ไขรหัสหัวใจ ปิดตำนานเจ้าชายปีศาจ

'ฉันกำลังจะทำเพื่อนายนะ ชายผู้เป็นที่รักของฉัน'
 
แม้ว่าร่างกายจะอ่อนแรงมากแต่จิตใจยังคงคิดถึงชายหนุ่ม สติกำลังจะดับมืดลง
 
โทโมะ : หยุด!!
 
รีบวิ่งขึ้นมายังแท่นพิธี
 
โทโมะ  : ท่านพ่อจะทำอะไร
 
พ่อโทโมะ  : ก็ในเมื่อเจ้าไม่ทำ พ่อจำเป็นที่จะต้องทำเอง แล้วเจ้าออกมาจากตรุษนั่นได้ยังไง
 
ป๊อปปี้  : ลูกป็นคนปล่อยน้องออกมาเอง
 
พ่อโทโมะ  : ขัดคำสั่งพ่อเหรอ
 
ป๊อปปี้  : ท่านพ่อน้องน่าสงสารลูกเห็นใจน้อง ไม่อยากใหทุกอย่างกลับมาเหมือนเดิมอีก
 
พ่อโทโมะ  : มันจะไม่เหมือนเดิมเพราะนางยองยกชีวิตให้กับเรา
 
โทโมะ  : ถึงนางจะยอมแต่ลูกไม่ต้องการ
 
พ่อโทโมะ  : แต่เจ้ากำลังจะหมดอายุไขถ้าไม่ได้ฆ่านาง เวลามันใกลเข้ามาแล้ว
 
โทโมะ  ; ถ้าไม่มีนางชีวิตลูกก้ไร้ความหมาย
 
พ่อโทโมะ  : เจ้าต้องตัดนางให้ได้นะ เจ้ากำลังจะทำหน้าที่แทนพ่อ
 
โทโมะ  : ลูกตัดนางไม่ได้ ต่อให้ต้องตายก้ตัดนางไม่ได้
 
พ่อโทโมะ  : ทำไมไ้ก้กลับไปในที่ของเจ้า ทางนี้พ่อจะจัดการเอง
 
น้ำเสียงเฉียบขาดสั่งดังลั่น แต่ชายหนุ่มก็ยังคงยืนนิ่ง ผู้เป็นพ่อไม่สนใจเดินตรงไปยังร่างบางที่หนื่อยอ่อนเต็มที
เลือดสีแดงยังคงไหลรินจากปากแผลลึกอย่างต่อเนื่องส่งผลให้ร่างทังร่างซีดราวกับไร้ชีวิต
 
โทโมะ  : ปย่าทำร้ายนางลูกขอร้อง
 
ชายหนุ่มตัดสิ้นใจเดินปาดหน้าผู้เป็นพ่อเข้าไปหาหญิงสาวก่อน กอดร่างบาที่ถูกตรึงกับไม้ไว้อย่างแผ่วเบา เปลืดก
ตากระพริบถี่ขึ้น...
 
แก้ว  : โมะ...
 
โทโมะ : มาทำไม ทำไมไม่อยู่บ้าน
 
แก้ว  : เต็มใจมา ไม่เป็นไร
 
คำพูดแต่ละคำถูกเปล่งออกมาอย่างยากลำบาก
 
โทโมะ  : ไม่เคยอยากได้ ที่โมะต้องการมีเพียงอย่างเดียวคือ...แก้วปลอดภัยก็พอ
 
แก้ว  : ลงมือซะเวลามันใกล้เข้ามาแล้ว
 
โทโมะ  : ไม่เราจะต้องอยู่ด้วยกัน ราจะไม่แยกจากกันอีก
 
กอดร่างบางเอาไว้แน่น ความอุ่นแผ่จากร่างสูงไปยังร่างบางที่สั่นสะท้าน เอื้อมมือไปข้างหลังเพื่อปลดเชือกที่ตรึง
ข้อมมือบางไว้กับเสา ทุกอย่างต้องยุติลงเพราะ มือหนาจับเข้าที่เสื้อคลุมชายหนุ่ม
 
พ่อโทโมะ  : เจ้าป๊อปมาเอาน้องไป
 
เมื่อเจอเข้ากับแววตาดุดัน ก้เลี่ยงไม่ได้ที่จะมาพาน้องชายออกไปเมื่อเดินห่างมาได้สักระยะ พลัยกิดม่นใสๆมากัน
 
ชายหนุ่มไว้ พยายามที่จะข้ามไปแต่ก้ไร้ประโยชนืม่านบางนั้นหนาแน่นกินกว่าที่จะข้ามไปได้ คมมีดเริ่มกดลลงที่
เนินอกย้ำรอยแผลเดิมอีกครั้ง
 
แก้ว  : กรีี๊ดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!!
 
