ไขรหัสหัวใจ ปิดตำนานเจ้าชายปีศาจ

โทโมะเดินไปรอบๆบ้านจนมาเจอแก้วที่ห้องหนังสือซึ่งอยู่ภายในตัวบ้านพัก

โทโมะ : นั่งด้วย

แก้วลลดหนังสือที่กำลังอ่านแล้วมองโทโมะที่ลากเก้าอี้มานั่งข้างๆ

โทโมะ/แก้ว : เธอ/นาย

แก้ว : นายพูดก่อนก็ได้

โทโมะ : เธอก่อนดีกว่า

ทั้งคู่อึกอักกันอยุ่พักใหญ่

โทโมะ/แก้ว : เราเคยรู้จักกันมาก่อนรึเปล่า

ทั้งสองพูดพร้อมกันอีกครั้ง

แก้ว : อะเออ...หมายถึงแบบว่าฉันเหมือนเคยรู้จักนายมานานแล้วอะ

โทโมะ : เหมือนกันฉันก็รู้สึก

แก้ว : นายรู้สึกอะไร

โทโมะ : รู้สึกดี

แก้ว : รู้สึกดีอะไรของนาย

โทโมะ : รู้แค่ว่ารู้สึกดีก็พอแล้ว

แก้ว : อะไรของนายนะ งง

โทโมะหยุดการสนทนาโดยการหยิบหนังสือมาอ่าน

กลางคืน

เมื่อตอนหัวค่ำอากาศยังดีอยุ่เลย แต่พอฟ้าเริ่มมืดลงฝนก็เริ่มตกลงมาอย่างหนัก

ปัง ปัง !!

แก้ว : นาย

โทโมะเดินมาเปิดประตูให้

โทโมะ : เบาๆไม่เป็นรึไง แล้วนี้มีอะไรอีกหล่ะ

แก้ว : ฉันกลัวมาขออยู่ด้วยแป๊บเดียวพอฝนหายเมื่อไหร่จะรีบกลับห้องทันทีไม่กวนนายหรอก

โทโมะ : กลัวไม่เข้าเรื่อง

ปากก้บ่นแต่ก้เปิดถอยให้แก้วเดินเข้าห้อง

เปรี้ยง!!

ฟ้าผ่าลงมาแก้วกระโดดขึ้นไปกอดคอโทโมะแน่น

เปรี้ยง!!

แก้ว : กรี๊ด!!

เปรี้ยง!!

แก้วกอดโทโมะแน่นเข้าไปอีกด้วยความกลัว โทโมะมองด้วยสายตาเอ็นดูยกมือขึ้นลูบหัวแก้วเบาๆ

โทโมะ : ไม่เป้นไรหรอกแค่ฟ้าผ่าเอง

แก้ว : นายฉันกลัว

เปร้ยง!!

แก้ว : กรี๊ดนายยย

คราวนี้เองที่โทโมะเป็นฝ่ายกระชับออมกอดแก้วให้แน่นขึ้น แก้วยังคงกลัวตัวสั่นอยุ่ภายใต้อกกว้างของโทโมะ อากาศยังคงรุนแรงเรื่อยๆ

โทโมะ : ไม่เป็นไร ไม่ต้องกลัวเดี๋ยวมันก็หยุดแล้ว

โทโมะพูดปลอบแก้วแต่พอก้มหน้าลงมาดูแก้วกลับหลับไปแล้ว โทโมะย่อตัวลงช้อนร่างบ้างขึ้นไปไว้บนเตียง พอจะวางลงร่างบ้างกลับกอดโทโมะไว้แน่น

แก้ว : เอาฉันไปด้วย!!~อย่าทิ้งฉันไว้คนเดียวนะโทโมะ ไม่เอา ฮึกฮือ~

แก้วละเมอออกมา ตามด้วยการร้องไห้ และดิ้นร้นไขว้ขว้าอะไรบ้างอย่างแต่มนความเป็นจริงแล้วแล้ไขว้ขว้าอากาศ โทโมะแทบจับเธอไม่ทันแก้วยังคงร้องไห้และละเมอไม่หยุด ทำให้โทโมะกอดรัดตัวเธอแน่นกว่าเดิมอีก

