ไขรหัสหัวใจ ปิดตำนานเจ้าชายปีศาจ

SPECIAL PAST

 

แก้ว  :  อืมมมพอแล้ว

 

 

ชายหนุ่มยังคงไม่ฟังเสียงจากหญิงสาว

 

 

แก้ว  :  พอได้แล้วง่วงนะ

 

 

โทโมะ :  ไหนบอกอยากมีลูกไง

 

 

แก้ว  :  ใช่แก้วอยากมีลูก แต่ถ้าโมะทรมานแก้วอีกรอบแก้วจะไม่มีแล้ว อืออ...

 

 

บอกงอนๆแต่ชายหนุ่มก็ไม่วายจูบซอกคอขาวที่อีกรอบ

 

 

โทโมะ  :  โอเคนอนกันก็ได้

 

 

พูดอย่างว่าง่ายแล้วโอบตวัดร่างหญิงสาวเข้ามาใกล้

 

 

จุ๊ฟฟฟฟ

 

 

จุ๊บลงที่แก้มนวล ตามหลัการแล้วหญิงสาวควรจะซุกอยู่ใต้อกแกร่ง แต่กลับเป็นอกแกร่ง

 

ที่ซุกใบหน้าต่ำลงมาที่ร่องอกของหญิงสาวแล้วทั้งคู่ก็ฟุบหลับไป

 

+

 

+

 

+

 

 

แก้ว  :  อืออออ

 

 

รู้สึกตัวตื่นเพราะมือไม้ของคนที่กอดอยู่ไม่สุข

 

 

แก้ว  :  โมะ แก้วยังง...อุปส์

 

 

ยังไม่ทันที่จะพูดได้จบดีเรียวปากช่างพูดก็ถูกปิดลงด้วยปากของชายหนุ่ม

 

 

แก้ว  : อ๊ะ...อ๊า

 

 

เสียงครวญครางป่นเหนื่อยหอบหลุดรอดออกมาจากเรียวปากบางที่สั่นระริก

 

 

โทโมะ  :  อืมมมแก้วหวานไปทั้งตัวเลยรู้ไหม

 

 

แก้ว  :  อืมห์...อ๊าาาา

 

 

ลิ้นที่ปวนเปี้ยนอยู่ที่เนินเนื้อยังคงสร้าความปั่นป่วนให้กับหญิงสาวไม่หยุดหย่อน

 

 

แก้ว  : โอ๊ยย โมะแก้วเจ็บนะ

 

 

ร้องออกมาเมื่อโดนบีบที่สรวงอก

 

 

แก้ว  :  ฮึก อือ...อ๊ะ...อ๊า.......

 

 

เสียงครวญครางยังดังออกจากเรียวปากไม่หยุด

 

 

ปึก ปึก ปึก~

 

 

ชายหนุ่มขย่มหญิงสาวด้วยความเร็วและแรงทำให้ศรีษะของหญิงสาวกระแทกหัวเตียง

 

จนเกิดเป็นเสียงดัง

 

 

เขื่อน  :  เฮ้ยๆๆ...ดังไปแล้วนะ ทำกันแรงจนเตียงจะถล่มลงมาแล้วมั๋ง

 

 

เสียงน้องชายตัวดีดังมาจากชั้นล่าง นี่เสียงดังลงไปยันชั้นล่างเลยหรือนี้

 

 

แก้ว  :  อิ๊ อ๊าาา.....

 

 

โทโมะ  :  ฮื่อออ

 

 

ธารรักได้ไหลเข้าสู่ร่างกายหญิงสาวเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ชายหนุ่มล้มกายลง

 

นอนกอดกายหญิงสาวไว้แน่น

 

 

แก้ว  :  ยมทูตนี้หื่นอย่างนี้ทุกคนไหม

 

 

โทโมะ  :  ไม่รู้สิ แต่โมะทำแบบนี้กับแก้วแค่คนเดียวนะ

 

 

แก้ว  :  แน่เหรอ

 

โทโมะ  :  แน่สิถึงเคยทำกับคนอื่น แต่ก็ไม่ต้องการคนอื่นมากเท่าแก้วหรอกนะ

 

 

แก้ว  :  ทำไมหล่ะ แก้วมีเสน่ห์มากมายขนาดนั้นเชี่ยว

 

 

โทโมะ  :  มากเลยหล่ะ หวานไปทั้งตัวอยากกินแก้วทั้งวันเลย แก้วเป็นสารเสพติดสำหรับโมะสะแล้วนะ

 

 

แก้ว  :  ขนาดนั้นเชี่ยวเหรอ

 

 

จุ๊บบ~

 

 

ก้มลงจุ๊บแทนคำตอบ

 

 

แก้ว  :  โมะแก้วอยากไปเที่ยวอ่า

 

 

โทโมะ  :  อยากไปที่ไหนครับ โมะจะพาไป

 

 

แก้ว  :  แล้วแต่โมะดีกว่า

 

 

