เพียงใจเราเคียงกัน

 

 

 

 

 

         ทั้งสามคนขับรถออกมาจากโรงพยาบาล โดยไม่รู้เลยว่ามีสายตาคู่นึงจับจ้องเธอด้วยความอาฆาต

 

 

"น้องปูเป้ แวะทานไอติมกันมั้ยค่ะ" ฟางถามเด็กสาวตัวน้อย

 

 

"ปะป๊า ปูเป้ทานได้มั้ยค่ะ"

 

 

"แล้วหนูอยากทานมั้ยละลูก" ป๊อปที่ถามเด็กน้อยขึ้น

 

 

"อยากค่ะ" เธอตอบแล้วยิ้มแก้มปริ

 

 

หลังจากที่ฟางและป๊อปปี้พาปูเป้เที่ยวตะลอนๆไปเรื่อย ก็ถึงเวลาอันสมควรที่ต้องมาส่งฟางที่บ้าน

 

 

"ฟาง ขอบคุณมากนะครับ สำหรับทุกๆอย่าง" ป๊อปปี้บอกฟาง

 

 

"ค่ะ ไม่เป็นไร ถึงบ้านแล้วโทรบอกฟางด้วยนะ น้องปูเป้ฝันดีนะค่ะ" ไม่ลืมบอกเด็กน้อย

 

 

"ค่ะ สวัสดีค่ะน้าฟาง" ปูเป้ยกมือไหว้ฟาง แล้วป๊อปก็ขับรถออกไป

 

 

บนรถป๊อป

 

 

"ปูเป้ ถ้าหนูง่วงนอนได้เลยนะลูก" บอกกับลูกสาวตัวเอง

 

 

"ค่ะ ปะป๊า ถ้าน้าฟางเป็นแม่ของปูเป้ก็ดีซิค่ะ น้าฟางใจดี"

 

 

"หือ...." ถึงจะอึ้งกับคำพูดเด็กตัวเล็กๆ แต่ก็ยิ้มออกมาที่ฟางเอาชนะใจลูกสาวได้ไม่ยาก ทั้งที่คิดว่าจะไม่ง่าย

 

 

"จริงๆนะค่ะ ถ้าแม่เป็นแบบนี้บ้าง ปูเป้คงจะมีความสุขกว่านี้" พูดย้ำความรู้สึก จริงๆแล้วเธอก็รักแม่เธอ แล้วอยากให้แม่เธอต่างหากที่เปลี่ยนแปลงไม่ใช่มีฟางมาเป็นแม่ใหม่

 

 

"ปูเป้ สัญญากับปะป๊านะ ว่าจะรักและเชื่อปะป๊า" ผมบอกกับเธอ

 

 

"ค่ะ ปูเป้สัญญา"

 

 

"จำไว้นะลูก ปะป๊ารักหนูเสมอ ถึงอะไรจะเกิดขึ้น ปะ๊ป๊าก็รักหนู"

 

 

"ค่ะ " รับปากอย่างว่าง่าย ก่อนรถจะมาจอดที่หน้าบ้าน

 

 

"ไปไหนมาค่ะป๊อป ไม่เห็นชวนจินนี่ไปเลย" ทันทีที่เข้าบ้านมา จินนี่ก็ถามป๊อปปี้ทันที

 

 

"ไปธุระ ไม่เกี่ยวกับจินนี่" บอกปัดๆไป

 

 

"แล้วทำไมพาลูกไปละค่ะ" ยังถามต่อไป

 

 

"ปะป๊า พาไปกินไอติมมานะค่ะ" ปูเป้ตอบผู้ที่ขึ้นชื่อว่าเป็นแม่ของตัวเอง

 

 

"เหรอ แล้วทำไมไม่ให้แม่ไปด้วยละค่ะ ไปกันสองคนสนุกเหรอ" ก้มตัวลงมาถามลูกสาว

 

 

"มีน้าฟางไปด้วยค่ะ สนุกมากๆเลย"

 

 

"เหรอค่ะ ปูเป้ขึ้นไปอาบน้ำซิ" ตอบลูกสาว แ้ล้วไล่เธอขึ้นไปบนบ้าน เพราะได้คำตอบที่น่าพอใจแล้ว

 

 

หลังจากปูเป้วิ่งขึ้นบ้านไป

 

 

"ว่าไงค่ะป๊อป มันเป็นใคร" ถามป๊อปปี้โดยอารมณ์แรงเต็มพิกัด

 

 

