ไขรหัสหัวใจ ปิดตำนานเจ้าชายปีศาจ

แก้ว : นายนั่นๆไงสีม่วงไปเอาธงมาเร็ว

โทโมะ : แล้วทำไมเธอไม่ไปเอาอะ

แก้ว : เอ่อเหอะๆ...ช่วยกันดิ

โทโมะ : ...

แก้ว : นายคิดเร็วๆหน่อยได้ไหม๊ชักชา

โทโมะ : เธอเงีบยๆซิ

โทโมะเอ็กแก้วเบาๆแล้วลุกอ้อมไปด้านหลังต้นไม้ แก้วจะเดินตามไป

โทโมะ : ไม่ต้องตามมา

แก้ว : ฉันไม่อยู่คนเดียวนะ ไปด้วย

โทโมะ : ฉันจะออกไปล่อให้ พอพวกนั้นตกใจเธอก็รีบปีนไปหยิบธงที่ยอดเสานั่นมา แล้วเจอกันที่ต้นไม้นี้นะเข้าใจปะ

แก้ว : ไม่เข้าใจ

โทโมะ ; เธออย่ามากลัวไม่เข้าเรื่องที่ปีนหน้าต่างห้องฉันสูงกว่านี้ยังปีนมาแล้ว แค่นี้สบายอยู่แล้วน่า แล้วเจอกันนะ

 

โทโมะรีบวิ่งออกไปทางด้านหน้าของสีม่วงหยิบพลุ(เอามาตอนไหมว้า)ขึ้นมาจุดเสียงดังจนทุกคนมุ่งหน้าไปที่โทโมะยืนอยู่ โทโมะรีบวิ่งเพื่อกลับมารอแก้วที่ต้นไม้ที่นัดกันไว้ ขณะที่แก้วก็กำลังพยายามปีนไปเอาธงบนยอดไม้ลงมาอย่างรวดเร็ว(ม๊าเยี่ยม!!)

โทโมะ : งัยตัวยุ่ง

แก้ว : อะธง ได้แล้วกลับค่ายได้เลยมีะ

โทโมะ : เธอไม่ได้ฟัวกติการเหรอแพ้ทำอาหารกินเอง

แก้ว : เอจริงสิ เราห้ามแพ้เพราะฉันไม่อยากกินฝีมียัยแจม โอ้ยแค่คิดก็กินไม่ลงแล้ว

โทโมะและแก้วเริ่มออกขโมยธงตามฐานไปเรื่อยๆจนได้มา5ผืนแล้ว จากที่ฐาน3สี แล้วเจอที่มันซ่อนอยู่อีก2ผืน

แก้ว : ดยอะแล้วอะักลับได้ยังเนี่ย

โทโมะไม่พูดอะไรเดินพาแก้วกลับออกไปเรื่อยๆ

ฟลึบ~

กิ่งไม้ใหญ่ร่วงลงมาเกือบจะโดนโทโมะกับแก้ว แต่ดีที่โทโมะขว้าตัวแก้วเขามากอดทำให้ไม่โดนอะไร

แก้ว : มันหล่นมาได้ไงว้า

แก้วแหงนหน้าขึ้นไปมองต้นไม้ที่กิ่งหักลงมาเมื่อกี้ ทั้งที่ยังกอดโทโมะแน่น

ฟลึ่บ~

มันรสงลงมาอีกอันแล้วแต่โทโมะก้พาแก้ววิ่งออกมาก่อนที่กิ่งไม้จะร่วงหล่นลงสู้พื้นดิน และพอยิ่งวิ่งก้ดูเหมือนวง่ากิ่งไม้มันจะหล่นลงมามากมายจนเกินความบังเอิญ

แก้ว : นายทำไมมันหล่นลงมาเยอะอะ

โทโมะ : ...

