ไขรหัสหัวใจ ปิดตำนานเจ้าชายปีศาจ

06.00
แก้ว : ทำไมยังไม่มาว้า
แม่ : แก้วรออะเหรอลูกเดี๋ยวจะไปไม่ทันนะ
แก้ว : รอเพื่อนอยู่อะคะแม่ นัดไว้ยังไม่มาเลย อยู่แค่ข้างบ้านเราเองแต่ไม่รู้ทำไมยังไม่มา
แม่ : อ่อ...ไม่ไปดูหน่อยเหรอลูก ว่าแต่ว่าแม่ไม่เห็นเคยรู้เลยว่าลูกมีเพื่อนอยู่แถวนี้ด้วย
แก้ว : เค้าพึ่งย้ายมาคะ เดี๋ยวแก้วไปดูหน่อยดีกว่า
แม่ : จ๊ะเร็วหน่อยก้ดีนะลูดเดี๋ยวส่าย
แก้วเดินไปยังบ้านโทโมะไม่ยืนเรียกให้เสียเวลาปีนข้ามรัวเข้าไปเลย แต่เมื่อมาถึงห้องโทโมะปรากฏว่าประตูล๊อกอยู่
ปัง ปัง ปัง!!~
แก้ว : นาย
ปัง ปัง!!~
แก้ว : นายตื่อนได้แล้ว
โทโมะ : บอกแล้วว่าไม่ไป
แก้ว ; นี่นายออกมาเปิดประตูเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันพังเข้าไปแน่
โทโมะ : อย่ามายุ่ง!!
แก้ว ; ทำไมนายมันดื้ออย่างงี้นะ
ไม่มีเสียงโทโมะตอบกลับแก้วคิกว่าถ้าเธอพังประตูเข้าไปจริงๆไม่ใช้ประตูหรอกที่พัง แต่เป้นตัวเธอมากกว่าที่จะเละ แก้วเดินกลับลงไปที่ชั้นล่างของบ้านแล้วปีนหน้าต่างขึ้นมาที่ห้องโทโมะ
ฟึ่บ~
ดึงผ้าม่านออกแล้วเดินไปหาโทโมะที่นอนอยู่
แก้ว : นายตื่น
โทโมะ : ....
แก้ว : เฮ้ๆๆโตแล้วนะอย่าดื้อซิ ถึงมันจะเป็นค่ายส่งท้านรุ่นแต่ถ้าไม่ไปก็มผ.กิจกรรมนะ
โทโมะ : ช่างมันดิ
แก้ว : นายมันมผ.นะไม่ใช่เรื่องเล่นๆ
โทโมะ : เออ...ช่างมัน
แก้ว : ตามใจว้อนไม่ไปก็ไม่ไปไม่ดูแลนายสักวันคงไม่ถึงกับโดนไล่ออกหรอกมั๋ง ฉันยิ่งรีบๆอยู่
แก้วเดินออกไปทางประตูที่ตอนแรกมันถูกล็อกอยู่แล้วกลับบ้านทันที
แม่ : แก้วว่าไงลูก
แก้ว : ไม่ว่าไงคะแม่ แต่แม่ไปส่งแก้วทีได้ไหม๊คะเดินไปคงไม่ทันแน่ๆ
แม่ : ถึงแก้วไๆม่บอกแม่ก็กะว่าจะไปส่งอยู่แล้วจรน้า ปะขึ้นรถ
เมื่อออกรถไปได้ระยะหนึ่ง
แม่ : แก้วดุซิลูกใครมาเดินตามรถเรา
แก้ว : ไหนคะแม่
แก้วหันหลังไปดู
แก้ว : โทโมะ!!!
แก้วรีบบอกให้แม่จอดรถแล้ววิ่งไปหาโทโมะ
แก้ว : นายเดินตามมาตั้งแต่เมื่อไหร่
โทโมะ : หน้าบ้านเธอ
แก้ว : แล้วทำไมไม่เรียกไหนบอกไม่ไปไง
โทโะม : อยากไปแล้ว เรียกเธอแล้วแต่เธอไม่ได้ยิน
แก้ว : เรียกในความหมายฉันคือตะโกนดังๆไม่ใช้เรียกเหมือนเสียงที่นายพูด เห็นไหมเหงื่อออกจนหมดตัวแล้วมั๋ง ไปขึ้นรถ
โทโมะเดินตามแก้วไป
แก้ว : แม่คะนี่โทโมะเพื่อนแก้วคะ
แม่ : อ่อจ๊ะแล้วทำไมพึ่งมาหล่ะลูก
แก้ว : แม่ค๊ะโทโมะเค้าไม่ค่อยพูดอะคะแก้วว่าเราีบไปกันดีกว่า
แม่ : จ๊ะ
แม่รีบออกรถต่อ
 
