COME BACK TO ME ได้โปรด...ที่รัก

                “ถ้าพี่ไม่คิดจะทำอะไร เฟย์จะเป็นคนทำมันเอง” 
 
                “หยุดนะเฟย์!” เฟย์หันกลับมามองหน้าพี่สาวด้วยสายตาร้าวราน 
 
                “ที่พวกพี่เขาเป็นอยู่มันยังไม่พอหรือไงกันพี่ฟาง พี่ป็อปเหมือนคนตายทั้งเป็น พี่เขื่อนกับพี่โทโมะก็
 
เอาแต่โทษตัวเองไม่หยุด มันยังไม่พอหรือไงกันพี่ฟาง  พี่อยากเห็นพี่ป็อปตายหรือไงกัน!!” 
 
ตะโกนใส่หน้าพี่สาว ก่อนจะเดินขึ้นห้องตัวเอง ปิดประตูดังโครม หวังจะระบายความอัดอั้นที่อยู่ในใจออกไปบ้าง
 
แต่สุดท้ายสิ่งที่เธอได้ก็มีเพียงแค่กอดตัวเองร้องไห้อย่างเจ็บปวดเท่านั้น 
 
เพราะที่ทุกอย่างเดินมาถึงจุดนี้ได้ก็เพราะแม่เธอทั้งนั้น เธอเข้าใจดีว่าท่านรักและหว่งใยเธอกับพี่ฟางมากแค่ไหน
 
แต่การทำให้ทุกคนเข้าใจว่าพี่ฟางตายมันก็ไม่ใช่เหตุผลที่เธอจะยอมรับได้ 
 
เธอจำได้ว่าหลังจากที่พี่ฟางประสบอุบัติเหตุวันนั้น พี่ฟางอยู่ในอาการโคม่า แต่สุดท้ายทุกอย่างก็ผ่านไปได้ 
 
แต่แม่กลับไม่ยอมให้ทุกอย่างมันผ่านไปง่ายๆ แม่โทษว่าทุกอย่างที่เกิดขึ้นมันเป็นเพราะพี่ๆสามคนนั้น ทั้งๆที่เธอ
 
และพี่ฟางอธิบายแล้ววว่ามันเป็นแค่อุบัตติเหตุเท่านั้น แม่ก็ไม่ยอม สุดท้ายเรื่องเลวร้ายถึงขีดสุด แม่ยืนยันว่า 
 
จะให้พี่ฟางและเธอไปเรียนต่อที่อเมริกา และให้ทุกอย่างที่นี่เป็นแค่อดีต  
 
แม่ทำทุกอย่างขนาดสร้างสุสานให้ลูกตัวเอง พ่อเองยังว่าแม่บ้าไปแล้วแต่ก็ทัดทานอะไรไม่ได้ ต้องปล่อยให้แม่
 
ทำทุกอย่างตามที่ตั้งใจ  วันที่ต้องฝังร่างหลอกๆของพี่ฟาง เธอคิดจะบอกความจริง แต่ดูเหมือนจะรู้ทันถึงได้
 
ประกบติดเธอแจ ส่วนพี่ฟางก็โดนคุณแม่วางยาสลบไม่รู้เรื่องราวมันถึงได้เลบเถิดมาจนป่านนี้ 
 
                “พี่ไม่ได้อยากให้มันเป็นแบบนี้ซักหน่อย” 
 
แววตาปวดร้าวของฟาง แก้วได้แต่มองอย่างไม่รู้จะทำอย่างไร ไม่กล้าแม้แต่จะเอ่ยปลอบคนที่เหมือนแตกสลายไป
 
แล้ว 
 
               “พี่ฟาง แก้วถามได้มั้ย” 
 
ฟางเบือนหน้าหันกลับมามองแก้ว เป็นการอนุญาติให้เธอเอ่ยถามออกมาได้ 
 
                “พี่รักพี่ป็อปรึเปล่า” 
 
