หลอกรัก วางกับดักหัวใจ ยัยตัวโกง

X-Club 11.11 P.M.
ฉันเดินแหวกผู้คนที่กำลังขยับร่างกายเคลื่อนไหวไปตามจังหวะเพลงบีตแรงๆอย่างเมามันเข้าไปยัง
ส่วยวีไอพีของคลับ ที่ฉันเลือกสถานที่ที่มีคนพลุกพลานอย่างไนต์คลับมาเป็นสถานที่นัดพบกับ Mr.
แคชเชียร์นั่นก็เนื่องจากคนยิ่งเยอะก็ยิ่งดี เพราะไม่ีใครจำใครได้   และที่ฉันต้องปกปิดหน้าตา ชื่อ
เสียงเรียงนาม และตัวตนที่แท้จริงของตัวเองเอาไว้เพื่อไม่ให้ใครสาวมาถึงตัวฉันได้อย่างไงล่ะ ฉัน
จ่ายสด และจะเป็นฝ่ายติดต่อไปหา"ผู้ร่วมงาน" ทั้งหลายเองโดยจงใจใช้ Untraceable Call หรือ
สายที่ไม่ระบุเบอร์และติดตามไม่ได้เพื่อไม่ให้ใครติดต่อฉันได้ ฉันเป็นเหมือนMs. Noobody ผูหญิง
ลึกลับคล้ายกับไร้ตัวตน
 
แต่ถึงอย่างนัน้ ฉันก็แทรกซึมอยู่ในหมู่ผู้คนตลาดล่ะนะ แค่ไม่มีคนรู้จัักฉันเท่านั้นเอง
 
ว่าแต่ทำไมถึงยังไม่โผล่มาอีก ฉันเดินไปนั่งโต๊ะริมซ้ายสุดพร้อมกับสั่งเครื่องดื่มมาหนึ่งแก้วแล้วทรุด
ตัวลงนั่งรอ เวลานัดของฉันคือห้าทุ่มสิบเอ็ดนาที แล้วหมอนั้นคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงกล้าผิดนัดฉัน
 
ฉันหยิบโทรศัพท์ออกมากดโทรออกไปยังเบอร์ล่าสุดที่ฉันเพิ่งจะโทรหาด้วยความหงุดหงิด คราวนี้
เสียงรอสายดังอยู่นานมาก นานเสียจนฉันคิดว่ามันเกือบจะตัดไปแล้ว ตอนนั้นเองที่เขากดรับ
 
(ฮัลโหล)
 
"ฉันให้เวลานาย 30วินาที ถ้าหากไม่โผล่หน้ามาให้ฉันเห็น ฉันจะ..."
 
(ฉันอยู่นี้)
 
เสียงที่ปลายสายราบเรียบยิ่งกว่าผื้นน้ำนิ่งสนิท ฉันนิ่วหน้าด้วยความแปลกใจเมื่อเสียงนั้นไม่เหมือน
 
กับเสียงที่ฉันเคยได้ยิน ซ้ำมันยังแปลกประหลาดเพลงฉันได้ยินเสียงของตัวเองสะท้อนมาจากปลาย
 
สายด้วย นั่นหมายความว่า...!!!
 
"เธอเองสินะ ..คุณอาชญากร"
 
ทันทีที่ฉันหันหน้าไปด้านหลังก็สบตาเข้ากับดวงตาสีดำสนิทคู่สวยที่มีเสน่ห์ร้ายกาจราวกับปีศาจร้าย
 
เข้าอย่างจัง จนร่างทั้งร่างคล้ายถูกตอกหมุดตรึงไว้กับพื้นแน่นิ่งไม่ขยัยสักนิด ใบหน้าหล่อเหลาจนน่า
 
ตกตะลึงของคนตรงหน้าทั้งเย็นชาราบเรียบราวกับปราศจากอารมณ์ใดๆ เขาเท้าแขนเข้ากับโซฟา
 
 
พลางจ้องหน้าฉันนิ่ง  และแม้เส้นผมสีดำสนิทที่่ยาวลงมาปรกหน้าหน่อยๆ ฉันกลับสัมผัสได้ถึง
แรงดึงดูดบางอย่างที่รั้งไว้ไม่ให้คนมองสามารถละสายตาไปจากใบหน้ามีเสน่ห์มหาศาลของเขาได้
 
เลย แม้แต่วินาทีเกดียว
 
เขาเป็นใครกัน!?!
 
