ไขรหัสหัวใจ ปิดตำนานเจ้าชายปีศาจ

06.00

แก้ว : ทำไมยังไม่มาว้า

แม่ : แก้วรออะเหรอลูกเดี๋ยวจะไปไม่ทันนะ

แก้ว : รอเพื่อนอยู่อะคะแม่ นัดไว้ยังไม่มาเลย อยู่แค่ข้างบ้านเราเองแต่ไม่รู้ทำไมยังไม่มา

แม่ : อ่อ...ไม่ไปดูหน่อยเหรอลูก ว่าแต่ว่าแม่ไม่เห็นเคยรู้เลยว่าลูกมีเพื่อนอยู่แถวนี้ด้วย

แก้ว : เค้าพึ่งย้ายมาคะ เดี๋ยวแก้วไปดูหน่อยดีกว่า

แม่ : จ๊ะเร็วหน่อยก้ดีนะลูดเดี๋ยวส่าย

แก้วเดินไปยังบ้านโทโมะไม่ยืนเรียกให้เสียเวลาปีนข้ามรัวเข้าไปเลย แต่เมื่อมาถึงห้องโทโมะปรากฏว่าประตูล๊อกอยู่

ปัง ปัง ปัง!!~

แก้ว : นาย

ปัง ปัง!!~

แก้ว : นายตื่อนได้แล้ว

โทโมะ : บอกแล้วว่าไม่ไป

แก้ว ; นี่นายออกมาเปิดประตูเดี๋ยวนี้ ไม่งั้นฉันพังเข้าไปแน่

โทโมะ : อย่ามายุ่ง!!

แก้ว ; ทำไมนายมันดื้ออย่างงี้นะ

ไม่มีเสียงโทโมะตอบกลับแก้วคิกว่าถ้าเธอพังประตูเข้าไปจริงๆไม่ใช้ประตูหรอกที่พัง แต่เป้นตัวเธอมากกว่าที่จะเละ แก้วเดินกลับลงไปที่ชั้นล่างของบ้านแล้วปีนหน้าต่างขึ้นมาที่ห้องโทโมะ

ฟึ่บ~

ดึงผ้าม่านออกแล้วเดินไปหาโทโมะที่นอนอยู่

แก้ว : นายตื่น

โทโมะ : ....

แก้ว : เฮ้ๆๆโตแล้วนะอย่าดื้อซิ ถึงมันจะเป็นค่ายส่งท้านรุ่นแต่ถ้าไม่ไปก็มผ.กิจกรรมนะ

โทโมะ : ช่างมันดิ

แก้ว : นายมันมผ.นะไม่ใช่เรื่องเล่นๆ

โทโมะ : เออ...ช่างมัน

แก้ว : ตามใจว้อนไม่ไปก็ไม่ไปไม่ดูแลนายสักวันคงไม่ถึงกับโดนไล่ออกหรอกมั๋ง ฉันยิ่งรีบๆอยู่

แก้วเดินออกไปทางประตูที่ตอนแรกมันถูกล็อกอยู่แล้วกลับบ้านทันที

แม่ : แก้วว่าไงลูก

แก้ว : ไม่ว่าไงคะแม่ แต่แม่ไปส่งแก้วทีได้ไหม๊คะเดินไปคงไม่ทันแน่ๆ

แม่ : ถึงแก้วไๆม่บอกแม่ก็กะว่าจะไปส่งอยู่แล้วจรน้า ปะขึ้นรถ

เมื่อออกรถไปได้ระยะหนึ่ง

แม่ : แก้วดุซิลูกใครมาเดินตามรถเรา

แก้ว : ไหนคะแม่

แก้วหันหลังไปดู

แก้ว : โทโมะ!!!

