Lovemission ภารกิจรัก สยบร้าย นายคาสโนว่า

โทโมะขับรถมาที่บ้านหลังอย่างกับวังของตัวเอง (มันแน่ยุแล้วเฮียจ๋า หุหุ) แล้วพาแก้วขึ้นไปชั้นบนของบ้าน
แจ๋ว              - คุณชายขา สวัสดีค่า
โทโมะ          - อื้ม ดี เอ่อ .... ช่วยเตรียมผ้าขนหนูผืนเล็กๆมาให้2ผืนนะ แล้วเอาไปวางหน้าห้องชั้นด้วย
แจ๋ว              - ได้ค่า
ณ.ห้องนอนของโทโมะ
โทโมะ          - ยัยทอมนี่ตัวเบาชะมัดเลย นึกว่าปากหนักแล้วจะตัวหนักด้วยซะอีก
โทโมะวางแก้วลงบนเตียง !!! (อย่าเพิ่งคิดลึกเด้!!!) อย่างช้าๆ
แก้ว              - พ่อ .... พ่อขา
โทโมะ          - หา ?
แก้ว              - พ่อ พ่ออย่าทิ้งแก้วไป
โทโมะ          - อะไรเนี่ยยัยทอม มั่วใหญ่และ
แก้ว              - พ่อ พ่อ พ่ออย่าไปจากแก้ว พ่อรักแก้วด้วย แก้วกลัว
โทโมะ          - กลัว ?
แก้ว              - แก้วกลัว.........ไอ้โรคจิตนั่น มันจะทำร้ายแก้ว มันจะฆ่าแก้วนะพ่อ!!!
แก้วละเมอเพ้อไปใหญ่ แต่ดูเหมือนแก้วจะฝันไม่ดีซะแล้ว เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นบนหัวแก้วทีละเม็ด ทีละเม็ด ใหลย้อยจนไรผมเปียกปอนไปหมด โทโมะเริ่มใจคอไม่ดีแล้ว
โทโมะ          - นี่เธอ ชั้นไม่ได้จะฆ่าเธอซะหน่อย ชั้นไม่ได้เลวขนาดนั้นนะ
แก้ว              - ไม่นะพ่อ พ่อต้องเชื่อแก้วนะ แก้วกลัวแล้ว แก้วกลัว
โทโมะ          - ทำไงดีเนี่ย
แก้ว              - พ่อ พ่อ พ่ออย่าเพิ่งไป พ่อ!!!
แล้วแก้วก็หลับไป
โทโมะ          - เออ ? แก้ว แก้ว แก้วเป็นอะไรน่ะ เห้ย แก้ว!!!
โทโมะจับตัวแก้วแต่ก็ต้องสะดุ้งเพราะเธอตัวร้อนเหลือเกิน ตอนนี้ไม่มีอะไรร้อนเท่าตัวแก้วแล้ว เหมือนถูกน้ำเดือดๆราดไปทั่ว
โทโมะ          - เธอเป็นไข้หรอเนี่ย
โทโมะวิ่งไปที่ประตูห้องแล้วเปิดเอาผ้าขนหนูมาชุบน้ำแล้วเช็ดตัวแก้วช้าๆ
โทโมะ          - คงจะช่วยได้นะ
เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง แก้วก็ตื่นขึ้นมา
แก้ว              - ที่นี่มันที่ไหนเนี้ย
แก้วสงสัยทำไมเหมือนอยู่ตัวเปล่าเลยนิ แก้วเลยส่องในผ้าห่มตัวเองพบว่า ใส่บ็อกเซอร์ตัวเดียวกับเสื้อกล้ามสีขาวตัวใหญ่ !!!!
แก้ว              - กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!!!!!!!!!!!!!
โทโมะวิ่งเข้ามาในห้องเพื่อมาดูแก้ว
โทโมะ          - เธอเปนไรอ่ะ กรี๊ดซะลั่นเลย
แก้ว              - ทำไมชั้นอยู่ในสภาพนี้ !!!
