กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้มั้ย ?

 
 
 
          ริมฝีปากอวบอิ่มยิ้มกว้างทะเล่น ก่อนจะวางโทรศัพท์ลงในกระเป๋า  อมยิ้มจ้องมองรถที่มา
เทียบจอดไวเท่าความคิด สาวสวยเอื้อมมือไปเปิดประตูเข้าไปนั่งจ้องมองคนข้างๆอย่างหมั่นเขี้ยว
 
 
“ไว จังเลยน่ะค่ะ   รู้ใจดีนัก ว่าแก้วเลิกเมื่อไหร่”
 
 
“จริงๆแล้วมารอตั้งนานแล้วแหล่ะ หึหึ   แค่รอเด็กน้อยเดินออกมาจากบริษัทเท่านั้นเอง”
 
 
คนอายุมากกว่าเอ่ยอย่างยิ้มแย้ม ก่อนจะหันหน้าไปมองทางขับรถไปเรื่อยๆ
 
 
 
“วันนี้แก้วอยากไปเที่ยวผับ   พาไปหน่อยสิ”
 
 
“หือ...อายุไม่ถึงนี่เรา  เข้าไม่ได้น่ะ”
 
 
 
           คนตัวโตหันมาถามด้วยสีหน้างุนงง  แต่ก็อมยิ้มล้อเลียน เพราะรุ้ว่ายังไงเด็กดื้อตรงหน้าต้อง
ไม่ยอมกลับบ้านง่ายแน่ๆ
 
 
 
“ก็ไปผับของเพื่อนแก้วไง แก้วไปประจำแล้ว หุหุ   เราไปปาร์ตี้กันออกจะบ่อย   น่ะๆพาไปหน่อย”
 
 
 
             สาวน้อยตากลมเอ่ยออดอ้อนซึ่งลูกไม้ใจอ่อนของเธอก็ละลายความใจแข็งของเขาได้ทุก
ครั้ง   ชายหนุ่มพยักหน้าทำให้เจ้าตัวถึงกับร้องเย่เพราะดีใจ ที่จะได้พาแฟนไปอวดเพื่อนๆคงอิจฉา
กันแน่ๆ   ชายหนุ่มมมองท่าทีของแก้วก่อนจะหัวเราะในความไร้เดียงสาของเธอ
 
 
 
 
 “ เพราะน่ารักอย่างนี้สิ ทำให้พี่ถึงอยากจะหยุดที่เราน่ะ”
 
 
“หา...พี่ว่าอะไรน่ะแก้วไม่ค่อยได้ยิน”
 
 
“เปล่านี่   พี่จะบอกว่าเดี๋ยวเราหยุดแวะหาไรทานรองท้องก่อนมั้ย”
 
 
“นั่นมันแน่นอนอยุ่แล้ว   ไปเลยค่า”
 
 
 
 
โทโมะเมื่อกลับมาถึงบ้านก็อุ้มเจ้าดอลล่าร์เข้ามาในบ้าน รีบพามันไปหาเจ้าหมาน้อยฮันนี่ของตนเอง 
 
 
 
“ฮันนี่...ดูสิป๊าพาใครมาหา  ”
 
 
 
        ชายหนุ่มยิ้มเมื่อเจ้าดอลล่าร์กระโดดลงจากมือตนเองวิ่งไปหาสหายที่รักทันที   มือเรียวถอด
แว่นออก  เผยให้เห็นดวงตาที่แวววาวระรื่นมองดูเจ้าสุนัข 2 ตัวเล่นกันอย่างสนุกสนานอยุ่  เสียงกุกกัก
บนห้องทำให้ใบหน้าเรียวชะงัก  ริมฝีปากบางหุบยิ้ม  ก่อนที่แววตาสงสัยจะจ้องมองขึ้นไปด้านบน   
 ในใจเริ่มรู้สึกไม่ดี   ทำให้เขาต้องบังคับขาเรียวยาวก้าวขึ้นไปบนห้องอย่างรวดเร็ว   มือหนาเอื้อมไป
จับลูกบิดผลักประตูเข้าไปทันที
 
 
 
“ให้ตายสิ...”
 
