ไขรหัสหัวใจ ปิดตำนานเจ้าชายปีศาจ

พ่อ  :  ไหนดวงวิญญาณน้องเจ้าหล่ะ
 
 
ป๊อปปี้  :  น้องยังมีชีวิตอยู่ครับ
 
 
พูดกันขณะเดินออกมาจากทุ่งดอกเดซี่
 
 
พ่อ  :  น้องเจ้าทำผิดกฎของยมทูต บทลงโทษก็คือตายสถานเดียว
 
 
ป๊อปปี้  :  แต่บ้างที่กฎอันโหดร้ายของยมทูตก็ใช้ไม่ได้กับเรื่องบางเรื่อง
 
 
พ่อ  :  แต่ยมทูตห้ามอ่อนแอ เพราะฉะนั้นกฎย่อมต้องลงโทษผู้ผิดกฎเสมอ
 
 
ป๊อปปี้  :  แต่น้องไม่ได้รับบทลงโทษนั่น นางด้วยเช่นกันทั้งคู่ไม่ได้รับการลงโทษใดๆ
 
 
ทั้งสิ้น
 
 
พ่อ  :  ตามตำนานของยมทูตไม่เคยมีใครที่ทำผิดกฎแล้วรอด
 
 
ป๊อปปี้  :  ท่านพ่อ...ลูกขอร้องการรับช่วงต่อของตำแหน่งให้เป็นโมฆะ
 
 
พ่อ  :  ข้าคิดผิดจริงๆ มนุษย์ก็คือมนุษย์ต่อให้เลี้ยงดูเยี่ยงยมทูตเพียงใดจิตใจที่เมตตาของมนุษย์ก็เหี้ยมโหดไม่
 
เท่ายมทูตอยู่ดี
 
 
ป๊อปปี้  :  หมายความว่าอย่างไรท่านพ่อ ลูกไม่เข้าใจ
 
 
พ่อ  :  เจ้าไม่สงสัยบ้างเหรอว่ายมทูตรุ่นที่ผ่านมามีผู้ใดไม่กล้าฆ่าคนที่ควรฆ่าบ้าง จะมีก็
 
 
แต่พวกเจ้า3คนเท่านั้นแหละ
 
 
ป๊อปปี้  : หมายความว่า...
 
 
พ่อ :  ใช่...พวกเจ้าไม่ใช้ยมทูตเต็มตัว พ่อผิดเองพ่อฆ่าแม่พวกเจ้าได้แต่ฆ่าลูกที่อยู่ในท้องของแม่เจ้าไม่ได้
 
ซึ่งเด็กพวกนั่นก็คือพวกเจ้าทั้ง3
 
 
ป๊อปปี้ : ครึ่งมนุษย์ครึ่งยมทูต
 
 
พ่อ  : นั้นคือสาเหตุที่ทำให้พวกเจ้าจิตใจไม่โหดเหี้ยมพอที่จะทำภารกิจสำเร็จ
 
 
ป๊อปปี้  :  ลูกมีสิ่งที่อยากขอ
 
 
พ่อ  :  ถ้าให้ได้จะให้
 
 
ป๊อปปี้  : ลูกกับน้องๆอยากใช้ชีวิตเหมือนมนุยษ์ทั่วไป เกิดและก็ตาย ไม่ต้องการความเป็นอมตะ
 
 
พ่อ  :  ได้ถ้าพวกเจ้าต้องการ
 
 
ทุกอย่างเลือนลางจนหายไปกับความมืดมิด
 
 
+
 
+
 
+
 
เขื่อน  :  เฟย์
 
 
หญิงสาวไม่คิดอยากกลับมาจริงๆ รอแล้วรอเล่า ก่อนจะตักสินใจก้มลงประทับปากที่ เรียวปากบางจูบเนินนาน
 
 
นานเกินกว่าที่สภาพร่างกายจะทนได้ จูบอย่างไม่หายใจ
 
 
‘ถ้าเฟย์จะไม่ตื่น เขื่อนก็ขอจูบเฟย์จนกว่าเขื่อนจะหมดลมหายใจ’
 
 
อากาศภายในช่องปากเริ่มเหลือน้อยลงทุกทีแต่ชายหนุ่มก็ยังคงไม่ถอนปากออกมา ถ้ายังคงเป็นอย่างนี้คงขาด
 
 
อากาศหายใจจนตายไปแน่ๆ
 
 
เฟย์  :  อืมมม...
 
