ทางแห่งรัก

 

 

..................................................................................

 

      ~เมื่อไหร่ก็ใช่เธอ... ตอบทุกคำถามของใจ ใช่เธอ...คนเดียวที่ฉันมั่นใจ ใช่เธอ...เธอคือคนพิเศษ ไม่ต้อง

 

การพิสูจน์~

 

     “ฮัลโลว์ ใครคะ” เสียงงัวเงียจัดเอ่ยขึ้น

 

 

     [ยัยฟางนี่แกลืมจริงๆใช่ไหมว่าต้องมารับฉันน่ะ] เสียงปลายสายตอบกลับมาอย่างคาดโทษ

 

 

     “ฮะ!!อะ..อะไรนะ ว่าไงนะคะ” แต่คนทางนี้ยังงัวเงียไม่หาย และก็ยังไม่รู้ด้วยซ้ำว่าปลายสายเป็นใคร

 

 

     [ยัยฟาง ฟังให้ดีนะฉันแก้วและแกก็สัญญาว่าจะมารับฉันวันนี้ เวลานี้แต่ให้ตายเถอะแกลืมใช่ไหม] ปลายสาย

 

เอ่ยอย่างใจเย็นมากขึ้น ก่อนจะเผลอตัวเสียงดังไปในตอนสุดท้าย

 

 

       “ฮะ!!~แก้ว เออจริงสิ ขอโทษนะจะรีบไปเดี๋ยวนี้แหละ” เมื่อพึ่งนึกได้ก็รีบเอ่ยขอโทษขอโพยก่อนที่จะรีบวาง

 

สายแล้วรีบอาบน้ำแต่งตัวโดยไม่ลืมที่จะปลุกเฟย์ให้ตื่นไปด้วยเพราะว่าเธอยังขับรถไม่แข็งเท่าน้องสาว

 

 

 

ณ ท่าอากาศยานสนามบินสุวรรณภูมิ

 

         สาวสวยหน้าหวานนั่งหันซ้ายทีขวาทีเพื่อมองหาเพื่อนรักที่ตอนนี้ไม่รู้ว่าจะมาถึงที่นี่แล้วหรือยัง มันน่าโมโห

 

ไหมล่ะทั้งๆที่นัดแนะกันแล้วดิบดี แต่เธอกลับต้องมานั่งรอยัยเพื่อนรักที่ดันลืมการที่จะต้องมารับเธอเสียได้ จากที่ว่า

 

พอกลับมาแล้วจะกอดให้หายคิดถึงซะหน่อย คงต้องเปลี่ยนไปเป็นเฉ่งเรื่องที่ลืมมารับเธอแล้วก็ปล่อยให้เธอรอนาน

 

เป็นชั่วโมงสองชั่วโมงแทนแล้วล่ะมั้ง

 

 

       “แก้ว!! รอนานไหมโทษทีนะรถติดมากเลย” เสียงหวานใสติดจะหอบเล็กน้อยเอ่ยขึ้นเมื่อเห็นเพื่อนรักนั่งรอ

 

อยู่ที่เก้าอี้สำหรับพักของสนามบิน

 

 

       “เหอะ!!~ยังจะถามอีกหรอว่านานไหม...นี่ถ้าฉันหลับได้ฉันคงหลับไปไม่รู้กี่ตื่นแล้วล่ะย่ะ” เอ่ยพูดด้วยน้ำ

 

เสียงติดฉุนจัด กับการลืมนัดครั้งนี้

 

 

        “โถ่!!พี่แก้วอย่าโกรธพี่ฟางเลยค่ะ ก็วันนี้อ่ะพี่ฟางเค้ามีนัดเดตกับแฟนหนุ่ม พอกลับมาก็ยิ้มหน้าบานไม่หุบ

 

เลยอาจจะเผลอนอนอย่างมีความสุขจนลืมนัดไป ฮิฮิ^^”

 

 

        “เฟย์อ่า...>///<”

 

 