 
 
     เสียงเนือยเอื้อนเอ่ยมาจากริมฝีปากบางของเขา  ก่อนที่สายตาเย็นชาจะถูกส่งทอดไปยังผู้บุกรุก
ห้องของเขา   โทโมะเดินไปนั่งที่เตียงจ้องมองเรือนร่างขาวโพลนของสาวสวยที่อยู่ในผ้าเช็ดตัวผืน
เดียว   ใบหน้าสวยน่ารักจ้องมองมายังโทโมะด้วยแววตายั่วยง หญิงสาวตรงมาหาเขานั่งลงบนตักของ
โทโมะและจูบลงบนซอกคอขาวของชายหนุ่ม
 
 
 
“อื้อ...พิมออกไปน่ะ   ผมไม่มีอารมณ์”
 
 
“ทำไมหล่ะค่ะ....พิมคิดถึงโมะ  ใจจะขาดอยุ่แล้ว”
 
 
 
      เสียงหวานเอ่ยมือบางของหญิงสาวค่อยๆปลดกระดุมเสื้อของโทโมะออกทีละเม็ด มือเล็กลาก
ผ่านสอดเข้าไปในสาบเสื้อวางบนแผ่นอกแกร่งลูบไล้เพื่อปลุกอารมณ์เพศ  ลิ้นสีสวยแตะลงบนลำคอ
ขาวก่อนจะจูบซับขบคอชายหนุ่มจนขึ้นรอยปื้นแดง ก่อนที่นิ้วเรียวจะหยอกล้อกับติ่งสีชมพูอันเล็กเพื่อ
สร้างความเสียวซ่าน  โทโมะจ้องมองด้วยสีหน้าเอือมระอา แต่ก็ไม่ปฎิเสธหรือขัดขืนเมื่อร่างของตน
ถูกคนบนร่างผลักลงนอนราบกับเตียง  พร้อมกับร่างของพิมที่ขึ้นคร่อมตัวของเขาและบรรเลงเล้าโลม
เขาต่อไป
 
 
 
“รู้มั้ยค่ะ  ว่าพิมอยากกินโมะเหลือเกิน คิดถึงเสียงครางของเราสองคนท่ามกลางสายฝนที่เทกระหน่ำ”
 
 
 
     พิมเงยหน้าขึ้นมาจับจ้องใบหน้าของโทโมะอย่างยิ้มเยาะ   ขณะที่มือของเธอกำลังบรรจงปลด
สายเอวและกางเกงเขาออกให้พ้นทางจนแหลือเพียงแค่บ็อกเซอร์ตัวเดียว  มือบางลูบวนไปที่ส่วน
ความเป็นชายก่อนจะล้วงเข้าไปข้างในและลูบคลำเพื่อแกล้งยั่วคนตรงหน้า
 
 
 
“อ๊ะ....อย่าแกล้งกันสิพิม....ผมยังไม่ได้คิดบัญชีที่เธอบังอาจเข้ามาในบ้านของผมโดย
ไม่ได้รับอนุญาติ”
 
 
 
 
        โทโมะเอ่ยด้วยน้ำเสียงเนือยเช่นเดิม  จ้องมองใบหน้าสวยอย่างไร้การแสดงอารมณ์ใดๆ 
 มือหนายกขึ้นจับมือบางที่กำลังแกล้งเขาให้หยุดลง
 
 
 
 
“ก็ลงโทษพิมสิค่ะ...จะหนักหรือเบาพิมก็ยอมรับเสมอ   พิมมาเพื่อสิ่งนี้อยู่แล้ว”
 
 
“หึหึ...ผู้ชายของเธอคงให้เธอกินไม่อิ่มหล่ะสิ...ถึงหน้าด้าน!!มาเรียกร้องผมถึงที่นี่”
 
 
      ถ้อยคำเสียดสีถ้าหากสาวๆคนใดได้ฟังแล้วอาจจะโกรธและตบหน้าชายคนนั้นสักฉาดสองฉาด  
แต่สำหรับพิม เธอกลับยิ้มระรื่นเป็นทองไม่รุ้ร้อนหนำซ้ำยังลงโทษคนใต้ร่างด้วยการจูบแรงที่ริมฝีปาก
บาง  สอดลิ้นเล็กเข้าไปตวัดรัดลิ้นนุ่มมือเรียวบางรีบถอดกางเกงที่เหลือให้พ้นทาง ก่อนที่ตัวเองจะขึ้น
คร่อมสอดใส่แกนกายของโทโมะเข้าไปในกายเธออย่างรวดเร็วโดยไม่ให้โทโมะตั้งตัว
 
 
 
