รู้ไว้ซะ...ฉันไม่เต็มใจรักนาย!!

ตอนที่ 30

ในที่สุดฉันก็กลับมาถึงบ้านอย่างปลอดภัย
แต่ ของที่ไปชอปมานี่สิ หนักชะมัด
“ นี่ พวกเธอจะไปเหมาของให้หมดห้างเลยรึไงหะ ” มาถึงก็บ่นเลย นายเป็นคนให้ไปซื้อเองนี่
“ เลือกของนานหน่อย แก้วมันเรื่องมาก ”
“ อะไร แกนั่นแหละ ”
“ เงียบเลย ทั้ง2คน ”
“ แก้ว วันนี้แกนอนห้องเดิมนะ ^_^ ”
“ ToT ”


2 วันผ่านไป ไวจริงๆ
น่าเบื่อจริงๆ ต้องไปทำงานที่โรงแรมกับโทโมะเนี่ย ไปทำงานยังไม่เท่าไร ต้องใส่ชุดที่ไปซื้อกันมาวันนั้นอีก แก้วอยากตายTT
“ แก้ว เมื่อไรแกจะไปอาบน้ำสักทีวะ ”
“ ก็พี่แกอาบอยู่นิ เพิ่ง 8 โมงเอง จะรีบไปไหน ”
“ อ๋อ แล้วตอนกลางวันจะไปทานข้าวที่ไหนล่ะ ” เออ นั่นสิ ไปทานข้าวตรงไหนดี
“ แถวๆนั้นแหละมั้ง แล้วแกไม่มีงานหรือไง ”
“ มี ตอน10โมงเช้านู่น ”
“ ทำไมอาบน้ำนานจัง ครึ่งชั่วโมงแล้วอ่ะ ”
“ เออ แต่งตัวเสร็จแล้ว มาแต่งหน้าด้วยนะ ” แต่งหน้า !! อีกแล้ว
“ อือ ”
“ ฉันมีเครื่องสำอางอยู่ชุดนึง ไม่ได้ใช้ ยกให้เลย ”
“ หมดอายุป้ะเนี่ย มายกให้ง่ายๆอย่างงี้ ”
“ บ้า ฉันไม่ได้ใช้ชุดนี้ต่างหาก ”
“ ฉันแต่งหน้าไม่เป็น ”
“ เดี๋ยวสอน ”
“ ขึ้นไปอาบน้ำก่อนนะ หวายเลือกชุดให้มั่งดิ ”
“ ได้ๆ ” “ ชุดนี้นะแก้ว ”
“ อื้ม ” มันเป็นเสื้อเชิ้ตสีขาว กระโปรงสีน้ำตาลเข้ม
“ พี่โทโมะ เสร็จยัง!! ” หวายตะโกนเรียก หลับในห้องน้ำหรือเปล่า
“ เสร็จแล้ว ” อ้าว อยู่ในห้องแต่งตัวนี่ มันต่อจากห้องน้ำอ่ะ
“ อ่ะ ชุด ”

