[Shot fiction] กลลวง

ตอนจบ

“ฟาง งั้นหรอ” พอฉันเข้าไป ก็เจออัลบัมที่เขียนฟาง มีเพียงอัลบัมเดียวด้วย

ฉันรีบเปิดเข้าไปในอัลบัมก่อนที่จะเห็นรูปที่ฉันกับป๊อปถ่ายด้วยกัน

ที่ป๊อปแอบถ่ายฉัน

ยังไม่พอ มีรูปที่ฉันเอ๋อมาก -*- แต่กลับเขียนว่า รักเธอ -0-

อย่าบอกน่ะว่า ...

“ฉันชอบเธอน่ะ” เสียงนี้มันเสียง ..

“ป๊อป!” ฉันรีบหันไปข้างหลังก่อนจะเห็นเงาที่ป๊อปยิ้มมาให้ฉัน

“เนี้ยแหละ ปัญหาที่ยังติดใจฉัน ทำให้ฉันเข้าร่างไม่ได้ ขอบคุณในความเจือก(อยากรู้อยากเห็น) ของเธอน่ะ 555”

“ป๊อป” ฉันพูดพร้อมจะผลักป๊อป แต่มือฉันกลับผ่านป๊อปไปอย่างกับผ่านอากาศ

เราสองคนกลับสู่ภาวะเศร้าเล็กๆ ก่อนที่ป๊อปจะพูดขึ้น

“ฉันจะไปเขาร่างแล้ว และฉันอาจจะจำเรื่องราวทั้งหมดที่เกิดขึ้นไม่ได้”

ป๊อปพูดก่อนจะก้มหน้าลง

“เมื่อฉันลืมตาขึ้นมา ขอให้เธอพูดว่ารักฉัน แค่นั้นก็พอ : )”

“แล้วเรื่องพินกับพีมหล่ะ”

“ฉันไปจัดการแล้วเรียบร้อยแล้ว : )”

“จัดการยังไง?”

“เดี๋ยวเธอก็รู้ เมื่อฉันได้ยินคำที่ฉันอยากได้ยินจากเธอ”

“ฉันรักนาย อย่าลืมตาจนกว่าฉันจะไปถึงน่ะ!”

“ฉันจะรอเธอ : )”



ณ โรงพยาบาล

ตอนนี้ฉันกำลังวิ่งไปที่ห้องให้เร็วที่สุด

2702 อีก 10 ห้อง สู้!

2712! ฉันเปิดประตูเข้าไปก็เห็นป๊อปกำลังดุ๊กดิ๊กตัวแต่ยังไม่ลืมตา ฉันเลยรีบวิ่งเข้าไปจับมือป๊อปไว้

ทำเอายัยพินที่กำลังพยุงป๊อปเพ่งมาหาฉันอย่างแรง! แต่ฉันก็ยังกุมมือป๊อปไว้ที่หน้าอก

ป๊อปค่อยๆหันมาที่ฉันก่อนลืมตาขึ้นมามองฉันอย่างเต็มตา

“ฉันรักนาย” แค่เพียงฉันพูดคำนี้คำเดียว ก็เหมือนสมองของป๊อปจะสั่งการอย่างรวดเร็ว

ป๊อปสลัดมือจากยัยพินแล้วลุกขึ้นมากอดฉันแน่น ทำเอาฉันตั้งตัวไม่ทัน

“ขอบคุณน่ะฟาง ขอบคุณ” ป๊อปพูดพร้อมกอดฉันแน่น

เหมือนแค่คำนี้คำเดียว มันดึงความทรงจำที่ขาดหายของป๊อปมาได้

มันคงเป็นคำที่อัศจรรย์มาก ที่ฉันอยากพูดไม่มีวันหยุด

“ฉันรักนาย” ฉันพูดก่อนที่จะกอดตอบป๊อป

“มันอะไรกัน!” ยัยพินตวาดขึ้น

“เธอไปตายที่ไหนก็ไป ก่อนที่ฉันจะแจ้งตำรวจจับเธอ”

“ป๊อป! นี้มัน ...”

“ไป!” ป๊อปไล่พิน แต่ก็ดูเหมือนยัยนั้นจะไม่ไป

“ขออนุญาตจับกุมข้อหาร่วมมือกันโดยการสั่งฆ่ากับพี่ชายแท้ๆของคุณ” ฉันพูดก่อนที่จ่าจะวิ่งเข้ามาล็อคตัวพินไป

“นี้มันอะไร แม่งงไปหมดแล้ว” คุณป้าพูดพร้อมกุมหัวตัวเอง

“เดี๋ยวแม่ก็รู้ แถมแม่ยังได้ลูกสะใภ้ด้วยน้า”

“ไหน?”

