No name ความรักครั้งนี้ไม่มีชื่อเรื่อง

ห้องหอ
 
หลังจากที่ผู้ใหญ่ส่งตัวทั้งคู่เข้าห้องมาแล้วก็พากันกลับออกไป
 
 
หญิงสาวเดินไปหยิบชุดคลุมแล้วเดินเข้าห้องน้ำไปไม่สนใจชายหนุ่มที่นั่งอ่านหนังสืออยู่ อาบน้ำเสร็จกลับออกมา
 
ชายหนุ่มก็ยังนั่งอยู่ที่เดิม
 
 
แก้ว  : ไม่อาบน้ำรึไงคุณ
 
 
ทักเมื่อชายหนุ่มไม่ยอมวางหนังสือ
 
 
แก้ว : โอ๊ยยคุณฉันเจ็บนะ
 
 
ร้องออกมาเมื่อถูกชายหนุ่มกระชาก
 
 
โทโมะ : คนอย่าเธอเจ็บเป็นด้วยเหรอ หึ
 
 
แก้ว  : ทำไมฉันก็คนนะ แล้วเป็นบ้าอะไรอยู่ดีๆมาทำร้ายร่างกายฉันเนี่ย
 
 
โทโมะ  : ก็บ้าไงคุณทำให้ผมบ้า!!
 
 
แก้ว  : ฉันจะนอนกรุณาปล่อยมือฉัน
 
 
โทโมะ  : ก็ไหนเมียบอกจะให้รางวัลไงจะรีบนอนไปไหน
 
 
ผลักหญิงสาวล้มลงไปนอนกับพื้นเตียงแล้วตามลงไปคร่อมไว้
 
 
แก้ว  : ทำบ้าอะไร ออกไปนะ
 
 
โทโมะ  : ก็แล้วอะไรที่คนเป็นผัวเมียเขาทำกันหล่ะ
 
 
ก้มลงซุกไซร้หน้าไปกับซอกคอ หญิงสาวดิ้นเร่าๆไม่ยอมสบัดเต็มที่
 
 
แก้ว  : ออกไปนะ ออกไป
 
 
โทโมะ  : ฮึ้ย!!เธอมันสกปรกเกินไปต่อให้แก้ผ้ามาโชว์ฉันก็ทำอะไรไม่ลง
 
 
จู่ๆก็หยุดการกระทำไปซะดื้อๆ
 
 
แก้ว  : ฉันสกปรกนักก็ลงไปซิ
 
 
ดันชายหนุ่มที่คร่อมอยู่ออกไป ชายหนุ่มเดินไปขว้าผ้าเช็ดตัวเข้าห้องน้ำไป หญิงสาวตัดสินใจหอบหมอนกับผ้าห่ม
 
เดินลงไปนอนที่ห้องสมุดชั้นล่างของบ้าน
 
 
07.00น
 
ชายหนุ่มตื่นขึ้นมาก็รู้ว่าเมื่อคืนหญิงสาวไม่ได้กลับมานอน แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไรอาบน้ำเสร็จออกมาก็เห็นว่ามีคนจัด
 
ชุดเตรียมไว้ให้แล้ว
 
 
‘วันนี้นมเลือกชุดทำงานสีเข้ากันผิดปกติ’
 

ในใจก็นึกว่าแม่นมเป็นคนเตรียมให้แต่จะติดก็ตรงที่ว่าเป็นชุดที่ดูยังไงๆก็ดูดีไม่เหมือนแม่นมจัด ปกติจะเสื้อโทน
 
หนึ่งไทค์อีกสีหนึ่ง แต่ก็ไม่ได้ใส่ใจอะไรมากมายนักสวมเสร็จก็เดินลงไปชั้นล่างเพื่อทานข้าวก่อนไปทำงาน
 
 
 
แม่โทโมะ  : ตื่นแล้วเหรอมาทานข้าวกันตาโมะ อ้าวแล้วน้องไปไหนสะหล่ะ
 
 
ถามถึงลูกสะใภ้
 
 
โทโมะ  : ยังไม่ตื่นครับ คงจะนอนกินบ้านกินเมืองตื่นบ่ายๆมั๋งครับ
 
 
แม่โทโมะ  : น้องจะยังไม่ตื่นได้ไงก็เมื่อเช้าแม่....
 