 
ร่างบางที่นอนอยู่จูบตอบชายหนุ่มเพื่อดันอากาศเข้าไปใหม่ ชายหนุ่มเบิกตากว้างถอนปากออกอย่างรวดเร็ว
 
 
เขื่อน  :  เฟย์
 
 
หอมแก้มแรงก่อนจะยิ้มกว้างออกมาในที่สุด
 
 
เขื่อน  :  ขอบคุณ ขอบคุณที่กลับมาหา
 
 
เฟย์  : ขอบคุณที่ยังรอเฟย์
 
 
เขื่อน  :  เขื่อนขอโทษ เขื่อผิดเองนิสัยไม่ดีทิ้งเฟย์กับลูก...
 
 
นิ้วเรียวปากยกขึ้นแตะที่ปากเป็นการปรามให้หยุดพูด
 
 
เฟย์  : พอแล้วเฟย์กับลูกไม่เคยโกรธ
 
 
เขื่อน  :  แต่งงานกันนะเฟย์
 
 
ตัดสินใจรีบขอ กลัวว่าถ้ารอไปนานๆอาจจะไม่ได้ทั้นได้ขอชีวิตคนเราไม่มีอะไรที่แน่นอน
 
 
เฟย์  :  แน่ใจแล้วเหรอเจอกันนับครั้งได้มาขอเฟย์แต่งงาน
 
 
เขื่อน  :  แน่ใจเขื่อนรักเฟย์แค่ครั้งเดียวยังมีเจ้าตัวน้อยออกมาเป็นพยาน จะมีก็แต่เฟย์ที่คงจะไม่ยอมแต่งใช่ไหม
 
 
สีหน้าหม่นลง
 
 
เฟย์  :  ยังไม่ได้บอกเลยว่าจะไม่แต่ง
 
 
เขื่อน  :  แล้วเฟย์อยากแต่งไหม
 
 
เฟย์  :  อยากสิ ถ้าไม่แต่งเจ้าตัวน้อยก็ไม่มีพ่อหน่ะสิ
 
 
กอดรัดร่างบางแน่นไม่ยอมปล่อย
 
 
เขื่อน  :  เขื่อนรักเฟย์
 
 
เฟย์  :  เฟย์ก็รักเขื่อน
 
 
ก้มลงหน้าชนกันสายตาสบกันหวานซึ้งก่อนจะระบายยิ้มออกมาด้วยกันทั้งคู่ คาดไม่ถึงว่าจะมีวันที่ได้มีความสุข
 
ร่วมกัน
 
 
 
บางครั้งคำว่าเวลาก็ใช้ไม่ได้กับความรัก...
 
เพราะถ้ารักไม่ว่าช้าหรือเร็วผลลัพธ์ที่ได้ย่อมมีค่าเท่ากันเสมอ…KF’
 
 
+
 
+
 
+
 
ฟาง  :  มืดแล้วนะป๊อปทำไมถึงพาฟางมาที่นี้
 
 
ป๊อปปี้  :  ในป่านี้ไม่เคยมีแสงสว่างนะฟางที่นี้ไม่มีเวลา
 
 
ฟาง  :  แล้วพามาทำไมหล่ะ
 
 
เดินเข้าไปใกล้แฟนหนุ่ม
 
 
ป๊อปปี้  :  ฟางบอกว่าอยากเจอแก้ว
 
 
ฟาง  :  แก้วอยู่ที่นี้เหรอ
 
 
ป๊อปปี้  :  ใช่...แก้วอยู่ที่นี้อยู่กับคนที่เค้ารัก
 
 
ผ่านป่ากว้างมาจนถึงทุ่งดอกเดซี่
 
 
ฟาง  : แก้ว!!
 