 
โรงเรียน
บรรยากาศตอนเช้ามันช่างวุ่นวายเสียจริงแต่แล้วก้เดินทางมาจนถึงเขาลูกหนึ่งจนได้
พีอาร์ : น้องๆจะถูกแบ่งออกเป็น4สี สีละ15คนใครอยุ่สีไหนก้เดินไปดุที่บอรดืหน้าค่ายตรงโน้นได้เลยนะครับ
แก้วและเพื่อนต่างทยอยไปดุกันว่าตนเองอยู่สีอะไร
 
สีส้ม
นางสาว พรปวีร์
นางสาว ธนันต์ธรญ์
....................
...................
....................
ฟาง : เราอยู่สีเดียวกันยัยเฟย์รอดตายแล้ว
เฟย์ :มีเพื่อนแล้วเย่ๆ แล้วแก้วหล่ะอยู่สีอะไร
แก้ว : ไม่รู้ไล่ดูอยุ่
แก้วที่ยืนอยู่ตรงกลางบอร์ดที่มีคนรุ่มดูกันอยู่มากมายตะโกนออกมา
เฟย์ : ไหนมาเดี๋ยวฉันช่วยดุให้มาๆ
เฟย์แทรกตัวเข้ามากลางบอร์ดอีกครั้ง
 
สีฟ้า
นางสาว จริญญา
.....................
..........................
.........................
นาย วิศว
 
เฟย์ : เจอแล้ว นี่ไงแกอยู่สีฟ้า
แก้วกับเฟย์เดินฝ่าวงล้อมออกมา
แก้ว : ยังงี้ฉันก็ไม่มีเพื่อนอะดิ
เฟย์ : แกคนรู้จักตั้งมากมายไมาเหงาหรอก
แก้ว : แกอยู่ด้วยกันก้ไม่เหงาดิ
เฟย์ : เอ้ย...แต่ฉันเห็นชื่อโทโมะอะไรนั้นด้วยเค้าช์่อวิศวรึป่าวเห็นอยู่สีเดียวกับแกอ่า
แก้ว : เฮ้ยยยค่อยยังชั่ว ถึงนายนั่นพูดน้อยก็ไม่เป็นไร ดีกว่าไม่มีเพื่อน
จากนั่นก็เดินไปหยิบผ้าสีมาผูกที่ข้อมือ ไม่ลืมที่จะหยิบไปเผื่อโทโมะด้วยเพราะรายนั้นอะต้องไม่รู้เรื่องอะไรกับใครแน่ๆ
พี่อาร์ : ประกาศอีกที ในวันนี้พักทั้งวันเราจะเริ่มมิดชั่นแรกตอน6โมงเย็นนะครับ
 
06.00
แก้ว : นาย
เรียกโทโมะที่เดินเรื่อยเปื่อยอยู่
แก้ว : นายโทโมะ เรียกไม่ได้ยินไง
โทโมะ : เธอยุ่งอีกแล้ว
แก้วเดินเอาผ้าสีที่หยิบมาเมื่อเช้ามาผูกให้ที่ข้อมือโทโมะ
แก้ว : เค้าจะเริ่มมิดชั่นกันแล้วไปเร็ว
โทโมะ : ฉันไม่เล่น
แก้ว : นายอยากตายรึไงห๊าาา
โทโมะ : นั่นมันคำชฉัน
แก้ว : นายอย่าดื้อ
โทโมะ : เธอ!! ตัวยุ่ง!!
แก้วลากโทโมะมาที่ลาน
 