 
โทโมะ  : พอเถอะครับแม่ผมขี้เกียจมาฟังแม่แก้ตัวแทนคนอื่น ทานข้าวกันดีกว่า
 
 
แม่โทโมะ  : น้องไม่ใช่คนอื่นนะ
 
 
โทโมะ  : สำหรับแม่อาจไม่ใช่ แต่สำหรับผมเธอเป็นคนอื่น
 
 
ชายหนุ่มรีบตัดบทพร้อมตักข้าวต้มกุ้งใส่ปาก ด้วยความอร่อยที่ผิดปกติของข้าวเช้าทำให้อารมณ์ดีขึ้น
 
 
แม่โทโมะ  : อร่อยไหมลูก
 
 
โทโมะ  : อร่อยครับ...วันนี้แม่ทำเองแน่ๆฝีมือนมไม่ใช่อย่างนี้นิครับ
 
 
แม่โทโมะ  :  ที่จริงแม่ทำแค่หั้น......
 
 
โทโมะ  : ช่างเถอะครับผมรู้ยังไงแม่ผมทำอร่อยอยู่แล้วไม่ต้องอธิบายหรอกครับ
 
 
กินจนหมดถ้วยแล้วก็รีบร้อนออกจากบ้านเลย
 
 
แม่โทโมะ  : ยังพูดไม่ทันจบเลยตาโมะนี่อะไรของเค้านะ
 
 
นั่งลงทานข้างต้มต่อจนหมด ยังไม่เห็นลูกสะใภ้ลงมา
 
 
แม่โทโมะ  : ออย ไปตามคุณผู้หญิงลงมาทานข้าวสิเธอเป็นอะไรรึเปล่าเมื่อเช้าบอกจะขึ้นไปอาบน้ำป่านนี้ยังไม่ลง
 
มา
 
 
ใช่หญิงสาวตื่นมาตั้งแต่เช้าแล้วแอบเข้าไปเตรียมเสื้อผ้าให้ชายหนุ่มแล้วก็ลงมาทำข้าวต้มให้อีก แต่พอทำเสร็จก็
 
รีบไปหาที่หลบเพราะรู้ว่าชายหนุ่มกำลังจะลงมาไม่อยากเจอหน้าเดี๋ยวจะมีปัญหาอีก
 
 
ก๊อก ก๊อก~
 
 
ออย  : คุณผู้หญิงคะเป็นอะไรรึเปล่า คุณหญิงท่านเรียกทานข้าวหน่ะคะ
 
 
แก้ว  : คะพี่ออย แก้วเสร็จพอดีคะ
 
 
เปิดประตูห้องออกมาแล้วเดินตามแม่บ้านลงไป
 
 
แก้ว  : ขอโทษนะคะคุณแม่ที่ต้องมารอแก้ว
 
 
แม่โทโมะ  : ไม่เป็นไรจ๊ะแม่ก็ทานไปกับพี่เค้าบ้างแล้ว แก้วทานเลยนะลูกตามสบาย
 
 
แก้ว : คะ
 
 
รับคำแล้วนั่งลงบนเก้าอี้
 
 
แม่โทโมะ  : เมื่อคืนเป็นไงบ้างพี่เค้ารุนแรงรึเปล่า
 
 
ถามยิ้มพูดไปถึงเรื่องโน้นไปได้ เธอกับเค้าไม่ได้รักกันจะมีอะไรกันได้ยัง
 
 
แก้ว  : ไม่หรอกคะ พี่เค้าน่ารักดี
 
 
โกหกไปเพราะไม่อยากบอกว่าเมื่อคืนเธอนอนในห้องสมุด
 
 
แม่โทโมะ  : งั้นเที่ยงๆถ้าที่ร้านไม่ยุ่งมากก็แวะไปหาพี่เค้าบ้างก็ได้นะลูกพี่เค้าคงคิดถึง แม่ว่ากำลังจะคุยเรื่อง
 
ไปฮันนีมูนอยู่แต่ไว้เย็นๆจะดีกว่าเนอะลูก
 
 
แก้ว  : คุณแม่...ไม่เป็นไรคะ ยังไม่ต้องรีบก็ได้คะ แก้วก็มีงานที่ร้านเยอะคงรออีกสักพักหล่ะคะ
 
