เลวแค่ไหนหัวใจก็ให้เธอ

บนห้องนอน

โทโมะไม่ยอมให้ชั้นขายดอกไม้แล้วและให้ย้ายมาอยู่นี่ ชั้นเลยนอนนี่ทุกวัน วันนี้นอนๆอยู่โทโมะก็หน้าเครียดแล้วหยิบบุหรี่มาสูบๆทั้งๆที่เลิกไปนานแล้ว

“นี่ สูบบุหนี่อีกแล้วนะ”ชั้นลุกขึ้นั่งบนเตียงแล้วมองโทโมะที่ยืนอยู่ตรงหน้าต่าง

“วันนี้ชั้นเครียด”เค้าพูดขึ้น ชั้นน้อยใจแล้วนะ ชั้นเลยนอนหลับลงไป ลืมตาขึ้นมาไฟห้องก็ปิดควานหาโทโมะแต่ก็ไม่เจอ มองไปรอบห้องเห็นโทโมะนั่งถือปืนอยู่ตรงโซฟาข้างชั้นหนังสือ เอาออกมาขัดแล้วครุ่นคิดอะไรบางอย่าง ชั้นนอนมองเค้าอยู่ เค้าไม่รู้ว่าชั้นมอง เมื่อเค้าเลื่อนสายตาขึ้นมาชั้นก็เลยแกล้งหลับตา เค้ายืนขึ้นแล้ววางปืนลงบนโต๊ะคอมก่อนจะโทรศัพท์

“หวาย เฮียขอโทดได้ไหม เราดีกันนะ”โทโมะพูดขึ้น คำนี้มันทำให้ชั้นจี๊ดเข้าถึงกระดูกดำ ชั้นว่าจะลุกขึ้นนั่งแต่ก็แสร้งนอนฟังไปก่อนเสียงผู้หญิงอู้อี้ดังออกมาจากโทรศัพท์ซึ้งชั้นก็จับใจความไม่ได้

“หวาย เฮียขอโทด เฮียผิดจริงๆ ตอนนี้เฮียคิดได้แล้ว เฮียรักหวายนะ เฮียรักหวายมาก หวายกลับมาเถอะนะ เฮียขอโทดจริงๆ หวายจะตบจะต่อยอะไรเฮียก็ได้ เฮียขอร้องเถอะหวาย”ชั้นทนไม่ไหวกระเด้งขึ้นนั่งแล้วเปิดไฟห้องทันที โทโมะหันมามอง ชั้นยืนมองเค้าอยู่

“หวาย เดี๋ยวเฮียโทรไปใหม่นะ”เค้าพูดจบก็วางสายแล้วเดินเข้ามาหาชั้น แต่ชั้นเลี่ยง

“อย่ามายุ่งกับชั้น นี่ขนาดมีลูกอยู่ในท้องชั้นนะ นายยังทำแบบนี้ได้ เลวสิ้นดี”ชั้นพูดแล้วกัดปาก

“ไม่ใช่อย่างที่แก้วคิดนะ เฮียไม่ได้ทำแบบนั้นนะ”

“อย่ามาใช้คำว่าเฮียกับชั้น เชิญไปใช้กับเด็กๆของนายเถอะ ชั้นไม่ใช่เด็กของนายอีกต่อไป ชั้นไม่อยากอยู่ที่นี่แล้ว กลับไปอยู่บ้านให้คนเค้าประจานว่าท้องตั้งแต่อายุยังน้อยก็ยังดีกว่าอยู่ที่นี่ให้คนมาสวมเขาเหมือนควาย”ชั้นพูดแล้วสะบัดหน้าวิ่งออกไป

“แก้ว ๆ ฟังเฮียสิแก้ว!!”โทโมะแหกปากแล้วดึงมือชั้น ทุกคนออกมาจากห้องนอนแล้วมองดู

“นายมีอะไรจะพูดอีก หลักฐานมันชัดอยู่แล้ว เฮียรักหวาย รักกันก็กลับไปอยู่ด้วยกันเลยสิ ชั้นไม่ขัดขวางนายแล้ว”

“แก้ว ทำไมไม่ฟังกันบ้าง เหตุผลมีบ้างไหม”

“อะไรคือเหตุผลหละ”ชั้นเหวี่ยงขึ้นหัว

“เหตุผลก็คือ....”

