COME BACK TO ME ได้โปรด...ที่รัก

              “ฟาง”

 

ครางชื่อหญิงสาวที่เขาไม่คิดว่าจะไม่มีวันได้พบเจออีกแล้วด้วยเสียงแหบแห้ง

 

               “ปะ...ป็อป โทโมะ เขื่อน”

 

ฟางหันกลับมามองสามหนุ่มตาโต ไม่คิดว่าทั้งสามคนจะมาเจอเธอ

 

                “ทำไม ทำไมฟางทำกับป็อปแบบนี้!” ทุกอย่างดูจะแปรเปลี่ยนเป็นความโกรธในเสี่ยวินาที

 

                “ป็อป ฟังกันก่อน”

 

                 “เธอสนุกมากรึเปล่ากับความรู้สึกของฉัน เธอสนุกมากมั้ยที่เห็นฉันเป็นไอ้หน้าโง่ โง่ที่รักคนที่ตัวเอง

 

คิดว่าตายไปแล้ว โง่ที่เฝ้ารอคนที่ไม่ทางหวนกลับมาตลอด 7 ปี”

 

ฟางสะอื้นฮักไปกับคำพูดตัดพ้อของชายหนุ่ม

 

                 “พอกันที ในเมื่อเธอยังไม่ตาย ฉันจะได้เลิกรู้สึกผิดซักที”

 

ป็อปปี้หมุดตัวเดินกลับออกไป ฟางตามมาคว้าแขนชายหนุ่มเอาไว้ ยื้อให้เขาหันกลับมา

 

                 “ฉันขอโทษ...ฉัน...”

 

                 “ฉันไม่เคยรู้จักเธอ ผู้หญิงไม่มีหัวใจ” น้ำเสียงเย็นชาของป็อปปี้ยิ่งทำให้ฟางหมดแรง

 

ปลดมือเล็กที่จับข้อมือเขาไว้ออก

 

You know I Can't Smile Without You,        เธอก็รู้อยู่ หากขาดเธอไป

 

I Can't Smile Without You,                        ฉันไม่อาจมีรอยยิ้ม

 

I can't laugh                                              หรือหัวเราะ

 

and I can't sing,                                        กระทั่งร้องเพลง

 

I'm findin' it hard to do anything.              จะทำอะไรก็ดูยากไปทุกสิ่ง

 

You see, I feel sad when you're sad,          รู้ไหม ฉันเศร้ายามเธอเสียใจ

 

I feel glad when you're glad,                      และสุขใจเมื่อเธอร่าเริง

 

If You only knew what I'm going through, ฉันขอแค่เพียงหากเธอได้รับรู้

 

I just Can't Smile Without You.                  ว่าฉันยิ้มไม่ออก ถ้าขาดเธอ

 

You came along just like a song                 เธอเปรียบดังท่วงทำนองของหัวใจ

 

and brightened my day,                            ให้ชีวิตฉันสดใส

 

เสียงหวานของหญิงสาว ทำให้ป็อปปี้ที่กำลังเดินอยู่ต้องหยุดซะงัก

 

               “ไหนนายบอกว่ารักฉัน ฮึก แต่งเพลงนี้ให้ฉันไงป็อปปี้” ฟางพูดออกมาด้วยเสียงสั่นเทา

 

               “เป็นเธอมาตลอดซินะฟาง ทั้งกลิ่นน้ำหอม ทั้งคนที่ฉันเจอ”

 

                “ใช่ ฉันรักเธอ”

 

คำพูดของป็อปปี้ทำให้ฟางระบายยิ้มออกมาได้

 

                “แต่มันเป็นของคนที่ฉันเคยคิดว่าตายไปแล้ว ไม่ใช่ของผู้หญิงที่อยู่ตรงนี้”

 

คำพูดของป็อปปี้เปรียบเสมอนมีดที่กรีดลงกลางใจของฟาง

 

ป็อปปี้หมุนกายเดินออกไปแล้ว ฟางหันกลับมาหาเพื่อนชายที่ยังคงยืนนิ่งอยู่ที่เดิม

 

                “เขื่อน ฉันขอโทษ”

 

                “เก็บคำขอโทษของเธอไว้เถอะฟาง ฉันคงรับมันไม่ไหว ขอบคุณที่สอนให้ฉันรู้ว่าการโดนหักหลังมัน

 

เจ็บแค่ไหน”

 

                “เขื่อน” เสียงใสเอ่ยชื่อเรียกชื่อเพื่อนชายราวจะขาดใจ

 

                 “เฟย์ พี่ขอหัวใจของพี่คืนนะ เพราะพี่คงรักเราไม่ได้แล้ว”

 

เขื่อนหันหน้ากลับมาหาเฟย์ ยกมือทาบตรงหัวใจข้างซ้ายของเฟย์ก่อนจะกำมือเข้าหากัน ราวกับเขาได้ดึงหัวใจ

 

ของตัวเองคืนมา

 

                “พี่เขื่อน ฮึก” เฟย์ทรุดตัวลงนั่งอย่างหมดแรง ต้องสูญเสียในวันที่เธอเองเพิ่งรู้ตัวว่ารัก

 

                “โทโมะ” โผเข้าหาเพื่อนคนเดียวที่ยังไม่ยอมปริปากพูดอะไรออกมา

 

โทโมะดันร่างบางของเพื่อนสาวออกห่าง ตบไปที่หน้าของอีกฝ่ายเบาๆราวกับต้องการจะเรียกสติของเธอ

 