        “ชิส์!! เห็นแฟนสำคัญกว่าเพื่อน” บ่นออกไปอย่างงอนๆ

 

 

         “อย่าโกรธฟางเลยนะแก้ว ฟางขอโทษนะๆๆน้า...” เอ่ยขอโทษคนที่เอาแต่ทำหน้างอนๆเธอตั้งแต่มาถึง

 

อย่างช่วยไม่ได้ ก็เธอดันลืมนัดครั้งนี้เอง ทั้งๆที่สัญญากันดิบดีแล้วแท้ๆ

 

 

         “อ่ะๆก็ได้ ไม่ต้องทำหน้าตาน่าสงสารขนาดนั้นหรอก” บอกออกไปอย่างใจอ่อนกับหน้าตาสำนึกผิดของ

 

เพื่อนสาว ที่บอกให้รู้ได้เลยว่าไม่ได้ตั้งใจจริงๆกับการผิดนัดครั้งนี้

 

 

         “จริงนะ” ยิ้มหวานออกมาทันทีเมื่อได้ยินว่าคนตรงหน้าไม่โกรธเธอแล้ว

 

 

         “จริงสิ...แต่จะโกรธยิ่งกว่าเดิมนะ ถ้าฟางยังไม่ยอมเดินเข้ามากอดแก้วซะดีๆ” เอ่ยติดตลกทันทีเมื่อเห็น

 

อาการดีใจของเพื่อนรัก แล้วก็ได้รับอ้อมกอดของเพื่อนสาวทันทีก่อนที่จะพูดจบประโยคด้วยซ้ำไป

 

 

        “รู้ไหมฟางคิดถึงแก้วมากๆเลย” พูดออกไปทั้งที่ยังไม่คลายอ้อมกอดจากเพื่อนสนิท

 

 

        “นี่ๆ ลืมว่าเฟย์ยังอยู่ตรงนี้หรือเปล่าเนี้ย” เอ่ยออกมาอย่างงอนๆกับพี่สาวทั้งสองคน

 

 

         “โอ๋ๆ ใครจะไปลืมน้องสาวสุดสวยอย่างงี้ไปได้กันล่ะ” แก้วพูดออกไปพร้อมกับคว้าคอเฟย์ให้มาอยู่ในอ้อม

 

กอดทั้งๆที่ฟางก็ยังอยู่ในอกเธอ เลยกลายเป็นว่าตอนนี้ทั้งสามคนยึนกอดกันกลมอยู่ตรงนั้น จนคนที่เดินผ่านไปผ่าน

 

มาอดอมยิ้มออกมากับความน่ารักของทั้งสามคน

 

 

        “เอ่อ...แก้วกับเฟย์รออยู่นี่แป๊บนึงนะ ฟางขอไปเข้าห้องน้ำก่อน” เอ่ยออกมาเมื่อนั่งพูดคุยกันพอสมควรแล้ว

 

 

        “ให้เฟย์ไปด้วยไหมพี่ฟาง” ถามออกไปเมื่อเห็นพี่สาวทำท่าจะลุกขึ้นไปจากที่นั่ง

 

 

         “ไม่เป็นไรหรอกเฟย์ นั่งคุยเป็นเพื่อนแก้วนั่นแหละ พี่ไปแป๊บเดียว” ว่าแล้วก็เดินออกไป

 

 

 

 

            หลังจากจัดการธุระส่วนตัวเสร็จก็เดินมาตรวจดูตัวเองหน้ากระจกและก็เดินออกมาจากบริเวณห้องน้ำ แต่

 

แล้วสายตาก็ต้องไปสะดุดเข้ากับใครคนนึง ที่เพียงเธอมองปราดเดียวก็พอจะรู้ว่าเป็นใคร หัวใจที่เคยเต้นเป็นปกติก็

 

เริ่มสั่นไหวอย่างรุนแรงราวกับจะเด้งหลุดออกมา ก่อนที่จะเต้นช้าลงราวกับจะหยุดเคลื่อนไหวไปซะอย่างงั้น

 

 

