COME BACK TO ME ได้โปรด...ที่รัก
เขียนโดย 
To_oNg0909
วันที่ 24 มิถุนายน พ.ศ. 2555 เวลา 03.16 น.
13) เหตุผล
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“ถ้าพี่ไม่คิดจะทำอะไร เฟย์จะเป็นคนทำมันเอง”
“หยุดนะเฟย์!” เฟย์หันกลับมามองหน้าพี่สาวด้วยสายตาร้าวราน
“ที่พวกพี่เขาเป็นอยู่มันยังไม่พอหรือไงกันพี่ฟาง พี่ป็อปเหมือนคนตายทั้งเป็น พี่เขื่อนกับพี่โทโมะก็
เอาแต่โทษตัวเองไม่หยุด มันยังไม่พอหรือไงกันพี่ฟาง พี่อยากเห็นพี่ป็อปตายหรือไงกัน!!”
ตะโกนใส่หน้าพี่สาว ก่อนจะเดินขึ้นห้องตัวเอง ปิดประตูดังโครม หวังจะระบายความอัดอั้นที่อยู่ในใจออกไปบ้าง
แต่สุดท้ายสิ่งที่เธอได้ก็มีเพียงแค่กอดตัวเองร้องไห้อย่างเจ็บปวดเท่านั้น
เพราะที่ทุกอย่างเดินมาถึงจุดนี้ได้ก็เพราะแม่เธอทั้งนั้น เธอเข้าใจดีว่าท่านรักและหว่งใยเธอกับพี่ฟางมากแค่ไหน
แต่การทำให้ทุกคนเข้าใจว่าพี่ฟางตายมันก็ไม่ใช่เหตุผลที่เธอจะยอมรับได้
เธอจำได้ว่าหลังจากที่พี่ฟางประสบอุบัติเหตุวันนั้น พี่ฟางอยู่ในอาการโคม่า แต่สุดท้ายทุกอย่างก็ผ่านไปได้
แต่แม่กลับไม่ยอมให้ทุกอย่างมันผ่านไปง่ายๆ แม่โทษว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะพี่ๆสามคนนั้น ทั้งๆที่เธอ
และพี่ฟางอธิบายแล้ววว่ามันเป็นแค่อุบัตติเหตุเท่านั้น แม่ก็ไม่ยอม สุดท้ายเรื่องเลวร้ายถึงขีดสุด แม่ยืนยันว่า
จะให้พี่ฟางและเธอไปเรียนต่อที่อเมริกา และให้ทุกอย่างที่นี่เป็นแค่อดีต
แม่ทำทุกอย่างขนาดสร้างสุสานให้ลูกตัวเอง พ่อเองยังว่าแม่บ้าไปแล้วแต่ก็ทัดทานอะไรไม่ได้ ต้องปล่อยให้แม่
ทำทุกอย่างตามที่ตั้งใจ วันที่ต้องฝังร่างหลอกๆของพี่ฟาง เธอคิดจะบอกความจริง แต่ดูเหมือนจะรู้ทันถึงได้
ประกบติดเธอแจ ส่วนพี่ฟางก็โดนคุณแม่วางยาสลบไม่รู้เรื่องราวมันถึงได้เลบเถิดมาจนป่านนี้
“พี่ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ซักหน่อย”
แววตาปวดร้าวของฟาง แก้วได้แต่มองอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร ไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยปลอบคนที่เหมือนแตกสลายไป
แล้ว
“พี่ฟาง แก้วถามได้มั้ย”
ฟางเบือนหน้าหันกลับมามองแก้ว เป็นการอนุญาติให้เธอเอ่ยถามออกมาได้
“พี่รักพี่ป็อปรึเปล่า”
“พี่รักเขา” รัก เท่าที่เธอจะรักใครซักคนได้
“ถ้าแบบนั้นทำไมพี่ถึงปล่อยให้เรื่องราวมันเป็นแบบนี้กันหล่ะ พี่ยังมีเวลาแก้ไขมันได้ทันนะพี่ฟาง”
“เวลาสำหรับพี่มันหมดไปตั้งแต่วันนั้นแล้วแก้ว” เสียงสั่นเครือของฟาง ทำให้แก้วจำต้องเงียบหยุด
คำถามที่กำลังจะเอ่ยถามออกมา
“พี่ฟาง เฟย์มีความคิดดีๆหล่ะ”
ฟางกับแก้วหันกลับมามองหน้าคนที่อยู่ก็พรวดเข้ามาในห้อง งงๆ
คนอะไรเปลี่ยนอารมณ์ไปมาเหมือนเปลี่ยนช่องทีวี
“ทำไมพี่ไม่ลองไปเจอพี่ป็อป ในคราบเฟย์หล่ะ อย่างน้อยพี่ป็อปก็จะได้อยู่กับคนที่พี่เขารักได้ พี่เอง
ก็ไม่ต้องทนเจ็บปวดแบบนี้”
“มะ...”
“ถ้าพี่ไม่ทำ เฟย์จะเล่าเรื่องทั้งหมดให้พวกพี่ป็อปฟัง”
เฟย์โยนไม้ตายส่พี่สาว ถึงมันจะดูเหมือนเป็นการบังคับ แต่เธอรู้ดีว่ามันเองก็เป็นสิ่งที่พี่เธอเองก็ต้องการเช่นกัน
คนสองคนที่รักกันแต่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน มันเจ็บปวดจะตาย
“เฟย์ ฉันว่าเรื่องนี้มันเสี่ยงไปนะ”
“จะเสี่ยงยังไง เพราะยังไงพี่ป็อปก็เคยเจอพี่ฟางแล้ว คนที่สุสานเป็นพี่ใช่มั้ยหล่ะ”
ฟางพยักหน้ารับเบาๆ เธอไม่คิดว่าจะเจอเขาที่นั้นเหมือนกัน
ไม่คิดว่าเธอจะได้ยินคำ คำนั้นจากปากเขา
“แต่ถ้าแม่แกรู้...” แก้วเอ่ยอย่างลังเล
“ถ้าอย่างงั้น ทำไมเราไม่เข้าไปอธิบายให้พวกพี่เขาฟังตรงๆหล่ะ” แก้วยังคงเสนอทางเลือกอื่น
“แกคิดว่าพวกพี่เขาจะเชื่อหรือไง อย่าลืมนะ พี่เขาคิดว่าพี่ฟางตายไปแล้วตั้ง 7ปี อยู่ๆจะไปบอกว่า
พี่ฟางยังไม่ตาย พี่เขาคงเชื่อหรอก”
ที่เธอไม่ปฎิเสธเฟย์ไปวันนั้นเพราะลึกๆแล้วมันก็เป็นความต้องการของเธอเช่นกัน เธออยากจะกลับไปยืนข้างเขา
แม้จะต้องเป็นเงาของคนอื่นก็ตาม ถึงแม้ว่าเธอเองก็ต้องเจ็บปวดปาวตายไม่ต่างจากเขา แต่เธอจะกล้าไปทวงถาม
ความรักที่มันไม่เคยเป็นของเธอได้อย่างไรกัน...
ความเศร้าที่มองเห็น ‘“เวลาสำหรับพี่มันหมดไปตั้งแต่วันนั้นแล้วแก้ว”’
~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬
ทีนี้หวังว่าทุกคนคงเข้าใจนางเอกของเราเเล้วเนอะ เฮ้อ เศร้าไปไหน
คนแต่งชักเพลีย
เจอกันตอนหน้าค่ะ ^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