 
เห็นร่างเพื่อนนอนนิ่งรีบวิ่งเข้าไปหา เขย่าแรงๆ
 
 
ฟาง  :  แก้วเป็นอะไรทำไมเป็นแบบนี้ตื่นเร็ว
 
 
นั่งร่ำไห้อยู่ข้างๆสะอื้นจนตัวโยน
 
 
ป๊อปปี้  :  ฟางอย่าร้องไห้ แก้วไม่ได้เจ็บปวดเค้ากำลังอยู่กับคนที่รัก และจะอยู่ด้วยกัน
 
 
ตลอดไปจะไม่มีใครพรากความรักของทั้งคู่ได้อีก
 
 
ฟาง  :  แก้วตายแล้วจริงๆเหรอป๊อป
 
 
ป๊อปปี้  :  แก้วไม่ได้ตายแต่แก้วแค่เลือก เลือกที่จะอยู่กับโทโมะแค่สองคน
 
 
ร่างบางที่สะอึกสะอื้นซบลงกับหน้าอกกว้างยังคงทำใจไม่ได้ที่เพื่อนรักจากไปอย่างไม่มี
 
วันกลับ
 
 
ฟาง  :  แก้ว...มีความสุขมากนะ
 
 
เกลี่ยน้ำตาที่แก้มออกแล้วก้มลงกอดเพื่อนเป็นครั้งสุดท้าย ชายหนุ่มพยุงร่างบางเพื่อกลับ
 
สู่โลกแห่งความเป็นจริง
 
 
‘น้องชายครั้งนี้เจ้าชนะ’
 
 
ใช่ครั้งนี้โทโมะชนะ โชคชะตาไม่สามารถทำอะไรความรักที่มั่นคงของทั้งคู่ได้ถึงแม่ว่า
 
 
ทั้งคู่จะไม่ได้กลับมาใช้ชีวิตบนโลกมนุษย์ด้วยกัน
 
 
“โทโมะ”
 
 
หญิงสาวเรียกขึ้นขณะนั่งอิ่งซบกับอกแกร่งชายหนุ่ม
 
 
“หืม...ว่าไง”
 
 
“....”
 
 
“อยากกลับไปรึเปล่า”
 
 
“ไม่...แก้วแค่คิดถึงเพื่อนคิดถึงแม่”
 
 
“เรากลับไปอยู่กับเพื่อนๆก็ได้นะถ้าแก้วต้องการ”
 
 
“แก้วกลัว ในโลกนั้นเราต้องจากกันเวลาจะทำให้เราไม่ได้พบกันแก้วกลัว”
 
 
“อย่ากลัว โมะไม่มีวันทิ้งแก้วการตายบนโลกมนุษย์ไม่ได้พรากเราสองคนได้”
 
 
“อย่าทิ้งนะ อย่าทิ้งแก้ว”
 
 
“สัญญาด้วยหัวใจ...เราต้องเลือกแล้วนะ”
 
 
“กลับเถอะ...” ชายหนุ่มยิ้มอ่อนโยนให้ทำให้หญิงสาวคลายความกังวลลงได้
 
 
ทุ่งดอกเดซี่ที่เคยมืดมิดกลับมีแสงสว่างส่องประกายอยู่ทั่วท้องฟ้า ดอกเดซี่ตื่นจากการหลับไหลเบ่งบานสะพรั่งรับ
 
 
แสง ทุ่งที่เคยมีแต่ความโศกเศร้ากลับสดใสขึ้นทันตาร่างสองร่างที่ยังคงนั่งอิงซบกันค่อยลางหายไปกับแสงสว่าง
 
 
Daisy~ดอกไม้แห่งความบริสุทธ์ ตัวแทนความรักที่ซื่อสัตย์และภัคดี จะบานก็ต่อเมื่อแสดแดดจ้า
 
+
 
+
 
+
 
+
 
ป๊อปปี้  :  ฟางอยากพักก็หลับได้นะ
 
 
พูดขณะขับรถพาหญิงสาวไปรับเพื่อนและน้องชายที่โรงพยาบาล
 
 
ฟาง  :  ไม่เป็นไรอีกนานไหมว่าจะถึง
 
 
เสียเพื่อนรักไปหนึ่งคน ยังคงอยากจะเจอเพื่อนรักคนสุดท้ายที่พึ่งพื้นจากอาการป่วย
 
 
ป๊อปปี้  :  ไม่นานหรอกนั้นไงถึงแล้ว
 
 
ฟางถอนหายใจเบาๆอย่างทดท้อกับเรื่องที่เกิดขึ้นเธอเป็นเพียงแค่เด็กม.ปลายปีสุดท้ายการทำใจยังคงเป็นเรื่อง
 
