COME BACK TO ME ได้โปรด...ที่รัก

                   “โทโมะ เขื่อน ทำไมนายต้องพานาย...เอ่อ คุณคนนนั้นมาทุกทีด้วยนะ” ฟางบ่นอุบอิบใส่เพื่อน

 

ชายพลางเหลือบตามองชายหนุ่มอีกคนด้วยสีหน้าหวาดๆ ถึงแม้เธอจะเห็นหน้าเขามาเกือบเดือนแล้วก็เถอะ

 

                     “อ้าวก็ไอ้ปะ...”

 

โทโมะเอื้อมมือไปปิดปากเขื่อนได้ทันก่อนที่เจ้าตัวจะทันได้โพล่งความจริงออกไป

 

                     “เพื่อนที่เล่นดนตรีด้วยกันนะ เธอก็ทำความคุ้นเคยกันมันซะซิ ฟาง”

 

                    “เอ่อ นายออกไปก่อนได้มั้ย ฉันอยากคุยกับเพื่อนฉันนะ” ถึงคำพูดจะดูเหมือนเธอเกรงใจแต่

 

สายตาที่เธอส่งมาให้กลับบอกเป็นในๆว่าเธอไม่อยากอยู่ใก้ลเขาเลยซักนิด

 

ฟาง แล้วฉันจะให้เธอเห็นหน้าฉันได้ยังไงกัน แค่นี้เธอยังไม่อยากมองหน้าฉันเลย

 

ทำไมกันนะ ทำไม มันถึงได้อยากเย้นอย่างนี้กับการทวงหัวใจตัวเองกลับคืนมา...

 

                 “ฟางทำไมเธอต้องพูดแบบนั้นด้วย ไม่รู้หรือไงว่าไอ้...เอ่อ เพื่อนฉันมันก็เสียใจเป็นนะ”

 

                 “ฉันขอโทษ แต่เขื่อน ฉันเองก็ไม่รู้เหมือนกันว่าทำไมที่เห็นหน้าป็อปปี้เพื่อนนายคนนี้ทีไร ฉันถึงได้

 

รู้สึกอยากจะร้องไห้ มันหน่วงๆที่ใจอย่างบอกไม่ถูกก็ไม่รู้”

 

                “เธอหมายความว่ายังไงกันฟาง”

 

                “ฉันก็ไม่ค่อยเข้าใจนะโมะ แต่ทุกครั้งที่ฉันอยู่ใก้ลๆป็อปปี้เพื่อนนายมันมีความรู้สึกคุ้นเคยที่บอกไม่

 

ถูก แต่ก็รู้สึกกลัวที่จะอยู่ใก้ลเพราะกลัวว่าจะต้องเจ็บปวดถ้าอยู่ใก้ลผู้ชายคนนั้น”

 

สีหน้าลำบากใจของฟาง ทำให้เขื่อนต้องกุมขมับด้วยความปวดหัว

 

แล้วแบบนี้ไอ้ป็อปมันจะบอกความจริงได้เมื่อไหร่กันล่ะนี่

 

                 “เอาเถอะ เธออย่าคิดมากเลยฟาง พักผ่อนเถอะ พอดีฉันมีงานต้องไปทำต่อ”

 

                 “อ้อ นายต้องไปร้องเพลงซินะ”

 

ฟางพยักหน้าเข้าใจ เธอเริ่มพอจะทำใจได้กับความสับสนเรื่องเวลาที่หายไปปของตัวเองได้บางแล้ว

 

ถึงจะมีบางทีที่มึนๆงงๆ ต้องค่อยๆลำดับเหตุการณือยู่บ้างก็เถอะ

 

ความทรงจำที่ค่อยๆกลับคืนมาของเธอ มันยังมีบางส่วนที่ชาดหายเหมือนภาพจิ๊กซอที่ยังขาดตัวจิ๊กซอที่สำคัญไป

 

ภาพใบหน้าของชายที่เธอรัก ไม่ว่าในความทรงจำไหนๆที่ผุดขึ้นมากลับไม่มีภาพไหนเลยที่เธอจะได้เห็นหน้าของ

 

ป็อปปี้อย่างชัดเจน บางภาพมืดบอด บางภาพก็สั่นไหวจนเธอมองไม่ชัดซักที ราวกับมีใครจงใจมาบิดเบือนความ

 

ทรงจำของเธอ ทำไมกันนะ?