โทโมะ          - แหม อย่าทำเปนไม่รู้เลยน่า เรื่องของตัวเองนะ
แก้ว              - หนอย นาย!!! ถือโอกาสตอนชั้นเผลอเลยสินะ
โทโมะ          - ก็เออสิ ถ้าเธอรู้ตัวจะยอมมั๊ยล่ะ
แก้ว              - ห๊า!!!!!!!!!!!! ว่าไงนะ นี่ขนาดนี้เลยหรอ ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ
โทโมะ          - เห้ย !!! ร้องไห้ทำไม
แก้ว              - ไอ้คนโรคจิต ไอ้คนเลว นิสัยสกปรก ไม่เว้นแม้แต่ชั้นเลยหรอเนี่ย
แก้วเริ่มร้องไห้ดังขึ้นเรื่อยๆทำให้โทโมะสงสัย
โทโมะ          - จะร้องไห้ทำไมล่ะ เรื่องแค่นี้เอง
แก้ว              - เรื่องแค่นี้หรอ นายลองมาเปนชั้นมั๊ยล่ะ ว่าการมีเด็กอยู่ในท้องมันเลี้ยงลำบากแค่ไหนอ่ะ
โทโมะ          - หา??? ว่าไงนะ อะไรเด็กๆนะ
แก้ว              - นี่ยังไม่เข้าใจอีกหรอ อย่าบอกนะว่านายทำชั้นท้องแล้วไม่รับผิดชอบอ่ะ
โทโมะ          - เห้ย!!! อุบ อุบ 555555555555555555 ^0^
แก้ว              - หา ? อะไรน่ะ นายหัวเราะทำไม คิดจะซ้ำเติมชั้นหรอ
โทโมะ          - เปล่านะ ที่ชั้นหัวเราะเพราะฮาที่เธอพูดนั่นแหละ ^_^
แก้ว              - ฮา ....? เรื่องอะไรน่ะ -0-
โทโมะ          - ก็ที่เธอบอกว่าชั้นทำเธอท้องโดยไม่รับผิดชอบน่ะสิ 55 จะบ้ารึไง คิดไรน่าเกลียด ชั้นไม่กล้าทำอะไรอย่างนั้นหรอกน่า โดยเฉพาะเธอเนี่ย น่ากลัวจะตาย 555
แก้ว              - แล้วที่นายพูดมาทั้งหมดกับชุดที่ชั้นใส่ตอนนี้ล่ะ มันแปลว่าอะไร
โทโมะ          - คิกคิก ก็ชั้นให้แจ๋วมาเช็ดตัวให้เห็นว่าตัวร้อนเป็นไข้นี่นา แล้วก็บอกให้เปลี่ยนชุดด้วย เดี๋ยวไม่สบาย 55 ถ้าเช็ดตอนเธอรู้สึกตัวคงไม่ได้อ่ะนะ คิดอะไรมากไปป่ะเนี่ย
แก้ว              - อ้าว หรอ
โทโมะ          - ใช่น่ะสิ ดีนะไม่เพ้อกว่านี้ ไม่งั้นชั้นได้เป็นพ่อคนไปละ หุหุ
แก้ว              - O///O ไอ้บ้า
โทโมะ          - 55 แล้วตอนละเมอเนี่ย พูดถึงแต่พ่อนะตัวเอง
แก้ว              - นายได้ยินหรอ
โทโมะ          - เต็ม2หูเลย พูดแต่พ่อคะพ่อขา อย่าทิ้งแก้วไปนะ >>ดัดเสียง
แก้ว              - นี่นาย!!! หุบปากไปเลย อย่ามาล้อเล่นนะ พ่อชั้นโหดรู้มั๊ย
โทโมะ          - หรอ ทำไม โหดขนาดไหนกัน
แก้ว              - งั้นชั้นจะจุดธูปเชิญให้มาหานายคนแรกเลย
โทโมะ          - ว่าพ่อไม่ดีนะเด็กน้อย
แก้ว              - ว่าที่ไหน ก็พ่อชั้นเสียแล้วนี่นา ..... -^-
โทโมะ          - O.O^ เฮือกก!! ว่าไงนะ เสียแล้วหรอ
แก้ว              - เออดิ ชั้นคิดถึงพ่อจะตายแล้วนะ
โทโมะ          - เออ โทษทีที่หลบหลู่นะคับ แหะๆ
แก้ว              - แล้วชั้นเพ้อว่าไงมั่งอ่ะ
โทโมะ          - แก้วกลัว.........ไอ้โรคจิตนั่น มันจะทำร้ายแก้ว มันจะฆ่าแก้วนะพ่อ!!! อะไรแบบนี้แหละ
แก้ว              - จริงหรอเนี่ย
โทโมะ          - ใช่ ไอ้โรคจิตนั่นเธอหมายถึงชั้นรึเปล่า
แก้ว              - คงงั้นอ่ะ
โทโมะ          - หนอย ว่าชั้นหรอ
แก้ว              - ก็นายมันโรคจิตจริงๆนี่นา จะให้ทำไงได้ล่ะ
โทโมะ          - พูดมาก เดี๋ยวจูบเลยนี่
แก้ว              - OxO อุบ ไม่พูดละ
โทโมะ          - เออนี่ เธอกินอะไรมารึยัง
แก้ว              - ยังเลย
โทโมะ          - ไปกินข้าวก่อนมั๊ย
แก้ว              - ไม่ต้องก้ได้ ไม่ต้องลำบากหรอก
โทโมะ          - ไม่ลำบาก ไปกินก่อน เดี๋ยวหิวตายไม่รู้ด้วยนะ
แก้ว              - ไม่ เกิดนายใส่ยานอนหลับหรือยาถ่ายลงไปทำไงล่ะ - -*
โทโมะ          - ตามใจ งั้นชั้นลงไปกินละนะ
แก้ว              - ด...เดี๋ยวสิ อย่าทิ้งชั้นไว้คนเดียวนะ
แก้ววิ่งไปเกาะแขนโทโมะแล้วเดินลงไปพร้อมกัน
ณ.ห้องกินอาหาร
แก้ว              - นี่อะไรน่ะ
โทโมะ          - ข้าวต้มกุ้ง กุ้งตัวใหญ่มาก สั่งแจ๋วมาพิเศษเลยนะ
แก้ว              - โห ขอบใจนะ
แก้วซดไป1คำ
แก้ว              - อร่อยจริงๆด้วย
โทโมะ          - จริงหรอ ชั้นนี่ฝีมือไม่ตกจริงๆ
แก้ว              - หา ! นายทำเองหรอ ไหนว่าสั่งแจ๋วมาพิเศษไง
โทโมะ          - ที่สั่งมาหมายถึงกุ้ง ส่วนฝีมือชั้นทำเอง
แก้ว              - มิน่า กุ้งอร่อยอย่างเดียว
โทโมะ          - เห้ย ไม่ต้องเปลี่ยนคำพูดเลยนะ กินไป เดี๋ยวไม่รอละนะ
แก้ว              - เชอะ ก็ได้
 

อ่านแล้วคอมเม้นท์ด้วย
ใครชอบกดถูกใจ :)
จะอัพไม่อัพขึ้นอยู่กับคอมเม้นท์ เม้นท์มากอัพมากนะจ้ะ