ลำบากที่จะยากทำได้
 
 
ป๊อปปี้  :  คนดียิ้มให้ดูหน่อยได้ไหม
 
 
ฝืนยิ้มให้
 
 
ป๊อปปี้  :  ทำไมยิ้มแบบนี้ไม่เอานะเอาใหม่
 
 
ยิ้มกว้างแต่ก็ยังฝืนๆอยู่ดี
 
 
ป๊อปปี้  : ไม่เป็นไรนะฟาง  เราไปรับเฟย์กันดีกว่า
 
 
เดินลงจากรถเดินขึ้นไปยังตึกสูง
 
 
ป๊อปปี้  :  เขื่อนแกอยู่ไหน
 
 
(กำลังจะพาเฟย์ออกจากห้องพัก พี่หล่ะ)
 
 
ป๊อปปี้  :  ฉันถึงแล้ว รอที่ชั้นล๊อบบี้นะ
 
 
(ได้ๆกำลังจะลงไปแล้ว)
 
 
วางสายไป
 
 
ป๊อปปี้  : เรารออยู่ตรงนี้ดีกว่าเฟย์กำลังจะลงมา
 
 
เฟย์  :  ฟาง
 
 
ฟาง  :  ยัยเฟย์
 
 
โผ่เข้าหากันทันทีที่เห็นหน้า
 
 
ฟาง  :  เป็นยังไงบ้างเป็นห่วงแทบแย่รู้ไหม
 
 
คุยกันอยู่นาน รอยยิ้มที่สดใสเริ่มกลับมาอีกครั้งจนกระทั้ง
 
 
เฟย์  :  แล้วยัยแก้วหล่ะไปไหน
 
 
ฟาง  :  อะเออ...คือว่า
 
 
เฟย์ :  คืออะไรฟาง แก้วไปไหนหล่ะ พี่ป๊อปปี้แก้วไม่มาเหรอคะ
 
 
ป๊อปปี้  :  พี่ว่าเรากลับไปคุยกันที่บ้านดีกว่าไหม
 
 
เฟย์  :  เฟย์อยากไปบ้านแก้วก่อนคะ ได้ไหม
 
 
ทุกคนอยู่ในความเงียบไม่มีใครเอ่ยปากอะไรทั้งนั้น
 
 
ฟาง  :  เฟย์...แก้วไปแล้ว
 
 
เฟย์  :  ไปไหน ยัยแก้วไปไหนฟาง
 
 
รู้ความหมายแล้วแต่ก็ยังไม่ยอกยอมรับความจริง
 
 
เฟย์  :  ไม่จริงเฟย์ไม่เชื่อ เฟย์จะไปหาแก้ว
 
 
ฟาง  :  แก้วไปแล้วจริงๆนะเฟย์
 
 
เฟย์  :  หาเฟย์ไปบ้านแก้วก่อนได้ไหม
 
 
ฟางพยักหน้ารับ
 
 
+
 
+
 
+
 
แม่ของแก้วเดินออกมาเปิดประตูรับ
 
 
ทุกคน  : คุณน้าสวัสดีคะ
 
 
แม่แก้ว  :  สวัสดีจ๊ะเด็กๆแล้วยัยแก้วไปไหนซะหล่ะหรือว่าหลับอยู่บนรถแม่ก็พึ่งกลับ
 
 
จากสวิต ว่าแต่ไปเที่ยวไหนกันมาจ๊ะท่าทางแลเหนื่อนๆ
 
 
แม่แก้วทักทาย
 
 
ฟาง  : คุณน้าคะ คือ...
 
 
แม่แก้ว  :  อะไรจ๊ะหนูฟาง
 
 
ฟาง  :  คือยัยแก้วหน่ะคะ
 
 
แม่แก้ว  :  ยัยแก้วไปก่อเรื่องอะไรรึเปล่าคะ บอกน้าได้นะคะ
 
 
ฟาง  :  คือไม่ใช่อย่างนั้นคะคุณ แต่แก้วเค้าจาก............
 