 
แม่โทโมะ  : แต่ใจจริงแม่ก็อยากอุ้มหลานแล้วนะเนี่ย แต่รออีกเดือนสองเดือนก็ได้
 
 
หญิงสาวแทบสำลักคงเป็นไปได้ยากที่เธอจะมีหลานให้
 
 
แก้ว  : คะงั้นแก้วไปทำงานก่อนนะคะคุณแม่ สวัสดีคะ
 
 
ยกมือไหว้อย่างนอบน้อมแล้วเดินออกจากบ้านตรงไปยังรถของเธอ
 
 
ร้านแก้ว
 
 
ฟาง  : อ้าวแก้วทำไมมาทำงานหล่ะจ๊ะฟางนึกว่าแก้วจะหยุด
 
 
แก้ว  : หยุดทำไมหล่ะฟาง
 
 
ทำสีหน้างง
 
 
ฟาง : คนแต่งงานเค้าก็ต้องอยากอยู่ด้วยกันสิบางคู่นี้อยู่ในห้องเป็นอาทิตย์เลยก็มี
 
 
แก้ว  : คงไม่ใช่สำหรับแก้วกับเค้าหรอกจ๊ะ เรามีงานนิ
 
 
ฟาง  : จ้าแม่สาวบ้างาน
 
 
พูดแล้วยิ้มให้เพื่อนสาว
 
 
แก้ว  : ฟางหล่ะเป็นไงเมื่อไหร่พี่คนนั้นจะมาขอสักที
 
 
ฟาง  : พี่ป๊อปไม่ว่างหรอกจ๊านี้ยังดูแลไร่ชาอยู่บนดอยอยู่เลย จะได้แต่งกันรึเปล่าก็ไม่รู้ด้วย
 
 
แก้ว  : ได้สิ พี่เค้าออกจะรักฟางถ้าได้แต่งแก้วจะออกแบบชุดเจ้าสาวให้นะถึงแม่ว่าจะไม่ใช่แนวถนัด
 
 
ฟาง  : ขอบคุณจ๊ะแล้วไม่แวะไปหาสามีหน่อยเหรอเดี๋ยวเค้าจะคิดถึงแย่นะ
 
 
แก้ว  : จริงสิเดี๋ยวจะคิดถึงแย่ งั้นเดี๋ยวแก้วเข้ามาบ่ายๆอีกทีดีกว่านะ
 
 
ฟาง  : ไม่ต้องก็ได้จ๊าเดี๋ยวฟาสงดูแลให้ เห็นแก่คนเพิ่งแต่งงาน
 
 
 
เพื่อนสาวยังคงไม่รู้จริงๆว่าสาเหตุที่เธอแต่งงานมันไม่ใช่ความรัก แต่เป็นความแค้นต่างหาก
 
 
บริษัทโทโมะ
 
 
เลขา  : มาพบใครคะ
 
 
แก้ว  : มาพบคุณวิศว หน่ะคะ
 
 
เลขา  : ไม่ทราบว่าได้นัดไว้รึเปล่าคะ
 
 
แก้ว  : ไม่ได้นัดหน่ะคะ เค้ามีแขกอยู่เหรอคะ
 
 
เลขา  : โอ้ยยยไม่ใช่แขกหรอกคะ มือที่สามมากว่ารู้ทั้งรู้ว่าเจ้านายแต่งงานแล้วก็ยังจะมายุ่งอยู่ได้ ดีนะคะที่วันนี้
 
ภรรยาของเจ้านายไม่ได้มาด้วย ปิ่นคิดแล้วก็สงสารเธอหน่ะคะที่สามีโดนแทะไม่รู้ตัว เห็นว่าเป็นดีไซน์เนอร์ชื่อดัง
 
คะน่ารักมากด้วย แต่เสียดายปิ่นไม่ได้ไปงานแต่งไม่งั้นคงได้เห็นว่าน่ารักขนาดไหน
 
 
แก้ว  : ขอบคุณคะ
 
 
เลขา  : คะ เอ๊ะว่าแต่ว่าจะให้ปิ่นแจ้งเจ้านายว่าอะไรดีคะ เอ่อคุณณณ...
 
