COME BACK TO ME ได้โปรด...ที่รัก
9.0
เขียนโดย 
To_oNg0909
วันที่ 24 มิถุนายน พ.ศ. 2555 เวลา 03.16 น.
26 COME BACK TO ME
775 วิจารณ์
44.39K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น
14) รักที่ต้องได้มา
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ “อ้าว ยัยแก้ว วันนี้ไม่มีเรียนหรือไงถึงได้กลับมาบ้าน”
คนเป็นแม่เอ่ยถามลูกสาวที่เดินหน้าเครียดเข้ามา อดแปลกใจกับการปรากฎตัวของหญิงสาวไม่ได้ เพราะปกติแก้ว
ออกไปอยู่หอเพราะใก้ลมหาลัยมากกว่า
“แม่ค่ะ แก้วมีเรื่องอยากคุยกับแม่นะค่ะ คุณลุงด้วยนะค่ะ”
สบตาผู้สูงวัยทั้งสอง
“อ้อ ได้ซินั่งก่อนซิหนูแก้ว”
พ่อของโทโมะวางแก้วกาแฟในมือลงพลางลอบสบตากับคู่ชีวิตที่ส่ายหน้าไม่เข้าใจเช่นกันมาให้
“คือ แก้วมีเรื่องจะขอนะค่ะ”
“ยกพี่โทโมะให้แก้วได้มั้ยค่ะ”
คำพูดของหญิงสาวทำให้ผู้ใหญ่สองคนได้แต่นิ่งค้างไปอย่างตกใจ
“เราว่ายังไงนะ ยัยแก้ว”
“แก้วรักพี่โมะ แม่กับคุณลุงจะกรุณาให้เราคบกันได้มั้ยค่ะ”
สีหน้านิ่งเครียดของคนเป็นแม่ทำให้เธอหวั่นใจไม่น้อย มันคงจะเป็นเรื่องที่เข้าใจอยากไม่ใช่น้อย เพราะยังไงเธอ
กับโทโมะก็ถือว่าเป็นพี่น้องกัน แต่เรื่องของหัวใจเธอก็ห้ามไม่ได้เช่นกัน
“เอาซิ ไม่ได้หนูเป็ลลูกสาว ได้เป็นลูกสะไภ้ลุงก็ดีใจแล้วลูก”
พ่อของโทโมะเป็นฝ่ายเปิดปากพูดขึ้นก่อน แก้วยิ้มออกมาอย่างดีใจ
“ไม่ แม่ไม่อนุญาติ”
“แม่ค่ะ” แก้งเรียกแม่เสียงแผ่ว
“คนอื่นเขาจะมองยังไง เรากับโทโมะเป็นพี่น้องกันนะ แก้ว”
คนเป็นแม่อธิบายให้ลูกสาวฟังอย่างใจเย็น ต่างจากหญิงสาวที่น้ำตาร่วงไปแล้วตั้งแต่แม่ออกปากว่าไม่อนุญาติ
“ไม่ใช่ พี่โมะไม่ใช่พี่ชาย เขาคือคนที่แก้วรัก” เถียงแม่เสียงเครือ
“ยัยแก้ว แม่ไม่มีทางยอมให้เราทำเรื่องหน้าอายแบบนี้เด็ดขาด”
เสีงห้วนของแม่ ทำให้แก้วจิกเล็บลงบนฝ่ามือของตัวเองแน่น
“มันไม่ใช่เรื่องน่าอายซักหน่อย พี่โมะกับแก้วเราไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆแม่ก็รู้นี่ค่ะ”
“ยัยแก้ว เรากล้าเถียงแม่” แม่เริ่มขึ้นเสียงเมื่อหญิงสาวไม่ยอมฟังท่าเดียว
“ใจเย็นๆซิคุณ” พ่อของโทโมะรั้งร่างของภรรยาที่กำลังโกรธจัดเอาไว้
“ไม่ว่ายังไงแม่ก็ไม่ยอม แล้วไม่ต้องมาพูดเรื่องนี้กันอีก”