“เห็นไหม นายก็พูดไม่ได้ เหตุผลก็คือนายรักหวาย แต่นายไม่ได้รักชั้น นี่แหละคือเหตุผล”ชั้นพูดจบก็วิ่งน้ำตาไหลลงบรรได

“กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!”ชั้นเหยียบกระโปรงชุดนอนตัวเองหน้าทิ่มล้มลงไป ชั้นปวดท้องมาก โทโมะถึงกับตาเหลือกวิ่งเข้ามาอย่างไว รวมถึงเพื่อนๆด้วย บรรไดอีกแล้วหรอ ชั้นเกลียดบรรไดบ้านโทโมะมาก

“แก้ว”โทโมะตาตื่นทันที

Tomo talk

นี่มันเกิดอะไรขึ้นกันเนี้ย ผมเห็นเลือดจำนวนมากหลังออกมาจนเปื้อนชุดนอนของแก้ว แก้วร้องไห้โฮแล้วยันตัวเองลุกขั้นนั่งเอาหลังพิงขอบบรรได ผมอุ้มแก้วขึ้นทันที ผมนึกถึงแม่ผมที่ตกบรรไดแท้งน้องผมอีกคนแล้วแม่ก็จากไปพร้อมกับน้อง ทุกคนพากันช่วยไขกุญแจรถตู้แล้วไอ้เคนเป็นคนขับก่อนจะไปโรงพยาบาล

โรงพยาบาล

แก้วเข้าไปในห้องฉุกเฉินแล้วหมอก็ย้ายไปห้องผ่าตัด

“ทำไมต้องเอาเธอไปห้องผ่าตัดด้วย”ผมถามขึ้น

“เอ่อ...เด็กไม่มีทางรอดแน่นอนแล้วนะคะ ทำใจไว้ได้เลย แต่ถ้าไม่เอาเด็กออก แม่ก็จะไม่รอดเช่นกัน”เค้าพูดจบก็วิ่งเข้าห้องผ่าตัดไปทันที ผมอึ้ง รู้สึกเหมือนจะเป็นลมอีกครั้ง ผมเซถลาลงไปนั่งบนเก้าอี้แล้วดมยาดมของไอ้จองเบอย่างหนัก

“ไม่เป็นไรนะเว้ยเฮีย มึงใจเย็นไว้”จองเบพูดปลอบ

“ลูกกู...ลูกกูเค้าไปแล้ว”ผมพูดด้วยสีหน้าไม่ไหวมากๆ น้ำตามันไหลออกมาโดยไม่รู้ตัว ผมร้องไห้ครั้งที่2ในชีวิต ครั้งแรกตอนที่แม่เสียและตอนนี้ที่เสียลูก...T^T

2วันผ่านไป

แก้วไม่ยอมคุยกับผมเลยแม้แต่นิดแค่มองก็ยังไม่มอง ไม่สนใจผม ถ้าผมอยู่ในห้องพักที่โรงพยาบาลเธอจะไม่ยอมทานอะไรเลย ทำให้ผมอารมณ์เสียและโมโหตัวเองมาก