แก้วรีบบอกให้แม่จอดรถแล้ววิ่งไปหาโทโมะ

แก้ว : นายเดินตามมาตั้งแต่เมื่อไหร่

โทโมะ : หน้าบ้านเธอ

แก้ว : แล้วทำไมไม่เรียกไหนบอกไม่ไปไง

โทโะม : อยากไปแล้ว เรียกเธอแล้วแต่เธอไม่ได้ยิน

แก้ว : เรียกในความหมายฉันคือตะโกนดังๆไม่ใช้เรียกเหมือนเสียงที่นายพูด เห็นไหมเหงื่อออกจนหมดตัวแล้วมั๋ง ไปขึ้นรถ

โทโมะเดินตามแก้วไป

แก้ว : แม่คะนี่โทโมะเพื่อนแก้วคะ

แม่ : อ่อจ๊ะแล้วทำไมพึ่งมาหล่ะลูก

แก้ว : แม่ค๊ะโทโมะเค้าไม่ค่อยพูดอะคะแก้วว่าเราีบไปกันดีกว่า

แม่ : จ๊ะ

แม่รีบออกรถต่อ

 

 

โรงเรียน

บรรยากาศตอนเช้ามันช่างวุ่นวายเสียจริงแต่แล้วก้เดินทางมาจนถึงเขาลูกหนึ่งจนได้

พีอาร์ : น้องๆจะถูกแบ่งออกเป็น4สี สีละ15คนใครอยุ่สีไหนก้เดินไปดุที่บอรดืหน้าค่ายตรงโน้นได้เลยนะครับ

แก้วและเพื่อนต่างทยอยไปดุกันว่าตนเองอยู่สีอะไร

 

สีส้ม

นางสาว พรปวีร์

นางสาว ธนันต์ธรญ์

....................

...................

....................

ฟาง : เราอยู่สีเดียวกันยัยเฟย์รอดตายแล้ว

เฟย์ :มีเพื่อนแล้วเย่ๆ แล้วแก้วหล่ะอยู่สีอะไร

แก้ว : ไม่รู้ไล่ดูอยุ่

แก้วที่ยืนอยู่ตรงกลางบอร์ดที่มีคนรุ่มดูกันอยู่มากมายตะโกนออกมา

เฟย์ : ไหนมาเดี๋ยวฉันช่วยดุให้มาๆ

เฟย์แทรกตัวเข้ามากลางบอร์ดอีกครั้ง

 

สีฟ้า

นางสาว จริญญา

.....................

..........................

.........................

นาย วิศว

 

เฟย์ : เจอแล้ว นี่ไงแกอยู่สีฟ้า

แก้วกับเฟย์เดินฝ่าวงล้อมออกมา

แก้ว : ยังงี้ฉันก็ไม่มีเพื่อนอะดิ

เฟย์ : แกคนรู้จักตั้งมากมายไมาเหงาหรอก

แก้ว : แกอยู่ด้วยกันก้ไม่เหงาดิ

เฟย์ : เอ้ย...แต่ฉันเห็นชื่อโทโมะอะไรนั้นด้วยเค้าช์่อวิศวรึป่าวเห็นอยู่สีเดียวกับแกอ่า

แก้ว : เฮ้ยยยค่อยยังชั่ว ถึงนายนั่นพูดน้อยก็ไม่เป็นไร ดีกว่าไม่มีเพื่อน

จากนั่นก็เดินไปหยิบผ้าสีมาผูกที่ข้อมือ ไม่ลืมที่จะหยิบไปเผื่อโทโมะด้วยเพราะรายนั้นอะต้องไม่รู้เรื่องอะไรกับใครแน่ๆ

พี่อาร์ : ประกาศอีกที ในวันนี้พักทั้งวันเราจะเริ่มมิดชั่นแรกตอน6โมงเย็นนะครับ

 

06.00

แก้ว : นาย

เรียกโทโมะที่เดินเรื่อยเปื่อยอยู่

แก้ว : นายโทโมะ เรียกไม่ได้ยินไง

โทโมะ : เธอยุ่งอีกแล้ว

แก้วเดินเอาผ้าสีที่หยิบมาเมื่อเช้ามาผูกให้ที่ข้อมือโทโมะ

แก้ว : เค้าจะเริ่มมิดชั่นกันแล้วไปเร็ว

โทโมะ : ฉันไม่เล่น

แก้ว : นายอยากตายรึไงห๊าาา

โทโมะ : นั่นมันคำชฉัน

แก้ว : นายอย่าดื้อ

โทโมะ : เธอ!! ตัวยุ่ง!!