สีหน้าเอาจริงของแม่ทำให้หญิงสาวจำต้องเงียบ
“แก้ว”
เสียงแม่ตวาดตามหลัง แต่เธอก็ไม่สนใจ ปิดประตูกระแทกตามหลัง ก่อนจะทุ่มตัวลงบนที่นอนอย่างแรงว ฝังหน้า
ลงกับหมอนใบโต
ฮึก ฮือ พี่โมะ แก้วจะทำยังไงดี แก้ว...แก้วรักพี่นะ
ถ้าแม่คิดว่าเธอจะยอมแพ้ แม่ก็คิดผิดถนัด เพราะเธอไม่มีทางปล่อยโทโมะไปเป็นครั้งที่2 แน่นอน นับตั้งแต่วันนั้น
ที่เขาเดินหันหลังให้เธอที่บ้านของเฟย์กับพี่ฟางแล้ว เธอก็บอกกับตัวเองว่าเธอจะไม่มีทางยอมมองแผ่นหลังที่เดิน
ห่างออกไปของเขาอีกเด็ดขาด
วันต่อแม่จึงนิ่งเงียบ ไม่ยอมปริปากพูด หรือแม้แต่กินด้วยซ้ำ
“แก้ว ถึงเราจะประชดแม้แบบนี้ ยังไงแม่ก็ยืนยันเหมือนเดิม”
คนเป็นแม่พูดด้วยน้ำเสียงโมโห
แก้วก็ยังคงนิ่งเงียบ เธอทำเหมือนกับวิญาณของเธอหลุดลอยออกจากร่างไปแล้ว
“แก้ว แม่ทนไม่ไหวแล้วนะ เราจะทำแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่”
คนเป็นแม่เหวเสียงดัง เกือบอาทิตย์ที่ผ่านมา ลูกกำลังจะทำให้เธอเป็นบ้า
การที่ลูกสาวเอาแต่นิ่งเงียบทำตัวเป็นตุ๊กตา มันยิ่งทำให้เธอรับมือยากกว่าเจ้าตัวออกมาโวยวายซะอีก
“ฮึก แม่ยอมแล้ว ก็ได้ เราจะรักกับโทโมะก็ได้ แต่เลิกทรมานแม่แบบนี้ซักทีนะลูกนะ”
ใบหน้าเฉยเมยของแก้วค่อยๆคลี่ยิ้มหวานออกมาทั้งน้ำตา
ในที่สุดเธอก็ทำได้แล้ว เธอรักกับเขาได้แล้ว
“ฮึก แม่ค่ะ หนูขอโทษค่ะ”
โผเข้ากอดแม่ร้องไห้สะอึกสะอื้น ราวกับเด็กน้อย
“ขอบคุณค่ะแม่ ขอบคุณค่ะ”
แก้วพูดไม่ขาดปาก พ่อของโทโมะได้แต่ยืนมองสองแม่ลูกกอดกันด้วยรอยยิ้ม
ไอ้ลูกชาย แกมีผู้หญิงที่ดีแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เห็นทีงานนี้เขาคงต้องเสียสินสอดให้เมียตัวเองซะแล้ว
เฮ้อ มึนงงดีจริงๆ อย่างกับอัฐยายซื้อขนมยายไม่มีผิด*
(สุภาษิตคำพังเพยของไทยค่ะ หมายถึง เข้าทำนองที่ว่า เอาเงินจากผู้นั้นมาแล้ว กลับเอาเงินนั้นไปซื้อของ
มีค่าจากผู้นั้นอีกโดยที่เราไม่ต้องลงทุนอะไรเลย แต่คนนั้นกลับเป็นฝ่ายต้องเข้าเนื้อ )
ความเศร้าที่มองเห็น ‘มันไม่ใช่เรื่องน่าอายซักหน่อย พี่โมะกับแก้วเราไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆแม่ก็รู้นี่ค่ะ’
~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬
ตอนนี้หนูแก้วของเราแมนมากๆอ่ะ ฮ่าๆ
