ทางแห่งรัก

 
ตอน...เจออีกจนได้
 
        หลังจากวันนั้นเธอก็ทำตัวปกติ พอแก้วกับเฟย์ถามถึงก็บอกว่าวันนั้นปวดหัวจริงๆ ซึ่งเฟย์กับแก้วก็คงไม่อยาก
 
จะเซ้าซี้ก็เลยเลิกถามถึงอาการแปลกๆที่เกิดขึ้นกับเธอ
 
 
 
 
  “ฟางคิดอะไรอยู่หรอ?” หันหน้าไปถามแฟนสาวที่เอาแต่นั่งเงียบมาตลอดทางจนถึงมหาลัยเนี่ยแหละ ไม่รู้ว่ามี
 
อะไรไม่สบายใจหรือเปล่า
 
 
  “ฟางก็คิดอะไรไปเพลินๆน่ะป๊อป” หันไปยิ้มให้อีกฝ่ายทันทีที่รู้สึกตัว จากเสียงของอีกฝ่าย
 
 
  “อะไรกัน เดี๋ยวนี้อยู่กับป๊อปฟางคิดถึงคนอื่นอยู่งั้นหรอ” ทำหน้าจริงจังถามกลับออกไป
 
 
  “เปล่านะ ฟางไม่ได้คิดถึงใครสักหน่อย” รีบเอ่ยแก้ตัวกับชายหนุ่มทันทีเมื่อเห็นสีหน้าจริงจังของอีกฝ่าย
 
 
  “ฮ่าๆๆป๊อปล้อเล่นหรอก ไม่ต้องทำหน้ากังวลขนาดนั้นก็ได้ ป๊อปรู้ว่าฟางไม่คิดถึงใครหรอก...นอกจากป๊อป” พูด
 
ออกไปยิ้มๆกับท่าทางลนลานรีบแก้ตัวของอีกฝ่าย
 
 
  “ป๊อปอ่ะ...แกล้งฟางอีกแล้ว แล้วนี่รู้ได้ไงว่าฟางจะไม่คิดถึงใครนอกจากป๊อปฮะ” ทำหน้าย่นทันทีที่รู้ว่าโดนอีก
 
ฝ่ายแกล้งอีกแล้วจนได้
 
 
  “หรือว่าไม่จริงล่ะ” พูดพร้อมกับเอามือมาหยิกแก้มหญิงสาวอย่างหมั่นเขี้ยว กับอาการทำแก้มป่องๆตอนที่ถามเขา
 
 
  “ฮิฮิ^^ จริงที่สุดต่างหากล่ะ” พูดออกไปแล้วก็ต้องมานั่งเขินกับคำพูดตัวเอง ‘กล้าพูดอะไรแบบนั้นไปได้ยังไงกัน
 
นะ’
 
 
  “^____^ น่ารักที่สุด” ยิ้มออกมากับคำพูดของคนตรงหน้า ที่พอพูดแล้วก็แก้มแดงขึ้นมาทันที น่ารักอย่างงี้ใคร
 
ไม่รักก็แปลกแล้วล่ะ
 
 
  “ป๊อปอ่ะ” หันไปตีแขนอีกฝ่ายเบาๆ ที่ยิ่งทำให้เธอเขินไปอีกกับคำชมเพียงน้อยนิดของเค้า
 
 
  “ไม่แกล้งแล้ว...ป่ะเดี๋ยวป๊อปเดินไปส่งที่ตึกนะ”
 
 
  “ไม่เป็นไรหรอก ป๊อปไปเถอะวันนี้มีพรีเซนต์ไม่ใช่หรอ” ออกปากห้ามออกไป เมื่อรู้ว่าเค้าอาจไปสายได้ถ้ามัวแต่
 
มาส่งเธอไปเรียน
 
 
  “เอางั้นหรอ” ถามอีกฝ่ายอย่างไม่แน่ใจ
 
 
  “งั้นสิ!! ฟางไม่ใช่เด็กๆแล้วน้า...แค่นี้ทำไมจะเดินไปเองไม่ได้ล่ะ”
 
 
  “แต่ป๊อปว่าฟางยังเด็กอยู่น้า...ดูสิตัวไม่โตสักที” พูดหยอกคนข้างๆซึ่งก็ได้รักค้อนก้อนโตไปตามระเบียบ
 