โทโมะ  :  โมะก็ไปได้ทุกที่ที่มีแก้วอยู่นั้นหล่ะครับ แต่ถ้าแก้วแล้วแต่โมะงั้นก็อืมมมมมที่ไหนดีน้าขอเวลาคิด1วันได้ไหม

 

 

ทำท่าคิดแล้วย่นจมูกใส่ หญิงสาวอดคิดไม่ได้ว่านี้หรือยมทูตที่สุดแสนจะเย็นชาน่ารัก

 

 

ชะมัด ขนาดผ่านการทำกิจกรรมมาทั้งคืนและครึ่งวันเช้าแต่ก็ยังมีแรงคุยกันต่ออีก แต่ก็

 

 

คุยได้ไม่นานหญิงสาวก็เผลอหลับไปเสียก่อน

 

 

+

 

+

 

+

 

 

แก้ว  : ไปนะทุกคน  ป้าไปนะคะน้องฟ้องค์(ลูกป๊อปปี้ฟาง)  น้องเครฟ น้องครอฟ(ลูก

 

 

เขื่อนเฟย์)แล้วจะซื้อของฝากมาให้นะคะ

 

หญิงสาวร่ำราหลานๆ

 

 

เฟย์  :  ไม่ต้องซื้อมาหรอกของฝากหน่ะ แค่มีเจ้าตัวเล็กมาเล่นเป็นเพื่อนเด้กๆก็ดีใจแล้ว

 

 

แก้ว  :  หยุดพูดเลยเฟย์เดี๋ยวโมะทำร้ายฉันอีก

 

 

โทโมะ  :  ไปกันเถอะแก้วเดี๋ยวไม่ทันเครื่องออกนะ

 

 

แก้ว  :  อืม  ไปแล้วน้า~

 

 

เดินตามหลังชายหนุ่มไปในที่สุด

 

+

 

+

 

+

 

 

ดอยอ่างขาง

 

 

เนื่องจากอยู่ในช่วงหน้าหนาวพอดีชายหนุ่มเลยตัดสินใจพาหญิงสาวมาเที่ยวมที่นี้ พอลง

 

 

จากเครื่องนั่งรถมาถึงที่พักหญิงสาวก็หลับไปด้วยความเหนื่อยล้าทันที

 

 

แก้ว  : ฮ้าวว~

 

 

หญิงสาวตื่นมา

 

 

แก้ว  :  โมะทำอะไร

 

 

เห็นชายหนุ่มก้มๆเงยๆอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าจึงเอ่ยถามขึ้น

 

 

โทโมะ  :  เก็บเสื้อผ้าครับ หายเพลียรึยังถ้ายังนอนต่อก็ได้นะใกล้เสร็จแล้วเดี๋ยวโมะไป

 

ทำอะไรให้ทาน

 

 

หญิงสาวนั่งยิ้มแป้นอยู่บนเตียงแล้วเดินลงมา

 

 

จุ๊บ

 

 

ก้มลงหอมแก้มชายหนุ่ม

 

 

แก้ว  : พอแล้วโมะก็น่าจะพักบ้างนะเดี๋ยวแก้วทำต่อให้เอง

 

 

ไล่ชายหนุ่มไปนอนบ้าง ใครเดินทางมาก็ต้องการพักผ่อนอยู่แล้วนี่เป็นเรื่องที่ใครๆก็รู้

 

เธอรู้ว่าชายหนุ่มก็เหนื่อยแต่ขืนไว้

 

 

โทโมะ :  แต่โมะไม่เป็นไร

 

 

แก้ว  :  ถ้าไม่นอนก็อาบน้ำให้สบายตัวดีกว่านะ

 

 

จนแล้วจนรอดชายหนุ่มก็เดินถือผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป หญิงสาวรีบเก็บเสื้อผ้าที่เหลือ

 

 

แล้วไปทำอาหาร

 

 

โทโมะ  :  ฮื่อออหอมจังเลย

 

 

เดินมากอดหญิงสาวที่กำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่

 

 

แก้ว  :  ทานกันดีกว่า แก้วทำซุบผักไว้ให้เห็นอาการกาศหนาวๆ

 

 

นั่งลงทานข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อย

 

+

 

+

 

+

 

 

เดินเล่นอยู่หน้าบ้านพักที่เบื้องหน้ามีสวนดอกไม้เมืองหนาวอยู่

 

 

แก้ว  :  ทำไมพาแก้วมาที่นี้หล่ะ

 

 

โทโมะ  : อากาศเย็นๆแก้วจะได้กอดโมะทั้งวันไง

 

 

ยิ้มน้อยๆให้หญิงสาว ด้วยความที่เป็ฯคนยิ้มยากยิ้มออกมาที่นึ่งทำให้หญิงสาวเป็นสุขไป

 

 

ด้วยราวกับโลกทั้งใบดูมีชีวิตชีวามากขึ้นอีกเป็นเท่าตัว

 

 

แก้ว  :  พูดมากขึ้นนะเดี๋ยวนี้

 

 

โทโมะ  :  ตามที่สัญญาไว้กับแก้ววันนั้นไง

 

 

หญิงสาวทำหน้างง ชายหนุ่มเอื้อมไปจับมือบาง

 

 

โทโมะ  :  วั้นนั้นแก้วถามโมะว่าโมะคิดจะลดความเย็นชาลงบ้างไหม แล้วโมะตอบว่า

......