     แม้เธอจะเล้าโลมเขาต่อไปก็ไร้ประโยชน์  เพราะคำตอบที่เธอได้รับกลับมาแน่ๆคือความเฉยชา
หญิงสาวกดแช่อยู่อย่างนั้น  ก่อนที่จะปลดผ้าเช็ดตัวทิ้งให้พ้นทาง   เผยเรือนร่างทรวดทรงที่งดงาม
ปรากฎต่อสายตาของชายหนุ่ม     โทโมะมองอย่างยิ้มเยาะ จ้องมองใบหน้างดงามที่กำลังหลับตา
เคลิ้มและขยับสะโพกเธอขึ้นลงอย่างรวดเร็ว 
 
 
 
 
“อื้อ...อ๊ะๆๆ..อ๊าส์  โมะ ..อ๊ะๆ”
 
 
 
 
     ให้ตายสิ  เขารุ้สึกสมเพชผู้หญิงตรงหน้ามากมาย   แม้เขาจะไม่ตอบโต้หรือเคลิ้มไปกับอารมณ์
ร่วมเพศกับเธอแม้แต่น้อย  แต่เธอก็ยังจะมีความสุขและเริงร่าต่อไปอย่างหน้าไม่อาย   สำหรับเขา
ผู้หญิงตรงหน้าก็เหมือนผู้หญิงโรคจิตคนหนึ่ง  ถ้าจะประเมินค่า  ก็คงไม่เหลือค่าพอให้เขาสนใจอีกต่อ
ไป
 
 
 
 
“...เหอะ..อื้อ...ฉันเชื่อเธอเลยจริงๆพิม  ...เธอช่างโสโครกเสียจริงๆ”
 
 
 
“อื้อ..อ๊าส์...ถ้าฉันสนใจความรู้สึกคนอื่น...ฉันก็จะไม่ได้สิ่งที่ฉันต้องการ  อ๊ะ”
 
 
 
 
       เสียงหวานเอ่ย เรียวปากยิ้มหวานให้เขา จ้องมองใบหน้าหล่อที่มองเธอด้วยแววตาเยาะเย้ย 
 และเธอก็หลับตาเคลิ้มเสียวซ่านเข้าสุ่โลกของตัวเองอีกครั้ง  ก่อนที่เธอจะเพิ่มความเร็วกระแทก
สะโพกกลืนกินแกนกายของโทโมะถี่หยิบขึ้นเรื่อยๆ มือบางทั้งสองข้างค้ำยันลงบนเตียงกว้าง 
 ก่อนจะเพิ่มความเร็วและแรงจนเตียงสั่นไหวไปข้างหน้าด้วยแรงคันโยก  โทโมะหลับตากล้ำกลืน  
ปล่อยให้คนบนร่างมอบความสุขให้เขา(เช่นกัน)อย่างไม่รุ้จักเหน็ดเหนื่อย 
 
 
 
 
       เวลาผ่านไปร่วมชั่วโมง เสียงหอบหายใจของหญิงสาวบนร่างที่ซบใบหน้าลงบนหน้าอกของ
เขา   โทโมะยิ้มเย้ยยัน  ก่อนที่จะผลักร่างพิมออกไปจากตัวอย่างรังเกียจ   ชายหนุ่มลุกขึ้นยืน  
คว้าผ้าเช็ดตัวมาพันกายด้านล่าง  ก่อนจะเดินไปหยิบของที่ลิ้นชักที่หัวเตียง  และน้ำ  โทโมะเดินถือ
เม็ดยา 2 เม็ดและน้ำยื่นลงตรงหน้าให้พิม
 
 
 
 
 
“หึหึ..คุณนี่ไม่ไว้ใจฉันหรือโทโมะ”
 
 
 
 
 
     พิมเอ่ยเสียงหวาน ลุกขึ้นนั่งทั้งที่ร่างกายเปลือยเปล่าโดยไม่รุ้สึกอายหยิบยาในมือหนาขึ้นมากิน
อย่างที่ปฎิเสธไม่ได้  แม้ใจจริงเธอไม่อยากกินก็ตาม   พร้อมกับน้ำมาดื่มตามไปจนหมดแก้ว
 
 
 
 
“ฉันไม่ใว้ใจ  จิ้งจอกเจ้าเล่ห์อย่างเธอ!!”
 
