ไขรหัสหัวใจ ปิดตำนานเจ้าชายปีศาจ
tietang
31) special...
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความSPECIAL PAST
แก้ว : อืมมมพอแล้ว
ชายหนุ่มยังคงไม่ฟังเสียงจากหญิงสาว
แก้ว : พอได้แล้วง่วงนะ
โทโมะ : ไหนบอกอยากมีลูกไง
แก้ว : ใช่แก้วอยากมีลูก แต่ถ้าโมะทรมานแก้วอีกรอบแก้วจะไม่มีแล้ว อืออ...
บอกงอนๆแต่ชายหนุ่มก็ไม่วายจูบซอกคอขาวที่อีกรอบ
โทโมะ : โอเคนอนกันก็ได้
พูดอย่างว่าง่ายแล้วโอบตวัดร่างหญิงสาวเข้ามาใกล้
จุ๊ฟฟฟฟ
จุ๊บลงที่แก้มนวล ตามหลัการแล้วหญิงสาวควรจะซุกอยู่ใต้อกแกร่ง แต่กลับเป็นอกแกร่ง
ที่ซุกใบหน้าต่ำลงมาที่ร่องอกของหญิงสาวแล้วทั้งคู่ก็ฟุบหลับไป
+
+
+
แก้ว : อืออออ
รู้สึกตัวตื่นเพราะมือไม้ของคนที่กอดอยู่ไม่สุข
แก้ว : โมะ แก้วยังง...อุปส์
ยังไม่ทันที่จะพูดได้จบดีเรียวปากช่างพูดก็ถูกปิดลงด้วยปากของชายหนุ่ม
แก้ว : อ๊ะ...อ๊า
เสียงครวญครางป่นเหนื่อยหอบหลุดรอดออกมาจากเรียวปากบางที่สั่นระริก
โทโมะ : อืมมมแก้วหวานไปทั้งตัวเลยรู้ไหม
แก้ว : อืมห์...อ๊าาาา
ลิ้นที่ปวนเปี้ยนอยู่ที่เนินเนื้อยังคงสร้าความปั่นป่วนให้กับหญิงสาวไม่หยุดหย่อน
แก้ว : โอ๊ยย โมะแก้วเจ็บนะ
ร้องออกมาเมื่อโดนบีบที่สรวงอก
แก้ว : ฮึก อือ...อ๊ะ...อ๊า.......
เสียงครวญครางยังดังออกจากเรียวปากไม่หยุด
ปึก ปึก ปึก~
ชายหนุ่มขย่มหญิงสาวด้วยความเร็วและแรงทำให้ศรีษะของหญิงสาวกระแทกหัวเตียง
จนเกิดเป็นเสียงดัง
เขื่อน : เฮ้ยๆๆ...ดังไปแล้วนะ ทำกันแรงจนเตียงจะถล่มลงมาแล้วมั๋ง
เสียงน้องชายตัวดีดังมาจากชั้นล่าง นี่เสียงดังลงไปยันชั้นล่างเลยหรือนี้
แก้ว : อิ๊ อ๊าาา.....
โทโมะ : ฮื่อออ
ธารรักได้ไหลเข้าสู่ร่างกายหญิงสาวเป็นรอบที่เท่าไหร่แล้วก็ไม่รู้ ชายหนุ่มล้มกายลง
นอนกอดกายหญิงสาวไว้แน่น
แก้ว : ยมทูตนี้หื่นอย่างนี้ทุกคนไหม
โทโมะ : ไม่รู้สิ แต่โมะทำแบบนี้กับแก้วแค่คนเดียวนะ
แก้ว : แน่เหรอ
โทโมะ : แน่สิถึงเคยทำกับคนอื่น แต่ก็ไม่ต้องการคนอื่นมากเท่าแก้วหรอกนะ
แก้ว : ทำไมหล่ะ แก้วมีเสน่ห์มากมายขนาดนั้นเชี่ยว
โทโมะ : มากเลยหล่ะ หวานไปทั้งตัวอยากกินแก้วทั้งวันเลย แก้วเป็นสารเสพติดสำหรับโมะสะแล้วนะ
แก้ว : ขนาดนั้นเชี่ยวเหรอ
จุ๊บบ~
ก้มลงจุ๊บแทนคำตอบ
แก้ว : โมะแก้วอยากไปเที่ยวอ่า
โทโมะ : อยากไปที่ไหนครับ โมะจะพาไป
แก้ว : แล้วแต่โมะดีกว่า
โทโมะ : โมะก็ไปได้ทุกที่ที่มีแก้วอยู่นั้นหล่ะครับ แต่ถ้าแก้วแล้วแต่โมะงั้นก็อืมมมมมที่ไหนดีน้าขอเวลาคิด1วันได้ไหม