Kaew talk

ชั้นไม่อยากจะเชื่อว่าชั้นจะเสียลูกไป มันทำให้ชั้นเสียใจอย่างมาก เพราะเขา โทโมะ ทำให้ชั้นต้องเสียลูกไป เค้าไม่ได้รักชั้นแล้ว เชิญไปอยู่กับหวายเถอะ นายเสียลูกไป นายก็ต้องเสียชั้นไปด้วย ตอนนี้มีบันนี่กับมีนที่นั่งเฝ้านอนเฝ้าชั้นอยู่คนที่เหลือก็ไปเรียนบ้างไปทำงานกันบ้าง ส่วนโทโมะ ชั้นไม่รู้ ตอนนี้มีนกับบันนี่หลับไหลชั้นเลยถอดสายน้ำเกลือออกแม้มันจะเจ็บๆจี๊ดๆก็เถอะก่อนจะหยิบเสื้อผ้าในกระเป๋าของมีนที่เอามานอนเฝ้าชั้น ชั้นไม่มีเสื้อผ้าเตรียมไว้เลยเพราะหมอให้อยู่อีก1อาทิตย์ แต่ชั้นจะหนีทั้งหมอและโทโมะ ชั้นจะหนีไปให้ไกลที่สุด ไกลจากที่นี่ ชั้นมองดูเสื้อผ้ามีนที่มัน...โป๊ๆหน่อย เป็นชุดทั้งตัวกระโปรงสั้นเท่าขาอ่อนเสื้อรัด คอเสื้อขึ้นปิดคอเป็นผ้ายืดที่สมัยนี้สาวๆชอบใส่กัน มันเป็นสีส้มอ่อนลายจุดสีขาว ชั้นตัดสินใจเข้าห้องน้ำไปใส่แล้วเอาเครื่องสำอางมีนแต่งๆพอให้ดูไม่โซมเพราะหมออาจจำได้ หวีผมตัวเองให้ดูมีวอลลุ่มนิดหน่อยก่อนจะวางกระเป๋ามีนลงเบาๆแล้วหยิบกระเป๋าถือเล็กๆของตัวเองเดินออกไปจากโรงพยาบาล แต่ชั้นกลับเห็นป๊อปปี้และจองเบกำลังเดินมา ชั้นไม่มีที่หลบแล้ว ทำไงดี ชั้นเลยตัดสินใจเอาแว่นดำในกระเป๋ามาสวมแล้วเร่งเท้าให้ไวที่สุด

“เฮ้ย นั่นมันชุดคล้ายๆของมีนเลยอ่ะ”จองเบพูดกับป๊อปปี้ซึ่งชั้นได้ยินตอนเดินผ่าน

“แก้ว!!”ป๊อปปี้ตะโกนเรียกแต่ชั้นก็ตีหน้าบ๊องแล้วเดินต่อไป ป๊อปปี้วิ่งเข้ามาดึงแขนชั้น ชั้นหันไปเผชิญหน้าแต่ไม่ถอดแว่นออก

“เอ่อ คุณเป็นใครอ่ะ”ชั้นเล่นเสียงเล็กแหลม หนีบเสียงเต็มที่

“แก้ว...ใช่หรือเปล่าอ่า”ป๊อปปี้มองหน้าจองเบแบบไม่มั่นใจ

“ไม่ใช่ค่ะ ชั้นชื่อ...พิกเจอร์หนะค่ะ”ชั้นมองไปเห็นรูปภาพเลยพูดขึ้น

“อ๋อ..ขอโทดครับ”ชั้นหันหลัง โล่งอก รีบสปีทเท้าทันที ชั้นโบกแท็กซี่ออกแต่สวนกับรถของโทโมะ น้ำตาชั้นมันไหลออกมา ชั้นจะทิ้งเขาไปได้จริงๆหรอ ชั้นจะทิ้งเขาไปงั้นหรอ....T^T น้ำตาชั้นซึมออกมาไหลลงจากแว่นดำก่อนที่ชั้นจะถอดแว่นออกแล้วกลั้นน้ำตา

2 ปีต่อมา

ชั้นย้ายมาอยู่ชาญเมืองอยู่บ้านของน้าสาวท่านดูแลชั้นดีทุกอย่างและส่งให้ชั้นเรียนต่อปริญญาตรีให้จบเพราะชั้นออกมากลางครร ตอนนั้นแม่เสียเลยไม่มีกระจิตกระใจที่จะเรียนต่อเลย ตอนนี้ชั้นเรียนอยู่ปี4แล้ว เพราะเรียนต่อจากปี2 ชั้นกำลังจะจบเร็วๆนี้แหละ และรอรับปริญญาอีกปีนึง ชั้นเก่งมากใช่ไหมหละที่ทนไม่เจอโทโมะ ใช่ ชั้นเก่ง แต่รู้ไหมทุกครั้งที่ชั้นนึกถึงเค้ามันก็จะเห็นภาพของเค้าที่แสนดีกับชั้นแล้วทำให้อยากกลับไปแต่ทุกๆครั้งชั้นก็ฝืนใจตัวเองไว้ได้เสมอ