30 นาทีต่อมา
“ เรียบร้อยแล้ว ” ดีนะ ที่บอกทันว่าไม่ต้องแต่งเยอะมาก แค่ทาแป้ง ทาปากนิดหน่อย ไม่งั้นเป็นงิ้วแน่เลย
“ ไปแล้วน้า ” ต้องไปรถนายโทโมะอีก
“ แก้ววววว แกลืม ” “ ลืมอะไร ”
“ กระเป๋า ” เออ ใช่ ไม่มีกระเป๋าก็ไม่มีเงินอีก
“ ขอบใจ ” ฉันหันไปพูดกับหวายแล้วขึ้นรถ ยังดี ที่รองเท้าคู่นี้ไม่สูงมาก
อึดอัดชะมัด นั่งรถมาไม่คิดจะพูดอะไรสักคำ นั่งลำบากจริงๆ กระโปรงก็สั้น นี่ฉันต้องทำงานที่นี่ แต่งตัวแบบนี้ ตลอดเลยใช่มั้ย TT
“ เป็นไร ” ยอมพูดแล้วเว้ย
“ เปล่า ”
“ ก็เห็นนั่งบิดไปบิดมาอยู่อ่ะ ” เห็นอีก
“ ไม่ได้เป็นไรนี่ ”
“ โต๊ะเธออยู่ในห้องเดียวกับฉันนะ ”
“ หรอ ” คิดว่าจะต้องมีโต๊ะยัยพิมมี่อยู่แถวนั้นด้วยแน่ๆ “ แล้วฉันต้องทำงานอะไรมั่งอ่ะ ”
“ แบบที่เลขาทั่วไปเค้าทำกันน่ะ ” จะไปรู้มั้ย ว่าเค้าทำอะไร
“ แล้วทำอะไรล่ะ ”
“ ก็ มี บลาๆๆๆๆ ... ” เยอะจัง ทำไมพ่อต้องให้ฉันมาทำงานที่นี่ด้วยยยยยย
“ หยุด ! ” “ ถามจริง นายไม่ปวดหัวบ้างเหรอ ฉันแค่ฟังงานพวกนี้ก็จะเป็นลมแล้ว ”
“ ชินแล้ว ” สั่งอย่างเดียวล่ะสิ หึ
“ อีกไกลมั้ย ” รู้สึกว่า นั่งรถมาเป็น20นาทีแล้ว
“ อีกประมาณ10นาที มั้ง ไม่รู้ ไม่เคยจับเวลา ” จะมั้งทำไม “ อ๋อๆ ข้ามสะพานข้างหน้า แล้วก็เลยไปอีก 2 ป้ายรถเมล์ เลี้ยวซ้าย ถึง ” คราวนี้ละเอียดเลย