โทโมะ  : แก้ว...แก้ว!!!ท่านพ่ออย่าทำร้ายนาง
 
แก้ว  : ทะโทมะ...
 
เสียงขาดหายไปเหลือเพียงแต่ลมหายใจที่รวยรินลงทุกนาที ร่างบางหรุดลงไปกองกับพื้น ตะเกียดตะกาย
พยายามจะเอื้อมมือไปหาชายหนุ่ม แม้ขาจะยังถูกล่ามไว้ด้วยโซ่แหลมคมที่ขยับขาคราใดคมจากหนามนั่นก้เฉือน
ลงไปที่ข้อเท้าจนเลือดเต็มไปหมด  มือซีดไร้สีเลือดเอื้อมไปสุดแขนเพื่อจะสัมผสกับมือชายหนุ่ม อีกนิดเดียว
เท่านั้นที่มือทั้งคู่จะสัมผัสกัน เอื้อมสุดเอื้อมแต่ก็ยังไม่ถึง  ร่างบางร้องไห้อย่างหนักหยาดน้ำตาต้องแสงจันทร์
สะท้อนเห็นเป็นสีเทาหม่น
 
แก้ว  : ระระฮึก...รัก
 
โทโมะ  : รู้แล้วไม่ต้องพูดนะแก้ว โมะก้รักแก้ว รักมากนะรอก่อนนะแข้วใจไว้โมะจะไปหาแก้วให้ได้
 
พูดด้วยน้ำเสียงหนักแน่นก่อนจะลองเอื้อมมือไปอีกแต่ผลลัพธ์ก้ยังเหมือนเดิม ทั้งๆที่เห็นว่าอีกแค่นิดเดียวเท่านั้น
แต่ไ่สามารถจับกันได้ ผู้เป็นพ่อเดินมาที่ร่างบาอีกครั้ง
 
โทโมะ  : ท่านพ่ออย่าทำร้ายนาง!!!ได้โปรดอย่าทำร้ายดวงใจของลูก
 
ไม่ทันที่ผู้เป็นพ่อจะเดินไปถึงร่างบางมือทั้งสองก็สัมผัสกันได้อย่างน่าประหลาด ชายหนุ่มรีบขว้าร่างบางเข้ามากแดแนบอก แล้วคลายโซ่ที่ข้อเท้าให้ ไม่เสียงจากร่างบาง ลมหายใจแผ่วลงเรื่อยๆจนกลายเป็นหยุดนิ่ง
 
โทโมะ  : แก้ว!!!...อย่าทิ้งกันนะราจะอยู่ด้วยกันไง ราจะอยุ่ด้วยกันไม่ใช่เหรอ
 
กอดร่างบางไว้แน่นน้ำค่ไหลลงสู้ใบหน้าซีดของคนที่นอนลมหายใจรวยริยอยู่กับอกชายหนุ่ม ร่างบางรวบรวมแรง
เฮือกสุดท้าโอบกอดชายหนุ่มไว้แน่น เสียงลมหายใจแผ่วเบาจนงียบไปในที่สุด
 
โทโมะ  : แก้วว!!!!!!!!!!!!!!
 
 
 
 
...............................................................................
มาแล้วค๊าต้องสารภาพก่อนว่าพึ่งมาพิมมื่อ30นาทีที่แล้ว555+
อ่านแล้วก้เม้นๆโหวดน้า
 
ไปอาบน้ำก่อนถ้ายังมีคนอ่านอยู่อาจอัพอีกก้ได้
 
เม้นๆโหวดๆค๊าาา
 
ไม่อยากอ่านแต่เาอยากอัพเพราะทำแล้วมีความสุข
เครดิต: ออมอนี่พี่เค้ก:)))