กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย ?

 
 
คำเตือน
ฟิคเรื่องนี้เกิดจากจินตาการและเจตนารมณ์ของไรเตอร์
 
ซึ่งมีการใช้ภาษา และเนื้อหาในเรื่องค่อนข้างแรง
 
รีดเดอร์ที่ต่ำกว่า 16 ปีโปรดใช้วิจารณาญาณใรการอ่านน่ะค่ะ
 
แล้วอย่าลืม เม้นติชม โหวตเป็นกำลังใจให้ไรเตอร์หน่อย
 
ซึ่งมันเป็นผลอย่างยิ่งในการแต่งต่อของพี่
 
 เพราะฉะนั้นอย่าทำให้พี่สาวคนนี้หมดอารมณ์ในการแต่งน่ะค่ะ
 
****
 
 
 
 
 
“ฉันบอกแล้วไง    ว่าฉันอยากคุยกับเธอ ”
 
 
“หึหึ..ฉลาดดีนี่...นายรู้ว่ายังไงฉันก็ไม่ออกไปคุยกับนาย  นายก็เลยเข้ามาคุยกับฉันถึงในห้องแทน ”
 
 
“คืนนี้เธอออกไปหาลุงนั่น?”
 
 
     ชายหนุ่มเอ่ยถาม มือแกร่งค่อยตระกองกอดแผ่นหลังงามก่อนจะเลื่อนไล้มือลงมาจรดที่เอวบาง
ดึงมันมาแนบชิดกายเขามากขึ้นจนแทบไม่มีช่องอากาศที่ไหลผ่าน ทรวงอกงดงามบดเบียดเข้าที่อก
แกร่งจนมันล้นออกด้านข้าง ใบหน้าสวยหวานขึ้นสีเลือด หลบสายตาคมดุคู่นั้น ที่จับจ้องเธอนิ่ง
 
 
     สมองเริ่มสั่งการให้เธอรีบถอยห่างจากผู้ชายตรงหน้า  เพราะตอนนี้เธอเสียเปรียบ  และไม่แน่ 
 ถ้าขืนอยู่ต่อแบบนี้ เธออาจเสีย.............ตัว !!!  ให้เขาเป็นแน่
 
 
 
“เขาคือคนที่ฉันรัก”
 
 
“คนที่เธอรัก..หรือคนที่เธอจะรัก...มันต่างความหมายกันน่ะแก้ว”
 
 
“นายรู้ใจฉันอีกแล้วน่ะ โทโมะ....แล้วยังไงเมื่อนายมีผู้หญิงคนอื่นได้ฉันก็มีได้  เราเลิกกันแล้ว”
 
 
“เรายังไม่ได้เลิกกัน!!!...เธอยังไม่ได้บอกเลิกฉัน...ถ้าจะประชดกันด้วยวิธีนี้ขอเตือน ว่าอย่า!!!เพราะ
มันจะทำให้เธอเจ็บตัวอย่างนี้..แก้ว”
 
 
“นี่นาย..อ๊ะ !!”
 
 
 
    แก้วจ้องมองใบหน้าหล่อที่ยิ้มเจ้าเล่ห์ให้เธอนิ่ง มือบางเกาะเข้ากับไหล่กว้าง จิกเล็บลงไปบนแผ่น
หลังเนียน ดวงหน้าหวานเหยเก  เมื่อถูกเขาจับเธอกระแทกร่างเข้าสู่ผนัง  พร้อมกับสิ่งแปลกปลอมที่
ถูกกระแทกเข้ามาอย่างแรงจนมิดด้าม และลึกจนเธอรับรุ้สึกว่ามันเกือบเข้าไปถึงโพรงมดลูกของเธอ 
ตอนนี้มันเริ่มขยายใหญ่พองขึ้นในช่องรักที่เล็กของเธอที่ตอดรัดมันจนคับแน่น  หายใจแทบไม่ทั่ว
ท้อง
 
 
 
“นายมันมักมากและหื่นจริงๆ...พอได้แล้ว  ...หยุด !!!”
 