     กลับมาแล้วซินะ....เค้ากลับมาแล้ว

 

       “พี่ฟางทำไมไปนานอย่างงี้อ่ะ นี่เฟย์กับพี่แก้วเกือบจะเดินไปตามอยู่แล้วนะเนี้ย” เอ่ยออกมาเมื่อเห็นพี่สาวเดิน

 

ออกมาสักทีหลังจากหายไปนาน นึกว่าจะเป็นลมเป็นแล้งอยู่ในห้องน้ำแล้วซะอีก

 

      “มีอะไรหรือเปล่าฟาง หน้าซีดเชียว” ถามออกมาเมื่อเห็นสีหน้าของเพื่อนจากเมื่อกี้ที่ยังหัวเราะยิ้มแย้มอยู่ดีๆ

 

แต่พอไปเข้าห้องน้ำมาเท่านั้นแหละหน้าตาซีดเซียวอย่างเห็นได้ชัด

 

      “นั่นสิพี่ฟาง มีอะไรหรือเปล่า” พอสังเกตเห็นหน้าพี่สาวก็ต้องร้องถามออกมาด้วยความเป็นห่วง

 

 

       “ไม่มีอะไรหรอก ฟางรู้สึกปวดหัวนิดหน่อยน่ะ” เอ่ยตอบออกไปในที่สุดหลังจากนิ่งคิดหาเหตุผลให้ตัวเองอยู่

 

พักนึง “เรากลับกันเถอะนะ แก้วจะได้พักผ่อนซะที เดินทางมาตั้งไกล” หันไปบอกกับสองสาวก่อนจะเดินนำออกไป

 

ยังลานจอดรถ โดยไม่อยู่รอให้สองสาวที่ออกอาการสงสัยอย่างปิดไม่อยู่

 

 

       “เป็นอะไรของเค้ากันนะ” ถามออกไปเมื่อเห็นอาการของคนที่เดินออกไป อย่างจงใจเลี่ยงการซักถามจาก

 

พวกเธอทั้งสองคน

 

 

       “นั่นสิพี่แก้ว เฟย์ว่าอย่างงี้ต้องมีเรื่องอะไรแน่เลย”

 

 

       “อืม...นั่นสิ แต่ตอนนี้พี่ว่ารีบตามฟางไปดีกว่า ดูสิเดินไปนู้นแล้ว” บอกคนที่ยังสงสัยอยู่ไม่เลิก พร้อมกับชี้ให้

 

เห็นว่าคนที่เดินไปน่ะ เดินไปไหนต่อไหนแล้ว

 

 

 

            เมื่อกลับไปถึงบ้านแก้วกับเฟย์ก็ต้องแปลกใจกับอาการของฟางอีกครั้งเมื่อเธอเลี่ยงการที่จะพูดกับทั้งสอง

 

คนโดยการบอกว่าปวดหัว ขอตัวไปนอนก่อน และก็เดินออกไปเลย

 

 

       “แปลก”

 

 

       “ใช่แปลกมาก ปกติถ้าพี่ฟางปวดหัวจะต้องงอแงกว่านี้ ไม่มีทางที่จะนิ่งๆซึมๆไปอย่างงี้หรอ”

 

 

       “นั่นน่ะสิ...จู่ๆทำไมถึงเป็นอย่างงี้ไปได้นะ ทั้งๆที่ก่อนไปห้องน้ำยังดีๆอยู่แท้ๆ”

 

 

        “หรือว่าพี่ฟางไปเจอกับอะไรเข้าระหว่างที่ไปห้องน้ำ” เสนอความคิดที่น่าจะเป็นไปได้ให้อีกคนได้ฟัง

 

 

        “ใช่..ต้องใช่แน่ๆเลย แต่อะไรล่ะ อะไรที่ทำให้ฟางเป็นได้ถึงขนาดนี้”

 

 

        “นั่นสิ!! ถ้าเป็นเรื่องที่ทำให้พี่ฟางอ่อนไหวได้ขนาดนี้ก็มีอยู่เรื่องเดียวนะ”

