ทางแห่งรัก
fangfang
8) การพบกันของเขาและเธอ 100%
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ
ตอน ...การพบกันของเขาและเธอ
“ฮ่าๆๆๆ พูดถึงร้านประจำแล้วไม่น่าเชื่อเลยนะว่าคุณหนูอย่างฟางจะชอบร้านข้างทางแบบนี้อ่ะ”
“อะไรล่ะ...ฟางไม่ใช่คุณหนูสักหน่อยนะ” พูดไปพร้อมกับมองร้านที่เป็นเหมือนร้านประจำของเค้าและเธอไปแล้ว
ทุกทีที่เค้าชวนเธอมาทานข้าว ทั้งสองก็มักจะมาฝากท้องไว้ที่นี่เสมอ
“ไม่ใช่หรอ?? ฮ่าๆๆๆ” ป๊อปปี้พูดพร้อมกับยื่นหน้าหล่อเข้ามามองคนตรงหน้าใกล้ๆซึ่งก็เรียกสีแดงบนใบหน้าของ
ฟางได้ไม่ยากนัก
“ป๊อปอ่ะ>//<”
“ฮ่าๆๆ ไม่แกล้งแล้วสั่งอาหารเถอะ ฟาง...”
“หืมม!!~” ฟางมองการอยู่ๆก็นิ่งเฉยและมองไปที่ไหนสักที่ของป๊อปปี้อย่างแปลกใจ ก่อนจะกระจ่างแจ้งในหัวใจ
และสมองเมื่อมองตามสายตาของชายหนุ่มแล้วเจอ “พิม”
‘ ‘พิม’ คุณกลับมาตั้งแต่เมื่อไหร่กันนะ’
‘ยังลืมไม่ได้จริงๆสินะปีอป...พิมยังเป็นคนที่ป๊อปรักอยู่เหมือนเดิมสินะ’
“ป๊อปๆ ป๊อปปี้!! เป็นอะไรไปเงียบเชียว” ทำเป็นไม่รู้ไม่สนใจ แล้วเรียกคนตรงหน้าอีกครั้ง
“เอ่อ..เปล่าหรอก เออฟางเดี๋ยวป๊อปมา แป๊บนะกินไปก่อนเลย” รีบร้อนขอตัวออกไปทันทีเมื่อเห็นว่าผู้หญิงอีกคน
กำลังจะเดินออกไปนอกสายตา
‘หึ!!! ถ้าฟางรอแล้วป๊อปจะกลับมาไหม...ถ้าฟางรออยู่ตรงนี้ป๊อปยังจะกลับมาอยู่ใช่ไหม’
แค่นยิ้มให้กับตัวเอง เมื่อมองไปยังร่างชายหนุ่มที่รีบร้อนวิ่งไปยังรถเพื่อที่จะตามรถอีกคันที่เพิ่งออกไป ก่อนที่
จะหันไปขอโทษแม่ค้าเพื่อบอกว่าเธอคงไม่สั่งอาหารแล้ว และเดินออกจากร้านทันที แต่ก็ไปไหนไกลไม่ได้ได้แต่นั่ง
อยู่ที่สวนตรงข้ามกับร้านค้าเพราะความหวังเล็กน้อยที่ว่าเค้าจะยังกลับมาหาเธอ เค้าคงยังไม่ลืมว่ามีเธอคนนี้รอเค้า
ทานข้าวพร้อมกัน จนเวลาล่วงเลยผ่านไป ครึ่งชั่วโมง ชั่วโมงหนึ่ง สองชั่วโมง สามชั่วโมง จนร้านขายกับข้าวปิด
ไปแล้วก็ยังไม่มีวี่แววว่าเค้าคนนั้นจะกลับมา...
