COME BACK TO ME ได้โปรด...ที่รัก
เขียนโดย 
To_oNg0909
วันที่ 24 มิถุนายน พ.ศ. 2555 เวลา 03.16 น.
14) รักที่ต้องได้มา
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ“อ้าว ยัยแก้ว วันนี้ไม่มีเรียนหรือไงถึงได้กลับมาบ้าน”
คนเป็นแม่เอ่ยถามลูกสาวที่เดินหน้าเครียดเข้ามา อดแปลกใจกับการปรากฎตัวของหญิงสาวไม่ได้ เพราะปกติแก้ว
ออกไปอยู่หอเพราะใก้ลมหาลัยมากกว่า
“แม่ค่ะ แก้วมีเรื่องอยากคุยกับแม่นะค่ะ คุณลุงด้วยนะค่ะ”
สบตาผู้สูงวัยทั้งสอง
“อ้อ ได้ซินั่งก่อนซิหนูแก้ว”
พ่อของโทโมะวางแก้วกาแฟในมือลงพลางลอบสบตากับคู่ชีวิตที่ส่ายหน้าไม่เข้าใจเช่นกันมาให้
“คือ แก้วมีเรื่องจะขอนะค่ะ”
“ยกพี่โทโมะให้แก้วได้มั้ยค่ะ”
คำพูดของหญิงสาวทำให้ผู้ใหญ่สองคนได้แต่นิ่งค้างไปอย่างตกใจ
“เราว่ายังไงนะ ยัยแก้ว”
“แก้วรักพี่โมะ แม่กับคุณลุงจะกรุณาให้เราคบกันได้มั้ยค่ะ”
สีหน้านิ่งเครียดของคนเป็นแม่ทำให้เธอหวั่นใจไม่น้อย มันคงจะเป็นเรื่องที่เข้าใจอยากไม่ใช่น้อย เพราะยังไงเธอ
กับโทโมะก็ถือว่าเป็นพี่น้องกัน แต่เรื่องของหัวใจเธอก็ห้ามไม่ได้เช่นกัน
“เอาซิ ไม่ได้หนูเป็ลลูกสาว ได้เป็นลูกสะไภ้ลุงก็ดีใจแล้วลูก”
พ่อของโทโมะเป็นฝ่ายเปิดปากพูดขึ้นก่อน แก้วยิ้มออกมาอย่างดีใจ
“ไม่ แม่ไม่อนุญาติ”
“แม่ค่ะ” แก้งเรียกแม่เสียงแผ่ว
“คนอื่นเขาจะมองยังไง เรากับโทโมะเป็นพี่น้องกันนะ แก้ว”
คนเป็นแม่อธิบายให้ลูกสาวฟังอย่างใจเย็น ต่างจากหญิงสาวที่น้ำตาร่วงไปแล้วตั้งแต่แม่ออกปากว่าไม่อนุญาติ
“ไม่ใช่ พี่โมะไม่ใช่พี่ชาย เขาคือคนที่แก้วรัก” เถียงแม่เสียงเครือ
“ยัยแก้ว แม่ไม่มีทางยอมให้เราทำเรื่องหน้าอายแบบนี้เด็ดขาด”
เสีงห้วนของแม่ ทำให้แก้วจิกเล็บลงบนฝ่ามือของตัวเองแน่น
“มันไม่ใช่เรื่องน่าอายซักหน่อย พี่โมะกับแก้วเราไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆแม่ก็รู้นี่ค่ะ”
“ยัยแก้ว เรากล้าเถียงแม่” แม่เริ่มขึ้นเสียงเมื่อหญิงสาวไม่ยอมฟังท่าเดียว
“ใจเย็นๆซิคุณ” พ่อของโทโมะรั้งร่างของภรรยาที่กำลังโกรธจัดเอาไว้
“ไม่ว่ายังไงแม่ก็ไม่ยอม แล้วไม่ต้องมาพูดเรื่องนี้กันอีก”
สีหน้าเอาจริงของแม่ทำให้หญิงสาวจำต้องเงียบ
“แก้ว”
