เพียงใจเราเคียงกัน

 

 

 

 

   ตอนนี้ผมอยู่บนรถกับปูเป้ ทั้งคันรถเงียบ จนได้ยินถึงเสียงเครื่องปรับอากาศ

 

 

"ป๊า ทำไมป๊าถึงขอปูเป้มาเลี้ยงละค่ะ" เด็กน้อยที่ถามขึ้น ระหว่างทางกลับบ้าน

 

 

"ปูเป้ ใครบอกว่าหนูห๊าลูก" ตกใจกับสิ่งที่ได้ยิน เพราะเธอยังไม่สมควรจะรับเรื่องเลวร้ายในตอนนี้ เธอยังเด็กมากเกินไป

 

 

"ปู้เป รู้ตั้งนานแล้วค่ะ" 

 

 

"ห๊ะ หนูว่าอะไรนะ" ยิ่งประโยคนี้ ยิ่งทำให้เค้าตกใจไปใหญ่ ทำไมเด็กตัวแค่นี้ต้องมารับความจริงอันแสนโหดร้ายด้วย

 

 

"ใช่มั้ยละค่ะ "

 

 

"ปูเป้ ฟังป๊านะ ป๊าไม่รู้ ว่าปูเป้รู้มาจากไหน แต่ป๊าบอกปูเป้ได้คำเดียวป๊ารักหนูลูก" 

 

 

"ขอบคุณค่ะ ที่เลี้ยงดูหนูมา ฮือๆๆ ฮึก"

 

 

"ปูเป้ ใครบอกหนูลูก"

 

 

"แม่บอกว่า แม่กับป๊าขอปูเป้มาเลี้ยง ถ้าป๊ามีแฟนใหม่แล้วมีลูก ป๊าจะเอาปูเป้ไปปล่อย" บอกทั้งน้ำตา

 

 

"ห๊ะ ไม่จริงนะปูเป้  ป๊าไม่มีทางทิ้งหนู ป๊าสัญญา" จอดรถติดไฟแดง แล้วเอี้ยวตัวไปเช็ดน้ำตาให้เด็กน้อย

 

 

"จริงๆนะค่ะ ป๊าสัญญาแล้วนะค่ะ"

 

 

"ครับ ป๊าสััญญา แต่ปู้เป้สัญญากับป๊าได้ไหมว่าปูเป้จะเป็นเด็กดี ไม่ทำตัวเหมือนเมื่อกี้อีก"

 

 

"ค่ะ" 

 

 

ขับรถมาเรื่อยๆจนถึงบ้านของตัวเอง ยงไม่ดับเครื่องรถ มองดูเด็กน้อยที่หลับอย่างน่าสงสาร

 

 

"จินนี่ เธอทำขนาดนี้เลยเหรอ " พูดกับตัวเอง ก่อนตัดสินใจลงรถ โดยติดเครื่องยนต์ไว้ ทิ้งให้เด็กน้อยนอนอย่างสบายใจ เดินเข้ามาเคลียร์ปัญหาที่ค้างคา

 

 

 

"อ่าว ป๊อป ปูเป้ละค่ะ" จินนี่ถามป๊อป

 

 

"จินนี่ คุณทำไมพูดกับลุกคุณแบบนั้น"

 

 

"อะไรค่ะ จินนี่ไปพูดอะไร" แก้ตัวไป

 

 

"คุณอย่ามาทำเป็นไม่รู้ ทำไมคุณทำแบบนี้ จิตใจคุณทำด้วยอะไร ถึงทำร้ายลูกของตัวเองได้" พูดอย่างเหลืออด

 

 

"ทีป๊อปละ จะทิ้งจินนี่กับลุก ไปหาความสุขของตัวเอง เห็นแก่ตัว" จินนี่ตะคอกกลับ

 

 

"จินนี่ ป๊อปไม่ได้รักจินนี่ เข้าใจมั้ย ป๊อปไม่เคยคิดเกินเพื่อนเลย แล้วที่ผ่านมา มันแสดงให้เห็นว่า ป๊อปไม่น่าให้จินนี่ แม้กระทั่งความเป็นเพื่อนเลย"

 

 

"ป๊อป ตั้งแต่ป๊อปมีมัน ป๊อปพูดทำร้ายจิตใจจินนี่เหลือเกินนะ จินนี่ทนไม่ไหวแล้ว" วิ่งเข้ามาทุบตีป๊อป

