หลอกรัก วางกับดักหัวใจ ยัยตัวโกง

X-Club 11.11 P.M.

ฉันเดินแหวกผู้คนที่กำลังขยับร่างกายเคลื่อนไหวไปตามจังหวะเพลงบีตแรงๆอย่างเมามันเข้าไปยัง

ส่วยวีไอพีของคลับ ที่ฉันเลือกสถานที่ที่มีคนพลุกพลานอย่างไนต์คลับมาเป็นสถานที่นัดพบกับ Mr.

แคชเชียร์นั่นก็เนื่องจากคนยิ่งเยอะก็ยิ่งดี เพราะไม่ีใครจำใครได้   และที่ฉันต้องปกปิดหน้าตา ชื่อ

เสียงเรียงนาม และตัวตนที่แท้จริงของตัวเองเอาไว้เพื่อไม่ให้ใครสาวมาถึงตัวฉันได้อย่างไงล่ะ ฉัน

จ่ายสด และจะเป็นฝ่ายติดต่อไปหา"ผู้ร่วมงาน" ทั้งหลายเองโดยจงใจใช้ Untraceable Call หรือ

สายที่ไม่ระบุเบอร์และติดตามไม่ได้เพื่อไม่ให้ใครติดต่อฉันได้ ฉันเป็นเหมือนMs. Noobody ผูหญิง

ลึกลับคล้ายกับไร้ตัวตน

 

แต่ถึงอย่างนัน้ ฉันก็แทรกซึมอยู่ในหมู่ผู้คนตลาดล่ะนะ แค่ไม่มีคนรู้จัักฉันเท่านั้นเอง

 

ว่าแต่ทำไมถึงยังไม่โผล่มาอีก ฉันเดินไปนั่งโต๊ะริมซ้ายสุดพร้อมกับสั่งเครื่องดื่มมาหนึ่งแก้วแล้วทรุด

ตัวลงนั่งรอ เวลานัดของฉันคือห้าทุ่มสิบเอ็ดนาที แล้วหมอนั้นคิดว่าตัวเองเป็นใครถึงกล้าผิดนัดฉัน

 

ฉันหยิบโทรศัพท์ออกมากดโทรออกไปยังเบอร์ล่าสุดที่ฉันเพิ่งจะโทรหาด้วยความหงุดหงิด คราวนี้

เสียงรอสายดังอยู่นานมาก นานเสียจนฉันคิดว่ามันเกือบจะตัดไปแล้ว ตอนนั้นเองที่เขากดรับ

 

(ฮัลโหล)

 

"ฉันให้เวลานาย 30วินาที ถ้าหากไม่โผล่หน้ามาให้ฉันเห็น ฉันจะ..."

 

(ฉันอยู่นี้)

 

เสียงที่ปลายสายราบเรียบยิ่งกว่าผื้นน้ำนิ่งสนิท ฉันนิ่วหน้าด้วยความแปลกใจเมื่อเสียงนั้นไม่เหมือน

 

กับเสียงที่ฉันเคยได้ยิน ซ้ำมันยังแปลกประหลาดเพลงฉันได้ยินเสียงของตัวเองสะท้อนมาจากปลาย

 

สายด้วย นั่นหมายความว่า...!!!

 

"เธอเองสินะ ..คุณอาชญากร"

 

ทันทีที่ฉันหันหน้าไปด้านหลังก็สบตาเข้ากับดวงตาสีดำสนิทคู่สวยที่มีเสน่ห์ร้ายกาจราวกับปีศาจร้าย

 

เข้าอย่างจัง จนร่างทั้งร่างคล้ายถูกตอกหมุดตรึงไว้กับพื้นแน่นิ่งไม่ขยัยสักนิด ใบหน้าหล่อเหลาจนน่า

 

ตกตะลึงของคนตรงหน้าทั้งเย็นชาราบเรียบราวกับปราศจากอารมณ์ใดๆ เขาเท้าแขนเข้ากับโซฟา

 

 

พลางจ้องหน้าฉันนิ่ง  และแม้เส้นผมสีดำสนิทที่่ยาวลงมาปรกหน้าหน่อยๆ ฉันกลับสัมผัสได้ถึง

แรงดึงดูดบางอย่างที่รั้งไว้ไม่ให้คนมองสามารถละสายตาไปจากใบหน้ามีเสน่ห์มหาศาลของเขาได้

 

เลย แม้แต่วินาทีเกดียว

 

เขาเป็นใครกัน!?!