แก้วลากโทโมะมาที่ลาน

 

พี่อาร์ : ก่อนอื่นพี่ต้องขอชี้แจงก่อนนะว่าเราจะอยู่คายกัน3วัน4คืน เอาหล่ะเรามาเริ่มมิดชั่นแรกกันเลยดีกว่า มิด ชั่นแรกนี้มันมีชื่อว่า"จอมโจร" กติกาก็มีอยุ่ว่าเรามีทั้งหมด4สี สีละ15คนเราจะมีธงประจำสีให้สีละ2ผืนด้ว ยกันให้แย่งคนในสีออกเป็น 2กลุ่ม กลุ่มที่1 13คนเพื่อหาฐานที่ตั้งให้กับสีแล้วบักธงสีไว้1ผืน แล้วช่วยกัน เฝ้าระวังไม่ให้สีอื่นมาขโมยไปได้ ย้ำต้องปักให้เห็นห้ามแอบนะ ส่วนธงอีก1ผืนที่เหลือจะเอาไปซ่อนไว้ ที่ไหนก็ได้ให้ปลอดภัยที่สุด แล้วจะเหลือคนอีก2คนให้เป็นจอมโจรออกขโมยธงของสีอื่นๆมาให้ได้มาก ที่สุด สีไหนได้ธงมากที่สุดพรุ่งนี้จะมีมื้อเช้าสุดพิเศษ แต่สีไหนได้น้อยสุดจะต้องทำอาหารกินกันเอง อะพี่ ให้เวลาปรึกษากัน 10 นาทีก่อนที่สัญญาณมิดชั่นแรกจะเริ่มขึ้น อ๋อ...เกือบลืมเราใช้เชือกสีแดงกันเ้ขตไว้ ในป่าแล้วเพราะฉะนั้นไม่ต้องกลัวหลง

 

KAEW SAY

เออ เหอะ พี่ๆนี่ก็เข้าใจสรรค์หากิจกรรมกันจริงๆ กลางวันมี่ให้จัดไม่จัดมาจัดกลางคืน สีฟ้าของฉันวุ่นวายมากตั้งแต่เรื่องหาฐานแล้ว และตอนนี้มันก้ยังไม่จบแม้ว่าจะได้ฐานแล้วแต่ขาดคนที่จะมาเป็นจอมโจรอะไรนั่น ถามคนโน้นก็ไม่เอา คนนี้ก้ไม่เอา แต่ละคนต่างมองไปที่ป่ารอบๆแล้วทำท่าขยาดๆก้ใครมันจะไปกล้ามันป่านะมืดก็มืด ถ้าเดินไปแล้วหลงไม่ตราเหรอ แค่คิดก็บรื๊ออแล้ว

END KAEW SAY

แจม : ยัยแก้ว!!

ยังไม่ทันที่แก้วจะวิ่งไปหลบ แต่ไม่ทันแล้วแจมเพื่อนต่างห้องเดินตรงมาที่แก้ว

แก้ว : อะอไร

แจม : แก ต้องเป็นโจร

แก้ว : เฮ้ย!!ได้ไงแล้วคนอื่นไม่มีเหรอ

แจม : ไม่มีใครแล้วแก เค้ากลัวๆกันทั้งนั้น

แก้ว : อ้าววแกแล้วฉันไม่กลัวเหรอไงว้า

แจม : แกอะเจ๋งที่สุดแล้วเนี่ย เอาเป็นว่าแกนั่นแหละเหมอะสุด ส่วนคู่ของแกกฏ็เอาเพื่อนที่แกมาด้วยไปก็ได้

แจมมองไปที่โทโมะที่หลับหลังพิงต้นไม้อยู้ แก้วหันกลับไปเถียงกับแจมอยุ่นานว่ายังไงๆเะอก่ไม่ไป

แก้ว : ฉันไม่เป็นหรอกนะโจรอะ

แจม : โธ่...แก้วช่วยสีหน่อยสินี้เค้าเป่าเริ่มมิดชั่นมานานแล้วนะสีเรายังไม่โจรเลย แกออกจะชอบเรื่องผาดโผน

แก้ว ; แกจะบ้าเหรอถึงฉันจะชอบ แต่ไม่ใช่ในป่าที่มันมืดสนิทขนาดนี้ ไม่เอาอะ ยังไงก็ไม่เอา

แจม : แก้ว พลีสสส!!

แก้ว : ไม่เอา

โทโมะ : เธอไปเร็วเถียวอยู่ได้เสียเวลา

แก้วยังไม่ทันที่จะเถียวแจมต่อโทโมะก้พาเดินออกมาในป่าแล้ว

แก้ว : นาย!!