เสียงแม่ตวาดตามหลัง แต่เธอก็ไม่สนใจ ปิดประตูกระแทกตามหลัง ก่อนจะทุ่มตัวลงบนที่นอนอย่างแรงว ฝังหน้า
ลงกับหมอนใบโต
ฮึก ฮือ พี่โมะ แก้วจะทำยังไงดี แก้ว...แก้วรักพี่นะ
ถ้าแม่คิดว่าเธอจะยอมแพ้ แม่ก็คิดผิดถนัด เพราะเธอไม่มีทางปล่อยโทโมะไปเป็นครั้งที่2 แน่นอน นับตั้งแต่วันนั้น
ที่เขาเดินหันหลังให้เธอที่บ้านของเฟย์กับพี่ฟางแล้ว เธอก็บอกกับตัวเองว่าเธอจะไม่มีทางยอมมองแผ่นหลังที่เดิน
ห่างออกไปของเขาอีกเด็ดขาด
วันต่อแม่จึงนิ่งเงียบ ไม่ยอมปริปากพูด หรือแม้แต่กินด้วยซ้ำ
“แก้ว ถึงเราจะประชดแม้แบบนี้ ยังไงแม่ก็ยืนยันเหมือนเดิม”
คนเป็นแม่พูดด้วยน้ำเสียงโมโห
แก้วก็ยังคงนิ่งเงียบ เธอทำเหมือนกับวิญาณของเธอหลุดลอยออกจากร่างไปแล้ว
“แก้ว แม่ทนไม่ไหวแล้วนะ เราจะทำแบบนี้ไปอีกนานเท่าไหร่”
คนเป็นแม่เหวเสียงดัง เกือบอาทิตย์ที่ผ่านมา ลูกกำลังจะทำให้เธอเป็นบ้า
การที่ลูกสาวเอาแต่นิ่งเงียบทำตัวเป็นตุ๊กตา มันยิ่งทำให้เธอรับมือยากกว่าเจ้าตัวออกมาโวยวายซะอีก
“ฮึก แม่ยอมแล้ว ก็ได้ เราจะรักกับโทโมะก็ได้ แต่เลิกทรมานแม่แบบนี้ซักทีนะลูกนะ”
ใบหน้าเฉยเมยของแก้วค่อยๆคลี่ยิ้มหวานออกมาทั้งน้ำตา
ในที่สุดเธอก็ทำได้แล้ว เธอรักกับเขาได้แล้ว
“ฮึก แม่ค่ะ หนูขอโทษค่ะ”
โผเข้ากอดแม่ร้องไห้สะอึกสะอื้น ราวกับเด็กน้อย
“ขอบคุณค่ะแม่ ขอบคุณค่ะ”
แก้วพูดไม่ขาดปาก พ่อของโทโมะได้แต่ยืนมองสองแม่ลูกกอดกันด้วยรอยยิ้ม
ไอ้ลูกชาย แกมีผู้หญิงที่ดีแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่ เห็นทีงานนี้เขาคงต้องเสียสินสอดให้เมียตัวเองซะแล้ว
เฮ้อ มึนงงดีจริงๆ อย่างกับอัฐยายซื้อขนมยายไม่มีผิด*
(สุภาษิตคำพังเพยของไทยค่ะ หมายถึง เข้าทำนองที่ว่า เอาเงินจากผู้นั้นมาแล้ว กลับเอาเงินนั้นไปซื้อของ
มีค่าจากผู้นั้นอีกโดยที่เราไม่ต้องลงทุนอะไรเลย แต่คนนั้นกลับเป็นฝ่ายต้องเข้าเนื้อ )
ความเศร้าที่มองเห็น ‘มันไม่ใช่เรื่องน่าอายซักหน่อย พี่โมะกับแก้วเราไม่ใช่พี่น้องกันจริงๆแม่ก็รู้นี่ค่ะ’
~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥ ~♬ ♫~♬
ตอนนี้หนูแก้วของเราแมนมากๆอ่ะ ฮ่าๆ
เจอกันตอนหน้า(ที่ไม่รู้ว่าจะมาเมื่อไหร่คร้า) ^^
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