พี่อาร์ : ก่อนอื่นพี่ต้องขอชี้แจงก่อนนะว่าเราจะอยู่คายกัน3วัน4คืน เอาหล่ะเรามาเริ่มมิดชั่นแรกกันเลยดีกว่า มิด ชั่นแรกนี้มันมีชื่อว่า"จอมโจร" กติกาก็มีอยุ่ว่าเรามีทั้งหมด4สี สีละ15คนเราจะมีธงประจำสีให้สีละ2ผืนด้ว ยกันให้แย่งคนในสีออกเป็น 2กลุ่ม กลุ่มที่1 13คนเพื่อหาฐานที่ตั้งให้กับสีแล้วบักธงสีไว้1ผืน แล้วช่วยกัน เฝ้าระวังไม่ให้สีอื่นมาขโมยไปได้ ย้ำต้องปักให้เห็นห้ามแอบนะ ส่วนธงอีก1ผืนที่เหลือจะเอาไปซ่อนไว้ ที่ไหนก็ได้ให้ปลอดภัยที่สุด แล้วจะเหลือคนอีก2คนให้เป็นจอมโจรออกขโมยธงของสีอื่นๆมาให้ได้มาก ที่สุด สีไหนได้ธงมากที่สุดพรุ่งนี้จะมีมื้อเช้าสุดพิเศษ แต่สีไหนได้น้อยสุดจะต้องทำอาหารกินกันเอง อะพี่ ให้เวลาปรึกษากัน 10 นาทีก่อนที่สัญญาณมิดชั่นแรกจะเริ่มขึ้น อ๋อ...เกือบลืมเราใช้เชือกสีแดงกันเ้ขตไว้ ในป่าแล้วเพราะฉะนั้นไม่ต้องกลัวหลง
 