ทางด้านป๊อปปี้
ขับรถตามคนที่ใจเรียกร้องว่ายังไงก็จะไม่มีวันปล่อยมาเรื่อยๆ จนมาหยุดที่หน้าบ้านหลังเดิมที่เค้าก็คุ้นเคย
“พิม” ตัดสินใจเอ่ยเรียกออกไปในที่สุด เมื่อเห็นรถเพื่อนสาวของเธออีกคนขับรถออกไป
“ป๊อปปี้” เอ่ยออกมาอย่างตกใจเมื่อหันไปตามเสียงเรียกแล้วเจอกับเค้า ‘คนที่เธอ...อยากเจอที่สุด’ “ป๊อป...พิมๆ
ขอโทษนะ” โผเข้ากอดคนตรงหน้าพร้อมกับละล่ำละลักพูดคำขอโทษออกไป
“พิมขอโทษป๊อปเรื่องอะไรล่ะ ป๊อปสิต้องขอโทษพิม ป๊อปผิดเอง” กอดตอบคนตรงหน้าอย่างโหยหา
‘ทำไมเค้าถึงได้รู้สึกคิดถึงเธอมากมายขนาดนี้นะ ไม่อยากออกจากอ้อมกอดนี้ไปเลย อยากอยู่อย่างงี้ไปนานๆตลอด
ไป…’
“ป๊อปไม่ผิดหรอก พิมเข้าใจทุกอย่างแล้ว เกลเล่าทุกอย่างให้พิมฟังหมดแล้ว พิมขอโทษนะป๊อป ขอโทษที่ไม่เชื่อ
ป๊อป ขอโทษที่อยู่ๆก็หนีไป” พูดจาอู้อี้แทบฟังไม่เป็นคำอยู่ในอ้อมกอดของป๊อปปี้
“ไม่เป็นไรหรอก ป๊อปไม่เคยโกรธพิมนะ” ดันตัวพิมออกจากอ้อมกอด บรรจงเช็ดน้ำตาที่หน้าหญิงสาวอย่างอ่อน
โยนที่สุดเท่าที่เค้าคิดว่าจะทำได้
พอปรับความเข้าใจกันได้ ก็นั่งคุยกันต่อจนยืดยาวอย่างไม่ติดขัดด้วยความที่พิมเป็นคนพูดเก่งอยู่แล้ว เธอ
เล่าให้ป๊อปปี้ฟังในเรื่องต่างๆที่ไปเจอมาในระหว่างที่อยู่ที่อังกฤษ ไม่ว่าเรื่องไหนเธอก็ทำให้เค้ายิ้มออกมากับความ
น่ารักของเธอ จนเวลาล่วงเลยไปเกือบสามชั่วโมงที่นั่งคุยกัน
“เฮ้ยย!!~จริงสิ...ฟาง” ป๊อปปี้อุทานออกมาอย่างพึ่งนึกได้ เมื่อพิมเอ่ยถามเค้าว่าอยากกินอะไรไหม ทำให้เค้านึก
ขึ้นได้ว่าเค้าลืมใครอีกคนไว้ที่ร้านอาหาร
“มีอะไรหรือเปล่าป๊อป” พิมที่กำลังลุกขึ้นไปหาอะไรให้ป๊อปปี้ทานเอ่ยขึ้นเมื่อได้ยินเสียงชายหนุ่มร้องขึ้นมา
“เอ่อ...เดี๋ยวป๊อปขอไปคุยโทรศัพท์แปบนะ” รีบปลีกตัวออกมาข้างนอกบ้านแล้วรีบต่อสายถึงใครอีกคนที่เค้าหลง
ลีม
“ทำไมฟางไม่รับนะ โกรธแน่เลยที่อยู่ๆก็ทิ้งมาแบบนี้” เอ่ยกับตัวเองอย่างเสียไม่ได้เมื่อโทรไปแล้วไม่ได้รับการรับ
สายของอีกฝ่าย “ถึงบ้านหรือยังนะ รออยู่ที่ร้านอยู่หรือเปล่าเนี้ย โธ่โว้ยย!!~” เมื่อพยายามต่อสายถึงฟางแต่ก็ยังไม่
มีอะไรคืบหน้าก็ยิ่งกังวล
“จริงสิ!! เฟย์” พอคิดได้ดังนั้นก็ต่อสายถึงน้องสาวของแฟนทันที
(คะพี่ป๊อป)
“เฟย์...ฟางกลับบ้านหรือยัง”
(อ้าวว...พี่ฟางออกไปกับพี่ป๊อปไม่ใช่หรอ ไม่ได้อยู่ด้วยกันหรอกหรอคะ) เสียงปลายสายออกแนวกังวลอย่างจับ