 

 

        “เรื่องอะไร” เอ่ยถามออกไปเมื่อสังเกตได้จากสีหน้าที่ไม่ค่อยจะสู้ดีนักของน้องสาวเพื่อนสนิท

 

 

        “เรื่องเดียวที่จะทำให้พี่ฟางอ่อนไหวได้ง่ายขนาดนี้ ก็มีแต่เรื่องพี่ป๊อปเท่านั้นแหละค่ะ” พูดออกไปก็เริ่มกังวล

 

กับท่าทีของพี่สาว ทั้งๆที่วันนี้พึ่งจะผ่านเดตที่แสนหวานกันมาแท้ๆ แล้วมันเกิดอะไรขึ้นกันนะ

 

 

       “ป๊อปปี้น่ะหรอ”

 

 

         “ใช่ค่ะ...เพราะคนเดียวที่มีอิทธิพลกับหัวใจพี่ฟางมากที่สุดก็คือพี่ป๊อป”

 

 

         “แล้วตานั่นทำอะไรเพื่อนฉันล่ะเนี้ย ถึงได้กลายเป็นแบบนี้ไปได้”

 

 

          “เฮ้ออ...เฟย์ว่าเอาไว้พรุ่งนี้ค่อยมาคิดกันอีกทีนะพี่แก้ว ตอนนี้เราขึ้นไปนอนกันเถอะเฟย์ชักง่วงแล้วล่ะ”

 

เอ่ยออกไปพร้อมกับดึงมือลากสาวอีกคนให้ขึ้นไปข้างบนด้วยกัน

 

 

         “อืมม..นั่นสิพี่ก็ง่วงแล้วเหมือนกัน” ยอมเดินตามแรงลากของน้องสาวเพื่อนคนนี้ไปโดยดี “พี่นอนห้องเดิม

 

ใช่ป่ะ”

 

 

         “ค่ะ ห้องเดิมเลย ที่จริงห้องนี้ก็เป็นห้องของพี่แก้วอยู่แล้ว” เอ่ยออกไปเมื่อเดินมาถึงหน้าห้องตัวเองที่อยู่ถัด

 

จากห้องของพี่สาวมานิดนึง “ฝันดีนะคะพี่แก้ว”

 

 

       “ฝันดีจ้า” เอ่ยออกไปยิ้มๆกับความอบอุ่นเล็กๆน้อยๆที่ได้มาเสมอไม่เคยขาดจากทั้งสองพี่น้อง ที่ไม่ว่ายังไงก็

 

มีความห่วงใยเธอตลอดมาตั้งแต่เด็กๆแล้ว จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่ลดไปเลยสักนิด เธอเป็นลูกคนเดียวของครอบครัว

 

ซึ่งแต่ก่อนก็อยู่ที่ประเทศไทย แต่พอได้งานที่ต่างประเทศก็ย้ายกันไปอยู่ที่นั่นทั้งครอบครัว ไม่เหมือนกับสองสาวที่

 

ถึงแม้พ่อกับแม่จะเดินทางไปทำธุรกิจที่ต่างประเทศก็ยืนยันที่จะอยู่จะเรียนที่นี่ ซึ่งเมื่อเธอนั้นกลับมาเมืองไทยเมื่อ

 

ไหร่นั้น ก็จะต้องได้มาพักกับสองสาวเป็นประจำเพราะว่าบ้านของเธอนั้นขายไปแล้วตั้งแต่ย้ายไปอยู่ที่ต่างประเทศ

 

จนบ้านหลังนี้กลายเป็นบ้านหลังเดียวที่เธอสามารถใช้อยู่อาศัยได้เมื่อมาอยู่ที่ประเทศไทย

 

 

========================================

 

กลัวว่าทุกคนจะลืมนิยายเรื่องนี้ ก็เลยแอบเอามาอัพให้อีกตอน

หวังว่าทุกคนคงยังไม่ลืมน้าาา

เจอกันตอนหน้าค่ะ