                “พี่รักเขา” รัก เท่าที่เธอจะรักใครซักคนได้ 
 
                “ถ้าแบบนั้นทำไมพี่ถึงปล่อยให้เรื่องราวมันเป็นแบบนี้กันหล่ะ  พี่ยังมีเวลาแก้ไขมันได้ทันนะพี่ฟาง” 
 
                “เวลาสำหรับพี่มันหมดไปตั้งแต่วันนั้นแล้วแก้ว” เสียงสั่นเครือของฟาง ทำให้แก้วจำต้องเงียบหยุด
 
คำถามที่กำลังจะเอ่ยถามออกมา 
 
               “พี่ฟาง เฟย์มีความคิดดีๆหล่ะ” 
 
ฟางกับแก้วหันกลับมามองหน้าคนที่อยู่ก็พรวดเข้ามาในห้อง งงๆ 
 
คนอะไรเปลี่ยนอารมณ์ไปมาเหมือนเปลี่ยนช่องทีวี 
 
                “ทำไมพี่ไม่ลองไปเจอพี่ป็อป ในคราบเฟย์หล่ะ อย่างน้อยพี่ป็อปก็จะได้อยู่กับคนที่พี่เขารักได้ พี่เอง
 
ก็ไม่ต้องทนเจ็บปวดแบบนี้” 
 
                “มะ...” 
 
                “ถ้าพี่ไม่ทำ เฟย์จะเล่าเรื่องทั้งหมดให้พวกพี่ป็อปฟัง” 
 
เฟย์โยนไม้ตายส่พี่สาว ถึงมันจะดูเหมือนเป็นการบังคับ แต่เธอรู้ดีว่ามันเองก็เป็นสิ่งที่พี่เธอเองก็ต้องการเช่นกัน 
 
คนสองคนที่รักกันแต่ไม่ได้อยู่ด้วยกัน มันเจ็บปวดจะตาย 
 
                “เฟย์ ฉันว่าเรื่องนี้มันเสี่ยงไปนะ” 
 
                “จะเสี่ยงยังไง เพราะยังไงพี่ป็อปก็เคยเจอพี่ฟางแล้ว คนที่สุสานเป็นพี่ใช่มั้ยหล่ะ” 
 
ฟางพยักหน้ารับเบาๆ เธอไม่คิดว่าจะเจอเขาที่นั้นเหมือนกัน  
 
ไม่คิดว่าเธอจะได้ยินคำ คำนั้นจากปากเขา 
 
                “แต่ถ้าแม่แกรู้...”  แก้วเอ่ยอย่างลังเล 
 
                 “ถ้าอย่างงั้น ทำไมเราไม่เข้าไปอธิบายให้พวกพี่เขาฟังตรงๆหล่ะ” แก้วยังคงเสนอทางเลือกอื่น 
 
                 “แกคิดว่าพวกพี่เขาจะเชื่อหรือไง อย่าลืมนะ พี่เขาคิดว่าพี่ฟางตายไปแล้วตั้ง 7ปี อยู่ๆจะไปบอกว่า
 
พี่ฟางยังไม่ตาย พี่เขาคงเชื่อหรอก” 
 
 
 
 
ที่เธอไม่ปฎิเสธเฟย์ไปวันนั้นเพราะลึกๆแล้วมันก็เป็นความต้องการของเธอเช่นกัน เธออยากจะกลับไปยืนข้างเขา
 
แม้จะต้องเป็นเงาของคนอื่นก็ตาม ถึงแม้ว่าเธอเองก็ต้องเจ็บปวดปาวตายไม่ต่างจากเขา แต่เธอจะกล้าไปทวงถาม
 
ความรักที่มันไม่เคยเป็นของเธอได้อย่างไรกัน...
 
 
ความเศร้าที่มองเห็น ‘“เวลาสำหรับพี่มันหมดไปตั้งแต่วันนั้นแล้วแก้ว”’
 
 
~♬ ♫~♬ ♥  ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥  ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥  ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥  ~♬ ♫~♬
ทีนี้หวังว่าทุกคนคงเข้าใจนางเอกของเราเเล้วเนอะ เฮ้อ เศร้าไปไหน
คนแต่งชักเพลีย
เจอกันตอนหน้าค่ะ ^^