 

 

"แล้วเธอคิดยังไงถึงทำร้ายยายปูเป้ " ตะคอกเสียงดังจนจินนี่สะดุ้ง หยุดทุบทันที

 

 

"นั่นมันลูกเธอนะ ที่ผ่านมายังทำร้ายป๊อปไม่พออีกเหรอ ถึงต้องไปทำแกอีก"

 

 

"................................." จินนี่อึ้ง

 

 

"เธอไม่รักแกก็ไม่เป็นไร ฉันจะพาแกไปอยู่ด้วยเอง"

 

 

"ไม่ได้นะป๊อป ยายปูเป้ต้องมีแม่"

 

 

"แม่แท้ หรือแม่ปลอมละ ที่คุณบอกว่าเก็บแกมาเลี้ยงนะ"

 

 

".........................." จินนี่ถึงกับอึ้งที่ป๊อปพูดออกมา

 

 

"ถ้าแม่ที่รักแก ไม่จำเป็นต้องแม่แท้หรอก ขนาดป๊อปไม่ใช่พ่อแก ป๊อปยังรักแกเลย"

 

 

"ป๊อป   เพี๊ยะ !   .... " ตะโกนเสียงดัง ก่อนตบหน้าชายหนุ่ม

 

 

"ฟังนะ แม่แท้ๆเค้าไม่ทำแบบนี้กันหรอก ป๊อปมีแม่ให้แกแล้ว เธอย้ายออกไปจากบ้านฉันได้แล้ว"

 

 

"ปะ ป๊อป ป๊อปไล่จินนี่ไป แล้วจินนี่จะไปอยู่ที่ไหนละ" 

 

 

"งั้น เธอก็อยู่ที่นี่ แล้วอย่ามายุ่งกับครอบครัวผมอีก ที่ผ่านมา ผมชดเชยมามากพอละ"

 

 

"......................."

 

 

"อ่อ แล้วอย่ามายุ่งกับคนรักผมอีก เธอดีเกินไปที่คุณจะเข้าไปเกี่ยวข้อง" พูดแล้วเดินกลับขึ้นรถ ขับออกจากบ้านไปทันที ทิ้งให้จินนี่ร้องไห้อยู่คนเดียว

 

 

"ป๊อป ไม่นะ ฮึกๆ ฮือ ไม่มีทาง จินนี่ไม่ยอมหรอก ไม่ย๊อม" ตะโกนสุุดเสียง

 

 

ทางด้านป๊อป

 

 

"อ่าว วันนี้พายายปูเป้มานอนนี่เหรอลูก ดูซิหลับมาเชียว" แม่ป๊อปทักลูกชาย

 

 

"ครับ พรุ่งนี้วันหยุด กะว่าจะให้แกมาเล่นที่นี่นะครับ"

 

 

"อ่อ ดีเลยแม่จะได้ไม่เหงา แล้วทำไมหน้าเครียดๆละ ทำงานหนักไปก็พักบ้างนะลูก " บอกกำชับลูกชายตัวเอง

 

 

"ครับ" ตัดสินใจจบโดยการไม่เล่าให้แม่ตัวเองฟัง เพราะที่ผ่านมาแม่ก็ดูเหมือนจะไม่ค่อยชอบจินนี่ ตั้งแต่ที่พยายามยัดความผิดให้กับผมแล้ว

 

 

ทันทีที่ป๊อปเดินขึ้นบ้าน

 

 

"ฮัลโหล เขื่อนเรื่องคดีนะ แม่ขอฟังอีกรอบได้ไหม" ใช่แล้ว แม่เขื่อนที่เอ็นดูจินนี่และสงสาร

 

จึงจ้างนักสืบมาหาเบาะแส หวังจะเอาผิดคนร้าย แก้แค้นให้เธอให้ได้ แต่ความจริงกลับทำให้

 

หญิงสาวผู้ใจดีนี้ผิดหวัง เพราะที่ผ่านมาเค้าดูคนผิด เธอไม่ได้ใสซื่อบริสุทธิ์ แต่เธอพยายามจะจับลูกชายของเค้า

 