“แก้ว ไปมหาลัยได้แล้วลูก”น้าพลอยเรียกชั้น ชั้นเปลี่ยนไปแล้ว จากที่แมนห้าวตอนนี้ผมชั้นยาว ชั้นทำผมปัดด้านหน้าไปทางขวาแล้วปล่อยผมยาว เสื้อรัดรูปกระโปรงยาวเท่าหัวเข่าเลยเข่าขึ้นมานิดหน่อย แต่งหน้าทุกวันและชอบเที่ยว ตอนนี้ชั้นไม่ได้ติดต่อเพื่อนๆกันเลย บันนี่ จินนี่ มีน เฟย์ ฟาง ชั้นคิดถึงพวกเค้าทุกคนแต่ก็คงได้แต่คิดถึง

“ค่ะน้า”ชั้นพูดจบก็ลุกจากหน้ากระจกแล้วเดินไปหยิบกระเป๋าก่อนจะเดินออกมาขับรถไปมหาลัย

ณ มหาลัย

“แก้วๆๆ”ชั้นเจอเพื่อนใหม่ชื่อว่ามดและโฟร์ เราเป็นเพื่อนกันมาได้2ปีแล้วหละ

“ว่าไงโฟร์มด”ชั้นที่เดินเข้ามาในมหาลัยก็ถามขึ้น

“รู้ไหมว่าแกสอบกลางภาคไม่ผ่านวิชานึง”ชั้นถึงกับตกใจ

“วิชาอะไร??”ชั้นงงเต็มที่ทั้งๆที่ชั้นก็ตั้งใจมาตลอด

“เคมี”โฟร์เสริม

“อีกแล้วนะไอ้อาจารย์บ้า”ชั้นไม่ถูกกับอาจารย์วิชาเคมีมาก ตั้งแต่ครั้งแรกที่เข้ามาหมอนั่นก็กวนประสาทชั้นมาตลอดและชอบแกล้ง ชั้นเร่งเท้าเดินไปที่ห้องของไอ้อาจารย์โรคจิตนั่นอย่างไว

“นี่ นายจะเอาอย่างไงกับชั้นกันแน่แจ็ค”อาจารย์วิชาเคมีชื่อแจ็คเป็นอาจารย์ที่หน้าตาดีที่สุดในมหาลัย แต่ชั้นคิดว่าหมอนี่น่าเกลียดที่สุดซะมากกว่า

“ก็ไม่เอาอะไรมากหรอกนะ แค่ให้เธอสอบใหม่”กวนทีนละไง

“ประสาท ทำไมชั้นต้องสอบใหม่ด้วยทั้งๆที่คะแนนสอบที่จริงชั้นไม่ได้ตก ถ้านายว่าตกก็เอามาให้ชั้นตรวจเองสิ ถ้าไม่ตกชั้นจะยื่นเรื่องเข้าฝ่ายปกครองแล้วนายก็ต้องกระเด้งออกโทดฐานใส่คะแนนมั่ว อย่าลืมสิว่าน้าชั้นเป็นผู้ปกครองดีเด่นของที่นี่ทุกคนก็จะต้องฟังหลานสาวของน้าชั้นอยู่แล้วที่ออกเงินสมทบทุนกับทุกโครงการของโรงเรียน”ชั้นยืนกรานหน้าตาย

“แล้วไง คิดว่าเงินเอาชนะคะแนนสอบของเธอได้รึไง”

“บอกว่าให้เอามาให้ชั้นตรวจ”ชั้นพูดแล้วเดินไปที่โต๊ะหมอนั่น แจ็คยืนขึ้นจากที่นั่งบนเก้าอี้

“เสียใจ ชั้นส่งอาจารย์ใหญ่ไปแล้ว แล้วเค้าก็ได้ส่งไปให้ทางรัฐอีกที”บัดซบเอ้ย

“นี่ ทำไมนายชอบแกล้งชั้นหละห๊ะ น้าชั้นจะเสียใจแค่ไหนถ้ารู้ว่าชั้นตก”ชั้นพูดเสียงดัง

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

ร้องไห้ดีไหมเนี้ย ร้องไปแล้วอ่ะ สงสารทั้งคู่ ทั้งป๊าและม๊า

อย่ามัวแต่ว่าป๊านะ ป๊ามีเหตุผล T^T (ว่าแต่ยัยแก้วเป็นไรกับบรรไดบ้านโทโมะมากไหม)

555+ รับรองว่าอัพให้อีกแน่ สัญญา อย่างน้อย3ตอน ชัวร์ แต่ไม่เม้น ไม่อัพนะ 555 muah!!