“คนที่ผมกอดอยู่นี้ไง” ป๊อปพูดแล้วกอดฉันแน่น

“โอ๊ย พอแล้ว หายใจไม่ออก T^T”

“โอ๋ๆ” ป๊อปพูดแล้วอมยิ้ม



ณ บ้านของป๊อปปี้

ตอนนี้เราสองกำลังนั่งเล่นน้องหมาของยัยเพื่อนของฉัน มันชื่อโชกุนค้า : D

“ฮ่าๆๆๆ” ฉันป๊อปปี้ แล้วก็โชกุนกำลังวิ่งเล่นกันที่สนามหญ้าหลังบ้านของป๊อป

กว่าเรื่องทุกอย่างจะจบอยากจะบอกว่าเหนื่อยมาก สู้คดีกันแทบตาย T^T

แต่สุดท้ายก็จบด้วยดี ยังไงฝ่ายเราก็เป็นผู้ชนะอยู่แล้ว ฮุๆ : )

“เฮ้ย โชกุน มานี้เลย” ป๊อปพูดพร้อมวิ่งไล่โชกุน เพราะว่าโชกุนมาเกาะแกะฉัน = =

ขี้หึงเป็นบ้าเลย แม้แต่หมายังไม่เว้น แฟนใครเนี้ย ><

โชกุนเป็นหมาพันธ์โกลเด้นรีทีฟเวอร์ กำลังเป็นหนุ่มเลยแหละตอนนี้ น่ารักซะ >O<

“พอเลยสองคนเนี้ย ฉันเหนื่อยแล้ว T^T” ฉันพูดขึ้นแต่

“เฮ้ย!” อยู่ๆโชกุนก็กระโดดเกาะป๊อปปี้

ด้วยความที่เป็นหมาตัวใหญ่เลยทำให้ป๊อปปี้ล้มมาชนฉันแล้วเราทั้งสองคนหนึ่งตัว ก็ล้มละเนะนาดอยู่บนพื้น T^T

“โชกุน ดูสิฟางเจ็บแล้ว” ป๊อปพูดก่อนที่จะหันมาดูฉัน

“แหะๆๆๆ” เนี้ยแหละ เสียงหมาหอบ = =

พลั้ก !

อยู่ๆโชกุนก็ผลักป๊อปจากข้างหลังทำให้ป๊อปก้มมาทับฉันซ้ำสอง (คือตอนที่พี่ป๊อปดูพี่ฟางยังนั่งอยู่)

“นะ นะ นาย ใกล้ไปไหม = =” ฉันพูดเสียงสั่น

“ไม่ใกล้หรอก ^^” เอะ ร่วมมือกับโชกุนหรอ = =

“ปล่อยๆๆ” ฉันพูดพร้อมดิ้น

“อย่าดิ้นสิ เดี๋ยวจูบเลย”

“ >x<”

“แหม หุบปากเลยหรอฟาง - -+”

“ก็ฉัน.. อุ๊บ!”

อยู่ๆป๊อปก็ประกบจูบฉันอย่างอ่านโยนและแผ่วเบา

ก่อนที่มือจะค่อยๆไล้ไปตามสาปเสื้อของฉัน



“เฮ้ๆๆๆ สองคนนั้นอ่ะ” อยู่ๆก็มีเสียงทะเล้นของใครบางคนดังขึ้น

ทำให้ฉันกับป๊อปหลุดจากพวังค์แห่งความ “รัก”

“เออ ขอโทษ”

“>///< ออกไปได้แล้ว ><”

“แหะๆ โทษที” นะ นะ หน้าป๊อปแดง >O<

“อะ อืม”

“แหม เรียลเชียวน่ะ” ยัยเฟย์ T^ T แกไม่พูดก็ไม่มีใครว่าน่ะ

“แหะๆๆ” ไอโชกุน เพราะแก T^T

“โชกุน แกตายแน่” ป๊อปลุกขึ้นแล้ววิ่งไล่โชกุน ส่วนมันก็วิ่งเร็วซะ ฮ่าๆๆๆ



จบแล้วค้า >O<~ เป็นไงบ้าง เน่ามากไหม T^T

ต่อไปจะลงเป็น LF แล้วน่ะค่ะ ยังไงฝากติดตามด้วยน้าค่ะ ขอบคุณค้า :)))