สังเกตได้ ทำให้ชายหนุ่มเกิดอาการร้อนใจขึ้นมาทันที
“เออ...คือพี่เจอเพื่อนน่ะ เลยออกมาก่อน ถ้ายังไงเฟย์ติดต่อฟางให้พี่ทีนะ พี่โทรไปเค้าไม่รับน่ะ” เอ่ยออกไป
อย่างจำนนเมื่อขาดการติดต่อกับแฟนสาว
(มีอะไรกันหรือเปล่าคะ ปกติพี่ฟางไม่เคยไม่รับสายพี่ป๊อปนิ)
“เอ่อ...” เอ่ยออกมาน้ำเสียงตะกุกตะกักไม่รู้จะบอกกับเฟย์ว่าอย่างไร
(เฟย์ไม่รู้หรอกนะคะ ว่าระหว่างพี่ป๊อปกับพี่ฟางมีเรื่องอะไรกัน แต่ที่เฟย์อยากบอกพี่ป๊อปคือ พี่ฟางรักพี่ป๊อปนะ รัก
มากด้วย อย่าทำให้พี่สาวของเฟย์เสียใจเลยนะคะ)
“พี่...ขอโทษ” เอ่ยออกมาได้แค่นั้น เพราะความรู้สึกจุกอยู่ที่อกเมื่อได้ยินคำยืนยันความรู้สึกของฟางที่เค้าก็รู้มันดี
อยู่แล้ว ใช่เค้ารู้ดีฟางรักเค้ามาก มากจริงๆ
“ป๊อปคะ อาหารได้แล้วนะมากินเร็วตะกี้หิวไม่ใช่หรอ” เสียงพิมดังมาตอนที่เค้ากำลังตัดสินใจจะออกจากตัวบ้าน
เพื่อไปที่รถพอดี
(อย่างงี้นี่เองสินะคะ)
“เฟย์ๆๆเดี๋ยวก่อนเฟย์” เอ่ยพูดกับปลายสายที่ได้วางไปแล้วตั้งแต่พูดประโยคสุดท้ายจบ
“มีอะไรหรือเปล่าคะป๊อป” พิมเอ่ยถามชายหนุ่มเมื่อเห็นสีหน้าเครียดๆของอีกฝ่าย
“เออ..พิม ป๊อปกลับก่อนนะ พอดีมีธุระด่วนนะ” พูดทิ้งท้ายไว้แค่นั้นแล้วก็รีบวิ่งขึ้นรถแล้วก็ออกตัวไปอย่างเร่งรีบ
“ป๊อปมีอะไรปิดบังพิมอยู่หรือเปล่านะ” พูดอยู่กับตัวเองเมื่อมองตามคนที่รีบร้อนไปทำธุระ ตามที่เค้าได้
บอกอย่างอดกังวลไม่ได้
“เฟย์ จะไปไหน” เอ่ยถามออกมาเมื่อจะออกมากินน้ำแต่ก็เจอกับเฟย์ซะก่อน
“ตามหาพี่ฟางน่ะสิพี่แก้ว ไม่รู้ว่าตอนนี้อยู่ไหน” เอ่ยออกไปอย่างรีบร้อนพร้อมกับเดินไปที่ประตูเตรียมจะออกจาก
บ้าน
“อ้าว...ฟางไปกับป๊อปปี้ไม่ใช่หรอ”
“หึ!!~ เฟย์ว่าเฟย์พอจะรู้แล้วล่ะ ว่าสาเหตุที่ทำให้พี่ฟางมีอาการแบบนั้นเพราะอะไร”
“หมายความว่าไงเฟย์”
“พี่พิมกลับมาแล้วน่ะสิ” พูดบอกกับแก้วออกไปซึ่งเป็นอันรู้กันดี ว่าอะไรเป็นอะไร ที่ห่วงตอนนี้คงจะมีแต่พี่สาวของ
เธอที่ไม่รู้ว่าตอนนี้ไปนั่งร้องไห้ขี้มูกโป่งอยู่ไหน เฮ้ออ....
หลังจากรู้ตัวว่าการนั่งรอมาสามชั่วโมงไม่เห็นผลอะไรเลย ใช่แล้วป๊อปปี้ไม่ได้กลับมา บางทีอาจจะลืมไป
แล้วด้วยซ้ำว่าเอาเธอมาปล่อยไว้ที่ร้านอาหารข้างทางแบบนี้ พอคิดได้ว่ารอต่อไปป๊อปปี้ก็คงไม่มา เลือกที่จะเดิน
ทอดอารมณ์ตามทางมาเรื่อยๆ จนเจอกับสวนสาธารณะขนาดใหญ่ที่อยู่ติดกับแม่น้ำเลยหยุดพักนั่งอยู่ที่ม้านั่งริมน้ำ
พักทั้งกาย และใจ...