แก้ว : นาย! อย่าเงียบซิฉันกลัว

โทโมะมองขึ้นไปบนต้นไม้ที่หนาทึบอยู่ข้างบน สังเกตุเห้นภูติจิ๋วสีดำบินวนอยุ่ข้างบนไวๆ และภูติจิ๋วก้พ่นอะไรสีดำออกมาไปโดนกิ่งไม้แล้วกิ่งไม้ก็ร่วงลงฉับพลัน โทโมะยังคงไวกว่าพาแก้วหลบหลีกกิ่งไม้ได้อย่างหวุดหวิด จนภูติจิ๋วเริ่มโมโหพ่ยอะไรสักอย่างที่เป็นสีดำออกมาใส่ร่างโทโมะและแก้ว โทโมะเบี่ยงให้ตัวแก้วพ้นแต่พลาดควันสีดำโดนบริเวณหลังโทโมะพอดี เกิดเป็นรอยไหม้ที่แผ่นหลังโทโมะ แก้วตกใจหน้าซีดเผือด

แก้ว : นายไอ้ตัวนั้นมันคืออะไรอะั แล้วหลังนายเป็นไงบ้างไหนขอดุหน่อยซิ

โทโมะ ; ช่างมันฉันไม่ได้เป็นอะไร

โทโมะยังคงพาแก้ววิ่งหนีมาเรื่อยๆจนถึงกลางป่ากว้าง และหยุดวิ่ง

แก้ว : นายหยุดทำไม หรือว่าไอ้ตัวประหลาดนั่นมันไปแล้ว

โทโมะ ; เลิกเล่นได้แล้วแบ็ลคแจ็ค!!

??? : อ่อจำกันได้ด้วย

แก้วมองหาต้นเสียงที่ตอบโทโมะ แต่ก็หาไม่พบ

โทโมะ : นายมาทำอะไรบนนี้

แบ็ลคแจ้ค : ฉันไม่จำเป็นต้องบอกนาย

โทโมะ : กลับที่ของนายไปซะ

แบล็คแจ้ค : ทำไม่ฉันต้องฟังนายหล่ะ!!

สิ้นเสียงฟ้าก้คำรามลงมาโดยที่ไม่มีฝนสักเม้ด

โทโมะ : อย่าให้ฉันทนไม่ไหว!!

แบล็คแจ้ค : ทนไม่ได้ก็ออกมาสู้กันซิ

โทโมะโกรธมาก จู่ๆลมพายุก็พัดโหมกระหน่ำจนตัวแก้วแทบจะปลิวไปตามลมแต่โทโมะขว้าเอาไว้ได้ แล้วกลุ่มควันสีดำกลุ่มใหญ่ก็ร่วมตัวขึ้นปรากฏเป็นชายร่างสูงที่อยู่ในชุดคลุมสีดำ แล้วควันสีดำก้พุ่งออกมาจากฝ่ามือของชายชุดดำ แก้วที่เห็นเหตุการณ์อยู่ถึงกับตะลึงเป็นลมล้มพับลงไปกองกับพื้นโทโมะมองไปที่ร่างแก้ว พลันมีลมลูกใหญ่พัดเข้ามาโอบล้อมร่างแก้วไว้ไม่ให้ตกลงสู้พื้นดิน

แบล็คแจ้ค : ไง นั่นคนสำคัญของนายเหรอ

แบล็คแจ้คเดินเข้าไปหาแก้ว แต่ก้ถูกลมที่ล้อมร่างแก้วพัดกระเด็นออกมา

โทโมะ : ที่นายมาต้องการอะไร

แบล็คแจ็ค : ตรงดีนิ ฉันมาเพื่อฆ่าผู้หญิงที่นายกำลังตามหาอยู่ไงหล่ะ

โทโมะ : นายไม่มีวันตามหานางเจอหรอก

แบล็คแจ็ค : มั่นใจเหลือเกินนะ แต่ฉันเห้นว่าแววตานายมันบงบอกว่ากลัวนะบุตรแห่งยมทูต

โทโมะ ; ฉันเป็นเจ้าแห่งความตาย ไม่จำเป็นต้องกลัวอะไร แม้แต่บุตรแห่งปีศาจอย่างเจ้า!!

แบล็กแจ็ค : หึ ก้ถ้าพ่อนายไม่แย่งตำแหน่งพ่อฉัน คนที่จะเป้นบุตรแห่งยมทูตคงเป็นฉันไม่ใช่นาย!!

โทโมะ ; มันหมดวาระของตระกุลเจ้าตั้งหากหล่ะแบล็คแจ็ค

แบล็คแจ็ค : แก!!!!!!!