 
แก้ว  :  แม่คะ
 
 
แก้วเดินตรงเข้ามาสวมกอดแม่
 
 
แม่แก้ว  :  เป็นไงลูกรักไปเที่ยวที่ไหนมาบ้าง พ่อฝากของมาให้ลุกเยอะแยะเลยน้า
 
 
ทุกคนที่ยืนอยู่แทบไม่เชื่อสายตาตัวเอง โทโมะ เดินมาหาพี่ชาย
 
 
โทโมะ  :  พี่ป๊อป
 
 
ป๊อปปี้  :  กลับมากันจนได้นะ พี่นึกว่าจะหนีไปมีความสุขกันแค่สองคนสะแล้ว
 
 
โทโมะ  :  แก้วคิดถึงที่นี้ทิ้งไม่ลงหรอก
 
 
ปล่อยให้แม่ลูกคุยกันไปส่วนที่เหลือไปนั่งคุยกันที่ห้องรับแขก
 
 
เฟย์  :  เรื่องเป็นมายังไงอ่า ทำไมเฟย์ไม่รู้เล่าให้ฟังหน่อย
 
 
ป๊อปปี้  :  ไปถามเจ้าเขื่อนดูซิ
 
 
เฟย์  :  เขื่อนเล่าให้ฟังบ้างสิ
 
 
เขื่อน  :  เล่าได้แต่บนเตียงได้ไหม
 
 
เฟย์  :  เขื่อนเฟย์พึ่งฟื้นนะ
 
 
ฟาง  :  พอแล้วๆสรุปว่านายๆไม่ใช่คนเหรอ
 
 
ป๊อปปี้  :  เมื่อก่อนไม่ใช่แต่ตอนนี้ใช่แล้ว
 
 
ฟาง  :  ป๊อปไม่คิดจะบอกฟางเลย
 
 
ออกลูกน้อยใจขึ้นมาบ้าง
 
 
โทโมะ  : ทำไมต้องมางอนอะไรกันตอนนี้ด้วย แทนที่ตอนนี้จะดีใจที่ฉันกับแก้วกลับมา
 
 
เฟย์  :  ฉันรู้สึกว่านายพูดเก่งขึ้นนะโทโมะ
 
 
โทโมะ  :  เหรอ คงงั้นมั๋ง
 
 
นั่งพูดคุยกันอีกสักพักแม่ของแก้วก็เรียกไปทานอาหาร
 
+
 
+
 
+
 
5ปีต่อมา(ไวจังเนอะลีดเดอร์)
 
 
ทั้ง6ต่างก็เรียนจบทำงานและตั้งใจสร้างครอบครัวใหญ่ขึ้นด้วยกันคือซื้อที่ดินหลายไร่
 
เพื่อปลูกทุ่งดอกเดซี่(ความคิดแก้ว+โทโมะ) ปลูกบ้านใหญ่หลังเดียว แต่อยู่ด้วยกันถึง3
 
ครอบครัว(ความคิดเขื่อน+เฟย์) และสุดท้ายอุปกรณ์ภายในจะต้องตกแต่งเองทั้งหมด
 
 
ดังนั้นบ้านแต่ละชั้นก็จะมีสไตล์ที่ต่างกันไป(ความคิดป๊อปปี้+ฟาง) บ้านมีด้วยกัน4ชั้น
 
 
ชั้นล่างชั้นที่ทุกคนจะอยู่ร่วมกันเวลาว่างชั้นแรกจะเป็นของเขื่อยเฟย์ แล้วโทโมะแก้ว
 
 
สุดท้ายที่ป๊อปปี้ฟาง
 
 
 