 
แก้ว  : แก้วคะ
 
 
เลขา  : คะคุณแก้วมาจากบริษัทไหนคะ แต่ดูๆแล้วน่าจะมาติดต่อเรื่องขอโฆษณารึเปล่าคะ
 
 
แก้ว  : คุณทำไมถึงเดาว่าเป็นอย่างนั้นหล่ะคะ
 
 
เลขา  : คุณแก้วสวยคะ สวยมากๆด้วยคะ งานน่าจะเกี่ยวกับวงการบันเทิงหน่ะคะ แต่ถ้ามาติดต่อเรื่องโฆษณาจริงๆ
 
เชิญที่ฝ่ายการตลาดจะง่ายกว่าคะเพราะถ้ารอคงอีกนานคะ
 
 
แก้ว  : ไม่ใช่หรอกคะแก้วตั้งใจจะมาหาคุณวิศวโดยตรงหน่ะคะ พอจะเข้าพบได้ไม๊คะ
 
 
เลขา  : คงต้องรอหน่ะคะเพราะเจ้านายคงไม่ให้เข้าพบแน่ๆ
 
 
แก้ว  : เหรอคะ งั้นแก้วขอกุญแจสำรองห้องคุณวิศวได้ไหมคะ
 
 
เลขา  : คุณแก้วจะเอาไปทำอะไรคะ
 
 
แก้ว  : ก็จะเข้าไปไงคะ
 
 
เลขา  : ปิ่นคงให้ไม่ได้หรอกคะ ให้ไปมีหวังหัวขาดแน่ๆ
 
 
แก้ว  : เอามาให้แก้วเถอะคะ ถ้ามีอะไรแก้วจะรับผิดชอบเอง
 
 
เลขา  : ไม่ดีกว่าคะเจ้านายเป็นคนโมโหแรงนะคะเวลาโดนขัดใจคุณแก้ว อย่าเข้าไปเลยคะอันตราย
 
 
ได้แต่ถือไว้ในมือ ลังเลที่จะให้กุญแจสำรองแก่หญิงสาว
 
 
แก้ว  : ไม่เป็นไรจริงๆคะ
 
 
แก้วขว้ากุญแจมาจากมือเลขาทันทีแล้วก้มลงใช้ปากกาจดชื่อนามสกุล และเบอร์โทรติดต่อไว้
 
 
แก้ว  : ถ้าแก้วทำคุณปิ่นเดือดร้อนวันนี้ก็โทรหาแก้วได้ตลอดเวลานะคะ
 
 
เดินตรงไปยังประตู้ห้องทำงานใหญ่
 
 
เลขา  : จริญญา ไทยานนท์ นามสกุลคุ้นๆนะเนี่ย ไทยานนท์เฮ้ย!!นามสกุลเจ้านายนิรึว่า ตายๆปิ่ยเอ๊ยนั่นภรรยา
 
 
เจ้านายโอ้นินทาไปเยอะเลย จะโดนไล่ออกไม๊ฉัน
 
 
แคร๊ก~
 
 
แก้ว  : พี่โมะ!!
 
 
ร้องเรียกเสียงดังทำให้ร่างบางที่กำลังคร่อมร่างของชายหนุ่มอยู่หันมามอง
 
 
พิม  : ไร้มารยาทที่สุด!!
 
 
ตะโกนด่าแก้วทั้งที่เนื้อตัวมีเพียงแค่บราตัวเดียวเหลืออยู่ หญิงสาวไม่อยากคิดจริงๆถ้าเธอเข้ามาช้ากว่านี้จะเกิด
 
อะไรขึ้นตามมา
 
 
แก้ว  : ใครกันแน่ที่ไร้มารยาท ไอ้ที่คร่อมอยู่หน่ะสามีฉัน รู้เอาไว้ด้วย
 
 
พิม : กรี๊ด!!!โมะขามันด่าพิมอะ
 
 
โทโมะ  : เธอมาทำอะไร
 
 
แก้ว : แก้วคิดถึงก็เลยมาหาหน่ะคะ เมื่อคืนที่แก้วให้ไม่พอเหรอถึงต้องมาเศษเดนนอกบ้าน
 