"ฟาง เป็นคนที่ป๊อปกำลังจะแต่งงานด้วย" ตอบหน้านิ่ง จ้องตาจินนี่ให้จินนี่รับรู้ถึงการเอาจริง

 

 

"ปะ ป๊อป ไม่จริงใช่มั้ย" จินนี่ที่น้ำตาค่อยๆไหลลงมา เรียกชื่อเค้า เพราะไม่คิดว่าป๊อปจะพูดตรงกับเธอแบบนี้ ถึงจะสืบมาบ้างแล้ว แต่ก็สะเทือนใจไม่น้อย

 

 

"จริงๆ ป๊อปกับฟางกำลังจะแต่งงาน จินนี่รู้แล้ว กรุณาหลบไป ป๊อปเหนื่อยจะไปพัก"

 

 

"ไม่ จินนี่ไม่ให้ป๊อปไปไหนทั้งนั้น จินนี่รักป๊อป" กอดยื้อชายหนุ่มไว้

 

 

"จินนี่ ถ้าจินนี่อยากอยู่ที่นี่ก็อยู่ แต่ป๊อปคงย้ายไปอยู่บ้านป๊อปแล้วละ" ไม่พูดเปล่าเดินขึ้นบนห้องตัวเอ็งเพื่อเก็บเสื้อผ้า

 

 

"ไม่นะ แล้วจินนี่กับลูกละ" จินนี่ตามมาหาเรื่องป๊อปในห้องป๊อป

 

 

"กรุณาออกไปนี่ห้องผม แล้วผมก็ไม่ใช่สามีคุณ มันไม่เหมาะ"

 

 

"................" อึ้งกับสรรพนามที่เปลี่ยนไปของป๊อป และไม่คิดว่าผู้ชายแสนดีคนนี้ จะพูดกับเธอแบบนี้

 

 

"ปะป๊า จะไปไหนเหรอค่ะ" ทันทีที่ป๊อปเก็บเสื้อผ้าเสร็จ ปูเป้ที่อาบน้ำเสร็จก็ตรงมาถามทันทีที่ป๊อปถือกระเป๋าใบใหญ่

 

 

"ป๊า จะไปอยู่กับปู่กับย่าครับ ปูเป้อยู่กับแม่อย่าดื้อนะครับ"

 

 

"ไม่เอา ปูเป้ไปด้วย" เด็กสาวร้องไห้ตามผู้เป็นพ่อ

 

 

"ไม่ได้ครับ ปูเป้ต้องอยู่กับแม่ ป๊าไปนะครับ แล้วป๊าจะไปรับที่โรงเรียน" เดินออกไป ขับรถตรงไปยังบ้านแม่ของตัวเอง

 

 

"ฮือๆๆ ฮือ อีเด็กโง่ พ่อแกมันกำลังจะทิ้งแกไปอยู่กับนางฟาง แกเข้าใจมั้ย" จินนี่ที่ร้องไห้เสียใจด่าทอลูกตัวเอง

 

 

"ไม่จริง ป๊าไม่ทิ้งปูเป้หรอก" ร้องไห้ ตอบผู้เป้นแม่

 

 

"แกมันโง่ เพี๊ยะ เพี๊ยะ ยังมีหน้าจะไปเที่ยวกับเมียใหม่พ่อแกอีกเพี๊ยะ" ตีลูกไม่ยั้ง ที่ลูกไม่เชื่อ

 

 

"ฮือๆๆ แม่ปูเป้เจ็บ ฮือๆๆ แล้วปูเป้จะทำยังไงดี ปูเป้รักป๊า" ร้องไห้ออกมา

 

 

"แกก็ต้องแกล้งยายฟาง ให้หายไปจากชีวิตของป๊าแกซิ " จินนี่หยุดตีแล้วบอกสิ่งที่อยากให้ลูกสาวทำ

 

 

"ฉันจะบอกแกไว้นะ ฉันกับป๊อปเก็บแกมาเลี้ยง แล้วถ้าป๊อปไปรักกับนางนั่น มีลูกขึ้นมา เค้าก็จะเอาแกไปปล่อย"

 

 

 

บอกกับผู้เป็นลูก โดยที่ไม่สนใจ ว่าเด็กน้อยจะรู้สึกยังไง ร้องไห้เสียใจเพียงไหน

 

 

 

"ไม่เอา ปูเป้จะอยู่กับป๊า "

 

 