 
วันนี้มีเพียงแค่แก้วและโทโมะที่อยู่บ้าน ที่เหลือต่างพาเจ้าตัวเล็กออกไปข้างนอก
 
สวนเดซี่ข้างบ้าน
 
 
ฟอด~
 
 
โทโมะ  :  คิดอะไรอยู่เหรอ
 
 
กอดร่างบางแล้วขโมยหอมแก้ม
 
 
แก้ว  :  เรื่อยๆนั้นแหละ...อยากมีลูกแล้ว
 
 
โทโมะ  :  รอคำนี้มา5ปีแล้ว คนอื่นเค้ามีกันหมดแล้วมีก็แต่เรานี้หล่ะไม่ยอมมีสักที
 
 
แก้ว  :  ก็อยากมีแล้วนี้ไง เหงาอยากได้ยินเสียงเด็กบ้าง
 
 
โทโมะ  :  งั้นเราจะมีผู้หญิงหรือผู้ชายก่อนดีน้า
 
 
แก้ว  :  ผู้หญิงเถอะน่ารักดี
 
 
โทโมะ  :  ต้องพูดมากเหมือนแก้วแน่ๆเลย
 
 
แก้ว  :  โมะว่าแก้วพูดมากเหรอ แก้วแค่พูดเก่งเฉยๆ
 
 
ยิ้มล้อชายหนุ่มที่กอดตัวเองอยู่
 
 
โทโมะ  :  อยากได้ผู้หญิงจริงไหม
 
 
แก้ว  :  จริงซิ
 
 
ฟอด ฟอด ฟอด~
 
 
แก้ว  :  อ๊อยๆ...เดี๋ยวก่อนซิโมะที่นอกบ้านนะหยุดเลย
 
 
ดันหน้าชายหนุ่มที่หอมแก้มเธอซ้ายทีขวาที
 
 
โทโมะ  :  ทำไมหล่ะจะได้มีลูกเร็วๆเดือนนี้ห้ามทานยาคุมนะรับรองยังไงก็ท้องแน่ๆ
 
 
แก้ว  :  มั่นใจจังนะคะ 
 
 
โทโมะ  :  ลองดูกันไหมหล่ะ
 
 
ฟอด~
 
 
แก้ว  :  อร๊ายย…ปีศาจหื่น
 
 
โทโมะ  :  ไปต่อกันข้างบนดีกว่านะ
 
 
ฟอด~
 
 
แก้ว  :  ก็หยุดหอมสิแก้วเดินไม่ถนัดนะ
 
 
ฟอด~
 
 
ช้อนหญิงสาวขึ้นมาแล้วอุ้มไปที่ห้อง
 
 
ฟอด~
 
 
โทโมะ  :  ถ้าแก้มไม่เดินโมะอุ้มไปก็หอมได้ตลอดทางใช่ไหม
 
 
แก้ว  :  ปีศาจพูดมากไปแล้วนะ อร๊ายพอแล้วจักกะจี้
 
 
หอมซุกไซร้ไปจนถึงห้องนอน
 
 
ปัง!!
 
 
 
 
ใช้มือเปิดลูกบิดแล้วใช่เท้าเตะประตูให้ปิดลงด้วยความสุขและรอยยิ้ม
 
 
ใครๆก็ต่างพูดว่า  ฟ้าหลังฝนย่อมงดงามเสมอ สังสัยจะเป็นเรื่องจริง
 
 
รัก คือ รัก
 
ภาษากายที่ถายทอดจากใจสู่ใจ
 
Love is Love
 
Massage Conveys form Heart to Heart
 
 
 
 
THE  END
 
 
 
………………………………………………………………………………….
อัพแล้วนะคะตอนจบ คือต้องขอโทษด้วยที่บอกว่าจะอัพตั้งแต่เมื่อวาน มันไม่ทันจริงๆ
 
คะแถมตอนนี้ยังดูแปลกด้วยอ่า@__@เพราะว่าแก้บทไง อิอิ  มันดูไม่ค่อยสนุกเท่าไหร่
 
ต้องขอโทษด้วยนะคะ เพรานั่งแก้บทมา2วันแก้ยังไงมันก็ไม่สวยอยู่ดีสุดท้ายก็เลยมาจบ
 
ที่แบบนี้ถ้ามันแย่ยังไงก็อภัยให้ไรเตอร์เถอะคะ~
 
 
ขอบคุณทุกคอมเม้น ทุกโหวด และทุกกำลังใจด้วยนะคะ
 
ถ้ายังก็ฝากติดตามเรื่องหน้าด้วยนะคะ
 
 
 
ปล.อยากมีสเปไหมเอ่ย(ไรเตอร์เพ้อตอนจบแก่วๆยังจะมาขออัพสเปอีกเหรอ)
 
ถ้าอยากให้มีสเปก็เม้นบอกได้นะคะถ้าคอมเม้นเยอะพรุ่งนี้จะลงสเป(อันนี้ลงจริงเพราะ
แต่งรอแล้ว อิอิ)
 
อ่านๆเม้นๆโหวดสเปมาค๊า