เจอกันตอนหน้า(ที่ไม่รู้ว่าจะมาเมื่อไหร่คร้า) ^^
คนเป็นแม่เอ่ยถามลูกสาวที่เดินหน้าเครียดเข้ามา อดแปลกใจกับการปรากฎตัวของหญิงสาวไม่ได้ เพราะปกติแก้ว
ออกไปอยู่หอเพราะใก้ลมหาลัยมากกว่า
“แม่ค่ะ แก้วมีเรื่องอยากคุยกับแม่นะค่ะ คุณลุงด้วยนะค่ะ”
สบตาผู้สูงวัยทั้งสอง
“อ้อ ได้ซินั่งก่อนซิหนูแก้ว”
พ่อของโทโมะวางแก้วกาแฟในมือลงพลางลอบสบตากับคู่ชีวิตที่ส่ายหน้าไม่เข้าใจเช่นกันมาให้
“คือ แก้วมีเรื่องจะขอนะค่ะ”
“ยกพี่โทโมะให้แก้วได้มั้ยค่ะ”
คำพูดของหญิงสาวทำให้ผู้ใหญ่สองคนได้แต่นิ่งค้างไปอย่างตกใจ
“เราว่ายังไงนะ ยัยแก้ว”
“แก้วรักพี่โมะ แม่กับคุณลุงจะกรุณาให้เราคบกันได้มั้ยค่ะ”
สีหน้านิ่งเครียดของคนเป็นแม่ทำให้เธอหวั่นใจไม่น้อย มันคงจะเป็นเรื่องที่เข้าใจอยากไม่ใช่น้อย เพราะยังไงเธอ
กับโทโมะก็ถือว่าเป็นพี่น้องกัน แต่เรื่องของหัวใจเธอก็ห้ามไม่ได้เช่นกัน
“เอาซิ ไม่ได้หนูเป็ลลูกสาว ได้เป็นลูกสะไภ้ลุงก็ดีใจแล้วลูก”
พ่อของโทโมะเป็นฝ่ายเปิดปากพูดขึ้นก่อน แก้วยิ้มออกมาอย่างดีใจ
“ไม่ แม่ไม่อนุญาติ”
“แม่ค่ะ” แก้งเรียกแม่เสียงแผ่ว
“คนอื่นเขาจะมองยังไง เรากับโทโมะเป็นพี่น้องกันนะ แก้ว”
คนเป็นแม่อธิบายให้ลูกสาวฟังอย่างใจเย็น ต่างจากหญิงสาวที่น้ำตาร่วงไปแล้วตั้งแต่แม่ออกปากว่าไม่อนุญาติ
“ไม่ใช่ พี่โมะไม่ใช่พี่ชาย เขาคือคนที่แก้วรัก” เถียงแม่เสียงเครือ
“ยัยแก้ว แม่ไม่มีทางยอมให้เราทำเรื่องหน้าอายแบบนี้เด็ดขาด”
เสีงห้วนของแม่ ทำให้แก้วจิกเล็บลงบนฝ่ามือของตัวเองแน่น
“มันไม่ใช่เรื่องน่าอายซักหน่อย พี่โมะกับแก้วเราไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆแม่ก็รู้นี่ค่ะ”
“ยัยแก้ว เรากล้าเถียงแม่” แม่เริ่มขึ้นเสียงเมื่อหญิงสาวไม่ยอมฟังท่าเดียว
“ใจเย็นๆซิคุณ” พ่อของโทโมะรั้งร่างของภรรยาที่กำลังโกรธจัดเอาไว้
“ไม่ว่ายังไงแม่ก็ไม่ยอม แล้วไม่ต้องมาพูดเรื่องนี้กันอีก”
สีหน้าเอาจริงของแม่ทำให้หญิงสาวจำต้องเงียบ
“แก้ว”
เสียงแม่ตวาดตามหลัง แต่เธอก็ไม่สนใจ ปิดประตูกระแทกตามหลัง ก่อนจะทุ่มตัวลงบนที่นอนอย่างแรงว ฝังหน้า
ลงกับหมอนใบโต
ฮึก ฮือ พี่โมะ แก้วจะทำยังไงดี แก้ว...แก้วรักพี่นะ
ถ้าแม่คิดว่าเธอจะยอมแพ้ แม่ก็คิดผิดถนัด เพราะเธอไม่มีทางปล่อยโทโมะไปเป็นครั้งที่2 แน่นอน นับตั้งแต่วันนั้น