 
 
“555+ ....ก็เพราะคุณเป็นแบบนี้  ฉันถึงรักคุณและคิดถึงคุณเสมอ”
 
 
 
 
     พิมลุกขึ้นจะกอดคนร่างสูงแต่ถูกเบี่ยงออกอย่างไม่ใยดี   สายตาเย็นชาที่ส่งมาให้เธอตอนนี้เริ่ม
แข็งกร้าวไม่พอใจ
 
 
 
 
“รีบเก็บเสื้อผ้า   แล้วไสหัวคุณไปดีกว่า ก่อนที่ผมจะโยนคุณออกไปจากหน้าต่างตอนนี้”
 
 
 
“โหดจังเลยที่รักก็.....เมื่อกี้ยังเคลิ้มกับเซ็กส์ที่ฉันมอบให้อยุ่น่ะ”
 
 
 
“เธอแน่ใจหรอว่าฉันอยากร่วมเพศกับเธอ...แต่เมื่อมีผีชะนีมาขอส่วนบุญถึงฉันไม่ให้!! มันก็ยังหน้า
ด้านเอา!! ออกไปซะ!!  แล้วไม่ต้องมาเหยียบที่นี่อีก จะบอกอะไรให้น่ะพิม   ...รู้มั้ยข้างในคุณเน่า
เฟะจนผมสะอิดสะเอียนเลยแหละ”
 
 
 
 
“กรี๊ดดดด....นี่โทโมะ แกด่าฉัน!!...”
 
 
 
 
พิมเอ่ยอย่างโมโห  ยกมือขึ้นหมายจะตบ  แต่ถูกเขาจับข้อมือไว้แล้วบีบแน่น
 
 
 
 
“ถ้าหิวนัก....ก็ลองขับรถไปที่สนามหลวงสิ  พวกนั้นน่ะสนองเธอได้อยู่แล้ว...ไปซะ!!  ก่อนที่ฉันจะ
หมดความอดทน”
 
 
 
 
“เหอะ...นายมันก็สุนัขอ่อนหัด   เพราะอ่อนยังนี้ไงนังแก้วมันถึงทิ้งไป”
 
 
 
เผียะ  !!
 
 
 
“นี่แกตบฉัน”
 
 
 
“ถ้าเธอยังอยุ่ตรงนี้  ผมจะทำมากกว่าตบ...หรือบางทีผมอาจจะจับคุณไปให้วินมอเตอร์ไซด์ท้ายซอย
สนองตัณหาคุณดีมั้ย..เผลอๆได้ผัวทีเดียว 20 กว่าคนแหน่ะ”
 
 
 
“กรี๊ดดดด....ฝากไว้ก่อนเถอะ   ฉันจะเอาคืนนายให้เจ็บกว่าร้อยเท่า”
 
 
 
พิมเอ่ยอย่างเคียดแค้น ก่อนจะวิ่งรวบเสื้อผ้าแล้ววิ่งออกไปจากห้องอย่างโกรธแค้น
 
 
 
“เหอะ...ถ้าคิดจะเล่นตลกกับฉันก็เชิญ เธอจะได้รู้ว่านรกมันไม่น่าอยุ่เหมือนที่เธอคิด !!!”
 
 
 
 
***โอ้ววว โมะเราแรงเว่อร์  รับได้มั้ยเนี่ย สงสัยจะผิดหวังที่ไม่ใช่แก้ว555+****
มีเรื่องชี้แจ้งหน่อยน่ะค่ะรีดเดอร์  เรื่องนี้คู่จิ้นมีแค่โมะแก้วคู่เดียวน่ะค่ะ
ส่วนใครที่จิ้นป็อปฟาง เขื่อนเฟย์  ก็ขออภัย ณ ที่นี้ด้วย
เพระฟาง กับ เฟย์เป็นหมากตัวสำคัญตัวเดินเรื่องของเรื่องนี้
ซึ่งทั้งสองสาวอาจจะมีความสัมพันธ์เกี่ยวข้องกับโมะโดยตรง
เพราะฉะนั้นใครที่จิ้นใครไว้ขอโทษงามๆตรงนี้น่ะค่ะ ถ้าหากทำให้ไม่พอใจ
ไม่ใช่แค่เฟย์ฟาง  รวมถึงผู้หญิงคนอื่นๆที่เกี่ยวข้องกับโมะด้วยน้า  หวังว่าคงไม่ว่ากัน
เพราะเรื่องนี้ไม่ใช่เรื่องจริง  เป็นเพียงแค่จินตนาการของไรเตอร์ล้วนๆ 
ตอนหน้าจัดเต็มขวัญใจทีเค(มั้ง)  สปอยเบาๆ2 ตอนข้างหน้าเรทล้วนๆ