 
เดินเข้ามาจับร่างของพิมเหวี่ยงลงไปที่พื้น
 
 
พิม  : โอ้ยยเจ็บนะยัยบ้า
 
 
แก้ว  : อย่ามาสำออย
 
 
โทโมะ  : พิมเค้าเจ็บจริงๆเธอไปว่าพิมเค้าทำไม
 
 
ชายหนุ่มพยายามจะลงไปช่วยร่างบาที่ล้มอยู่
 
 
แก้ว  : ถ้าพี่ช่วยมันเย็นนี้แก้วจะบอกคุณแม่
 
 
โทโมะ  : เธอมันดีแต่ฟ้อง
 
 
แก้ว  : ใช่แก้วดีแต่ฟ้อง แต่ก็ไม่เหมือนใครที่ดีแต่แย่งของชาวบ้าน
 
 
พูดแล้วสะบัดหน้าไปทางพิม
 
 
พิม  : เธอนั้นแหละแย่งของฉันไป
 
 
แก้ว  : ที่พูดมาหน่ะแน่ใจแล้วเหรอ กรุณาคิดก่อนจะพูดด้วยว่าไม่ได้แย่งอะไรของฉันไป
 
 
พูดเป็นนัยจนพิมที่รู้ความหมายถึงกับสะอึกพูดไม่ออกเลย
 
 
แก้ว  : ไงหล่ะเถียงสิ ฉันจะได้ประจานจะได้รู้ๆกันไปสักที่ว่าอะไรเป็นอะไร
 
 
พิม : กรี๊ดด!!อีบ้า ฝากไว้ก่อนเถอะแม่ของฉันไม่เอาแกไว้แน่
 
 
แก้ว  : ฉันก็ไม่เอาเธอกับแม่เธอไว้เหมือนกัน!!ตะโกนไล่หลังพิมที่เดินไปใส่เสื้อไป
 
 
โทโมะ  : มาทำไม
 
 
เดินไปนั่งที่โต๊ะทำงาน
 
 
แก้ว  :  มาหาสามีไม่จำเป็นต้องมีเหตุผลมั๋งคะ
 
 
นั่งลงที่เก้าอี้ฝั่งตรงข้าม
 
 
โทโมะ  : มีอะไรก็ว่ามา
 
 
แก้ว  : ไม่มีอะไรฉันก็ตามมาเฝ้าสามีก็เท่านั้น
 
 
โทโมะ  : รู้สึกว่าคำใช้เรียกแทนตัวเองมันเปบี่ยนไวจังนะ เมื่อกี้พี่ ตอนนี้ฉัน หึ
 
 
แก้ว  : มันก็เรื่องของฉัน
 
 
โทโมะ  : ถ้าเก่งอย่างที่พูดจริงๆก็ใช้คำนั่นให้ตลอดซิ รึว่าไม่กล้า
 
 
แก้ว  : ไม่ใช่ฉันไม่กล้า แต่ไม่ชอบ
 
 
โทโมะ  : แต่ฉันว่าเธอน่าจะชอบนะหึ แล้วท่าคิดจะเฝ้าฉัน ก็คงต้องเฝ้าตลอดเวลาเพราะฉันกับพิมเราขาดกันไม่
 
ค่อยได้
 
แก้ว  : ไม่เป็นไรฉันมานั่งอยู่ได้ทั้งวัน เอาแบบเสื้อมานั่งเขียนที่นี้ยังได้เลย
 
 
โทโมะ  : ตามใจเธอมีแม่หนุนอยู่หนิ อยากทำอะไรก็ทำ เพราะฉันก็จะทำในสิ่งที่อยากทำเหมือนกัน
 
 
แก้ว  : ก็ดี งั้นฉันกลับก่อนนะคะ
 
 
ลาเสร็จไม่ฟังว่าชายหนุ่มจะว่ากล่าวอะไรเธอเดินเชิดออกไปจากห้องทันที ความจริงที่มาวันนี้เพราะรู้อยู่แล้วว่าพิม
 
ต้องมาที่นี้
 
 
‘ฉันจะตามจองล้างจองผลาญเธอยัยพิม!! ไม่ว่าเธอจะชอบผู้ชายคนไหนฉันก็จะแย่ง’
 