 
  “ป๊อปอ่ะ!!~ ไม่คุยด้วยแล้ว” พูดอย่างงอนๆ แล้วก็เปิดประตูรถออกมาแต่ยังไม่ได้ออกดี ก็มีมือนึงมาจับแขนเธอ
 
ไว้ซะก่อน
 
 
  “ถ้าเรียนเสร็จก็โทรหาป๊อปนะ”
 
 
  “อื้มม...ไปแล้วนะตั้งใจเรียนนล่ะ” หันไปบอกเค้าก่อนจะโบกมือลา แล้วเดินไปยังตึกเรียนของเธอ
 
 
  “ตั้งใจเรียนเหมือนกันนะครับ” บอกกลับ กับคนที่มาส่งแล้วรีบออกรถไป เพราะวันนี้เค้ามีงานที่ต้องพรีเซ็นต์ จะช้า
 
กว่านี้เดี๋ยวจะเตรียมตัวไม่ทัน
 
 
 
 
 
  “ฟางจะไปไหนหรอ” เพื่อนคนนึงเอ่ยถามขึ้นเมื่อเห็นเธอกำลังออกจากตึกเรียน
 
 
  “ไปตึกสถาปัตย์น่ะ มีอะไรหรือเปล่าฝน”
 
 
  “ไม่มีอะไรหรอกจ้า.. แหม!!ไม่ห่างกันเลยนะ”
 
 
  “อะไรเล่า...เปล่านะ” หันไปเอ่ยแก้ตัวเมื่อโดนแซวจากเพื่อนๆว่าเธอกะป๊อปปี้ตัวติดกันแทบจะไม่ห่างกันไม่ว่าจะ
 
ไปที่ไหนก็ตาม
 
 
 
        หลังจากพูดคุยกะเพื่อนๆตัวดีที่เอาแต่แซวเธอเรื่องป๊อปปี้เสร็จก็เดินไปยังตึกคณะของป๊อปปี้ ซึ่งก็คือตึก
 
สถาปัตย์นั่นเอง เดินไปรอป๊อปปี้ที่สนามหญ้าข้างตึกเพราะรู้ดีว่าชายหนุ่มนั้นน่าจะยังคุยงานกับเพื่อนไม่เสร็จแน่ๆ ถ้า
 
เธอไม่เป็นคนโทรตามอย่าหวังเลยว่าป๊อปปี้นั้นจะยอมออกมาง่ายๆ เพราะเค้าเป็นคนที่จริงจังในเรื่องการเรียนมากๆ
 
พอมีงานทีก็จะทุ่มสุดตัวทุกครั้งไป
 
 
        นั่งอ่านหนังสึอรอคนที่น่าจะยังยุ่งอยู่กับงานไม่เลิกสักทีอยู่ที่เดิม พอตาเริ่มล้าก็หันเหสายตาออกมาดู
 
บรรยากาศรอบๆ ซึ่งในตอนนั้นนั่นเองที่เธอรู้สึกได้เลยว่าเธอนั้นคิดผิด เธอไม่น่าเงยหน้ามาในตอนนี้เลยจริงๆ ไม่น่า
 
เลย เพราะอะไรน่ะหรอ...คนที่ยึนอยู่ในสายตาเธอคนนั้นน่ะสิ เธอจะเห็นแก่ตัวเกินไปไหมถ้าจะบอกว่าเธอไม่อยาก
 
เจอกับเธอคนนั้นเลย คนที่เธอไม่มีวันเทียบได้ คนที่เค้านั้นรักสุดหัวใจ...ไม่อยากเจอเธอเลยจริงๆ
 
 
 
 
  “ฟาง” คนมาใหม่เรียกเมื่อเห็นเธอนั่งอยู่ที่เดิม ที่เธอชอบมารอเค้า “บอกว่าให้โทรมา เดี๋ยวจะไปรับทำไม แล้ว
 
ทำไมถึงมานั่งนี่ได้เนี้ย”
 
 
  “.....”
 
