COME BACK TO ME ได้โปรด...ที่รัก
เขียนโดย 
To_oNg0909
วันที่ 24 มิถุนายน พ.ศ. 2555 เวลา 03.16 น.
22) ทางออกที่เหลืออยู่
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“ไอ้ป็อปมันไป...ไปพบหมอนะ หมอเรียกมันไปฟังอาการของเธอ เดี๋ยวมันก็คงมาแล้ว เธอนอนพัก
ก่อนเถอะ”
รีบตัดบท ไม่ให้อีกฝ่ายถามถึงคนที่เขาไม่รู้จะตอบยังไงได้อีก
“ฟางเป็นยังไงบ้าง” ป็อปปี้ถามเขื่อนกับโทโมะที่เพิ่งจะเดินออกจากห้องพักฟื้นของฟางด้วยน้ำเสียง
อ่อนล้าถึงแม่ว่านี่จะเกือบอาทิตย์แล้วก็ตาม แต่ฟางก็ยังหวาดกลัวเขาอยู่ดี
“ดีขึ้นแล้ว อีกไม่นานก็คงกลับบ้านได้ แล้วเมิงจะเอายังไงต่อไอ้ป็อป”
“ไม่รู้ กรูยังคิดอะไรไม่ออก”
ป็อปปี้หลับตาลงอย่างเหนื่อนออ่น ยิ่งเธอปฎิเสธเขามากเท่าไหร่มันยิ่งทำให้เขาหมดกำลังใจลงไปทุกที
“อย่าเพิ่งท้อดิว่ะ เมิงยังมีพวกกรูนะเว้ย” เขื่อนตบบ่าเพื่อนเบาๆ
“เมิงว่าถ้ากรูโทรไปหาฟาง ฟางจะยอมคุยกับกรูมั้ยว่ะ”
“เออ ไม่ลองไม่รู้ เสียงเมิงไม่ได้เปลี่ยนไปจากเดิมบางทีฟางอาจยอมฟังเมิงก็ได้”
ป็อปปี้หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาโทรหาคนที่หัวใจเขาอยากเจอมาตลอด
แค่เสียงรอสายระหว่งรอเธอรับสาย มันยังทำให้เขาแทบขาดใจ
“ฮัลโหล ใครค่ะ”
“เอ่อ ฟาง ป็อปเอง”
“ป็อปปี้ นายหายไปไหน ฉันโกรธแล้วนะ นายไม่คิดจะมาฉันที่โรงพยาบาลหรือไง”
“ฉันขอโทษพอดีมีเรื่องยุ่งๆนิดหน่อย เธอเป็นไงบ้าง”
เขื่อนกับโทโมะแอบเป่าปากอย่างโล่ง ที่อย่างน้อยฟางก็ดูเหมือนจะคุ้นเคยกับเสียงของป็อปปี้
จึงยอมคุยด้วยเหมือนปกติ
“เจ็บ นายจะมาหาฉันได้หรือยัง” แอบยิ้มกับน้ำเสียงอ้อนของหญิงสาว
“อืม ยังไม่แน่ใจ...”
“นายไม่หว่งฉันบ้างหรือไง ฉันเห็นหน้าโมะกับเขื่อนบ่อยกว่านายอีกนะ
ไหนนายขอฉันเป็นแฟนแล้วไง”
คำพูดของเธอมันทำให้เขายิ้มออมาจนตาหยีทันที แค่นี้ซินะที่เขาต้องการ
เขาขอเลือกที่จะสู้เพื่อได้หัวใจตัวเองคืนมา มันคงไม่ผิดใช่มั้ย?