ทำท่าคิดแล้วย่นจมูกใส่ หญิงสาวอดคิดไม่ได้ว่านี้หรือยมทูตที่สุดแสนจะเย็นชาน่ารัก
ชะมัด ขนาดผ่านการทำกิจกรรมมาทั้งคืนและครึ่งวันเช้าแต่ก็ยังมีแรงคุยกันต่ออีก แต่ก็
คุยได้ไม่นานหญิงสาวก็เผลอหลับไปเสียก่อน
+
+
+
แก้ว : ไปนะทุกคน ป้าไปนะคะน้องฟ้องค์(ลูกป๊อปปี้ฟาง) น้องเครฟ น้องครอฟ(ลูก
เขื่อนเฟย์)แล้วจะซื้อของฝากมาให้นะคะ
หญิงสาวร่ำราหลานๆ
เฟย์ : ไม่ต้องซื้อมาหรอกของฝากหน่ะ แค่มีเจ้าตัวเล็กมาเล่นเป็นเพื่อนเด้กๆก็ดีใจแล้ว
แก้ว : หยุดพูดเลยเฟย์เดี๋ยวโมะทำร้ายฉันอีก
โทโมะ : ไปกันเถอะแก้วเดี๋ยวไม่ทันเครื่องออกนะ
แก้ว : อืม ไปแล้วน้า~
เดินตามหลังชายหนุ่มไปในที่สุด
+
+
+
ดอยอ่างขาง
เนื่องจากอยู่ในช่วงหน้าหนาวพอดีชายหนุ่มเลยตัดสินใจพาหญิงสาวมาเที่ยวมที่นี้ พอลง
จากเครื่องนั่งรถมาถึงที่พักหญิงสาวก็หลับไปด้วยความเหนื่อยล้าทันที
แก้ว : ฮ้าวว~
หญิงสาวตื่นมา
แก้ว : โมะทำอะไร
เห็นชายหนุ่มก้มๆเงยๆอยู่หน้าตู้เสื้อผ้าจึงเอ่ยถามขึ้น
โทโมะ : เก็บเสื้อผ้าครับ หายเพลียรึยังถ้ายังนอนต่อก็ได้นะใกล้เสร็จแล้วเดี๋ยวโมะไป
ทำอะไรให้ทาน
หญิงสาวนั่งยิ้มแป้นอยู่บนเตียงแล้วเดินลงมา
จุ๊บ
ก้มลงหอมแก้มชายหนุ่ม
แก้ว : พอแล้วโมะก็น่าจะพักบ้างนะเดี๋ยวแก้วทำต่อให้เอง
ไล่ชายหนุ่มไปนอนบ้าง ใครเดินทางมาก็ต้องการพักผ่อนอยู่แล้วนี่เป็นเรื่องที่ใครๆก็รู้
เธอรู้ว่าชายหนุ่มก็เหนื่อยแต่ขืนไว้
โทโมะ : แต่โมะไม่เป็นไร
แก้ว : ถ้าไม่นอนก็อาบน้ำให้สบายตัวดีกว่านะ
จนแล้วจนรอดชายหนุ่มก็เดินถือผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป หญิงสาวรีบเก็บเสื้อผ้าที่เหลือ
แล้วไปทำอาหาร
โทโมะ : ฮื่อออหอมจังเลย
เดินมากอดหญิงสาวที่กำลังจัดโต๊ะอาหารอยู่
แก้ว : ทานกันดีกว่า แก้วทำซุบผักไว้ให้เห็นอาการกาศหนาวๆ
นั่งลงทานข้าวกันอย่างเอร็ดอร่อย
+
+
+
เดินเล่นอยู่หน้าบ้านพักที่เบื้องหน้ามีสวนดอกไม้เมืองหนาวอยู่
แก้ว : ทำไมพาแก้วมาที่นี้หล่ะ
โทโมะ : อากาศเย็นๆแก้วจะได้กอดโมะทั้งวันไง
ยิ้มน้อยๆให้หญิงสาว ด้วยความที่เป็ฯคนยิ้มยากยิ้มออกมาที่นึ่งทำให้หญิงสาวเป็นสุขไป
ด้วยราวกับโลกทั้งใบดูมีชีวิตชีวามากขึ้นอีกเป็นเท่าตัว
แก้ว : พูดมากขึ้นนะเดี๋ยวนี้
โทโมะ : ตามที่สัญญาไว้กับแก้ววันนั้นไง
หญิงสาวทำหน้างง ชายหนุ่มเอื้อมไปจับมือบาง
โทโมะ : วั้นนั้นแก้วถามโมะว่าโมะคิดจะลดความเย็นชาลงบ้างไหม แล้วโมะตอบว่า
......