 

                “แล้วคืนนี้ไอ้ป็อปมันจะมาหาเธอรึเปล่า”

 

เขื่อนแกล้งถามออกไปทั้งๆที่เขารู้ดีว่า ยังๆเพื่อนเขามันก็ต้องมาปรากฎตัวตรงหน้าหญิงสาวตรงหน้าเขาจนได้ ต่อ

 

ให้วันนั้นพวกเขาจะมีคิวโชร์ร้องเพลงดึกแค่ไหนก็ตาม

 

นี่ยังดีที่ว่า พยาบาลเวรดึกเป็นรุ่นคุณป้าซะส่วนใหญ่ ไม่งั้น โรงพยาบาลคงแทบแตก

 

                  “มานะ แต่บอกว่าคงดึก นายรู้รึเปล่าว่าป็อปปี้ทำงานอะไรกันแน่ ทำไมตานั้นถึงได้ชอบโผ่ลมาตอน

 

ดึกๆทุกที” ฟางตีหน้ายุ่งเอ่ยถามเพื่อนซี้

 

                   “มันทำงาน...งานรถไฟฟ้านะ ใช่ๆจริงป่ะไอ้โมะ” เพื่อนให้โทโมะช่วยรับลูกต่อ

 

                    “อ้อ...อืม งานมันเลิกดึกนะ เธออย่าคิดมากเลย พวกฉันต้องไปแล้ว เจอกันวันหลังนะ”

 

                     “อืมได้ พวกนายก็แวะมาบ่อยๆนะ แต่ถ้าจะให้ดี ไม่ต้องพาป็อปปี้เพื่อนนายมาด้วยก็ดี”

 

ท้ายประโยคเอ่ยเสียงเบา

 

                      “ฟาง บางทีไอ้สิ่งที่เธอกำลังหามันอาจจะอยู่ตรงหน้าเธอแล้วก็ได้นะ ลองคิดดูดีๆ”

 

โทโมะพูดทิ้งท้ายไว้ก่อนจะเดินออกจากห้องตามหลังเขื่อนไป

 

สิ่งที่เธอกำลังลังหางั้นเหรอ? ป็อปปี้? นายหมายความว่ายังไงกันนะโทโมะ

 

 

 

                      “ป็อปปี้ นายจะบอกได้หรือยังว่านี่มันอะไรกัน”

 

                     “เธออย่าเพิ่งโวยวายได้มั้ยเนี่ย ฟาง”

 

                    “ฮึ่ย!! นายก็แกะผ้าผูกตาให้ฉันซะทีซิ”

 

                    “เฮ้ย อย่าเพิ่งดึงออก”

 

ป็อปปี้รั้งมือคนที่ทำท่าจะกระชากผ้าผูกตาที่เขาผูกเธอเอาไว้ออก แต่มันยิ่งทำให้หญิงสาวอารมณ์เสียมากกว่าเดิม

 

ซะอีก

 

                 “ทำไมนายจะต้องทำทุกอย่างให้มันลึกลับด้วยนะ”

 

 

ป็อปปี้เพียงแค่ยิ้มให้กับอีกคนที่ยังตีหน้ามุ่ยไม่เลิก ก่อนจะจับจูงร่างบางของอีกฝ่ายลงจากรถอย่างระมัดระวัง

 

ซ่าๆ คลื่นๆ

 

เสียงอะไรบางอย่างที่คุ้นหูทำให้ฟางต้องนิ่วหน้าด้วยความสงสัย

 

                  “ค่อยๆนะ”

 

ประคองร่างบางให้เดินมาตามทาง ก่อนจะจับหญิงสาวให้ยืนหยุดนิ่ง

 

อ้อมไปทางด้านหลังแกะผ้าผูกตาที่ใช้ปิดตาฟางอยู่ออก

 

                  “นี่มัน...”