"นายเป็นใคร"
 
ทันทีที่ตั้งสติได้ ฉันก็หรี่ตาสำรวจคนตรงหน้าอย่างระแวดระวังทันที ไม่ว่าเขาจะเป็นใครก็ตาม ในหัว
 
ฉันกำลังคิดหาคำตอบอย่างบ้าคลั่ง จนกระทั่งคนตรงหน้าลดโทรศัพท์ที่คาดว่าจะเป็นของแคชเชียรื
 
ลงแล้วตอบคำถามของฉันด้วยใบหน้านิ่งเฉย
 
"ฉันไม่จำดป็นต้องแนะนำตัวกับอาชญากร"
 
"แหม...พูอะไรของนายน่ะ อาชญากรอะไรกัน อยู่ดีๆมาพูดจาร้ายกาจใส้ผู้หญิงอย่างนี้ใช่ไม่ได้เลย
นะ"
 
"เสียใจด้วยนะ แต่คำพูดของเธอมันไร้สาระสิ้นดี"
 
 
ผู้ชายที่มีนัตย์ตาสีดำสนิทแสนจะร้ายกาจขัดฉันเสียงเรียบ ก่อนจะหยิบอะไรบางอย่างออกมาจาก
 
กระเป๋าเสื้อแจ๊กเก็ตแล้วชุให้ฉันดู ทันทีที่ฉันเห็นว่ามันคืออะไรสมองฉันก็รู้สึกเครียดขมึงขึ้นมาทันที
 
 
"เธอจำไอ้นี้ได้ไหมล่ะ"
 
"ฉันไม่รู้เรื่อง"
 
"ถ้าเธอความจำเสื่อมกะทันหัน ฉันจะบอกให้เอาบุญก็ได้...นี่ก็คือ สกมเมอร์ที่เธอให้ลูกน้องกระจอก
 
ของเธอมาใช้ขโมยบัตรเคดิตของคนอื่นไงล่ะ..ทีนี้จำได้ยัง"
 
 
"มากล่าวกันลอยๆอย่างนี้ใช้ไม่ได้เลยนะ"
 
"เธอติดต่อเข้ามายังโทรศัพท์ลูกน้ำของเธอ และนัดให้ออกมาเจอที่นี้ คิดว่าฉันจะสะเพร่าไม่เก็บหลัก
 
ฐานไว้หรือไง"
 
เขาก้มหน้าลงาพูดกับฉันใหล้ๆเพราะเสียงเพลงในผับยังคงดังกระหึม..ฉันรู้สึกโมโหเม่อพบว่ากลิ่น
น้ำหอมสุดเซ็กซี่เย้ายวนใจของเขามันกำลังเข้ามาปั่นปวนฉันบ้านชะมัด..ตั้งสติหน่อยสิแก้ว คิด
สิ..คิด!
 
"โทษลูกน้องกระจอกของเธอแล้วกันนะที่ดันมาหาเรื่องฉัในวันี่ฉันอารมณ์ไม่ค่อยดีน่ะ"
 
"คิก..แล้วยังไงล่ะ นายจับหมอนั้นได้ก็เลยอยากจะสาวมาถึงคนบงการอย่างนั่้นอ่ะหรอ"
 
ฉันผุดยิ้มเยือกเย็นที่มุมปากก่อนจะลากสายตาไปจ้องตาเขาอย่างท้าทาย
 
"ก็ว่าอย่างนั่นน่ะะ เจ้านั่นมันโง่  ฉันไม่คิดว่าจะมีประโยชน์อะไรมากมายอยู่แล้ว แต่มันน่าโมโหนักที่
 
ดันขายเร่องฉันให้นาย.."
 
ฉันลากเสียงยาวพร้อมกับมองหน้าเขาไปด้วยดวงตาเป็นประกาย
 
"แต่ว่าอุตส่าห์ลงทุนล่อฉันออกมานี้ ต้องการอะไรล่ะคะสุดหล่อ^^"
 
"คิดว่าตำรวจคงอยากฟังเรื่องของเธอพอดูเลยล่ะ"
 
"แหม ใจคอนานจะจับผู้หญิงบอบบางน่าสงสารอย่าฉันให้ตำรวจ งั้นหรอ จะใจดำเกินไปหน่อยแล้ว
มั้ง"
 
ฉันแกล้งพูดเสียงสั่นเครื่ออย่างเสแสร้งหากแววตาของเขาก็ยังคงเย็นชาไร้อารมณ์อยู่เช่นเคย หึ..ไม่คิดจะปล่อยฉันตั้งแต่แรกแล้วสินะ...ถ้าอย่างนั้นก็ได้