แล้วที่ยอมให้เลยเถิดขนาดนี้ ก็เพราะเด็กน้อยคนเมื่อกี้นี่เอง แต่ก็ทำใจเจอหน้าเธอไม่ได้ เลยไล่ตาป๊อปไปอยู่ข้างนอกซะ

 

เพื่อจะได้ไม่ต้องเห็นหน้าคนที่เธอเค้ยเอ็นดูและสงสารอีก แต่ตอนนี้เรื่อง เหมือนกำลังจะวุ่นวาย

 

เพราะตาป๊อปกำลังหอบเด็กน้อยที่น่าสงสาร มาพักพิงบ้านใหญ่ เลยต้องกลับไปรื้อเรื่องอดีตอีกครั้ง เพื่อช่วยเหลือ

 

ลูกชายตัวเองและคนที่ลูกชายของตนเองรักนั่นเอง

 

 

"ครับคุณป้า" เขื่อนเล่าให้ฟังโดยละเอียดอีกครั้ง ใช่แล้วเรื่องนี้มีแค่เธอ พ่อของป๊อป และก็เขื่อนเท่านั้น ที่รู้ความจริงทั้งหมด

 

 

"อืม แม่ว่าตาป๊อปกำลังจะมีปํญหา วันนี้ตาป๊อปหอบยายปูเป้มานอนที่นี่"

 

 

"แล้วคุณป้า ไม่คิดจะบอกเรื่องนี้กับไอ้ป๊อปเหรอครับ" เขื่อนถาม

 

 

"ตอนแรก แม่ก็ว่าจะให้มันหายไปกับอดีต แต่ถ้าจินนี่ยังไม่หยุด แม่ก็จำเป็นต้องบอก"

 

 

"ครับ" เขื่อนที่ทำตามแม่ป๊อปปี้อย่างดี เพราะรู้ดีว่า ถ้าบอกไปป๊อปปี้ถึงจะสุภาพบุรุษแค่ไหน แต่อาการที่ผู้หญิงมาไล่จับเค้า

 

ยังไงเค้าก็สลัดทิ้งอยู่ดี อย่าว่าแต่ป๊อปปี้เลย เค้าเองก็เหมือนกัน โดนแบบนี้คงไม่ไหว ไหนจะสังคมที่จินนี่พยามประกาศปาวๆๆ

 

ว่าป๊อปคือสามีเธออีก แบบนี้ทำอะไรลงไป ผู้ชายก็เหมือนคนที่เอาเปรียบอยู่ดี แล้วอีกอย่าง เพราะความสงสารในอดีตเพื่อนรักด้วย 

 

 

"จินนี่ แกมากเกินแล้วจริงๆ หวังว่าแกคงคิดได้ขึ้นมาบ้างนะ" เขื่อนสบถกับตัวเอง

 

 

ด้านป๊อป ที่อุ้มเด็กน้อยขึ้นมนอนบนเตียงของตัวเองเสร็จ ก็รีบหยิบโทรศัพท์โทรหาคนที่เค้ารักมากทันที

 

 

"ฟาง ถึงบ้านหรือยัง ป๊อปขอโทษนะ" รีบออกตัวขอโทษเธอ เพราะกลัวเธอโกรธ

 

 

"ฟางถึงบ้านแล้ว ไม่เป็นไรหรอก ฟางเข้าใจว่าแกยังเด็ก"

 

 

"ฟาง ป๊อปขอโทษจริงๆนะ ป๊อปว่า เรื่องไม่น่าจะออกมาเป็นแบบนี้เลย" ป๊อปที่ได้แต่โทษตัวเอง

 

 

"เอาน่าป๊อป พรุ่งนี้วันหยุดนี่นา ป๊อปไปไหนหรือเปล่า"

 

 

"ไม่นะ ฟางจะไปไหนเหรอ เดี๋ยวป๊อปไปรับนะ"

 

 

"ไม่ต้องมารับหรอก"

 

 

"ทำไมละฟาง ฟางยังงอนป๊อปอยู่เหรอ"

 

 

"ป่าว แค่จะบอกว่า เดี๋ยวฟางจะไปเอง"

 

 

"ฟางจะไปไหนละครับ ไปคนเดียวมันอันตราย ป๊อปเป็นห่วง"

 

 

"ก็จะไปหาป๊อปนั่นแหละ อย่าคิดมากซิ ฟางไม่ใช่เด็กแล้วนะ ที่จะไม่เข้าใจอะไรเลย"

