปรี้ยงให้หายโมโห แต่นี่เป็นเพื่อนที่เขารัก

 

เขาถึงได้ยอม ยอมเสียหัวใจตัวเองให้คนที่ถือว่าเป็นเพื่อนตาย

 

 

               “เฟย์ตกลงเราอยากมาดูหนัง หรือมาทำอะไรกันแน่”

 

ป็อปปี้เอ่ยถามหญิงสาวเสียงเนือย เขายังไม่อยากออกมาเจอผู้คนตอนนี้ แล้วยิ่งออกมากับคนที่เป็นเหมือนตัวแทน

 

ของเธอ เขายิ่งไม่อยากเจอ ยังไม่พร้อมเลยซักนิด

 

                “ดะ...ดูหนังซิค่ะ อ๊ะ เฟย์ไปห้องน้ำก่อนนะค่ะ”

 

เฟย์รีบร้อนลุกจากที่นั่ง หายออกจากร้ายไป ป็อปปี้ได้แต่มองตามหลังเฟย์ไปด้วยสายตาสงสัย

 

ผ่านไปเกือบครึ่งชีวโมง คนที่บอกว่าจะไปห้องน้ำก็ยังไม่โผ่ลมา

 

               “เฟย์ เราหายไปไหนกันแน่ ถ้ายังไม่มาพี่จะกลับแล้ว”

 

กรอกเสียงใส่ปรายสายอย่างหงุดหงิด เฟย์ตอบเพียงแค่ว่ากำลังเดินอยู่ ให้เขารออีกดี๋ยว

 

               “ทำไม...”

 

ความรู้สึกแบบนี้ ไม่นะ ทำไมรู้สึกแบบนี้แกแล้ว

 

ป็อปปี้ยกมือทาบที่หน้าอกข้างซ้ายของตัวเองอย่างแปลกใจ กับอาการสั่นไหวของหัวใจ ทั้งๆที่ก่อนหน้านี้เขาไม่มี

 

อาการกับคนตรงหน้า แต่นี่เพียงแค่เห็นหน้าเธอเขาก็รู้สึกเหมือนได้ของที่อยากได้คืน

 

มันอะไรกัน

 

               “ขอโทษค่ะ เฟย์ดูของเพลินไปหน่อย” 

 

น้ำเสียงที่ดูจะแปลกแปร่งไปของเฟย์ทำให้ป็อปปี้ขมวดคิ้วพันกันยุ่ง

 

               “เอ่อ กินกันเลยมั้ยค่ะ เฟย์หิวแล้ว”

 

หญิงสาวเฉไฉหยิบตะเกียบขึ้นมาคีบอาหารใส่ปาก หลบสายตาคมของชายหนุ่มที่มองจ้องมา

 

               “ปะ...พี่ป็อป กินนี่ซิ พี่ชอบไม่ใช่เหรอ”

 

 

ป็อปปี้มองข้าวปั้นหน้าปลาไหลในจานด้วยแววตาอึ้งๆ มีไม่กี่คนที่รู้ว่าเขาชอบกินข้าวปั้นหน้านี้

 

คนหนึ่งที่รู้ก็คือ พี่สาวของคนตรงหน้า

 

               “ทำไมเรารู้ว่าพี่ชอบ”

 

 

               “อ๊ะ..เอ่อ”

 

               “พี่ฟางเคยเล่าให้ฟังนะค่ะ กินเถอะ เดี๋ยวหนังจะเข้าแล้ว”  หญิงสาวขยับตัวไปมาอย่างอึดอัด

 

 

ทั้งสองลงมือกินอาหารมื้อนี้อย่างฝืดคอเต็มที

 

               “เราจะไปเข้าห้องน้ำก่อนรึเปล่า พี่จะยืนรอ”

 

               “ค่ะ”

 

 

พยักหน้ารับก่อนจะเดินหายไป

 

               “อย่าฟุ้งซ่านได้มั้ยไอ้ป็อป นั้นมันเฟย์ ไม่ใช่ฟาง”  

 

พึมพำกับตัวเองเซ็งๆ หลายๆอย่างในตัวเฟย์ทำให้เขารู้สึกว่าเขากำลังอยู่กับฟางมากกว่าเธอ

 

ท่าทางเขาคงใก้ลจะบ้าเข้าไปทุกที

 

 

ความเศร้าที่มองเห็น ‘หึ ถ้างั้นเราก็คงผิดเท่าๆกัน ที่ทำให้ฟางต้องตาย ไอ้ป็อปเองก็เหมือนคนตายทั้งเป็น’

 

~♬ ♫~♬ ♥  ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥  ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥  ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥  ~♬ ♫~♬

เอามาชดเชยแล้วนะ เม้นๆๆนะค่ะ 

ฮ่าๆ ขอกำลังใจด้วยน้าาาาาาาาา

เจอกันตอนหน้าค่ะ...^^