 
 
     เสียงหวานเอ่ยร้องห้ามเมื่อเขาเริ่มขยับแกนกายออกจนมันเกือบหลุดออก แล้วกระแทกอย่างแรง
เข้าไปใหม่  จนเธอร้องเสียงหลงด้วยความเสียวซ่านและเจ็บปวดออกมาอย่างห้ามไม่ได้
 
 
 
“เธอกล้าปฎิเสธฉันหรอ    ว่าเธอไม่ได้รู้สึกดีเมื่อฉันเข้าไปอยู่ในตัวเธอแบบนี้...แล้วเธอจะส่ง
เสียงกระเส่า   เร้าร้อนนี้ออกมาทำไม”
 
 
 
     เสียงทุ้มเอ่ยกระซิบข้างหูหญิงสาว ก่อนที่จะขบกัดมันเบาๆ  จนแก้วต้องเบี่ยงหน้าหลบ เมื่อเขา
กำลังละเลงลิ้นที่จุดอ่อนของเธอ
 
 
 
“ฉันเกลียดนาย..ไอ้ผีดิบหื่นกาม”
 
 
 
     เสียงหวานแหบพร่าเอ่ย  ใบหน้าหวานถูกมือแกร่งจับให้หันมาจ้องมองเขา คางมนต์ถูกบีบจนขึ้น
รอยแดง  แต่เธอก็ไม่ส่งเสียงร้องแห่งความเจ็บปวดออกมา
 
 
 
“หึหึ..มันก็เลวทั้งคู่แหล่ะวะ....ฉันมีเซ็กส์กับผู้หญิงคนอื่นก็จริง  แต่ฉันเป็นผู้ชาย  ส่วนเธอเป็นผู้หญิง
ของฉันคนเดียว  ไม่มีสิทธิ์ไปนอนกับผู้ชายคนอื่นที่ไม่ใช่ฉัน!!ซึ่งเป็นผัวคนแรกและคนเดียวของ
เธอ!!”
 
 
 
 
   โทโมะกระแทกเสียง ก่อนจะก้มลงบดเบียดริมฝีปากงาม ลิ้นร้อนดุนดันเข้าไปในโพรงปากเล็กก่อน
จะเกี่ยวตวัดตอดรัดลิ้นนุ่มอย่างหิวกระหาย  จนน้ำลายเลอะเปรอะเปื้อนรอบริมฝีปาก เขาก็จัดการตวัด
ลิ้นนุ่มของตนเองโลมเลียความหอมหวานจากริมฝีปากสาว
 
 
 
 
 
“ฉันจะยัดเยียด!...ย้ำ! ความเป็นผัว! ให้เธออีกครั้ง  ก่อนไปหาพระเอกแก่นั่น..เผื่อเธอจะได้จำได้ ว่า
คนเป็นผัว!เมีย!กันเขาทำกันยังไง และเธออย่าหวังน่ะว่าเธอจะมีแรงเหลือไปใช้กับ ‘ชู้!!’”
 
 
 
 
“ต่ำ!!!..นะ...นายจะทำอะไร..อ๊าส์ ~”
 
 
 
 
     มือแกร่งที่เอื้อมไปหยิบสบู่ แล้วชโลมไปทั่วกายสาว  ลากมันผ่านลำคอระหง  ทรวงอกอวบอิ่มบีบ
คลึงเคล้น  แก้วบิดเร่าไปด้วยความเสียวซ่าน ก้นงอนของเธอถูกจับแล้วหันหลังให้กับกายหนา สาย
เกินไปแล้ว ตอนนี้เธอเหมือนสาวน้อยที่ตกอับ ไม่มีทางหลีกหนีผีดิบจอมเจ้าเล่ห์ออกจากเขาได้ มือ
บางจับราวแขวนชุดแน่น เมื่อเขากระแทกแกนกายเข้ามาในโพรงรักอย่างแรง และแช่ไว้
 
 
 
“พร้อมรึยังที่รัก...”
 
