ไขรหัสหัวใจ ปิดตำนานเจ้าชายปีศาจ

ตอนเช้า
แก้ว : นายยยย
เดินเข้ามาปลุกโทโมะที่หลับสนิทอยู่ในห้อง
แก้ว : เฮ้ๆนาย เช้าแล้วนะตื่นเร็วแล้วมากินข้าวฉันทำข้าวต้มเผื่อนายด้วยนะเนี่ย
นั่งลงข้างๆโทโมะใช้นิ้วสะกิดที่แก้มเบาๆเรียกให้ตื่น
แก้ว : นาย!!ตื่นเร็ว
เขย่าร่างโทโมะแรงๆหลายครั้งแต่โทโมะก็ยังคงหลับไม่ยอมตื่น พลันน้ำตาใสๆก้ไหลลงมาจากดวงตาแก้วโดยที่แก้วไม่รู้ตัว น้ำตาแก้วยังคงหยดแหมะๆจนไปกระทบที่เปลือกตาของโทโมะ ร่างที่นอนอยู่กระพริบตาถี่ก่อนจะลืมตาขึ้น
โทโมะ : เธอ!!เขามาได้ไงเนี่ย
โทโมะยันกายลุกขึ้นเตรียมต่อว่าแก้วเต็มที่
โทโมะ : ธะ เธอร้องไห้ทำไม
เมื่อเห็นว่าแก้วนั่งร้องไห้อยู่ก็ตกใจรีบผวาเข้าไปใกล้ๆแก้ว จนแก้วรู้สึกตัวเอามือปาดน้ำตาทิ้ง
โทโมะ : เป็นอะไร
แก้ว : หึ...ไม่ได้เป็นอะไร
โทโมะ : แล้วร้องไห้ทำไมหล่ะ
แก้ว : ฉันก็ไม่รู้ อยู่ดีๆน้ำตามันก้ไหลออกมาเอง
โทโมะ : บ้ารึเปล่าห๊ะเธอเนี่ย
แก้ว : สงสัยจะบ้าจริงๆ ว่าแต่นายนี้ก็หลับสนิทดีนะฉันเรียกเท่าไหร่นายก็ไม่ตื่น
โทโมะ : เรื่องของฉันน่า
แก้ว : เออรู้แล้ว ตื่นแล้วก็ไปอาบน้ำดิจะได้มากินข้าวฉันทำข้าวต้มรอนายป่านนี้เย็นหมดแล้วมั่ง
แก้วสั่งๆแล้วลุกเดินออกไป พอพ้นห้องโทโมะเดินตรงไปที่กระจกบานใหญ่ดูใบหน้าของตัวเองที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตา
แก้ว : เราร้องไห้ทำไมนะ
เช้ดน้ำตาแล้วถามตัวเองในกระจก
แก้ว : ฉันคงใกล้บ้าจริงๆล่ะมั๋ง หมูนี้อะไรก็ดูแปลกๆไปหมด เฮ้ยย~
แม้ว่าแก้วจะสงสัยยังไงเธอก็จนปัญญาจริงๆขนาดเธอเป็นคนที่ร้องไห้ออกมายังไม่รู้เลยว่าร้องไปเพราะอะไร แต่ลึกๆก็รู้สึกว่ามันเสียใจมากแล้วน้ำตาก็ไหลออกมา แต่ก็ยังไม่รู้อยู่ดีว่าตัวเองเสียใจเรื่องอะไรนักหนา แก้วคิดอยู่นานก่อนจะถอนหายใจแล้วเดินไปที่โต๊ะอาหาร
 
