COME BACK TO ME ได้โปรด...ที่รัก

 
              “เพราะฉันหล่อเกินไปมั้ง”
 
ป็อปปี้แกล้งย้อนฟางเสียงกวน
 
               “กล้าพูดนะคนเรา”
 
                “ฮ่าๆ ก็มันจริง”   รอยยิ้มทะเล้นของป็อปปี้เป็นสิ่งที่เธอเห็นได้ลางๆ แต่มันกลับทำให้เธอยิ้มตามเขา
 
ได้อย่างไม่รู้ตัว
 
นายคือคนสำคัญสำหรับฉันใช่มั้ย เพราะนายทำให้ฉันอยากมีชีวิตอยู่ต่อไป เป็นนายใช่มั้ย คนที่ฉันรัก
 
เพ่งมองชายหนุ่มด้านข้างตัว ทบทวนทุกความรู้สึกเพื่อดึงเอาความทรงจำที่เธอมีต่อเขากลับคืนมา
 
แต่ทุกครั้งที่เธอนึกออกกลับมีเงาดำๆพาดผ่านใบหน้าของป็อปปี้เสมือ
 
ทำไมกันนะ เพราะอะไร นายหน้าตาเป็นยังไงกันแน่?
 
                 “ดึกแล้วเธอง่วงหรือเปล่า”
 
                “อืม นิดหน่อย”
 
                “งั้นฉันกลับก่อน เธอนอนเถอะ”
 
ฟางรั้งแขนคนที่กำลังจะหันหลังกลับเข้าห้องไว้ทันที
 
นายจะทิ้งฉันไปอีกแล้วเหรอ ป็อปปี้
 
                 “ไม่เอานะ นายเพิ่งมาเอง จะกลับแล้วหรือไง”
 
                 “แต่เธอยังไม่สบายอยู่นะ” เอ่ยด้วยความหว่งใย แต่หญิงสาวกลับส่ายหน้าดิก
 
                  “คุยกันก่อนนะ ฉันมีเรื่องคุยกับนายตั้งเยอะ”
 
ถ้ามีแสงมากกว่านี้เธอคงได้เห็นแววตาอ่อนแสงของชายหนุ่มที่มองมาที่เธออย่างยอมแพ้ แพ้กับเสียงอ้อนๆของ
 
คนตัวเล็กนั้นแหละ
 
สุดท้ายป็อปปี้ก็ต้องไปลากผ้านวมออกมาปูนอนที่ระเบียงจนได้
 
                    “นายหายไปไหนมา”
 
                    “หืม...เอ่อ พอดีมีงานน่ะ โทษที”
 
                    “ชิ ยกโทษให้ก็ได้ แต่พรุ่งนี้นายต้องมาหาฉันอีกนะ”
 
                    “ถ้าเธออยากให้ฉันมาฉันก็จะมา”
 
                    “ฉันต้องอยากให้นายมาซิ ทำไมจะไม่อยากหล่ะ ก็นายนะ...”
 
ป็อปปี้หันกลับมามองคนที่หยุดกลางคันไปซะเฉยๆ
 
                    “ฉันทำไม”
 
                    “ก็นาย...นาย...นายเป็นคนสำคัญของฉันนิ”
 
                     “จริงรึเปล่า” ปลายนิ้วเรียวจับปลายคางฟางให้หันกลับมาสบตากัน
 
เหมือนมีแรงดึงดูดให้ฟางเลือนตัวเข้าไปหาชายหนุ่ม ป็อปปี้รั้งร่างบางให้ขึ้นมานั่งเกยตักตัวเอง
 
หญิงสาวตอบสนองกลับด้วยการยกแขนตัวเองโอบต้นคอชายหนุ่มไว้เช่นกัน
 
                     “จริงซิ และฉันหล่ะเป็นอะไรสำหรับนาย” กระซิบถามอีกฝ่ายเสียงเบา
 
                     “อากาศ”
 
                      “ฉันมันไม่มีตัวตนสำหรับนายซินะ”                                                              
 
 ทำท่าจะผละออกห่างแต่ป็อปปี้ยื้อไว้เธอนั่งอยู่บนตัวเขาตามเดิม
 
                      “ฟังให้จบก่อนซิ เธอเป็นอากาสสำหรับฉัน เพราะเธอสำคัญต่อชีวิตฉันตั้งหาก อย่าหายไปไหน
 
นะ อยู่เป็นอากาศให้ฉันไปนานๆได้มั้ย”
 
                      “ฉันจะเป็นอากาศให้นายไปจนกว่านายจะบอกว่านายไม่ต้องการฉันแล้วนะ ป็อปปี้”
 
                       “ขอบคุณนะฟาง ขอบคุณที่รักกัน”
 