ถึงแล้ว
“ หวัดดีค่ะ โทโมะ ” ใคร
“ หวัดดีครับพิม ” ยัยนี่อีกแล้ว น่าเบื่อ
“ อ้าว แก้ว หวัดดีค่ะ ”
“ ดีค่ะ ”
“ มัวยืนเอ๋ออยู่ทำไม ขึ้นไปสิ ”
“ แล้วฉันจะไปรู้มั้ยว่ามันอยู่ตรงไหน ! ” ฉันตะโกนใส่หน้าโทโมะ
“ ลืมๆ งั้นเธอขึ้นไปพร้อมพิมเลยก็ได้ ฉันจะไปซื้อกาแฟก่อน ” กาแฟที่บ้านมีไม่รู้จักกิน
“ ก็ได้ๆ ”
“ พิมครับ ฝากด้วยนะครับ ”
“ ได้ค่ะ ไปค่ะแก้ว ” พิมหันมาพูดกับฉันด้วยเสียงหว๊านหวาน เต็มใจพูดหรอนั่น
“ ^^ ”
“ ไม่น่าเชื่อนะ ว่าคนอย่างเธอจะแต่งตัวแบบนี้ด้วย ” พิมพูดหลังจากเข้ามาในลิฟท์ ซึ่งตอนนี้มีเพียงฉันกับพิม
“ ไม่อยากแต่งเท่าไรหรอก จำใจแต่ง ” จำใจพูดกับเธอด้วยล่ะ
“ ฉันยังไม่ได้คิดบัญชีกับเธอเลยนะ 2 เรื่องแล้ว หึ ”
“ รีบๆคิดเข้านะ ก่อนจะมาอีกเรื่อง ฮ่าๆๆ ”
ติ๊งงงงง
ลิฟท์มาพอดี
“ ตามมา ”
“ รู้แล้วน่า ” อยากจะถีบยัยนี่ให้ตกบันไจริงๆ เดินเชิดอยู่ได้ เชอะ !
“ อ่ะ นี่โต๊ะเธอ ” ห้องใหญ่ดีนะ แต่ทำไมห้องนี้มี 3 โต๊ะ โทโมะ ฉัน แล้วอีกโต๊ะของใคร
“ นี่โต๊ะใครอ่ะ ”
“ โต๊ะฉันเอง ” โต๊ะโทโมะอยู่กลางห้อง ของฉันอยู่ติดพนังข้างขวาของโทโมะ หันหน้าไปหาโทโมะอีก ส่วนพิม อยู่ทางซ้าย ใครมันจัดห้องวะ
ไม่มีอะไรทำอ่ะ ยัยพิมเอาแต่นั่งแต่งหน้าอยู่ได้ น่าเบื่อ ยังสวยไม่พออีกหรอ
“ นี่ เมื่อไรจะเลิกแต่งหน้าสักที ! ”
“ เรื่องของฉัน ! ” ฉันก็ไม่อยากยุ่งนักหรอก แต่มันรำคาญตาโว้ย !! คาดว่ายัยพิมจะเลิกแต่งหน้าก็ต่อเมื่อโทโมะมาแน่ๆ
~ ก็เพราะฉันหลงทางหลงอยู่กลางใจของเธอ อยู่ไหนก็ใกล้เธอเพราะว่าใจเธอกวางใหญ่ ~
ไอ้กระเป๋าบ้านี่ก็เปิดยากจริงๆ เดี๋ยวฉันรับสายไม่ทันนะแก
KAEW : ฮัลโล
ZEE : ดีครับ น้องแก้วใช่มั้ย
KAEW : มีไรเหรอพี่ซี
ZEE : พี่มีเรื่องรบกวนนิดนึงน่ะ คือว่า วันนี้พี่จะต้องไป งานนิทรรศการที่เชียงราย2วัน แม่บ้านกลับต่างจังหวัด แล้วน้องชายพี่จะมาที่บ้าน ก็เลยจะฝากกุญแจน้องแก้วไว้น่ะ
KAEW : อ๋อ ได้ๆพี่ซี แล้วเค้าจะมาวันไหนล่ะ
ZEE : พรุ่งนี้ พี่ส่งที่อยู่บ้านพี่ไปให้เค้าทางอีเมลน่ะ บ้านแก้วเลขที่ 7 ใช่มั้ย พี่บอกไปแล้ว
KAEW : ใช่ๆ แล้วผู้หญิงหรือผู้ชาย
ZEE : ผู้ชายครับ
อ้าว โทโมะมาแล้วนี่ คุยเพลิน มองหาอะไรวะ จ้องอยู่ได้
KAEW : มองอะไร !
ZEE : อะไรครับ
อุ้ย ลืมตัวอีกแล้ว
KAEW : เปล่าๆพี่ซี แฮ่ๆ พี่เอากุญแจไปฝากไว้ที่บ้านแก้วก่อนเลยนะ ฝากกับแม่บ้านก่อน
ZEE : ได้ๆ บายครับ
KAEW : บาย
แล้วน้องพี่ซีชื่ออะไร จะไปรู้มั้ยเนี่ย ลืมถามได้ไง .................................ไม่เป็นไรๆ เดี๋ยวก็เจอเอง
“ คุยกับไอทอมนี่อีกแล้ว ” รู้ได้ไง
“ อย่ายุ่ง ! ” “ แล้วมีงานอะไรมั้ย ” อยู่ เฉยไม่ได้ค่ะ
“ อยู่ในแฟ้มเนี่ย ”
“ เอามาดิ ”
“ ก็เดินมาหยิบเองสิ ”
หยิบเองก็ได้ เป็นปึกเลย 20แผ่นได้
“ แล้วต้องทำอะไรมั่ง ”
“ ก็ พิมงานอันนี้ลงคอมแล้วบลาๆๆๆ ”
“ เยอะ วันนี้จะเสร็จมั้ยเนี่ยยยยย ”
“ แต่เธอต้องทำให้เสร็จภายในวันนี้ ฮ่าๆๆ ” แกล้งกันชัดๆ
“ ถ้าไม่เสร็จ ”
“ ไม่ต้องกลับบ้านไง ฮ่าๆ ”
“ ไอ้บ้าเอ๊ย เอาไปทำครึ่งนึง ไม่งั้นฉันจะบอกพ่อนาย ว่านายใช้ฉันทำงาน แล้วนายก็จะโดนเรียกตัวไปสั่งสอน ฮ่าๆๆ ” หัวเราะทีหลังดังกว่า

คิดยากอ่า พิมแล้วยังต้องเอาไปคำนวณอีก ฉันไม่เก่งคณิตศาสตร์ !!!!! อยากตะโกนดังๆ ว่าฉันขี้เกียจ !!!!!!