Lovemission ภารกิจรัก สยบร้าย นายคาสโนว่า

โทโมะขับรถมาที่บ้านหลังอย่างกับวังของตัวเอง (มันแน่ยุแล้วเฮียจ๋า หุหุ) แล้วพาแก้วขึ้นไปชั้นบนของบ้าน

แจ๋ว              - คุณชายขา สวัสดีค่า

โทโมะ          - อื้ม ดี เอ่อ .... ช่วยเตรียมผ้าขนหนูผืนเล็กๆมาให้2ผืนนะ แล้วเอาไปวางหน้าห้องชั้นด้วย

แจ๋ว              - ได้ค่า

ณ.ห้องนอนของโทโมะ

โทโมะ          - ยัยทอมนี่ตัวเบาชะมัดเลย นึกว่าปากหนักแล้วจะตัวหนักด้วยซะอีก

โทโมะวางแก้วลงบนเตียง !!! (อย่าเพิ่งคิดลึกเด้!!!) อย่างช้าๆ

แก้ว              - พ่อ .... พ่อขา

โทโมะ          - หา ?

แก้ว              - พ่อ พ่ออย่าทิ้งแก้วไป

โทโมะ          - อะไรเนี่ยยัยทอม มั่วใหญ่และ

แก้ว              - พ่อ พ่อ พ่ออย่าไปจากแก้ว พ่อรักแก้วด้วย แก้วกลัว

โทโมะ          - กลัว ?

แก้ว              - แก้วกลัว.........ไอ้โรคจิตนั่น มันจะทำร้ายแก้ว มันจะฆ่าแก้วนะพ่อ!!!

แก้วละเมอเพ้อไปใหญ่ แต่ดูเหมือนแก้วจะฝันไม่ดีซะแล้ว เหงื่อเม็ดโตผุดขึ้นบนหัวแก้วทีละเม็ด ทีละเม็ด ใหลย้อยจนไรผมเปียกปอนไปหมด โทโมะเริ่มใจคอไม่ดีแล้ว

โทโมะ          - นี่เธอ ชั้นไม่ได้จะฆ่าเธอซะหน่อย ชั้นไม่ได้เลวขนาดนั้นนะ

แก้ว              - ไม่นะพ่อ พ่อต้องเชื่อแก้วนะ แก้วกลัวแล้ว แก้วกลัว

โทโมะ          - ทำไงดีเนี่ย

แก้ว              - พ่อ พ่อ พ่ออย่าเพิ่งไป พ่อ!!!

แล้วแก้วก็หลับไป

โทโมะ          - เออ ? แก้ว แก้ว แก้วเป็นอะไรน่ะ เห้ย แก้ว!!!

โทโมะจับตัวแก้วแต่ก็ต้องสะดุ้งเพราะเธอตัวร้อนเหลือเกิน ตอนนี้ไม่มีอะไรร้อนเท่าตัวแก้วแล้ว เหมือนถูกน้ำเดือดๆราดไปทั่ว

โทโมะ          - เธอเป็นไข้หรอเนี่ย

โทโมะวิ่งไปที่ประตูห้องแล้วเปิดเอาผ้าขนหนูมาชุบน้ำแล้วเช็ดตัวแก้วช้าๆ

โทโมะ          - คงจะช่วยได้นะ

เวลาผ่านไปหลายชั่วโมง แก้วก็ตื่นขึ้นมา

แก้ว              - ที่นี่มันที่ไหนเนี้ย

แก้วสงสัยทำไมเหมือนอยู่ตัวเปล่าเลยนิ แก้วเลยส่องในผ้าห่มตัวเองพบว่า ใส่บ็อกเซอร์ตัวเดียวกับเสื้อกล้ามสีขาวตัวใหญ่ !!!!

แก้ว              - กรี๊ดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดดด !!!!!!!!!!!!!!!

โทโมะวิ่งเข้ามาในห้องเพื่อมาดูแก้ว

โทโมะ          - เธอเปนไรอ่ะ กรี๊ดซะลั่นเลย

แก้ว              - ทำไมชั้นอยู่ในสภาพนี้ !!!

โทโมะ          - แหม อย่าทำเปนไม่รู้เลยน่า เรื่องของตัวเองนะ

แก้ว              - หนอย นาย!!! ถือโอกาสตอนชั้นเผลอเลยสินะ

โทโมะ          - ก็เออสิ ถ้าเธอรู้ตัวจะยอมมั๊ยล่ะ

แก้ว              - ห๊า!!!!!!!!!!!! ว่าไงนะ นี่ขนาดนี้เลยหรอ ฮือๆๆๆๆๆๆๆๆ

โทโมะ          - เห้ย !!! ร้องไห้ทำไม

แก้ว              - ไอ้คนโรคจิต ไอ้คนเลว นิสัยสกปรก ไม่เว้นแม้แต่ชั้นเลยหรอเนี่ย

แก้วเริ่มร้องไห้ดังขึ้นเรื่อยๆทำให้โทโมะสงสัย

โทโมะ          - จะร้องไห้ทำไมล่ะ เรื่องแค่นี้เอง

แก้ว              - เรื่องแค่นี้หรอ นายลองมาเปนชั้นมั๊ยล่ะ ว่าการมีเด็กอยู่ในท้องมันเลี้ยงลำบากแค่ไหนอ่ะ

โทโมะ          - หา??? ว่าไงนะ อะไรเด็กๆนะ

แก้ว              - นี่ยังไม่เข้าใจอีกหรอ อย่าบอกนะว่านายทำชั้นท้องแล้วไม่รับผิดชอบอ่ะ