 

"นายเป็นใคร"

 

ทันทีที่ตั้งสติได้ ฉันก็หรี่ตาสำรวจคนตรงหน้าอย่างระแวดระวังทันที ไม่ว่าเขาจะเป็นใครก็ตาม ในหัว

 

ฉันกำลังคิดหาคำตอบอย่างบ้าคลั่ง จนกระทั่งคนตรงหน้าลดโทรศัพท์ที่คาดว่าจะเป็นของแคชเชียรื

 

ลงแล้วตอบคำถามของฉันด้วยใบหน้านิ่งเฉย

 

"ฉันไม่จำดป็นต้องแนะนำตัวกับอาชญากร"

 

"แหม...พูอะไรของนายน่ะ อาชญากรอะไรกัน อยู่ดีๆมาพูดจาร้ายกาจใส้ผู้หญิงอย่างนี้ใช่ไม่ได้เลย

นะ"

 

"เสียใจด้วยนะ แต่คำพูดของเธอมันไร้สาระสิ้นดี"

 

 

ผู้ชายที่มีนัตย์ตาสีดำสนิทแสนจะร้ายกาจขัดฉันเสียงเรียบ ก่อนจะหยิบอะไรบางอย่างออกมาจาก

 

กระเป๋าเสื้อแจ๊กเก็ตแล้วชุให้ฉันดู ทันทีที่ฉันเห็นว่ามันคืออะไรสมองฉันก็รู้สึกเครียดขมึงขึ้นมาทันที

 

 

"เธอจำไอ้นี้ได้ไหมล่ะ"

 

"ฉันไม่รู้เรื่อง"

 

"ถ้าเธอความจำเสื่อมกะทันหัน ฉันจะบอกให้เอาบุญก็ได้...นี่ก็คือ สกมเมอร์ที่เธอให้ลูกน้องกระจอก

 

ของเธอมาใช้ขโมยบัตรเคดิตของคนอื่นไงล่ะ..ทีนี้จำได้ยัง"

 

 

"มากล่าวกันลอยๆอย่างนี้ใช้ไม่ได้เลยนะ"

 

"เธอติดต่อเข้ามายังโทรศัพท์ลูกน้ำของเธอ และนัดให้ออกมาเจอที่นี้ คิดว่าฉันจะสะเพร่าไม่เก็บหลัก

 

ฐานไว้หรือไง"

 

เขาก้มหน้าลงาพูดกับฉันใหล้ๆเพราะเสียงเพลงในผับยังคงดังกระหึม..ฉันรู้สึกโมโหเม่อพบว่ากลิ่น

น้ำหอมสุดเซ็กซี่เย้ายวนใจของเขามันกำลังเข้ามาปั่นปวนฉันบ้านชะมัด..ตั้งสติหน่อยสิแก้ว คิด

สิ..คิด!

 

"โทษลูกน้องกระจอกของเธอแล้วกันนะที่ดันมาหาเรื่องฉัในวันี่ฉันอารมณ์ไม่ค่อยดีน่ะ"

 

"คิก..แล้วยังไงล่ะ นายจับหมอนั้นได้ก็เลยอยากจะสาวมาถึงคนบงการอย่างนั่้นอ่ะหรอ"

 

ฉันผุดยิ้มเยือกเย็นที่มุมปากก่อนจะลากสายตาไปจ้องตาเขาอย่างท้าทาย

 

"ก็ว่าอย่างนั่นน่ะะ เจ้านั่นมันโง่  ฉันไม่คิดว่าจะมีประโยชน์อะไรมากมายอยู่แล้ว แต่มันน่าโมโหนักที่

 

ดันขายเร่องฉันให้นาย.."

 

ฉันลากเสียงยาวพร้อมกับมองหน้าเขาไปด้วยดวงตาเป็นประกาย

 

"แต่ว่าอุตส่าห์ลงทุนล่อฉันออกมานี้ ต้องการอะไรล่ะคะสุดหล่อ^^"

 

"คิดว่าตำรวจคงอยากฟังเรื่องของเธอพอดูเลยล่ะ"

 

"แหม ใจคอนานจะจับผู้หญิงบอบบางน่าสงสารอย่าฉันให้ตำรวจ งั้นหรอ จะใจดำเกินไปหน่อยแล้ว

มั้ง"

 

ฉันแกล้งพูดเสียงสั่นเครื่ออย่างเสแสร้งหากแววตาของเขาก็ยังคงเย็นชาไร้อารมณ์อยู่เช่นเคย หึ..ไม่คิดจะปล่อยฉันตั้งแต่แรกแล้วสินะ...ถ้าอย่างนั้นก็ได้

 

---