รู้ไว้ซะ...ฉันไม่เต็มใจรักนาย!!

ตอนที่ 31
เหลืองานอีกตั้งหลายแผ่น นี่ก็เที่ยงแล้วด้วย หิวข้าวT^T
“ นี่นาย เมื่อไรจะลงไปกินข้าวสักที ฉันหิว!! ”
“ หิวก็ลงไปก่อนสิ ฉันยังไม่หิว ” กวนๆ แล้วร้านอาหารมันอยู่ส่วนไหนของโรงแรมวะ ยัยพิมก็ลงไปแล้ว
“ ไปก่อนก็ได้ ” เดินไปเรื่อยๆละกัน เสร็จช้าก็ไม่เป็นไร เพราะถึงยังไงนายโทโมะก็ต้องรอฉันอยู่ดี ลองทิ้งสิ ฮ่าๆๆ

ตุ๊บ !! โครม !!

ว้าก เดินชนใครล่ะเนี่ย
“ เอ่อ ขอโทษค่ะ เป็นอะไรมั้ยคะ ” ฉันรีบช่วยเก็บเอกสารของเค้า
“ ไม่เป็นไรครับ ขอบคุณครับ ” เขาพูดพร้อมลุกขึ้น
“ คุณคะ ถามอะไรหน่อยค่ะ คือ ร้านอาหารอยู่ตรงไหนหรอคะ ”
“ อ๋อ อยู่ชั้น 9 ครับ ใช่คุณแก้วหรือเปล่าครับ ” ห้องทำงานมันอยู่ชั้น10นะ
“ ใช่ค่ะ ” รู้จักฉันด้วย คงเห็นตอนกินเลี้ยงงานแต่งมั้ง
“ ผมชื่อกราฟนะครับ เป็นผู้จัดการที่นี่ ” กราฟ!!
“ ค่ะ คุณรู้จักมั้ยเฟย์คะ ”
“ เฟย์ เฟย์ ไหนครับ อืม ผมเคยมีแฟนชื่อเฟย์ ” ใช่ด้วย
“ ค่ะๆ ใช่ค่ะ เฟย์ พรปวีณ์น่ะ ”
“ คุณรู้จักเฟย์หรอครับ ”
“ ฉันเป็นเพื่อนเฟย์ค่ะ ”
“ ผมไม่ได้เจอเฟย์ตั้งหลายปีแล้ว 4 ปีสินะ ” ตั้งแต่นายกราฟย้ายไปเรียนที่ออสเตรเลียตอนปี2ก็ไม่ได้ติดต่อกลับมาหาเลยเฟย์มันทำใจไม่ได้ ช่วงนั้นเฟย์เศร้ามาก จากคนร่าเริงสดใส กลายเป็นคนเงียบๆ ไม่ค่อยคุยกับใคร เป็นครึ่งปีถึงจะกลับมาเป็นเหมือนเดิม
“ ฉันไปทานข้าวก่อนนะคะ ”
“ ไปทานโต๊ะเดียวกับผมก็ได้ครับ มีเพื่อนอีก4คน ”
“ ค่ะๆ ” ไม่เกรงใจแล้ว ก็ฉันไม่มีเพื่อนนี่ ได้โอกาสทำความรู้จัก


“ เอ่อ นี่คุณแก้วนะ ภรรยาคุณโทโมะ ” กราฟแนะนำฉันให้เพื่อนๆรู้จัก
“ ยินดีที่ได้รู้จักค่ะ ” ฉันยิ้มมมมม ให้เพื่อนๆกราฟ
“ สวัสดีค่ะ ฉันแจมค่ะ เป็นผู้จัดการฝ่ายการเงิน ” ผู้หญิงคนแรกพูด
“ ฉันเนยค่ะ ฝาแฝดแจม เป็นผู้จัดการฝ่ายการตลาด ” ผู้หญิงผมยาวอีกคนพูด เป็นแฝดกันนี่เอง ถึงว่าหน้าตาเหมือนๆกัน
“ ผมทีเจครับ เป็นกรรมการผู้จัดการ ” คนนี้ผู้ชาย น่าจะอายุมากกว่าฉันไม่กี่ปี หรือเท่ากัน
“ พิชชี่ครับ เป็นผู้จัดการฝ่ายบริการลูกค้า ” คนนี้ก็เหมือนกัน
“ ไม่ทานอะไรกันเหรอ ” กราฟถามเพื่อนๆที่นั่งอยู่ที่โต๊ะ
“ ก็รอเธอไง ไปเนย ” แจมพูด แล้วเรียกเนยไปซื้อข้าว
“ ไปพิชชี่ ” ทีเจเรียกพิชชี่ไปอีกคน
“ ขอตัวก่อนนะคะ ” ฉันเอง อยากกินราดหน้า มีมั้ยน้า
โอ้เย้ เจอแล้ว
“ ราดหน้าทะเลที่นึงค่ะ ” “ ราดหน้าทะเล1ที่ค่ะ ”
ใครบังอาจมาสั่งพร้อมฉัน ฉันค่อยๆหันไปดูก็พบกับ
“ พิม ”
“ อ้าว แก้ว ทานเหมือนกันเลยหรอจ๊ะ ” จ้ะ ทานเหมือนเธอนั่นแหละ แหม เสียงหวานเชียว
“ อืม ”
“ ได้แล้วค่ะ ” พนักงานวางราดหน้าไว้ให้2จาน
“ นี่ค่ะ ” ฉันยื่นเงินไป40บาทแล้วรีบกลับไปโต๊ะ