แบล้กแจ็คเอ่ยน้ำเสียงดุดันแล้วพ่นควันสีดำออกมาจากฝ่ามือสั่งให้มันพุ่งเข้าจู่โจมโทโมะ โทโมะไม่ถอยแม้แต่ก้าวเดียวเมื่อควันสีดำนั่นเข้าใกล้ร่างโทโมะกมีควันสีเทาพุ่งออกมาจากร่างกายโทโมะมาต้านไว้ ทั้งสองเริ่มต่้อสู่กันเครื่องแต่งกายโทโมะเริ่มมีการเปลื่ยนแปลง จาที่เคยเป็นเสื้อยืดกางเกงยืน เป็นกางเกงสีดำและมีเพียงผ้าคลุมสีควันบุหรี่เท่านั้น ดวงตาที่เคยเป็นสีดำอ่อนเปลี่ยนเป้ฯสีนิลเข้มดูลึกลับ แม้โทโมะจะเป้นฝ่ายตั้งรับแต่ก้ไม่พลาดง่ายๆถึงร่างกายจะเหนื่อยอ่อนมากเนื่องจากไม่สามรถใช้พลังได้อย่างเต็มที่บนโลกมนุษย์ แบล็คแจ็คถอยไป2-3ก้าวมองไปยังต้นไม้รอบนอกด้วยนัยตาที่เต็มไปด้วยกองเพลิงทำให้ต้นไม้ที่อยู่รอบนอกไฟลุกพรึ่บในพริบตา แล้วควันสีดำมากมายก็พุ่งเข้าสู้ร่างโทโมะจนโทโมกระเด็นไปกระแทกต้นไม้จนกระอักเลือด ร่างกายเต็มไปด้วยบาดแผลแบล็คแจ็คเดินเข้ามาใกล้หยิบกริชสีเงินขึ้นมาจะแทงโทโมะ พลันโทโมะลืมตาขึ้นมาฝนฟ้าก็ตกลงมาอย่างไม่มีสาเหตุและยังคงตกลงมาอย่างบ้าระห่ำ ตามมาด้วยเสียงฟ้าผ่าแบล็กแจ็คขยับเดินเข้ามาใกล้อีกแต่สายฟ้าผ่าลงไปที่เท้าทุกอย่างก้าวจนร่างแบล็คแจ้คกลายเป็นฝุ่นสีดำเลือนหายไป โทโมะพยุงร่างกายที่บอบช้ำเดินไปอุ้มแก้วที่เปียกโชกไปด้วยน้ำฝนเดินไปหยุดใต้ต้นไม้ใหญ่แล้ววางแก้งลง ร่างของแก้วสั่นสะท้านเพราะความหนาวเหน็บ

โทโมะ ; เธอ

เขย่าร่างบางแต่แก้วยังคงไม่รู้สึกตัว โทโมะตัดสินใจถอดเสื้อแก้วที่เปียกออกแล้วปลดผ้าคลุมสีควันบุหรี่คลุมให้แทน แต่สายตาเผลอไปเห็นสัญลักษณ์รูปไฟปรากฏขึ้นมาที่หน้าอกด้านบนของแก้ว โทโมะถึงกับสะดุง

โทโมะ : ไม่ใช่เธอหรอกใช่ไหม

พยายามจะดูอีกรอบแต่ภาพที่เห้นก็ยังคงเด่นชัดเหมือนเดิม ในขระที่ร่างแก้วยิ่งทวีอาการสั่นรุนแรงจนโทโมะต้องขว้าแก้วเข้ามากอดแน่นแมื่แก้วได้รับความอบอุ่นก้ลดอาการสั่นลงจนกลายเป็นหลับตาพริ้ม ระหว่างที่แก้วหลับโทโมะจัดการทำให้เสื้อที่เปียกกลับมาแห้งเป็นปกติแล้วใส่ให้แก้วเหมือนเดิมแต่คลุมทับด้วยผ้าคลุมผืนเดิม โทโมะได้แต่นั่งมองแก้วตลอดทั้งคืน

โทโมะ ; ทำไมต้องเป็นเธอด้วยนะ ทำไม!!