โทโมะเดินมาที่โต๊ะอาหาร
แก้ว : เอะ นายหายหน้าซีดเมื่อไหร่เมื่อเชช้ายังเห็นซีดอยู่เลย
โทโมะ : เธอจะสงสัยอะไรนักหนา
แก้ว : ก็แค่เป็นห่วงไม่ได้ไงห๊า
โทโมะ : ...
แก้ว : เออ คือก็แบบว่าเพื่อนห่วงเพื่อนไง
แก้วแก้ตัวอย่างเก้อๆ
โทโมะ : แล้วห่วงแบบอื่นไม่ได้เหรอ
พูดเบาๆ
แก้ว : หะนายว่าอะไรนะ
โทโมะ : เปล่า อร่อยดี
พูดแล้วตักข้าวต้มเข้าปาก
แก้ว : ก็ไหนเคยบอกว่างั้นๆไง
โทโมะ : นั่นมันเมื่อก่อน แต่ตอนนี้มันแปลกๆ
แก้ว : อะไรแปลกอีกหล่ะ
โทโมะ : ไม่มีอะไรกินไปอย่าพูดมาก
แก้ว : นายแล้วเมื่อไหร่ฉันจะได้กลับบ้านหล่ะ
โทโมะ : อีก2วัน
แก้ว : ทำไมอะ
โทโมะ : กลับก่อนกำหนดให้แม่เธอสงสัยรึไงเล่า
แก้ว : จริงซินะ งั้นอยู่อีกซักวันสองวันก็ดีสบายดีชอบ555
โทโมะวางช้องลงแล้วลุกเดินเข้าห้องไป
แก้ว : อิ่มแล้วเหรอ นายนี่คิดจะไปก็ไปบ้ารึเปล่า
แก้วบ่นพึ่มพำเก็บชามไปล้าง แล้วเดินตามโทโมะมาที่ห้อง
แก้ว : นายกะจะนอนทั้งวันทั้งคืนเลยเหรอไง
เดินเข้ามาเห็นโทโมะกำลังจะหลับ
โทโมะ : ถ้าเธอพูดอีกคำเดียวฉันจะฆ่าเธอ
พูดจบก็หลับตาลงแก้วเดินมาใกล้ๆ
แก้ว : โธ่...พูดนิดหน่อยทำเป้นจะฆ่านายปีศาจเอ้ย
แก้วก้มหน้าลงไปบ่นที่ใบหูโทโมะเบาเพื่อจะให้รู้ว่าเธอบ่น แล้วรีบชักหน้ากลับมาเดินออกจากห้อง แต่ก่อนถึงประตู้สายตาเธอดันเหลือบไปเห็นกระดานวาดรูป แก้วเหมือนต้องมนต์ นั่งลงจับพู่กันมองกระดาษที่ว่างเปล่าอยู่นานก่อนจะลงมือวาดอะไรบ้างอย่างลงไปอย่างไม่รู้ตัว กว่าทีี่แก้วจะกลับมารู้ตัวเธอก็เผลอวาดรูปเสร้จพอดี แต่เมื่อเมื่อมองไปยังรูปที่วาดถึงกับเหวอไปเลย
แก้ว : วาดออกมาได้ไงว่ะเนี่ยเรา
รูปที่ถูกวาดขึ้นโดยแก้ว เป็นรูปชายร่างสูงโปร่งผิวขาวที่อยู่ในชุดคลุมสีควันบุหรี่กำลังพยายามเอื้อมมือจับหญิงสาวคนหนึ่งเหมือนว่าทั้งสองพยายามจะจับมือของกันและกัน แต่ไม่ว่าจะเอื้อมยังไงมือก็ไม่อาจสัมผัสกันได้ ใบหน้าของหญิงสาวที่อยู่ในภาพเกลื่อนไปด้วยน้ำตา แปลกก้ตรงที่ว่าน้ำตาเธอเป็นสีเทาสนิทยิ่งดูก็ยิ่งทำให้หม่นหมองตามไปด้วย สังเกตุดูดีๆแก้วยิ่งทำตาโตเข้าไปอีกเพราะภาพที่เธอเผลอวาดมันเองกับมือดูยังไง ผู้ชายในภาพก็คือโทโมะชัดๆ ส่วนผู้หญิงในภาพนั้นทำให้แก้วถึงกับช็อกไปเลยเพราะมันก็คือเธอ แก้วลุกแล้วเดินถอยหนีภาพไปอย่างหวาดๆ
แก้ว : แก้ว
โทโมะ : เป็นอะไรอีกล่ะเนี่ยหน้าตาตื่นเชี่ยว
แก้วเดินเข้าไปชนกับโทโมะที่ลุกขึ้นมาดูว่าเธอทำอะไรอยู่ แก้วไม่ได้ตอบอะไรแต่สีหน้ายังคงความตกใจไม่น้อย จนโทโมะสังเกตุเห็นเดินตรงไปยังรูปที่แก้ววาดทิ้งไว้ แวบแรกที่เห็นโทโมะก้อึงไปเหมือนกัน แต่แล้วก็หยิบมันติดมือเดินออกมาด้วย
โทโมะ : เธอวาดมันเองเหรอ
แก้ว : อือ...ฉันเป้นคนวาดเอง แต่ไม่รู้ว่าวาดออกมาได้ยังไง
โทโมะ : แล้วทำไมวาดฉันใส่ชุดซะแแปลหเชี่ยวหล่ะ
แก้ว : บอกแล้วว่าไม่รู้
โทโมะ : เธอนี่นับวันยิ่งประหลาด ภาพนี่มองไปมองมามันเศร้าเนอะเธอว่ามะ
แก้ว : อือมันเศร้า แต่ฉันไม่ได้ตั้งใจวาดมันออกมาเลยนะ
โทโมะ : ฉันก็ไม่ได้ว่าอะไรนิ เธอดูเหมือนกลัวมันนะ
แก้ว : มันน่ากลัว ดูทีไรฉันรู้สึกไม่ดีตลอดเลย ฉันกลัวมัน
โทโมะ : งั้นฉันขอ
แก้ว : ตามใจนาย
แก้วรียเดินออกจากห้องโทโมะไปอย่างรวดเร็ว
โทโมะ : เธอวาดมันออกมาได้ยังไงนะแก้ว...แล้วทำไมแผลฉันต้องหายเพียงเพราะแค่เธอสัมผัสมันด้วย
โทโมะนั่งมองภาพอยู่นานก่อนจะหยิบขาตั้งรูปมาแล้ววางภาพลงไปข้างๆเตียง แล้วเดินไปหาแก้วที่ไปไหนแล้วก้ไม่รู้
 
 
 
 
...........................................................................
หายไปนานต้องขอโทดจริงๆนะค๊ะ
เม้นๆๆๆๆ รักรีดเดอรืจุฟฟม๊วฟฟ