KAEW SAY
เออ เหอะ พี่ๆนี่ก็เข้าใจสรรค์หากิจกรรมกันจริงๆ กลางวันมี่ให้จัดไม่จัดมาจัดกลางคืน สีฟ้าของฉันวุ่นวายมากตั้งแต่เรื่องหาฐานแล้ว และตอนนี้มันก้ยังไม่จบแม้ว่าจะได้ฐานแล้วแต่ขาดคนที่จะมาเป็นจอมโจรอะไรนั่น ถามคนโน้นก็ไม่เอา คนนี้ก้ไม่เอา แต่ละคนต่างมองไปที่ป่ารอบๆแล้วทำท่าขยาดๆก้ใครมันจะไปกล้ามันป่านะมืดก็มืด ถ้าเดินไปแล้วหลงไม่ตราเหรอ แค่คิดก็บรื๊ออแล้ว
END KAEW SAY
แจม : ยัยแก้ว!!
ยังไม่ทันที่แก้วจะวิ่งไปหลบ แต่ไม่ทันแล้วแจมเพื่อนต่างห้องเดินตรงมาที่แก้ว
แก้ว : อะอไร
แจม : แก ต้องเป็นโจร
แก้ว : เฮ้ย!!ได้ไงแล้วคนอื่นไม่มีเหรอ
แจม : ไม่มีใครแล้วแก เค้ากลัวๆกันทั้งนั้น
แก้ว : อ้าววแกแล้วฉันไม่กลัวเหรอไงว้า
แจม : แกอะเจ๋งที่สุดแล้วเนี่ย เอาเป็นว่าแกนั่นแหละเหมอะสุด ส่วนคู่ของแกกฏ็เอาเพื่อนที่แกมาด้วยไปก็ได้
แจมมองไปที่โทโมะที่หลับหลังพิงต้นไม้อยู้ แก้วหันกลับไปเถียงกับแจมอยุ่นานว่ายังไงๆเะอก่ไม่ไป
แก้ว : ฉันไม่เป็นหรอกนะโจรอะ
แจม : โธ่...แก้วช่วยสีหน่อยสินี้เค้าเป่าเริ่มมิดชั่นมานานแล้วนะสีเรายังไม่โจรเลย แกออกจะชอบเรื่องผาดโผน
แก้ว ; แกจะบ้าเหรอถึงฉันจะชอบ แต่ไม่ใช่ในป่าที่มันมืดสนิทขนาดนี้ ไม่เอาอะ ยังไงก็ไม่เอา
แจม : แก้ว พลีสสส!!
แก้ว : ไม่เอา
โทโมะ : เธอไปเร็วเถียวอยู่ได้เสียเวลา
แก้วยังไม่ทันที่จะเถียวแจมต่อโทโมะก้พาเดินออกมาในป่าแล้ว
แก้ว : นาย!!
โทโมะ : อะไรอีกหล่ะ
แก้ว : ฉันไม่ไปหรอกนะ
โทโมะ : ก้ยัยนั่นบอกให้เธอไปกับฉัน
แก้ว ; นายได้ยิน
โทโมะ : ฉันไม่ได้หุหนวก
แก้ว : ช่างมันกลับเหอะมันน่ากลัวออก
โทโมะ : เธอมากับฉันยังจะกลัวอะไร
แก้ว: มากับนายนี้หล่ะน่ากลัวที่สุด นายจะปกป้องอะไรฉันได้
แก้วทำสีหน้าเพลียใจที่สุด
โทโมะ ; ถ้ากลัวก้รีบๆทำให้มันจบๆไปจะได้กลับไปเร็ว
โทโมะเดินนำไปแต่แก้วไม่ยอมเดินตาม โทโมะเลยต้องเดินย้อนกลับมาลากตัวแก้วให้เดินไปตามเชือกสีแดงที่กันไว้
โทโมะ : เธอจะสั่นอะไรนักหนาเนี่ย
มือแก้วที่โทโมะจับอยบุ่สั่นเบาๆแต่โทโมะก้รู้สึกได้
แก้ว : ก็ัมันกลัวนิ
โทโมะ : เธอกลัวอะไรเป็นด้วยเหรอ
แก้ว : อย่ามาว่านะ ฉันก้ผู้หญิงนะกลัวเป็นว้อย
แก้วสบัดมือโทโมะแล้วเดินนำดุ่มๆไปอย่างรวดเร็ว
แก้ว : กรี๊ดดดดดดด!!!!!!!!!
แก้วเดินไม่ทันมองเลยตกหลุมพราง โทโมะที่เดินตามมาถึงกับขำกร๊ากกออกมาโดยที่เจ้าตัวก็ไม่รุ้ว่าขำออกมาได้ยังไง ในเมื่อตั้งแต่เค้าเกิดมายิ้มนับครั้งได้เลย โทโมะย่อตัวลงนั่งส่งมือให้แก้วจับ แต่แก้วปัดมือโทโมะทิ้งอย่างเคืองๆ
โทโมะ : หลุมนั่นมันลึกนะ
แก้ว : เอ...ฉันขึ้นเองได้
โทโมะ : แน่นะ
โทโมะเอามือขึ้น
ขวับ~
โทโมะ : ทำเป็นเล่นตัว
โทโมะฉุดมือแก้วขึ้นมาได้แล้วใช่้แขนช้อนร่างบางขึ้นมาได้สำเร็จ แต่หัวแก้วเต็มไปด้วยเศษดิน
โทโมะ : ยัยตัวยุ่ง ชอบยุ่งแล้วยังซุมซ่ามอีก
แก้ว : แล้วยังไงหล่ะ
โทโมะ ; หลับตาซิ
แก้ว : ไม่หลับทำไม
โทโมะ : บอกให้หลับไง
แก้ว : ไม่
โทโมะ : เธอ!!
แก้ว : ไม่!!
โทโมะ : เธอนี่มัน...อยากตารึไงห๊ะ
โทโมะยกฝ่ามือขึ้นมาปิดตาแก้ว แล้วใช้มือข้างที่เหลือปัดเศษดินที่ติดอยู่บนผมแก้วอย่างแผ่วเบา เมื่อเสร็จจึงเปิดตาแก้วออก
แก้ว : แค่ปัดดินออกทำไมต้องปิดตาด้วย
โทโมะ : ยุ่ง!!
แก้ว : แต่ทำไมหน้านายแดงไหนหันมาดูซิ
โทโมะไม่หันไปแต่ขว้ามือแก้วแล้วเดินต่อไปจนมาเจอฐานของสีม่วง
 
 
 
......................................................................................
ไม่ได้มาอัพนานยาวเลยตอนนี้
555รีดเดอร์ยังไม่ลืมไรเตอร์ใช่ไหม
ง๊าบบบมาอ่านแล้วก้ช่วยเม้น ช่วยโหวดให้ไรเตอร์ด้วยเน๊
ยังรักรีดเดอร์เหมือนเดิมน้า
ปล.เหมือนเดิมเม้นเยอะอัพเร็วจร้า