เดินพ้นประตูห้องมา
 
 
เลขา  : คุณแก้วคะ
 
 
แก้ว  : คะคุณปิ่น
 
 
เดินเลี้ยวมาที่โต๊ะเลขาก่อน
 
 
เลขา  : อย่าเรียกปิ่นว่าคุณเลยคะ ปิ่นขอโทษนะคะที่พูดเมื่อกี้
 
 
แก้ว  : ไม่เป็นไรคะก็คุณปิ่นไม่รู้หนิคะ คนไม่รู้ย่อมไม่ผิดคะ
 
 
ยิ้มหวานให้
 
 
เลขา  : คุณแก้วทนได้เหรอคะ
 
 
แก้ว  : ทนได้เรื่องอะไรคะ ภาพที่เห็นเมื่อกี้เหรอคะ
 
 
เลขาสาวพยักหน้า
 
 
แก้ว  : แก้วมีสิทธิเลือกหรือคะ งั้นแก้วขอตัวก่อนดีกว่าคะพรุ่งนี้จะแวะมาใหม่นะคะ
 
 
ยิ้มหวานให้หับเลขาอีกครั้งก่อนจะเดินออกไป
 
 
เลขา  : โอ้ย...ถ้ายัยปิ่นเป็นผู้ชายนะ ได้แฟนอย่างคุณแก้วหล่ะก็จะไม่มองหญิงไหนอีกเลย สวยก็สวย น่ารัก
 
นิสัยดีอีกด้วย เจ้านายไปหลงยังนางแบบนั่นได้ยัยไงก็ไม่รู้
 
 
 
 
แก้วลงลิฟท์มาเห็นพิมขับรถออกไปเธอจึงขับตามไป
 
 
พิมมาจอดรถที่หน้าร้ายอาหารแห่งหนึ่งแล้วลงไป
 
 
‘อ๋อ...ที่แท้ก็มาหาเหยื่อนี้เอง’
 

หญิงสาวเดินตาไปจนถึงโต๊ะที่พิมนั่งเธอนั่งโต๊ะที่อยู่ใกล้ๆ สักพักก็มาชายร่างสูงเดินเข้าร้านมา
 
 
‘พี่เขื่อนนิ!!’
 

นั่งคุยได้สักพักพิมก็เริ่มเค้าไปนัวเนียกับเขื่อน แก้วรีบลุกเดินไปยังโต๊ะที่พิมนั่งอยู่
 
 
แก้ว  : พี่เขื่อน
 
 
เขื่อน  : อ้าวแก้ว
 
 
เขื่อนที่อารมณ์กำลังจะเตลิด เรียกสติกลับมาอย่างรวดเร็ว
 
 
แก้ว  : มาทำอะไรที่นี้คะเนี่ย
 
 
เขื่อน  : อ๋อ...พี่มาทานข้าวกับรุ่นน้องหน่ะครับ แก้วหล่ะมาทำอะไร
 
 
แก้ว  : แก้วมาทานข้าวคะแต่ทานคนเดียว งั้นขอนั่งด้วยคนได้ไหมคะพี่เขื่อน
 
 
เขื่อน  :  ได้สิครับ ทานหลายคนสนุกดีออกไม่เหงา
 
 
หญิงสาวนั่งลงข้างๆเขื่อนเขยิบไปจนชิด พิมมองมาด้วยสีหน้าไม่พอใจ
 
 
เมื่อทานข้าวอิ่มหญิงสาวก็ขอให้เขื่อนไปส่งบ้าน เขื่อนก็ทำตามอย่างว่าง่ายลืมสนใจพิมไปเสียสนิท
 
 
พิม : พี่เขื่อนไหนว่าจะไปส่งพิมไงคะ พิมไม่ยอมนะ
 
 
โวยวายลั่นร้าน
 
 
เขื่อน  : ไว้วันหลังแล้วกันนะพิม
 
 
เขื่อนยังคงเห็นหญิงสาวสำคัญกว่าพิม
 
 
พิม : กรี๊ด!!!
 
 
เดินสบัดออกไป
 
 
‘บอกแล้วไงว่าอะไรที่เป็นของเธอฉันก็จะแย่งมาเป็นของฉัน!!’
 
 
เขื่อนขับรถมาส่งหญิงสาวที่บ้านส่งรถของหญิงสาวเธอก็จอดทิ้งไว้ที่ร้านอาหารนั่นแหละแล้วโทรให้คนไปเอาที่
 
 
หลัง  อันที่จริงเขื่อนไม่ได้พิศวาสแก้วหรอกแต่ทว่าเขารู้จักกันมาแต่เด็กๆว่าง่ายๆก็คือสนิทกันมาก่อนนานๆจะเจอ
 