 

 

"เฮ้อ ดีเหมือนกัน วันนี้ป๊อปพายายปูเป้มานอนที่บ้านอ่า จะได้มาหาแกด้วย"

 

 

"แล้วแกไม่อาละวาดเหรอป๊อป แกเข้าใจฟางผิดอยู่ไม่ใช่เหรอ"

 

 

"ก็ใช่ แต่ป๊อปอยากให้แกเจอฟางอีกเรื่อยๆนะ"

 

 

"อืม งั้นก็ดีเหมือนกัน ฟางจะได้ค่อยๆปรับตัวเข้ากับแก แล้ววันนี้ทำไมถึงพาแกมานอนที่บ้านละ"

 

 

"ก็ บลาๆๆ บลา บลา บลาๆๆ" ตัดสินใจเล่าเรื่องทั้งหมดให้แฟนสาวฟัง

 

 

"ห๊ะ มัันไม่เกินไปหน่อยเหรอเนี่ย เธอคนนั้นเค้าคงรักป๊อปมากซินะ"

 

 

"ฟาง แต่ป๊อปกับเค้าเป็นแค่เพื่อนกันนะ"

 

 

"ฟางรู้ แต่ดูเธอเหมือนไม่เข้าใจ ในสิ่งที่เป็นความจริงเลยซักนิดนี่น ป๊อปไปให้ความหวังเธอหรือเปล่า"

 

 

"ไม่เลยนะฟาง ป๊อปบอกเธอหมดทุกอย่าง รวมถึงเรื่องฟางด้วย"

 

 

"แน่ใจนะป๊อป"

 

 

"ฟาง เชื่อใจป๊อปเถอะ ป๊อปรักฟางแค่คนเดียวจริงๆนะ ป๊อปไม่เคยรักเธอเลย"

 

 

"งั้น จากอาการที่รู้เรื่องมาคร่าวๆตั้งแต่อดีต มันดูขัดๆกับการแสดงออกของคนปรกติอ่า" 

 

 

"หือ ฟางหมายความว่าไง"

 

 

"ก็หมายความว่า ฟางเจอคนไข้มาก็เยอะ กรณีแบบนี้มีก็เยอะ แบบที่หลอกตัวเองไปวันๆนะ แต่เรื่องจากอดีต จนถึงเรื่องวันนี้ ฟางว่ามันเหมือนขัดๆกันยังไงไม่รู้ "

 

 

"ทำไมถึงขัดกันละ"

 

 

"ก็ถ้าป๊อปไม่โกหกฟาง เรื่องมันก็แปลกจริงๆนะ ตามหลักแล้ว ถ้าคนที่เจอเหตุการณ์รุนแรงและเร็วร้าย จนลบมันทิ้งไปจากสมอง

 

หลังจากนั้นสมองคนเราจะสั่งการและรับรู้จากสิ่งที่ได้เห็นและได้เจอ ถ้าป๊อปไม่ได้ให้ความหวังเธอ เธอก็น่าจะเลือก

 

เฉยๆมากกว่าทำอะไรรุนแรงแบบนี้นะ"

 

 

"เพราะเธอ อยากให้ป๊อปรับผิดชอบหรือเปล่า"

 

 

"นั่นก็อาจจะเป็นไปได้นะป๊อป แต่ป๊อปพูดกับเธอขนาดนี้เธอยังหลอกตัวเองอีก แสดงว่าอาการหนักนะ ยิ่งทำร้ายได้แม้กระทั่งปูเป้ซึ่งเป็นลูกแล้ว ป๊อปฟางว่า พาเธอไปลองรักษาดูมั้ย อย่างน้อย ไม่ลืมเรื่องป๊อป แต่เลิกทำร้ายปูเป้ก็ยังดี"

 

 

 

"ฟาง คิดว่างั้นเหรอ"

 

 

"ใช่ เพราะคนปรกติจะไม่ทำอะไรลุกตัวเองหรอกป๊อป ฟางคิดว่าเธอยังมีปมอยู่อีกนะ"

 

 

 

 

 

 

 

มาดูกันว่า ฟางจะหาปมของจินนี่เจอมั้ย รักคนอ่านทุกคนนะ จุ๊บๆ