 
 
 
     โทโมะเอี้ยวตัวกระซิบที่ข้างหูแก้ว เสียงหายใจถี่รัว ทำให้เขารับรู้ว่าคนตรงหน้ากำลังร้อนระอุใน
กายสาว ที่กำลังตอดรัดความเป็นชายของเขาเป็นระยะ จนเขาแทบจะระเบิดออกมาแล้วตอนนี้ แต่ก็
ยังไม่เร่งรีบเพราะ เขาต้องการสั่งสอนคนตรงหน้าให้หลาบจำซะบ้าง
 
 
 
 
“จะทำอะไรก็รีบทำ....ก่อนที่พี่กิ่งจะกลับมา”
 
 
 
“หึหึ   แล้วไง..คืนนี้ ถ้าฉันไม่พอใจก็อย่าหวังว่าเธอจะได้ออกไปจากห้องน้ำนี้”
 
 
 
“โลภ!!!”
 
 
 
 
   หญิงสาวกระแทกเสียงอย่างโมโหจะหันหน้ามาเผชิญ  แต่ถูกเขารั้งเอว ให้หันหลังเหมือนเดิม  รอย
ยิ้มแสนร้ายผุดบนใบหน้าของโทโมะก่อนที่เขา จะเริ่มขยับแกนกายออก แล้วกระแทกลงไปอย่างแรง
  ครั้งนี้เขาไม่แกล้งเธออีกให้เสียเวลา  เพราะตอนนี้เขาก็ทนไม่ไหวแล้วเหมือนกัน
 
 
 
 
“อึ๊...อ๊ะ~..อ๊ะๆ”
 
 
 
   แก้วเผยเสียงร้องไม่เป็นภาษา  เมื่อริเริ่มบทรัก สวาทอันร้อนแรง ดุจเพลิงไฟที่เริ่มชุกโชก พร้อมที่
จะกระชากกายเธอให้หลุดออกเป็นชิ้นได้ทุกเมื่อ
 
 
 
 
   มือบางเอื้อมไปจับคายไม้เพื่อยันตัวเองที่สั่นไหวเอนไปข้างหน้า ไม่ให้โดนฝาผนัง แต่ดีที่เขารั้ง
เอวเธอไว้  เสียงน้ำก๊อกที่ถูกเปิดไหลดังแข่งกับบทรักคันโยกที่กำลังเดินหน้าอย่างรวดเร็วราวกับ
ไม่มีทีท่าจะจอด  มีแต่พุ่งชน เพื่อให้พังอย่างเดียว
 
 
 
 
“อ๊ะ...พะ..พี่..โมะ..แก้วเจ็บ..อ๊ะๆ”
 
 
 
“อืม...ทนหน่อยน่ะแก้วใจ...รู้มั้ยเสียงร้องของเธอทำให้ฉันแทบคลั่ง..เธอเร่าร้อนกว่ามิยาบิซะอีก”
 
 
 
“ไอ้บ้า...ฉันไม่ใช่นางเอกหนังโป๊น่ะ..อึ๊..อ๊าส์”
 
 
 
    สาวสวยหน้าบึ้งไม่พอใจ แต่เธอก็หยุดอารมณ์โกรธได้แค่นั้น  เมื่อตอนนี้เขาเริ่มพาเธอไปใกล้ถึง
จุดเสียวซ่าน ที่เธอแทบจะร้องกรี๊ดออกมา   ความเร็วถี่รัว  เข้าไปเสียดสีจุดกระสันจนเธอแทบหยุด
หายใจ
 
 
 