"งั้นก็ดี รู้ใช่มั้ย ว่าแกต้องทำยังไง ก่อนจะโดนทิ้ง" จินนี่บอกแล้วเดินหนีปูเป้เข้าห้องนอนไป ทิ้งเด็กตัวเล็กๆคนนึง ร้องไห้ด้วยความเจ็บปวด

 

 

ทางด้านป๊อป

 

 

"จะดีแล้วเหรอลูก ไม่ใจร้อนไปหน่อยเหรอ" พูดกับลูกชาย ทันทีที่รู้เหตุผลว่าทำไมถึงมาบ้านกลางดึก

 

 

"ครับ ยังไงจินนี่ก็ต้องรับความจริงให้ได้" ป๊อปปี้ยืนยัน

 

 

"ถ้าลูกคิดว่าดีแล้ว พ่อก็ไม่ขัด" ผู้เป็นพ่อที่เคารพการตัดสินใจ

 

 

"แล้วยายปูเป้ละป๊อป ทำไมไม่พาแกมาด้วยละลูก" แม่ถามป๊อป

 

 

"แม่ครับ จินนี่เป็นแม่ของเค้า เธอสมควรจะอยู่กับแม่เธอ "ป๊อปที่บอกแม่ไปตามความถูกต้อง ทั้งๆที่ใจก็เป็นห่วงเด็กน้อย

 

 

"ใช่แล้วคุณ เราเคยใจอ่อนในอดีต จนมันเลยเถิดมาขนาดนี้แล้ว ตาป๊อปพูดถูก ยังไงเค้าก็ต้องอยู่กับแม่ของเค้า เราแค่คนนอก" พ่อป๊อปปี้พูดเสริม

 

 

 

"งั้นก็ตามใจ แต่ถ้ายายปูเป้เป็นอะไรไปฉันจะเอาแกมาอยู่ด้วย" แม่ป๊อปยืนยัน

 

 

"ถ้าจินนี่ทำลูกสาวตัวเองได้ลง ป๊อปก็คงต้องเด็ดขาดละครับ" ป๊อปปี้บอกหน้านิ่ง

 

 

ณ.โรงพยาบาล   หลังจากที่ป๊อปปี้ไปรับฟางมาส่งที่ทำงาน

 

 

"อ่าว ไงค่ะคุณจินนี่ เข้ามาตรวจอะไรค่ะ" ทักคนที่เคยให้เธอรักษา

 

 

"อ่อ ก็เรื่องเดิมๆนะค่ะ พอดีว่าตอนนี้อาการมันร้ายแรงมากจริงๆ ผู้หญิงคนนั้นหน้าด้านเกินไป" จินนี่พูดไม่มองหน้าฟาง

 

 

"เอ่อ งั้นฟางขอตัวไปทำงานก่อนนะค่ะ" ฟางที่เห็นว่าจินนี่กำลังมีปัญหาส่วนตัว เลยจะแยกตัวออกไป

 

 

"ไม่ค่ะ ฉันมาปรึกษาคุณ เพราะผ้หญยิงคนนั้นเค้ารู้ว่ามีลูกมีเมียแล้ว แต่เค้าก็ยังจะเอา" จินนี่ที่ตั้งใจจะพูดให้ฟางสะอึก

 

 

"งั้น ไปที่ห้องฟางดีกว่านะค่ะ" ฟางที่ยิ้มให้เธอ เพราะกำลังคิดว่า เธอน่าจะคิดมากจนเป็นโรคเครียดแล้วคิดไปเอง

 

 

"คุณฟางกับแฟนเป็นไงบ้างค่ะ" ทันทีที่ก้าวเข้าห้องจินนี่ก็ถามฟาง

 

 

"ก็ เรื่อยๆนะค่ะ" ไม่อยากพูดเรื่องส่วนตัวมาก เพราะจินนี่กำลังเสียใจอยู่

 

 

"....................." เงียบจ้องหน้าฟาง

 

 

"เ่อ คุณจินนี่ อันดับแรกคุนมาตอบคำถามข้อนี้ก่อนนะค่ะ หมอจะได้รักษาคุณถูก" ฟางบอกจินนี่

 

 

"ค่ะ"

 

 

"เอาคำถามทั่วไปง่ายๆก่อนนะค่ะ คุณชอบสีอะไร ชอบทานอาหารรสไหน"

 

 

"แดง  เผ็ด" ตอบฟาง โดยที่ฟางก็พยายามประเมินความชอบของเธอโดยอิงความน่าจะเป็น

 

 

"แล้วผลไม้ละค่ะ"      "องุ่น" จินนี่ตอบ

 

 