 

มองภาพบรรยากาศยามค่ำคืนของท้องทะเลอย่างอึ้งๆ เธอไม่คิดว่าเขาจะพาเธอมาทะเลตอนเที่ยงคืนแบบนี้

 

รอบๆมีเพียงแค่แสงส่องส่วางที่จากดวงจันทร์บนท้องฟ้า กับบ้านเรือนของชาวบ้านแถวนั้นที่อยู่ห่างออกไปเท่านั้น

 

                 “ฉันแค่อยากพาเธอไปที่ไหนบ้างนอกจากโรงพยาบาล ชอบมั้ย”

 

เอ่ยถามคนที่ยังยื่นเหม่อมองท้องทะเลเบื้องหน้านิ่ง

 

                  “ชอบ มัน รู้สึกคุ้นเคยอย่างบอกไม่ถูกเหมือนกับว่าฉันเคยมาที่นี่” กวาดตามองไปในความมืดมิด

 

ความรู้สึกจากส่วนลึกบอกว่าเธอเคยมา และที่สำคัญ เธอต้องเคยมากับคนที่ยืนอยู่ข้างๆเธอด้วย

 

ทำไมถึงนึกเรื่องนี้ไม่ออกนะ?

 

                     “แค่เธอชอบก็พอแล้ว อย่าไปคิดมากเรื่องอื่นเลย”

 

                    “ว่าแต่ทำไมนายจะต้องใส่หมวกด้วย ถอดออกเถอะนะ”

 

เอื้อมมือไปดึงหมวกที่ป็อปปี้ใส่อยู่ออก แต่เจ้าตัวโยกตัวหนีพลางดึงปีกหมวกกดลงต่ำมากกว่าเดิม ราวกับจะปิดปัง

 

ใบหน้าของตัวเองจากสายตาของเธออย่างไรอย่างนั้น

 

                    “จะให้ฉันเห็นหน้านายชัดๆซักครั้งเลยไม่ได้หรือไงกัน”

 

                    “หลับตาซิ”

 

                   “นายจะให้ฉันหลับตาทำไม ฉันอยากเห็นหน้านายนะ แล้วฉันก็ยังไม่ง่วงด้วย”

 

                   “ไม่ใช่”

 

ดึงหญิงสาวเข้ามาในวงแขน ซบใบหน้าหล่อของตัวเองลงกับกลุ่มผมนุ่มของหญิงสาว

 

                   “ถ้าเธอหลับตาแล้วเปลี่ยนมาใช้หัวใจดู เธอกับฉันเราก็จะได้พบกันในความฝันไง”

 

                   “แต่ถ้า ฉันจำนายไม่ได้หล่ะ ฉันจะเจอนายได้ยังไงกัน”

 

                  “เธอจะกลัวไปทำไม ในเมื่อฉันจะอยู่กับเธอแบบนี้ไปตลอดไม่ว่าเธอจะหลับหรือตื่น เพราะฉันคือ

 

คนที่รักเธอไง ฟาง”

 

                   “ฉันรักนายมากนะป็อปปี้”

 

ความเศร้าที่มองเห็น ฉันถึงได้รู้สึกอยากจะร้องไห้ มันหน่วงๆที่ใจอย่างบอกไม่ถูกก็ไม่รู้”

^__________________________________________________________^

รู้สึกว่าป็อปปี้จะเริ่มเสี่ยวขึ้นทุกที ฮ่าๆ งง?มั้ย ถ้า งง ก็จงงงกันต่อไป ฮ่าๆ

อาชีพเฮียป็อปมาจากพี่เคนในเรื่อง รถไฟฟ้ามาหานะเธอ ฮ่าๆ    

เจอกันตอนหน้าค่ะ ^^