    ไม่มีบทพูดเล็ดลอดออกมาตั้งแต่นั้น  โทโมะจับหญิงสาวให้หันหน้ามา ก่อนจะก้มลงฝังจมูกและริม
ฝีปากดูดดุนความหอมที่ทรวงอกทั้งคู่   ขาเรียวยาวก้าวถอยหลังก่อนจะนั่งลงบนโถส้วม โดยจับร่างงด
งามนั่งบนตัวเขา
 
 
 
    ดวงตาเรียวคมดุจเหยี่ยวจ้องมองดวงหน้าสวยหวานที่หลบตาเขาด้วยความอาย   ชายหนุ่มยิ้มเยาะ
 ก่อนจะจับหน้าแก้วให้หันหน้ามามองเขา ดวงตากลมโตสบนิ่ง
 
 
 
“ใช่..เธอไม่ใช่นางเอกหนังโป๊”
 
 
“…..”
 
 
 
“แต่เธอเป็นมากกว่านั้น”
 
 
 
“อะไร...ผู้หญิงมากรัก  แอบไปมีชู้เพราะแฟนทิ้งงั้นหรอ”
 
 
 
“อืม...”
 
 
 
“งั้นก็ปล่อย  ...ฉันจะไปหาพี่ป้อง”
 
 
 
 
     แก้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงงอนง้อ   ไม่รู้ทำไม เธอถึงแพ้ผู้ชายตรงหน้านี่   แพ้ไปทุกอย่าง   แล้วเธอก็
กลัวว่าสักวันเธออาจจะแพ้ใจตัวเองอีกครั้ง   เธอไม่น่าเลย ไม่น่าเข้าไปยุ่งวุ่นวายกับผีดิบอย่างเขา
เลย ยอมให้เขาทำเจ็บปวดซ้ำแล้วซ้ำเล่า  เพราะคำว่ารักคำเดียวถึงรั้งเธออยู่ 
 
 
ฉันจะอดทนนายได้ถึงเมื่อไหร่น่ะ  โทโมะ
 
 
 
“ที่เป็นมากกว่านั้น  เพราะเธอเป็นเมียฉัน...เธอเป็นคนที่ฉันรัก...ไม่ใช่ผู้หญิงขายตัวหาเงินทางแผ่น
แบบนั้น ...เราสื่อสารกันด้วยความรักของกันและกัน ”
 
 
 
“พี่โทโมะ~”
 
 
 
   แก้วเรียกชื่อเขาอย่างแผ่วเบา มองหน้าหล่อตรงหน้านิ่ง เขาพูดอะไรออกมา  ต้องการอะไร  ในเมื่อ
เขากับเธอก็เดินมาถึงทางตัน และเขาก็เป็นคนบอกเลิกเธอ แล้วเขาต้องการอะไรกันแน่ ต้องการล้อ
เล่นเธออีกรึไง
 
 
 
“อาจเป็นคนไม่ดี  แต่เธอคือผู้หญิงคนเดียวที่ฉันรักและเธอคนเดียวเท่านั้นที่ต้องมาเป็นแม่ของลูกฉัน
แก้ว..มาต่อกันเถอะที่รัก  ถ้าทำให้ฉันพอใจฉันจะปล่อยเธอไป”
 
 
 
    เมื่อเห็นสาวงามทำหน้างง  เขาจึงก้มลงจูบริมฝีปากงามทันที  กลัวว่าจะหมดอารมณ์ซะก่อน ลิ้น
ร้อนดูดดุนลิ้นนุ่มมือแกร่งลากผ่านแผ่นหลัง ก่อนจะเลื่อนมากอบกุมทรวงอกอิ่ม  บีบเคล้นอย่างมันส์
มือ คราวนี้ดูเหมือนว่าเธอจะตอบรับบทรักเขาอย่างร้อนแรงขึ้น
 
 
 