โทโมะ          - เห้ย!!! อุบ อุบ 555555555555555555 ^0^

แก้ว              - หา ? อะไรน่ะ นายหัวเราะทำไม คิดจะซ้ำเติมชั้นหรอ

โทโมะ          - เปล่านะ ที่ชั้นหัวเราะเพราะฮาที่เธอพูดนั่นแหละ ^_^

แก้ว              - ฮา ....? เรื่องอะไรน่ะ -0-

โทโมะ          - ก็ที่เธอบอกว่าชั้นทำเธอท้องโดยไม่รับผิดชอบน่ะสิ 55 จะบ้ารึไง คิดไรน่าเกลียด ชั้นไม่กล้าทำอะไรอย่างนั้นหรอกน่า โดยเฉพาะเธอเนี่ย น่ากลัวจะตาย 555

แก้ว              - แล้วที่นายพูดมาทั้งหมดกับชุดที่ชั้นใส่ตอนนี้ล่ะ มันแปลว่าอะไร

โทโมะ          - คิกคิก ก็ชั้นให้แจ๋วมาเช็ดตัวให้เห็นว่าตัวร้อนเป็นไข้นี่นา แล้วก็บอกให้เปลี่ยนชุดด้วย เดี๋ยวไม่สบาย 55 ถ้าเช็ดตอนเธอรู้สึกตัวคงไม่ได้อ่ะนะ คิดอะไรมากไปป่ะเนี่ย

แก้ว              - อ้าว หรอ

โทโมะ          - ใช่น่ะสิ ดีนะไม่เพ้อกว่านี้ ไม่งั้นชั้นได้เป็นพ่อคนไปละ หุหุ

แก้ว              - O///O ไอ้บ้า

โทโมะ          - 55 แล้วตอนละเมอเนี่ย พูดถึงแต่พ่อนะตัวเอง

แก้ว              - นายได้ยินหรอ

โทโมะ          - เต็ม2หูเลย พูดแต่พ่อคะพ่อขา อย่าทิ้งแก้วไปนะ >>ดัดเสียง

แก้ว              - นี่นาย!!! หุบปากไปเลย อย่ามาล้อเล่นนะ พ่อชั้นโหดรู้มั๊ย

โทโมะ          - หรอ ทำไม โหดขนาดไหนกัน

แก้ว              - งั้นชั้นจะจุดธูปเชิญให้มาหานายคนแรกเลย

โทโมะ          - ว่าพ่อไม่ดีนะเด็กน้อย

แก้ว              - ว่าที่ไหน ก็พ่อชั้นเสียแล้วนี่นา ..... -^-

โทโมะ          - O.O^ เฮือกก!! ว่าไงนะ เสียแล้วหรอ

แก้ว              - เออดิ ชั้นคิดถึงพ่อจะตายแล้วนะ

โทโมะ          - เออ โทษทีที่หลบหลู่นะคับ แหะๆ

แก้ว              - แล้วชั้นเพ้อว่าไงมั่งอ่ะ

โทโมะ          - แก้วกลัว.........ไอ้โรคจิตนั่น มันจะทำร้ายแก้ว มันจะฆ่าแก้วนะพ่อ!!! อะไรแบบนี้แหละ

แก้ว              - จริงหรอเนี่ย

โทโมะ          - ใช่ ไอ้โรคจิตนั่นเธอหมายถึงชั้นรึเปล่า

แก้ว              - คงงั้นอ่ะ

โทโมะ          - หนอย ว่าชั้นหรอ

แก้ว              - ก็นายมันโรคจิตจริงๆนี่นา จะให้ทำไงได้ล่ะ

โทโมะ          - พูดมาก เดี๋ยวจูบเลยนี่

แก้ว              - OxO อุบ ไม่พูดละ

โทโมะ          - เออนี่ เธอกินอะไรมารึยัง

แก้ว              - ยังเลย

โทโมะ          - ไปกินข้าวก่อนมั๊ย

แก้ว              - ไม่ต้องก้ได้ ไม่ต้องลำบากหรอก

โทโมะ          - ไม่ลำบาก ไปกินก่อน เดี๋ยวหิวตายไม่รู้ด้วยนะ

แก้ว              - ไม่ เกิดนายใส่ยานอนหลับหรือยาถ่ายลงไปทำไงล่ะ - -*

โทโมะ          - ตามใจ งั้นชั้นลงไปกินละนะ

แก้ว              - ด...เดี๋ยวสิ อย่าทิ้งชั้นไว้คนเดียวนะ

แก้ววิ่งไปเกาะแขนโทโมะแล้วเดินลงไปพร้อมกัน

ณ.ห้องกินอาหาร

แก้ว              - นี่อะไรน่ะ

โทโมะ          - ข้าวต้มกุ้ง กุ้งตัวใหญ่มาก สั่งแจ๋วมาพิเศษเลยนะ

แก้ว              - โห ขอบใจนะ

แก้วซดไป1คำ

แก้ว              - อร่อยจริงๆด้วย

โทโมะ          - จริงหรอ ชั้นนี่ฝีมือไม่ตกจริงๆ

แก้ว              - หา ! นายทำเองหรอ ไหนว่าสั่งแจ๋วมาพิเศษไง

โทโมะ          - ที่สั่งมาหมายถึงกุ้ง ส่วนฝีมือชั้นทำเอง

แก้ว              - มิน่า กุ้งอร่อยอย่างเดียว

โทโมะ          - เห้ย ไม่ต้องเปลี่ยนคำพูดเลยนะ กินไป เดี๋ยวไม่รอละนะ

แก้ว              - เชอะ ก็ได้

• อ่านแล้วคอมเม้นท์ด้วย
• ใครชอบกดถูกใจ :)
• จะอัพไม่อัพขึ้นอยู่กับคอมเม้นท์ เม้นท์มากอัพมากนะจ้ะ