"ขอบคุณมากนะค่ะ ที่สละเวลา ไปรอด้านนอกก่อนนะค่ะ" บอกจินนี่ ก่อนจะประเมินนิสัย

 

 

 

" สีแดง ใจร้อนเปิดเผย ก้าวร้าวเชื่อมั่นในตัวเองสูง กินเผ็ด อารมณ์รุนแรง ฉุนเฉียว องุ่น เอาแต่ใจตัวเอง ซ่อนความรู้สึกเก่ง" 

 

 

โอ้แม่เจ้า ตบหน้าผากตัวเองกับผลการประเมิน ถึงว่า ทำไมเธอถึงจ้องจะหาเรื่องสามีเธอ 

 

 

"ยาคงไม่ต้องหรอกมั้ง เธอควรจะหากิจกรรมจรรโลงใจทำน่าจะเหมาะกว่า"พูดกับตัวเอง แล้วบอกพยาบาล ให้ช่วยจัดการแนะนำต่อที เพราะเธอมีคนไข้ค้างอยู่

 

 

ตอนเย็น หลังป๊อปเลิกงาน

 

 

"เป็นไงยายปูเป้ รอป๊านานมั้ย ป๊าติดงานนะครับ" บอกลูกสาวทันทีที่มาถึงโรงเรียนเธอเลทไปหนึ่งชั่วโมง

 

 

"ค่ะ" ตอบอย่างว่าง่าย แล้วเดินขึ้นรถไป ขับพาลุกสาวออกไปยังที่เดิม

 

 

"ปะป๊า พาหนูไปไหนเหรอค่ะ"

 

 

"ไปรับน้าฟางไงละ" บอกกับลุกสาว

 

 

"อย่าไปรับนะค่ะ ปูเป้ไม่อยากไป กลับบ้านกันเถอะค่ะ"

 

 

"ไม่ได้ลูก ไปรับน้าฟางก่อนค่อยกลับ ทำไมถึงดื้อแบบนี้นะ" ตำหนิลูกสาวที่โวยวายขึ้นมาเฉยๆ โดยไม่คิดอะไร

 

 

"ปะป๊า จะทิ้งปูเป้กับแม่ใช่มั้ย ฮือๆๆๆ" ร้องไห้ถามผู้เป็นพ่อออกไป

 

 

"ยายปูเป้" เรียกชื่อคนที่ขึ้นชื่อว่าอยู่ในฐานะลุกอย่างตกใจ ที่เธอพูดแบบนี้ออกมา 

 

 

"ใช่มั้ยค่ะ ป๊าไม่ใช่พ่อแท้ๆของปูเป้ใช่มั้ย ปะป๊าจะทิ้งปูเป้แล้ว ฮึกๆๆ ฮือๆๆ" แล้วป๊อปก็มาจอดหน้าโรงพยาบาล

 

 

 

"ปูเป้ ป๊าเคยบอกหนูแล้วใช่มั้ย ว่าไม่ว่าจะยังไงป๊าก็รักหนู แล้วป๊าก็ไม่ได้หนีไปไหนด้วย"

 

 

 

"............................" เด็กน้อยที่ดูนิ่งไปกับแววตาจริงจังของผู้เป็นพ่อ ที่ไม่เคยส่งมาให้เธอ แต่เค้าก็ไม่ตอบ ว่าเธอ เป็นลูกจริงๆหรือเปล่า

 

 

ทันทีที่ฟางเดินมาถึงที่รถ ก็เปิดประตูทักทาย

 

 

"ป๊อปรอฟางนานมั้ย สวัสดีค่ะปูเป้"

 

 

"ไปนะ ออกไป อย่มายุ่งกับปะป๊านะ" ปู้เป้ ที่เขวี้ยงของใกล้มือใส่ฟาง

 

 

"ยายปูเป้หยุด ป๊าบอกให้หยุด แม่ใช่มั้ยที่ให้เราทำแบบนี้" ป๊อปที่ตอนนี้ดุเด็กน้อยคนนั้น

 

 

"ป๊อป หยุดอย่าว่าลูก พาแกกลับบ้านไปก่อน เดี๋ยวฟางให้เฟย์มารับ" บอกกับแฟนหนุ่ม

 

 

"แต่ฟาง............"

 

 

"ไม่มีแต่ พาปูเป้กลับบ้านไปก่อน แล้วอย่าดุแก กรุณาพูดกับแกด้วยเหตุผลด้วย" ฟางที่หน้านิ่ง จนทำให้ป๊อปต้องยอมทำตามที่เธอสั่ง

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

"