แก้ว : แค่แก้วรักโมะ...อาการพวกนั้นก็จะลดลงเรื่อยๆ
โทโมะ : จำได้ด้วยเหรอ
แก้ว : แก้วไม่ได้ความจำสั้นนะ ทำไมจะจำไม่ได้ว่าโมะเคยเฉยชาใส่แก้วแค่ไหน
โทโมะ : แต่แก้วก็เป็นคนแรกและจะเป็นคนเดียวที่ทำให้โมะเลิกนิสัยนั้นได้นะ
แก้ว : ค๊า.....ที่นี้อากาศหนาวจังเลยเนอะ
ซวบ~
กอดหญิงสาวเพียงมือเดียว
โทโมะ : หายหนาวบ้างรึยัง
ความหนาวหายไปทันทีเพียงแค่ชายหนุ่มโอบกอดหญิงสาวไว้ แล้วสวมมงกุฏที่ทำมา
จากดอกเดซี่สีขาวที่ถือมาด้วยให้หญิงสาว
โทโมะ : แด่...เจ้าหญิงของปีศาจครับ
จุมพิตที่หน้าผากแผ่วเบาหญิงสาวสวมกอดแน่นโน้มคอชายหนุ่มลงมาแล้วสอดลิ้นเข้า
ไปในปากชายหนุ่ม
แก้ว : แด่...ปีศาจผู้เป็นที่รัก
ถอนจูบออกแล้วยิ้มหวานให้ โอบกอดกันถามกลางกลุ่มไอหมอก
บทพิสูจน์ถึงคราวสิ้นสุดลงจริงๆ การที่โทโมะและแก้วรอดจากความตาย ไม่ได้เกิดจาก
สิ่งเร้นลับใดๆ แต่เกิดจากความรักที่มีให้กันอย่างมั่นคง….
ความรักเป็นสิ่งที่ไม่มีตัวตนมองไม่เห็นให้นิยามไม่ได้ หากถามใครก็คงจะตอบ
ยากว่ารักนั้นคืออะไร? แต่หากอยากจะรู้ว่าอะไรที่เรียกว่ารัก ก็ต้องลองรักดู เมื่อ
เจอคนที่ใช่ แล้วจะรู้เองว่าที่เค้าต่างพูดกันว่า “อานุภาพแห่งรักนั้นยิ่งใหญ่” เป็น
เช่นไรแล้วคุณจะต้องพูดว่า “ความรักชนะทุกอย่างได้จริงๆ”
..…LOVE IS LOVE…..
THE END SPECIAL
.............................................................................................................
คราวนี้จบจริงแล้วนะคะไม่รู้ว่าสนุกกันรึเปล่า^^น้อมรับทุกคำติชมค๊า
ขอบคุณอีกครั้งสำหรับการติดตามนะคะ^___^ ขอบคุณทุกคนที่คอยมาอ่าน
เม้น และโหวดให้ ถึงตอนนี้ไรเตอร์ก็ยังยืนยันคำเดิมว่า
“ทุกเม้นของลีดเดอร์คือกำลังใจของไรเตอร์จริงๆ”
ปล: ขอบคุณพี่เค้กสำหรับกำลังลังใจ การช่วยเหลือ และคำปรึกษาที่ล้นเหลือ
นุกกี้ สำหรับคำแนะนำดีๆเวลาเครียดๆตันๆ ลูกจ๋า หลานรัก โมโม่ และน้องดาด้า
ที่คอยมาเร่งไม่ว่ายามหลับหรือตื่นรวมไปถึงเร่งในเฟสเร่งในสาย (ได้คุย
เมื่อไหร่เป็นเร่ง 55) และลีดเดอร์น้องอิงค์ พี่เอ๋ แพรวา ออม น้องฟ้า และลีด
เดอร์ที่น่ารักทุกคนที่อยู่คอยอ่านมาตั้งแต่ต้นจนจบหรืออ่านมั่งไม่อ่านมั่งก็ตาม
ขอบคุณจริงๆเจ้าคะ อ่อ...ถ้าลีดเดอร์คนไหนอัพอะไรมาเคาะบอกไรเตอร์ ได้นะ
คะจะได้ไปอ่านมั่งไงอิอิ
*แล้วพบกันเรื่องต่อไปนะคะ(อย่าพึ่งเบื่อไรเตอร์น๊า)-*-
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