     2มือบางยกขึ้นลูบไล้แผงอกแกร่งกำยำของเขา  ก่อนจะเลื่อนมาคล้องคอเขามาแนบสนิท 
สะโพกกลมกลึงเริ่มขยับขึ้นลงอย่างอัตโนมัติโดยไม่รอคำสั่งของเขา โดยบทรักบทนี้เธอเป็นคนคุม
เกมส์   แกนกายของทั้งสองเริ่มเคลื่อนไหวด้วยจังหวะเดียวกัน เสียงผิวเนื้อที่กระทบและเสียงครวญ
ครางของทั้งสองคนดังลั่นไปทั่วห้อง
 
 
 
 
“ อ๊า~~  อ๊า~~”     เสียงครางหวานไม่เป็นภาษาเล็ดลอดออมาจากริมฝีปากบางของแก้ว  เมื่อร่าง
แกร่งข้างล่างกระแทกสวนเธออย่างแรงเป็นระยะเริ่มเพิ่มดีกรีความเร็วและแรงขึ้นตามอารมณ์ความ
ต้องการที่พุ่งสูงขึ้น จนเธอตามไม่ทัน  มือบางกอดร่างเขาแน่น
 
 
 
 
 
“โท...โมะ..  ฉันไม่ไหวแล้ว...กรี๊ดดดด”
 
 
 
 
    แก้วส่งเสียงกรีดร้องดังลั่น  พร้อมกระแทกร่างตนเองจนโพรงสวาทกลืนกินแกนกายใหญ่จนมิด
ด้าม  น้ำรักข้นขาวฉีดพุ่งเข้าไปในโพรงรัก จนมันล้นไหลออกมาด้านนอกเปียกหน้าขาของคนทั้งคู่
 
 
     แก้วและโทโมะหายใจหอบ ร่างงดงามกระตุกตามแรงอัดฉีดของน้ำรักของเขาที่ปล่อยเข้ามากาย
เธอ  ดวงสวยซบลงบนแผงอกลมหายใจอุ่นคลอเคลียอยู่ที่ลำคอ  เนียนของเขา 
 
 
 
“พี่โมะ...”
 
 
 
“อือ....มีไร..จะกินต่อหรอ”
 
 
 
“ไม่กินแล้ว  อิ่มจนจุกมากก....พี่โมะ..แก้วรักพี่น่ะค่ะ  รักพี่ที่สุดในโลกเลย”
 
 
 
เผื่อวันพรุ่งนี้เธอจะกลับมา   เผื่อวันพรุ่งนี้เธอจะเปลี่ยนใจ
 
 
    เสียงบอกรักวันวานดังก้องในโสตประสาท น้ำตาเม็ดโตค่อยๆรื้นที่หางตาอีกครั้ง  ภาพทุกอย่างดับ
วูบพร้อมกับเสียงริงโทนสายเรียกเข้าโทรศัพท์ดังอยู่ด้านนอก   โทโมะลืมตาขึ้นก่อนที่จะชำระร่างกาย
อีกครั้งลุกขึ้นออกมาจากห้องน้ำ เดินมาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูดวงตาเรียวจ้องมองด้วยแววตาฉงน
 
 
 
 
 
***อัพแค่นี้ก่อนน่ะ   ไรเตอร์ไม่ว่างจริงๆๆ  ***
ส่วนฟิคของรีดเดอร์ที่รักทุกคนที่อัพแล้ว
ไรเตอร์จะตามไปเก็บทีหลังน่ะจ้ะ   ขอให้ว่างก่อนน่ะ
ฝันดี จุ๊บๆๆๆ  สปอยเบาๆก่อนจาก
 
“เธอว่า..น้ำพริกถ้วยเก่านี่พอกลับไปกินแล้วอร่อยมั้ย”
 
“เอ๋ ?.....อ้อ  สำหรับฉัน...ถ้ากลับไปกินรสชาติคงไม่อร่อยเหมือนเดิมมั้ง  ลองได้เททิ้งแล้ว 
 ฉันไม่มีวันกลับไปเก็บมันมากินอีก   เธอถามทำไม”