                “ฉันก็อยากให้เราหายกันนะฟาง แต่มันคงเป็นไปไม่ได้ เธอคงไม่รู้ว่าพวกฉันต้องอยู่กับนรกในใจตัว

 

เองมานานแค่ไหน”

 

                “พี่โทโมะ พี่ฟังพี่ฟางอธิบายก่อนนะ”แก้วเข้ามาช่วยรั้งโทโมะไว้อีกคน เพราะเขาเป็นคนเดียวที่จะ

 

เป็นตัวประสานในเรื่องนี้ได้

 

                “ที่ฉันไม่อยากเรียกเธอว่าน้องสาว เพราะฉันไม่เคยมองเธอเป็นน้องสาว ฉันมองเธอเป็นผู้หญิงที่ฉัน

 

อยากครอบครองมาตลอด แต่วันนี้เธอทำให้ฉันได้รู้ว่า การฟังเรื่องโกหกจากคนที่เรารักบางทีมันก็เจ็บปวดเกินไป”

 

คำพูดเรียบๆของโทโมะทำแก้วเผลอปล่อยมือจากเขาเพราะความตกใจ

 

                “อย่างน้อยฉันดีใจนะที่เธอยังไม่ตาย ฟาง”

 

โทโมะเอ่ยทิ้งท้ายก่อนจะเดินออกจากบ้านเธอไป

 

                “ฮึก ไม่นะ ไม่ใช่นะ ฮือๆ”

 

เธอเสียมันไปแล้วซินะ ทั้งพี่ชายทั้งหัวใจตัวเอง

 

 

 

ทุกอย่างมันคงไม่เลวร้ายขนาดนี้ ถ้าวันนั้นเธอคิดจะบอกความจริงเขาไป ไม่ใช่หลอกเขาซ้ำแล้วซ้ำอีกแบบนี้

 

 

 

              “พี่ฟาง พี่ฟาง พี่อยู่ไหนนะ ออกมาหาเฟย์หน่อย” 

 

เฟย์ตะโกนเรียกพี่สาวเสียงดังลั่นบ้าน 

 

ร่างบอบบางของหญิงสาวสวยใบหน้าหวานละมุม ผมยาวที่น้ำตาลอ่อนทิ้งเคลียแผ่นหลัง ปรากฎตัวตรงกรอบประตู 

 

             “อะไรกันเฟย์ เราจะเสียงดังไปทำไม” 

 

             “แล้วนั้นแก้วเป็นอะไรไปทำไมแดงเถือกไปทั้งตัว” ฟางปราดเข้าไปใก้ลแก้วที่ยังคงกอดตัวเองแน่น 

 

              “ฮึก”  

 

เหมือนเธอไปโดนจุดที่ไม่ควรแตะ แก้วทรุดตัวลงกอดเข่า ผังหน้าปล่อยเสียงร้องออกมาอย่างปวดร้าว ยิ่งเธอ

 

คิดถึงเรื่องราวมากเท่าไหร่เธอก็ยิ่งรังเกียจตัวเองมากขึ้นเท่านั้น ถ้าไม่ได้โทโมะไปช่วยไว้ เธอจะทำยังต่อไปเธอ

 

เองยังไม่กล้าคิด 

 

            “อย่าร้องนะ ไม่มีอะไรแล้ว” 

 

 ฟางเอ่ยปลอบคนที่เปรียบเหมือนน้องสาวคนที่สองเสียงเบา เสียงอ่อนโยนของฟางทำให้แก้วสงบได้ในที่สุด 

 

             “แก้ว ไม่เป็นอะไรแล้ว” แก้วตอบพลางเช็ดน้ำตา 

 

             “ทุกอย่างมันจะต้องผ่านไป” 

 

             “เรามีอะไรกับพี่เฟย์” 

 

หญิงสาวกระแทกตัวลงนั้ง ใบหน้าบูดบึ้ง 

 

             “พี่จะทำแบบนี้ไปถึงเมื่อไหร่กัน” 

 

ฟางขมวดคิ้วไม่เข้าในประโยคต่อว่าของน้องสาว 

 

             “พี่จะทรมานพวกพี่ป็อปไปอีกนานแค่ไหน” 

 

หญิงสาวหลุบตาลงมองที่พื้น แววตาเจ็บปวดไม่ต่างกัน เธอไม่ได้อยากให้ทุกอย่างเดินมาถึงจุดนี้ แต่เธอจะย้อน

 

กลับไปแก้ไขอะไรได้ 

 

ยังมีโอกาสให้เธอย้อนกลับไปแก้ไขอะไรได้หรือไงกัน 

 

ความเศร้าที่มองเห็น ‘ใช่ ฉันรักเธอ แต่มันเป็นของคนที่ฉันเคยคิดว่าตายไปแล้ว ไม่ใช่ของผู้หญิงที่อยู่ตรงนี้’

 

~♬ ♫~♬ ♥  ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥  ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥  ~♬ ♫~♬ ~♬ ♫~♬ ♥  ~♬ ♫~♬

เป็นคนที่ใช่ จริงๆด้วย แอบมึนๆกับคำพูดเฮียป็อปเล็กน้อย (มันมึนมาแต่ต้นแล้วย่ะ)

ฮ่าๆ เขาอัพแล้วน้า คนอื่นๆก็อัพบ้างไรบ้าง เราอยากอ่านนะ

มีนิยายอีกเรื่องแหละ แต่ยังลังเลว่าจะลงดีมั้ย ฮ่าๆ

เจอกันตอนหน้าค่ะ ^^