 
  “ฟาง...เป็นอะไรหรือเปล่า” เรียกคนตรงหน้าอีกครั้งเมื่อเห็นเธอนิ่งเฉยไม่ตอบรับเค้า
 
 
  “เออ...เปล่าๆหรอกป๊อป แค่คิดอะไรเพลินๆน่ะ”
 
 
‘เธอควรบอกเค้าหรือเปล่านะ...ควรบอกหรือเปล่าว่าเจอ...พิม’
 
 
  “หืมม!! เดี๋ยวนี้นั่งเหม่อคิดอะไรบ่อยๆนะ” แซวหญิงสาวยิ้มๆกับอาการของหญิงสาวที่เค้าสังเกตได้ว่าช่วงนี้เธอมี
 
อาการเหม่อแปลกๆ แต่ก็ไม่อยากเซ้าซี้ให้มากความ “ว่าแต่เรียนเสร็จทำไมไม่โทรมาล่ะ ป๊อปบอกแล้วไม่ใช่หรอว่า
 
ไม่อยากให้มานั่งอยู่คนเดียวแบบนี้”
 
 
  “ก็ฟางคิดว่าป๊อปน่าจะยังทำงานไม่เสร็จน่ะ ก็เลยไม่อยากกวน เลยมานั่งรอที่นี่แทน พอป๊อปออก
 
 
มาจะได้กลับเลยไงเร็วดี^^”
 
 
  “ทีหลังไม่เอานะ ป๊อปไม่อยากให้ฟางเดินมาแล้วก็นั่งคนเดียวแบบนี้ เป็นห่วงนะรู้ไหม”
 
 
  “อืมม...รู้แล้ว” พอเห็นสายตาที่บ่งบอกถึงความห่วงใยจากเค้าแบบนี้เธอก็เลยไม่กล้าปฏิเสธ และก็แอบอมยิ้มอยู่
 
ในใจคนเดียวกับความใส่ใจเล็กๆน้อยที่เค้ามอบให้
 
 
“ห้ามลืมด้วย ทีหลังต้องโทรมานะ อย่ามาเองแบบนี้ ถึงป๊อปยุ่งป๊อปก็รับสายฟางเสมอนะจำไว้” บอกเธอเสียงจริง
 
จังอีกครั้ง
 
 
  “รู้แล้วค่ะ ทีหลังจะโทรหาค่ะ”
 
 
  “แหน่ะ!!! ยังจะมาทำเป็นเล่นอีก ป๊อปจริงจังนะฟาง” เมื่อเห็นคนตรงหน้าพูดไปยิ้มไปก็พูดย้ำเธออีกครั้งว่าเค้าพูด
 
จริงๆ เพราะไม่อยากให้เธอมานั่งรอเค้าอยู่คนเดียวแบบนี้ เค้าทั้งห่วง และก็หวงด้วย ฟางไม่รู้ตัวหรอกว่าเธอน่ะเป็นที่
 
หมายปองของใครต่อใครในมหาลัยนี้แค่ไหน รวมไปถึงในคณะเค้าก็ด้วยถ้าไม่ติดที่คนในคณะรู้ว่าฟางคบกับเค้าอยู่
 
คงจะมีเพื่อนและรุ่นพี่รุ่นน้องในคณะของเค้าตามจีบเธอกันมากเลยล่ะ
 
 
  “อย่าทำหน้าเครียดสิ โอเคๆทีหลังจะไม่ทำแล้ว จะนั่งรออยู่ที่คณะรอป๊อปไปรับไม่กระดิกตัวออกจากคณะเลย” หัน
 
ไปง้อคนที่เริ่มจะเคืองเธอเพราะเธอทำเป็นเล่นกับความห่วงใยของเค้า
 
 
  “ดีมาก ไปหาไรกินกันเถอะป๊อปหิวแล้ว”
 
 
  “อืม...ฟางก็หิวเหมือนกัน ไปร้านประจำกันนะ”
 
 
======================================
 
 
จบไปแล้วอีกหนึ่งตอน
 
ก่อนอื่นต้องขอโทษจริงๆที่อัพดึกมากกก และอีกอย่างกว่าจะอัพก็นานมากเหมือนกัน

คือเอาจริงๆไรเตอร์ขี้เกียจ5555อย่าว่าเค้าเลยนะ
 
ที่จริงกะว่าจะแต่งให้จบก่อนแล้วอัพให้วันละตอนอย่างต่อเนื่อง แต่เอาเข้าจริงถ้าทำแบบนั้นคิดว่า

ตัวเองคงจะแต่งไม่จบสักที555เลยเอามาลงเรื่อยๆดีกว่า เผื่อรู้ว่ามีคนรออยู่จะได้รีบแต่ง5555
 
ขอบคุณทุกคนที่ติดตามอ่าน ที่เม้น ที่โหวตให้น้าาา

จะพยายามอย่างเต็มที่ในการทำให้มันจบไปได้ด้วยดี^^