“อืม ฉันจะไปหาคืนนี้แล้วกัน”
“จริงนะ! ฉันจะรอ”
“อืม แล้วเจอกัน”
“ว่าไงว่ะ เอาแต่ยิ้ม”
“ฟางบอกให้กรูไปหา กรูว่าจะไปหาคืนนี้ว่ะ”
“แต่ว่าฟางยังจำหน้าเมิงในตอนนี้ไม่ได้ แล้วเมิงจะทำยังไงอ้ป็อป”
“กรูว่าถ้าอาศัยแค่เสียง ฟางคงยอมเข้าใก้ลกรู”
“เมิงหมายความว่าไง”
“เมิงรู้จักเรื่องคิวปิดมั้ย ตำนานของกรีกอ่ะ”
(ตำนานความรักขงเทพคิวปิดกับนางไซคี ที่ต้องอยู่ร่วมกันโดยที่ฝ่ายชายไม่ยอมให้ฝ่ายหญิงเห็นหน้านั้นเอง)
“ก็ รู้จัก แล้วไงว่ะ เมิงจะมาโรแมนซ์อะไรตอนนี้”
“ไอ้เวรเขื่อน เมิงฟังก่อนดิ เวลากูอยู่กับฟางกรูจะให้ยัยนั้นปิดไฟ อยู่แต่ในความมืด ค่อยๆทำให้
ยัยนั้นคุ้นเคยแล้วกรูค่อยบอกความจริง”
“งั้นทำไมเมิงไม่สร้างความทรงจำกับฟางใหม่ไปเลยว่ะ ไหนๆยัยนั้นก็จำเรื่องก่อนหน้านี้ไม่ได้ ทั้ง
เมิงทั้งฟางจะได้ไม่ต้องเจ็บกับเรื่องที่ผ่านมาด้วย”
“ที่เมิงพูดมันก็ถูกไอ้เขื่อน แต่ถ้าวันหนึ่งฟางเกิดจำเรื่องทุกอย่างได้ จะรับประกันได้ไงว่าฟางจะ
ไม่หนีกรูไปอีกเพราะรู้สึกผิดของตัวเอง”
เขื่อนอึ้งไปกับความจริงอีกแง่มุมที่เขานึกไม่ถึงในตอนแรก
“กรูเห็นด้วยว่ะ” โทโมะพยักหน้าเห็นด้วย
บางทีการทำให้ฟางค่อยๆคุ้นเคยกับเพื่อนเขาในตอนนนี้อาจช่วยเรียกความทรงจำของฟางกลับคืนมาก็ได้
ตกดึกคืนนั้น
เฟย์กับแก้วปล่อยให้ฟางรอป็อปปี้อยู่คนเดียวในห้องพัก เพราะโทโมะกับเขื่อนได้โทรมาเล่าเรื่องราวก่อนหน้านี้ให้
ฟังจนเข้าใจแล้ว พวกเธอก็ได้แต่ภาวนาให้ทั้งสองคนสามมารถเรียกคืนความทรงจำที่หายไปกลับคืนมาได้
“ป็อปปี้ ไหนนายบอกจะมาหาฉันไง”
ฟางบ่นกับตัวเองหงอยๆ เหม่อมองดาวบนท้องฟ้า
‘แป๊ก’
“อ๊ะ...ไฟดับ” ลุกพรวดทันทีเมื่อความมืดที่มันไปเคยเป็นมิตรกับเธอมาเยือน
“เฟย์ แก้ว ฮือ หายไปไหนกันหมดนะ” มีแต่ความเงียบตอบกลับมาจนเธอเริ่มหวั่นใจ
“กรี๊สสสส” ร้องออกมาสุดเสียงกับสัมผัสบางอย่างที่บ่าด้านซ้าย
“ฟาง ฉันเอง”
“ป็อปปี้ นะ นายจริงๆเหรอ” ถามชายหนุ่มเสียงสั่น
“จำเสียงฉันไม่ได้หรือไงยัยบ้า ฮ่าๆ” เสียงทุ้มหัวเราะในลำคอ ขำไปกับความขี้กลัวของหญิงสาวที่
ไม่ว่ายังไงเธอก็ยังคงขี้กลัวไม่เปลี่ยน
“ยะ อย่ามาหัวเราะกันนะ”