โทโมะ : ฉันไม่มีวันทิ้งเธหรอก อย่าร้องนะ

แก้วหยุดแทบจะทันทีที่โทโมะพูดประโยคนั้นออกมา โทโมะใช้นิ้วไล่คราบน้ำตาให้แก้วอย่างแผ่วเบา

โทโมะ : ฉัน....ฉันรู้สึกกับเธอแบบนั่นจริงๆนะ ยัยตัวยุ่ง

โทโมะนั่งมองแก้วอยุ่นานก่อนจะหลับไปด้วยกันบนเตียง โทโมะเป็นฝ่ายตื่นก่อนเลยออกไปเดินรับลมข้างนอกปล่อยให้แก้วได้นอนพักต่อ

แก้ว : กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดด!!!!!!!!!!!

เสียงแก้วที่ดังออกมาจากในบ้านทำให้โทโมะรบวิ่งมาดูด้วยความตกใจ

โทโมะ : เป็นอะไร

แก้วนั่งเหงื่อแตกหน้าซีดอยุ่บนเตียง

โทโมะ : เป็นอะไรแก้ว

เขย่าตัวแก้วเบาๆเหมือนจะเรียกสติให้แก้ว

แก้ว : ฉันฝันร้ายอะโทโมะ ฝันแบบนี้อีกแล้ว~

แก้วผวาเข้ามากอดโทโมะ

โทโมะ : ฝันอะไรเล่าให้ฟังได้ไหม๊

แก้ว : ในฝันฉันพยายามจะไปหานาย ฉันพยายามแล้วแต่มันเอื้อมไม่ถึงจริงๆ นายจะทิ้งฉัน นายเดินไปฉันเรียกเท่าไหร่นายก็ไม่หันกลับมา แล้วก็คนพวกนั้น!!...ใครไม่รู้มาจับฉันมัดไว้เค้าจะเอามีดมากรีดที่อกฉัน ฉันเรียกนายร้องหานายขอให้นายช่วยนายก็ไม่มา พวกนั่นยิ้มดีใจคมมีดนั่นกรีดลงมาที่อกฉันมันเจ็บมาก 

โทโมะเช็ดเหงื่อที่ไหลลงมาที่ใบหน้าแก้วอย่างอ่อนโยน

โทโมะ : มันก้แค่ฝันไม่มีอะไรหรอกน่า

แก้ว : แต่ฉันฝันแบบนี้บ่อยมากเลยนะเมื่อก่อนมันยังไม่น่ากลัวแต่ตอนนี้มันน่ากลัวมาก

โทโมะ : แค่ฝันเองถึงมันจะจริงฉันจะทิ้งเธอได้ไงเล่า

แก้ว : นายจะไม่ทิ้งฉันจริงๆใช่ไหม

โทโมะ : อืม

แก้ว : แล้วทำไมนายถึงไม่ทิ้งฉันหล่ะ แล้วทำไมฉันต้อฝันถึงนายบ่อยๆด้วย

โทโมะ : ถามมากอีกแล้วนะ

แก้ว : ก็แค่อยากรู้

แก้วทำหน้าเศร้าเหมือนแบบว่า'กรรมฉันโดนดุอีกแล้ว'

โทโมะ : ก็แค่รักไงหล่ะ

โทโมะกระซิบที่ข้างหูแก้วแล้วเดินออกไปเลยทิ้งให้แก้วนั่งหน้าแดงอย่างอึ้งๆกับสิ่งที่ได้ยิน

..........................................................

อัพแล้วนะค๊ะเม้นๆๆๆๆกันด้วนจ๊ะ

วันนี้อัพไปมากมายาเลยอ่า(ไม่ได้อัพหลายวัน)

อ่อแล้วต้องขอโทดด้วยที่จะไม่ได้อัพอีก2-3วันข้างหน้าเพราะต้องโทดอยู่แต่เหมือนเดิมถ้าแอบได้เมื่อไหร่จะอัพทันทีเลยจร้า

รักรีดเดอร์จุฟฟม๊วฟฟ