แก้ว : อือ~ฮ้าวว

แก้วเริ่มรู้สึกตัวโทโมะรีบกลับร่างให้อยุ่ในชุดเดิมทันที แต่ผ้าคลุมยังคงอยุ่บนร่างแก้ว

แก้ว : เฮ้ย!!เมื่อคืนนี้ เรื่องเมื่อคืนนี้หล่ะ นี้ฉันหลับไปได้ไงเนี่ย

โทโมะ ; ตื่นมาก้บ่นเลยนะ

แก้ว : นายเรื่องเมื่อคืนอะ..

โทโมะ : ไม่มีอะไรนิจู่ๆเธอก้เป้นลม

แก้ว : ไม่ใช่ ฉันจำได้ผู้ชายชุดคลุมสีดำคนนั้น

โทโมะ : หยุดพูดได้แล้ว

แก้ว : นาย!!แต่ฉันเห๊นนะ

โทโมะ : เธอประสาทรึเปล่า

แก้ว : แต่ฉันเห็นนิ...แล้วนี้เราอยุ่ไหนเนี่ยทำไมไม่กลับค่ายอะ

โทโมะ : อยากกลับไม๊หล่ะ

แก้ว  : อยากดิ แต่ทำไมนายหน้าซีดหล่ะ เหมือนวันนั้นอีกแล้ว

แก้วจับใบหน้าโทโมะเข้ามาดุใกล้ๆ แต่ตโทโมะสบัดหนี

โทโมะ ; ไม่ได้เป็นอะไร

พุดจนเดินนำออกไป แก้วได้แต่วิ่งตาม แต่ไม่ลืมที่จะหยิบผ้าคลุมนั่นไปด้วย โทโมะขืนร่างกายที่เหนื่อยอ่อนมาจนถึงค่าย มีคนมากมายวิ่งกรูกันออกมาด้วยความเป็นห่วง พีอาร์ี่ที่รู้ว่าโทโมะเป็นถึงลูกเจ้าของโรงเรียนเรียกให้รถมารับโทโมะกลับทันที คงกลัวโดนเช่งละมั่ง

โทโมะ : เธอ

แก้วยังคงเดินไปไม่รู้เรื่อง

โทโมะ : แก้ว!!ล

แก้ว ; หะหีา

โทโมะ : กลับกัน

แก้ว : กลับไปไหนฉันต้องอยู่ก่อนเดี่ยวมส.

โทโมะ : ฉันบอกให้กลับไง!!

แก้ว : แล้วฉันจะกลับได้ไงล่ะ

โทโมะเดินมาลากแก้วขึ้นรถที่จอดอยุ่

โทโมะ ; เดี่ยวพักที่บ้านพักแถวนี้ก่อน ยัยนี้ป่ายต้องหาหมอ

แก้ว : นายมารู้ได้ไงว่าฉันจะป่วย

โทโมะ : เลิกสงสัยซักทีจะได้ไหม๊

แก้ว : อะ เอ ฮัดชิ่ว~

โทโมะ ; ไงหล่ะที่นี้ป่วยไม๊

แก้ว : หวัดนิดหน่อยเองเดี๋ยวก้หายน่า

รถจอดสนิทที่หน้าบ้านพักต่างอากาสหลังหนึ่ง

โทโมะ : ให้เค้าดุแล้วนอนพักเดี๋ยวฉันมา

แก้ว : ดะเดี่ยวซี นายน่าจะหาหมอมากกว่าฉันอีกนะ

โทโมะ : ห่วงตัวเองก่อน แล้วค่อยมาห่วงฉัน ฉันไม่เป็นไร

โทโมะเดินหายเข้าไปในห้อง แล้วล้มตัวลงนอนอย่างหมดเรี่ยวแรง

 

"ท่านพ่อ"

"เจ้าเหลือเวลาน้อยเต็มทีแล้วนะ หานางให้เจอแล้วพานางกลับมาที่นี้ ก่อนที่ไอ้ปีศาจแบล็คแจ็คจะเจอนาง"

"แต่ลูกยังหานางไม่พบ"

"เจ้าหลอกพ่อไม่ได้นะ หากไม่พานางมาเจ้าก็จะสิ้นอายุไข"

"ลูกรู้ แต่ไม่มีทางทีีจะหลีกเลี่ยงได้เลยหรือท่านพ่อ"

"พ่อขอเหตุผล"

"..."