ความคิดที่เธอคิดตอนนี้ไม่ใช่ว่าเค้าตามพิมไปทำไม จะคืนดีกันหรือเปล่า? แต่กลับคิดไปถึงในอดีต คิดถึง
ตอนที่เธอเริ่มก้าวเข้ามาในชีวิตของเค้า ...แม้จะรู้ตัวดีว่าสักวันต้องมีวันนี้...วันที่พิมกลับมา วันที่เธอกับเค้าจะกลับ
ไปเป็นแค่...คนรู้จักกัน
“ทำไมพอคิดได้แบบนี้...น้ำตาก็ไหลทุกทีนะ” พูดกับตัวเองเมื่อรู้สึกได้ถึงน้ำใสๆที่รินไหลอยู่บนสองแก้มของเธอ
วางกระเป๋าไว้ที่ม้านั่งแล้วเลือกที่จะไปนั่งลงบนพื้นหญ้าใกล้ริมแม่น้ำถึงแม้ว่าตอนนี้จะมีน้ำค้างจับตัวแล้วทำให้พื้นที่
นั้นชุ่มไปด้วยหยาดน้ำค้างก็ตาม
“ตายแล้ว...ดึกแล้วนิน่า ป่านนี้เฟย์เป็นห่วงแย่แล้ว” สะดุ้งตัวตื่นขึ้นมาจากการหลับใหล ไม่น่าเชื่อว่าเธอจะหลับ
ไปทั้งๆที่อยู่คนเดียวในที่แบบนี้ไปได้ ‘ให้ตายเหอะ!! ร้องไห้มากๆนี่หลับเป็นตายทุกทีสิน่า’ บ่นกับตัวเองอย่างเสียมิ
ได้ เพราะเอาแต่ร้องไห้จนเผลอหลับไปทั้งๆที่ตอนนี้เธออยู่คนเดียวในสวนที่ค่อนข้างมืดอย่างนี้ ดีนะที่ไม่โชคร้าย
เจอคนไม่ดีเข้า...พอคิดได้ดังนั้นก็ลุกขึ้น รีบเดินไปหยิบกระเป๋าแล้วก็ออกไปจากสวนมืดๆนี้ทันที
“แล้วเอาไงต่อละทีนี้ แบตมือถือก็หมด จำเบอร์ใครก็ไม่ได้” พูดกับตัวเองอย่างเริ่มใจคอไม่ดี เพราะความโก๊ะของ
เธอสิน่าถึงได้ไม่ได้มีการเตรียมพร้อมรับสถานการณ์ที่ฉุกเฉินแบบนี้เลย เบอร์ที่จำได้ก็ไม่กล้าจะโทรด้วยสิ...เฮ้อ
อ!!!
เดินไปเดินมาอยู่บริเวณตู้โทรศัพท์ ไม่รู้จะทำยังไงกับตัวเองดี แถวนี้ก็ค่อนข้างมืดจนเธอชักหวั่นใจกลัวขื้น
มากทุกทีๆ และตอนที่กำลังคิดอยู่นั้นก็มีรถคันหนึ่งแล่นมาทางนี้ ใจนึงก็อยากจะขอความช่วยเหลือ ส่วนอีกใจก็คิด
ไปว่าถ้าเค้าเกิดเป็นคนไม่ดีขึ้นมาล่ะแบบนั้นเธอคงแย่พอดี ไม่ทันไรรถคันนั้นก็แล่นผ่านไปโดยที่เธอได้แต่ยืนนิ่งไม่
กล้าขอความช่วยเหลือ
“เอ๊ะ!!” ร้องอย่างตกใจเมื่อรถที่ควรจะแล่นผ่านไปกลับเคลื่อนตัวย้อนกลับมา
เอามาเพิ่มให้ครบ 100% แล้วน้าาาาาา
ฉลองๆๆๆๆๆๆๆๆสอบเสร็จแล้ว 55555555555
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