30 นาทีผ่านไป หลังจากฉันและเพื่อนๆกินเสร็จ (สนิทกันไว 555)
ฉันเห็นโทโมะเดินลงมาแล้ว คงหิว ดูทำหน้าตาสิ ฮ่าๆ ไม่ลงมาพร้อมฉันเอง สมน้ำหน้า แต่ก็ดีแล้วล่ะได้เจอเพื่อนใหม่
“ แก้วทำงานอยู่ชั้นไหนเหรอ ” เนยถาม เนยนี่คุยเก่งมาก มากกว่าแจมน่ะ
“ อยู่ชั้น 10 ห้องโทโมะน่ะ พวกเธอล่ะ ” (ชั้น 2 – 8 เป็นห้องพักนะ ชั้น9คือร้านอาหาร ชั้น10 เป็นห้องทำงานทั้งหมด)
“ ชั้นเดียวกับแก้วจ๊ะ ” แจมตอบ
“ งั้นแก้วไปทำงานต่อแล้วนะ บาย ” ฉันลาทุกคนเมื่อถึงห้อง
“ สนิทกันไวจริงจริ๊ง เจอกันแปบเดียว ” เสียงแหลมมาแบบนี้ คงเป็นใครไปไม่ได้นอกจากยัยพิม
“ ฉันเป็นคนที่มีอัธยาสัยดีอ่ะนะ ไม่เหมือนใครบางคน นั่งกินข้าวคนเดียวแทบทุกวัน ถามหน่อย เพื่อนไปไหนหมดอ่ะ ” ฉันได้ยินเนยพูดน่ะ ว่ายัยนี่ไม่ค่อยมีเพื่อน สงสัยไม่มีใครคบ ฮ่าๆๆ
“ ฉันไม่ได้นั่งกินคนเดียวทุกวันหรอกบางวันโทโมะก็มานั่งด้วยน่ะ ^ ^ ”
“ แล้วไง ไปทำงานต่อดีกว่า ” ฉันต้องรีบไปพิมพ์งานลงคอมต่อ จะได้เสร็จก่อนนายโทโมะ เสร็จแล้วก็เอาไปคำนวณ ทำไมไม่ให้คนที่อยู่แผนกบัญชีทำวะ มีแต่ตัวเลข ตาลาย เป็นผลทำให้ง่วงนอน ^^

ผ่านไปครึ่งชั่วโมง
ตอนนี้ฉันกำลังรีบปั่นงานอยู่ เนื่องจากความง่วงเริ่มเข้าคลอบคลุม งานเสร็จแล้ว จะได้นอน เพราะนายโทโมะได้แค่ 4 แผ่นอยู่เลย ฉันไปดูที่โน๊ตบุ๊คมา
“ นี่ เธอจะรีบไปไหนเนี่ย ! ” เสียงแหลมบาดแก้วหูมาอีกแล้ว มันรบกวนสมาธิฉัน รู้ไว้ด้วย “ ถามทำไมไม่ตอบยะ ” พิมเดินมาที่โต๊ะฉัน “ ยัยแก้ว !!! ” ไม่ไหวแล้วโว้ยยยย
“ stop your mouth !!! ” ฉันชี้หน้าพิม
“ ยัยแก้ว !! เธอกล้าขึ้นเสียงกับฉันเหรอ ”
“ ยัยพิม !!!! เธอใหญ่มาจากไหนหะ!! ทำไมฉันจะขึ้นเสียงกับเธอไม่ได้ ทีเธอยังทำได้เลย !!! แล้วอย่ายุ่งฉันรีบทำงาน อ้อ ห้ามรบกวนเวลาทำงานด้วยล่ะ ไม่มีมารยาท ” ฉันพูดประโยคสุดท้ายเบาๆ ส่วนยัยพิมยังคงยืนเอ๋ออยู่ ดีละ ฉันจะได้ปั่นงานต่อ “ พิม ฉันแนะนำให้เธอนั่งซะนะ ก่อนที่จะเป็นตะคริว ” ยัยพิมรีบเดินไปนั่งที่ตัวเองทันที

4โมงเย็นแล้ว
เย้ !! ในที่สุดฉันก็ทำงานเสร็จแล้วเว้ย ฮ่าๆๆ ในขณะที่นายโทโมะยังคงเหลืออีก2แผ่น ต้องนั่งหลังขดหลังแข็งพิมพ์งาน ไปแล้วนะ บ๊ายบาย ฉันหยิบกระเป๋าขึ้นมาสะพาย
“ อ้าวแก้ว ไม่กลับพร้อมโทโมะหรอจ๊ะ ” ยัยมารผจญ ทำไมมันขัดขวางฉันอยู่เรื่อยเลยวะ อุตส่าห์จะกลับบ้านก่อน
“ ไม่อ่ะ ไปแล้วนะ ”
“ หยุดเลย !! เธอต้องกลับบ้านกับฉัน ” หมดกัน โทโมะเก็บโน๊ตบุ๊คใส่กระเป๋า
“ แล้วงานล่ะ ” ยังทำไม่เสร็จเลยนี่หว่า
“ ค่อยทำต่อพรุ่งนี้ ” หะ!! ทำต่อพรุ่งนี้ แล้วฉันจะรีบทำเพื่อ
“ ไม่ได้ใช้วันนี้ ”
“ ใช่ ” ทำไมแกไม่บอกฉันก่อนเล่า
“ งั้นพรุ่งนี้ฉันก็ไม่มีงานใช่มั้ย ”
“ ใครบอก มีอีกเยอะ ” ห๊า!! ไอ้บ้านี่มันจะใช้แรงงานฉันไปถึงไหน “ กลับๆ ไปแล้วนะครับพิม ”
“ ค่ะ ” สงสัยยัยพิมคงเคลียร์งานอีกนาน สมน้ำหน้า เป็นไงล่ะ วันๆเอาแต่นั่งแต่งหน้า