"ในเมื่อเจ้าไม่มีเหตุผล ก้จงไปพานางมาก่อนจะถึงวันที่เราจะทำพิธี"

"...."

"หมดเวลาแล้ว เจ้าเหลือเวลาอีก15วันจงพานางมาให้ได้ ไม่อย่างนั้นเจ้าจะสิ้นอายุไขส่วนนางก้จะถูกแบล็คแจ็กฆ่า ถ้าเจ้าไม่พามาพ่อจะขึ้นไปจัดการเอง"

 

ภาพการพูดคุยถูกจบลงและกลายเป็นเพียงหมอกบางๆในห้วงความคิดของโทโมะ

โทโมะ : ฉันจะทำยังไงดีนะ

ได้แต่ฟุบหน้าลงอย่างเหนื่อยๆ

แกร่ก~

แก้วเดินตรงมายังโทโมะทีีนอนคว่ำอยุ่ จับแผลที่อยู่บริเวณด้านหลังที่เกิดจากเหตุการณ์เมื่อคืน

แก้ว : เห็นไหม๊มันเกิดขึ้นจริงๆ ฉันไม่ได้ฝันวะหน่อย นายเป็นใครกันแน่ แล้วเมื่อคืนมีอะไรเกิดขึ้นบ้างนะ ดุซิแผลนายอักเสบใหญ่แล้วเห้นไหมี

พูดแล้วใช้มือลูบที่แผลโทโมะ เมื่อมือแก้วสัมผัสแผลโทโมะ สัญลักษณ์ที่อยู่บริเวณหน้าอกก้ร้อนวูบขึ้นมาทันที

แก้ว : โอ้ย!

ความร้อนทำให้แก้วชักมือออกจากแผลโทโมะ มาลูบที่อกตัวเองเบาๆ

แก้ว : ไอ้สัญลักษณ์บ้านี้จู่ๆก้ร้อนขึ้นมา

สัญลักษณ์ของเธอเปลี่ยนจ่ากสีแดงเป็นรอยไหม้ แต่สักพักก้หลับมาเป็นเหมือนเดิม แก้วมองไปยังแผลโทโมะแต่ว่าแผลนั่นมันหายไปแล้ว

แก้ว ; เอ้ย!!มะกี้ยังมีอยู่เลยนะ

แก้วงงๆ แล้วพลิกโทโมะให้นอนหงายแล้วแตะมือสัมผัสลงที่หน้าผากและซอกคอเพื่อตรวจดูว่าโทโมะมีไข้หรือไม่

แก้ว : ก้ไม่มีไข้แต่ทำไมหน้านายซีดนักนะ

แก้วนิ่งมองหน้าโทโมะอยุ่นานเหมือนตกอยุ่ในภวังค์ เผลอยกมือขึ้นไล้ตามใบหน้าโทโมะด้วยความห่วงใยเหมือนกับว่าเธอเคยรู้จักกับโทโมะมาแสนนาน แล้วเมื่อตั้งสติได้ก็สะดุงเล้กน้อย

แก้ว : เออ...ทำไมฉันถึงรู้สึกว่าเรารู้จักกันนะ

แก้วส่ายหน้าไปมาแล้วเดินออกไป

โทโมะ : ไม่ใช่เธอคนเดียวหรอกที่รู้สึก

โทโมะพูดตามหลังแก้วที่เดินออกไป แล้วหลับตานอนพักต่อ

 

 

 

 

...............................................................................

ฝากจ้าอ่านๆๆเม้นๆๆกันด้วนนะ สงสารไรเตอร์เหอะหมดกำลังใจอย่างมาก

ไรเตอร์คงต้องงดสักพักนะขอโทดด้วย เนื่องจากเกรดที่ออกมามันไม่สู่จะดีเท่าไหร่

ไม่รู้ว่าม๊าจะลงโทดยังไง แต่ถ้าแอบได้เมื่อไหร่ก็จะเข้ามาอัพทันทีเลยจร้า

เฮ้ย~มันออกแนวเกินจริงไปรีดเดอร์อย่าแอนตีนะ ไรเตอรืก้ไม่เคยแต่งแบบนี้อะลองๆดูเป้นกำลังใจกันด้วยนะจ๊ะ

ปล.รักรีดเดอร์จุฟฟฟม๊วฟฟฟ