 

 

แก้ว  :  แค่แก้วรักโมะ...อาการพวกนั้นก็จะลดลงเรื่อยๆ

 

 

โทโมะ  :  จำได้ด้วยเหรอ

 

 

แก้ว  :  แก้วไม่ได้ความจำสั้นนะ ทำไมจะจำไม่ได้ว่าโมะเคยเฉยชาใส่แก้วแค่ไหน

 

 

โทโมะ  :  แต่แก้วก็เป็นคนแรกและจะเป็นคนเดียวที่ทำให้โมะเลิกนิสัยนั้นได้นะ

 

 

แก้ว  :  ค๊า.....ที่นี้อากาศหนาวจังเลยเนอะ

 

 

ซวบ~

 

 

กอดหญิงสาวเพียงมือเดียว

 

 

โทโมะ  :  หายหนาวบ้างรึยัง

 

 

ความหนาวหายไปทันทีเพียงแค่ชายหนุ่มโอบกอดหญิงสาวไว้ แล้วสวมมงกุฏที่ทำมา

 

 

จากดอกเดซี่สีขาวที่ถือมาด้วยให้หญิงสาว

 

 

โทโมะ  :  แด่...เจ้าหญิงของปีศาจครับ

 

 

จุมพิตที่หน้าผากแผ่วเบาหญิงสาวสวมกอดแน่นโน้มคอชายหนุ่มลงมาแล้วสอดลิ้นเข้า

 

 

ไปในปากชายหนุ่ม

 

 

แก้ว  :  แด่...ปีศาจผู้เป็นที่รัก

 

 

ถอนจูบออกแล้วยิ้มหวานให้ โอบกอดกันถามกลางกลุ่มไอหมอก

 

 

 

 

 

บทพิสูจน์ถึงคราวสิ้นสุดลงจริงๆ การที่โทโมะและแก้วรอดจากความตาย ไม่ได้เกิดจาก

 

 

สิ่งเร้นลับใดๆ แต่เกิดจากความรักที่มีให้กันอย่างมั่นคง….

 

 

 

ความรักเป็นสิ่งที่ไม่มีตัวตนมองไม่เห็นให้นิยามไม่ได้  หากถามใครก็คงจะตอบ

 

 

ยากว่ารักนั้นคืออะไร? แต่หากอยากจะรู้ว่าอะไรที่เรียกว่ารัก ก็ต้องลองรักดู เมื่อ

 

 

เจอคนที่ใช่ แล้วจะรู้เองว่าที่เค้าต่างพูดกันว่า “อานุภาพแห่งรักนั้นยิ่งใหญ่” เป็น

 

 

เช่นไรแล้วคุณจะต้องพูดว่า  “ความรักชนะทุกอย่างได้จริงๆ”

 

 

 

..…LOVE IS LOVE…..

 

 

THE END SPECIAL

 

.............................................................................................................

 

 

คราวนี้จบจริงแล้วนะคะไม่รู้ว่าสนุกกันรึเปล่า^^น้อมรับทุกคำติชมค๊า

 

 

ขอบคุณอีกครั้งสำหรับการติดตามนะคะ^___^ ขอบคุณทุกคนที่คอยมาอ่าน

 

 

เม้น และโหวดให้  ถึงตอนนี้ไรเตอร์ก็ยังยืนยันคำเดิมว่า

 

 

“ทุกเม้นของลีดเดอร์คือกำลังใจของไรเตอร์จริงๆ”

 

 

 

 

 

ปล: ขอบคุณพี่เค้กสำหรับกำลังลังใจ การช่วยเหลือ และคำปรึกษาที่ล้นเหลือ

 

 

 

นุกกี้ สำหรับคำแนะนำดีๆเวลาเครียดๆตันๆ   ลูกจ๋า หลานรัก โมโม่ และน้องดาด้า

 

 

 

ที่คอยมาเร่งไม่ว่ายามหลับหรือตื่นรวมไปถึงเร่งในเฟสเร่งในสาย (ได้คุย

 

 

เมื่อไหร่เป็นเร่ง 55) และลีดเดอร์น้องอิงค์ พี่เอ๋ แพรวา ออม น้องฟ้า และลีด

 

 

เดอร์ที่น่ารักทุกคนที่อยู่คอยอ่านมาตั้งแต่ต้นจนจบหรืออ่านมั่งไม่อ่านมั่งก็ตาม

 

 

ขอบคุณจริงๆเจ้าคะ อ่อ...ถ้าลีดเดอร์คนไหนอัพอะไรมาเคาะบอกไรเตอร์ ได้นะ

 

 

คะจะได้ไปอ่านมั่งไงอิอิ

 

 

*แล้วพบกันเรื่องต่อไปนะคะ(อย่าพึ่งเบื่อไรเตอร์น๊า)-*-