“หืม” ร้องถามคนที่ดึงข้อมือเธอไว้ไม่ยอมให้เปิดไฟเอาไว้
“ไม่ต้องหรอก อยู่แบบนี้แหละดีแล้ว”
ฟางยอมเดินตามแรงลากของชายหนุ่มออกมาด้านหน้าระเบียงแต่โดยดี
แสงจันทร์เป็นเพียงความสว่งเพียงอย่างเดียวที่มีในตอนนี้ ฟางมองเสียวหน้าของชายหนุ่มนิ่ง
ทำไมเธอถึงนึกหน้าเขาไม่ออกนะ เสียงของป็อปปี้ เป็นอย่างเดียวเพราะประโยคสุดท้ายที่เขาเรียกชื่อเธอด้วย
ความตกใจนั้นแหละ มันถึงได้ติดตรึงอยู่ในความทรงจำของเธอแบบนี้
“ทำไมฉันถึงนึกหน้านายไม่ออกนะป็อปปี้”
“พี่โมะ พี่รู้มั้ยว่าทำไมพี่ฟางถึงจำเรื่องราวตอนนั้นได้แต่กลับจำหน้าพี่ป็อปไม่ได้ พี่ว่ามันเป็นเพราะ
อะไรกัน”
“แก้ว ถ้าไอ้โมะมันรู้ พวกพี่คงไม่ต้องมานังทำตัวเป็นนักถ้ำมองแบบนี้หรอกคร๊าบบบบบ”
เขื่อนลากเสียงยาวประชดหญิงสาว
“เฮ้อ แล้วแบบนี้เมื่อไหร่พี่เขาสองคนจะได้รักกันเหมือนคนทั่วไปเนี่ย” เฟย์ได้แต่ถอนหายใจออกมา
เฮือกใหญ่
“นั้นซิ แบบนี้พี่ป็อปกับพี่ฟางไม่ต้องปิดไฟอยู่ด้วยกันไปจนแก่หรือไง”
“เรื่องนั้นช่างมันก่อนเถอะ ตอนนี้ที่เราต้องคิดคือ ทำยังไงให้ฟางจำไอ้ป็อปในอดีตให้ได้ก่อนเถอะ”
“กรูว่าเราคงต้องค่อยๆทำให้ฟางคุ้นเคยกับไอ้ป็อปในตอนนี้และไอ้ป็อปในอดีตไปพร้อมๆกันเท่านั้น
แหละ”
“เวร เมิงพูดอย่างกับไอ้ป็อปมันเปลี่ยนไปงั้นแหละ เมื่อก่อนมันเป็นยังไงตอนนี้มันก็เป็นแบบนั้น ถ้า
ฟางเห็นหน้ามันชัดๆซักคร้ง รับร้องกรี๊สจนสลบแน่”
“พี่เขื่อน พี่อย่าเพิ่งขัดได้มั้ย”
“แก้วเห็นด้วยกับพี่โมะนะ พวกเราต้องช่วยกันค่อยๆฟื้นความทรงจำให้พี่ฟาง ทำให้พี่รู้เรื่องราว
ตลอด7ปีที่ผ่านมาให้ได้”
“เรื่องนั้นปล่อยเป็นหน้าที่เฟย์เองค่ะ พี่ฟางจะต้องหายดี”
เฟย์เอ่ยอย่างเชื่อมั่นในตัวเอง เธอกล้าเอาทุกอย่างวางเป็นเดิมพัน เธอจะต้องทำทุกวิถีทางให้พี่สาวเธอกลับมา
เป็นคนเดิมให้ได้
พระเจ้าคะ คืนหัวใจดวงเดิมให้พี่สาวของลูกได้รึเปล่าคะ
ความเศร้าที่มองเห็น “ทำไมฉันถึงนึกหน้านายไม่ออกนะป็อปปี้
รู้สึกผิดมากมานยที่ไม่ได้มาอัพอย่าที่บอก ฮือเขาขอโทษนะตัวเอง เจอกันตอนหน้าค่ะ (ถ้ายังรอ)^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