ลมหายใจเป่าผ่านใบหน้าของกันและกัน จูบอ่อนหวานแต่กลับแฝงไปด้วยความรู้สึกมากมายที่เขาและเธอไม่อาจ
 
จะเอ่ยออกมาได้หมด คงจะมีแค่คนทั้งคู่เท่านั้นที่รู้ดีว่ามันมีความหมายมากเพียงใด
 
 
                      “อือ”
 
บิดกายไล่ความเมื่อยล้าที่มาจากการนอนท่าเดิมนานๆ กระพริบตาปริบๆกวาดสายมองหาคนข้างกายที่นอนเป็น
 
เพื่อนเธอตั้งแต่เมื่อคืน  พบแต่ความว่างเปล่า จนเธอเริ่มใจเสีย กลัวว่าความอ่อนหวานที่เธอได้รับเมื่อคืนมันอาจ
 
เป็นแค่ฝันดีคืนหนึ่งเท่านั้น
 
สายตาไปสะดุดเข้ากับโน้ตใบเล็กที่ถูกแปะไว้กับกระจกประตูระเบียง ดึงมาอ่าน ก่อนจะต้องอมยิ้มกับความน่ารัก
 
ของข้อความ
 
ไม่ต้องทำหน้าเป็นแมวเหงาเลย ป็อปมีงาน กินยาและนอนพักเยอะๆนะ ป็อปจะมาหาอีกทีคืนนี้ 
 
รักนะครับ 
 
ป็อปปี้ 
 
                 “แหมๆ ยิ้มไรอ่ะ พี่ฟาง”
 
                 “เฟย์ เปล่าซะหน่อย” รีบจับโน้ตใบน้อยซ่อนด้านหลังตัวเอง แต่ก็มพ้นความไวแสงของน้องสาวที่
 
เข้ามาฉกไปอ่านจนได้
 
                 “อี๋ เลี่ยนอ่ะ”
 
                 “เฟย์ เอาคืนมาเลยนะ”
 
                  “ฮ่า แบร่เรื่องอะไร แก้ว อ่านนี้ดิ อ๊าก พี่ฟางอย่าตีเฟย์นะ”
 
แก้วได้แต่ส่ายหัวไปกับการวิ่งไล่กันไปมาของสองพี่น้อง
 
ใก้ลจะจบแล้วซิ ขอให้ความสุขอยู่กับพวกเราไปนานๆทีเถอะ ได้โปรดเถอะค่ะ พระเจ้ขา อย่าเพิ่งพรากความสุขไป
 
จากลูกเลย
 
 
                 “พี่ฟางแล้ว...พี่ฟางจำพี่ป็อปได้ยังอ่ะ” เฟย์ลองหยั่งถามพี่สาว
 
                  “พี่จะไปจำได้ไง เอ๊ะอะๆ ป็อปปี้ปิดไฟตลอด บอกประหยัดไฟ ไม่ยอมให้พี่มองหน้าหรอก” เบ้ปาก
 
ให้กับแฟนหนุ่มที่เอ่ยถึง
 
                   “แล้ว ทำไมพี่จะ พี่เขื่อนกับพี่โทโมะได้หล่ะ”
 
                   “อ้อ เพราะไอ้นั้นนะ พี่เลยจำได้”
 
                   “ไอ้นั้น ไอ้นั้นอะไรอ่ะพี่ฟาง”
 
                   “ต่างหูนะ พี่ซื้อให้ป็อป โทโมะแล้วก็เขื่อน เป็นรูปอินฟี้นีตี้”
 
                   “แบบนี้นี่เอง แล้ว ถ้า มีคนอื่นใส่เหมือนกันหล่ะ”
 
                   “ไม่มีทาง พี่เป็นคนออกแบบเอง จะมีใครมีอีก เราถามแปลกๆนะเฟย์”
 
                   “เปล่าๆ เฟย์แค่สงสัยนะ” ตอบเลี่ยงๆ
 
ความเศร้าที่มองเห็น “ฉันจะเป็นอากาศให้นาย ไปจนกว่านายจะบอกว่านายไม่ต้องการฉันแล้วนะ ป็อปปี้”
 
^__________________________________________________________^
 
ฮือ คนอ่านอย่าเพิ่งกินหัวหนูนะ ขอโทษทุกๆคนที่ตามทวงด้วยค่ะ ไม่ว่าจะทางไหน เขาไม่ว่างจจริงๆนะ ไม่ใช่ข้อ
 
อ้างด้วย  แากหวานๆมีมาให้ได้อ่านแล้ว เย้ ><
 
เอาเป็นว่าวันนี้จะพยายามอัพเรื่องนี้ให้จบเนอะ 
เจอกันตอนหน้าค่ะ