ที่เขาเดินหันหลังให้เธอที่บ้านของเฟย์กับพี่ฟางแล้ว เธอก็บอกกับตัวเองว่าเธอจะไม่มีทางยอมมองแผ่นหลังที่เดิน
ห่างออกไปของเขาอีกเด็ดขาด
วันต่อแม่จึงนิ่งเงียบ ไม่ยอมปริปากพูด หรือแม้แต่กินด้วยซ้ำ
“แก้ว ถึงเราจะประชดแม้แบบนี้ ยังไงแม่ก็ยืนยันเหมือนเดิม”
คนเป็นแม่พูดด้วยน้ำเสียงโมโห
แก้วก็ยังคงนิ่งเงียบ เธอทำเหมือนกับวิญาณของเธอหลุดลอยออกจากร่างไปแล้ว
“แก้ว แม่ทนไม่ไหวแล้วนะ เราจะทำแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่”
คนเป็นแม่เหวเสียงดัง เกือบอาทิตย์ที่ผ่านมา ลูกกำลังจะทำให้เธอเป็นบ้า
การที่ลูกสาวเอาแต่นิ่งเงียบทำตัวเป็นตุ๊กตา มันยิ่งทำให้เธอรับมือยากกว่าเจ้าตัวออกมาโวยวายซะอีก
“ฮึก แม่ยอมแล้ว ก็ได้ เราจะรักกับโทโมะก็ได้ แต่เลิกทรมานแม่แบบนี้ซักทีนะลูกนะ”
ใบหน้าเฉยเมยของแก้วค่อยๆคลี่ยิ้มหวานออกมาทั้งน้ำตา
ในที่สุดเธอก็ทำได้แล้ว เธอรักกับเขาได้แล้ว
“ฮึก แม่ค่ะ หนูขอโทษค่ะ”
โผเข้ากอดแม่ร้องไห้สะอึกสะอื้น ราวกับเด็กน้อย
“ขอบคุณค่ะแม่ ขอบคุณค่ะ”
แก้วพูดไม่ขาดปาก พ่อของโทโมะได้แต่ยืนมองสองแม่ลูกกอดกันด้วยรอยยิ้ม
ไอ้ลูกชาย แกมีผู้หญิงที่ดีแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เห็นทีงานนี้เขาคงต้องเสียสินสอดให้เมียตัวเองซะแล้ว
เฮ้อ มึนงงดีจริงๆ อย่างกับอัฐยายซื้อขนมยายไม่มีผิด*
(สุภาษิตคำพังเพยของไทยค่ะ หมายถึง เข้าทำนองที่ว่า เอาเงินจากผู้นั้นมาแล้ว กลับเอาเงินนั้นไปซื้อของ
มีค่าจากผู้นั้นอีกโดยที่เราไม่ต้องลงทุนอะไรเลย แต่คนนั้นกลับเป็นฝ่ายต้องเข้าเนื้อ )
ความเศร้าที่มองเห็น ‘มันไม่ใช่เรื่องน่าอายซักหน่อย พี่โมะกับแก้วเราไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆแม่ก็รู้นี่ค่ะ’
~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬
ตอนนี้หนูแก้วของเราแมนมากๆอ่ะ ฮ่าๆ
เจอกันตอนหน้า(ที่ไม่รู้ว่าจะมาเมื่อไหร่คร้า) ^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
8.9 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.0 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.0 /10
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