โทโมะ : อะไรอีกหล่ะ

แก้ว : ฉันไม่ไปหรอกนะ

โทโมะ : ก้ยัยนั่นบอกให้เธอไปกับฉัน

แก้ว ; นายได้ยิน

โทโมะ : ฉันไม่ได้หุหนวก

แก้ว : ช่างมันกลับเหอะมันน่ากลัวออก

โทโมะ : เธอมากับฉันยังจะกลัวอะไร

แก้ว: มากับนายนี้หล่ะน่ากลัวที่สุด นายจะปกป้องอะไรฉันได้

แก้วทำสีหน้าเพลียใจที่สุด

โทโมะ ; ถ้ากลัวก้รีบๆทำให้มันจบๆไปจะได้กลับไปเร็ว

โทโมะเดินนำไปแต่แก้วไม่ยอมเดินตาม โทโมะเลยต้องเดินย้อนกลับมาลากตัวแก้วให้เดินไปตามเชือกสีแดงที่กันไว้

โทโมะ : เธอจะสั่นอะไรนักหนาเนี่ย

มือแก้วที่โทโมะจับอยบุ่สั่นเบาๆแต่โทโมะก้รู้สึกได้

แก้ว : ก็ัมันกลัวนิ

โทโมะ : เธอกลัวอะไรเป็นด้วยเหรอ

แก้ว : อย่ามาว่านะ ฉันก้ผู้หญิงนะกลัวเป็นว้อย

แก้วสบัดมือโทโมะแล้วเดินนำดุ่มๆไปอย่างรวดเร็ว

แก้ว : กรี๊ดดดดดดด!!!!!!!!!

แก้วเดินไม่ทันมองเลยตกหลุมพราง โทโมะที่เดินตามมาถึงกับขำกร๊ากกออกมาโดยที่เจ้าตัวก็ไม่รุ้ว่าขำออกมาได้ยังไง ในเมื่อตั้งแต่เค้าเกิดมายิ้มนับครั้งได้เลย โทโมะย่อตัวลงนั่งส่งมือให้แก้วจับ แต่แก้วปัดมือโทโมะทิ้งอย่างเคืองๆ

โทโมะ : หลุมนั่นมันลึกนะ

แก้ว : เอ...ฉันขึ้นเองได้

โทโมะ : แน่นะ

โทโมะเอามือขึ้น

ขวับ~

โทโมะ : ทำเป็นเล่นตัว

โทโมะฉุดมือแก้วขึ้นมาได้แล้วใช่้แขนช้อนร่างบางขึ้นมาได้สำเร็จ แต่หัวแก้วเต็มไปด้วยเศษดิน

โทโมะ : ยัยตัวยุ่ง ชอบยุ่งแล้วยังซุมซ่ามอีก

แก้ว : แล้วยังไงหล่ะ

โทโมะ ; หลับตาซิ

แก้ว : ไม่หลับทำไม

โทโมะ : บอกให้หลับไง

แก้ว : ไม่

โทโมะ : เธอ!!

แก้ว : ไม่!!

โทโมะ : เธอนี่มัน...อยากตารึไงห๊ะ

โทโมะยกฝ่ามือขึ้นมาปิดตาแก้ว แล้วใช้มือข้างที่เหลือปัดเศษดินที่ติดอยู่บนผมแก้วอย่างแผ่วเบา เมื่อเสร็จจึงเปิดตาแก้วออก

แก้ว : แค่ปัดดินออกทำไมต้องปิดตาด้วย

โทโมะ : ยุ่ง!!

แก้ว : แต่ทำไมหน้านายแดงไหนหันมาดูซิ

โทโมะไม่หันไปแต่ขว้ามือแก้วแล้วเดินต่อไปจนมาเจอฐานของสีม่วง

 

 

 

......................................................................................

ไม่ได้มาอัพนานยาวเลยตอนนี้

555รีดเดอร์ยังไม่ลืมไรเตอร์ใช่ไหม

ง๊าบบบมาอ่านแล้วก้ช่วยเม้น ช่วยโหวดให้ไรเตอร์ด้วยเน๊

ยังรักรีดเดอร์เหมือนเดิมน้า

ปล.เหมือนเดิมเม้นเยอะอัพเร็วจร้า