น้องสาวทีก็เลยลืมพิมสนิทใจ
 
 
แก้ว  : ขอบคุณคะพี่เขื่อน
 
 
เขื่อน  : ครับน้องสาว ไหนพี่ยังไม่เห็นเจ้าบ่าวเราเลยนะหล่อน่าดูใช่ไม๊
 
 
แก้ว  : ไม่ขนาดนั้นคะ แต่พี่เขื่อนไม่มางานแต่งแก้วนะ
 
 
เขื่อน  : พี่พึ่งกลับจากแคนาดาครับ แต่พี่ก็ฝากของขวัญมากับคุณพ่อคุณแม่แล้วไง
 
 
แก้ว : ค๊ายังไงวันนี้ก็ขอบคุณพี่เขื่อนมากๆนะคะ
 
 
เขื่อน  : น้องสาวคนเดียวไม่เป็นไรอยู่แล้วครับ พี่กลับนะ
 
 
แก้ว  : คะขับรถดีๆนะคะ
 
 
ยิ้มให้แล้วเดินเข้าบ้าน
 
 
 
23.47น
 
 
เขามาในบ้านก็หลับกันหมดแล้ว
 
 
หญิงสาวเดินขึ้นไปบนห้องเพื่อดูว่าชายหนุ่มกลับมารึยัง แต่ปรากฎว่ายังไม่กลับเธอรีบอาบน้ำและลงมาที่ห้องสมุด
 
 
แต่ว่าก็ยังไม่หลับนั่งรอจนได้นินเสียงรถชายหนุ่มมองดูแล้วเห็นว่าปกติดีไม่ได้เมามายอะไรเธอก็ล้มตัวลงนอน
 
 
ตอนเช้าก็รีบตื่นมาเพื่อทำกับข้าวและก็จัดชุดให้ชายหนุ่ม
 
 
แม่โทโมะ  :  ไปแล้วเหรอลูก ทำไมไม่อยู่ทานข้าวพร้อมพี่เค้าก่อน อุตสาห์ตื่นมาทำ
 
 
แก้ว  :  ไม่เป็นไรหรอกคะแก้วไม่ค่อยชอบทานข้าวเช้า
 
 
แม่โทโมะ  :  แต่แม่ว่ารองท้องหน่อยดีไม๊ลูก
 
 
แก้ว  :  คะเดี๋ยวแก้วหาของว่างที่ร้านทานจะสะดวกกว่า
 
 
แม่โทโมะ  :  จ๊ะ แต่อย่าลืมทานนะลูก
 
 
แก้ว  : คะ งั้นแก้วขอตัวนะคะ
 
 
เข้าไปร้านในช่วงเช้าและตอนบ่ายๆก็เข้าไปเฝ้าชายหนุ่ม
 
 
โทโมะ  :  กลัวฉันหายรึไงกันนะ
 
 
แก้ว  :  หายไม่กลัวหรอก แต่กลัวโดนสวมเขามากกว่า
 
 
โทโมะ  :  ฉันแต่งงานแล้วนะ ไม่มั่วหรอก
 
 
แก้ว  :  ขนาดไม่มั่ววันก่อนฉันยังเห็นมาทำกัยถึงโต๊ะทำงาน
 
 
โทโมะ  :  มันจะไม่เกิดขึ้นอีก
 
 
แก้ว  :  มาบอกฉันทำไม ต่อให้คุณสัญญาฉันก็ยังมาที่นี้ทุกวัน
 
 
โทโมะ  :  บ่ายแล้วทานข้าวมารึยัง
 
 
แก้ว  : ยัง  ถามฉันทำไม
 
 
โทโมะ :  หิวรึยัง
 
 
ปิดแฟ้มงานแล้วเดินตรงมาที่หญิงสาว หญิงสาวลุกขึ้นยืนก่อนจะเดินออกจากห้องไปชายหนุ่มรีบเดินตาม
 
 
ขวับ~
 
โทโมะ  :  รีบไปไหน
 
 
เดินเร็วไปชายหนุ่มต้องรีบขว้าข้อมือบางไว้ก่อนที่จะเดินตามไม่ทัน
 
 
แก้ว  : ไปทานข้าวคะ
 
 
โทโมะ :  ก็ไปด้วยกัน จะรีบเดินไปไหน
 
 
แก้ว  :  ฉันไปทานเองได้ ไม่รบกวนคุณจะดีกว่า
 
 
แกะมือชายหนุ่มออก
 
 
โทโมะ  :  สามีทานข้าวกับภรรยา ไม่ถือเป็นการรบกวน
 
 
แก้ว  :  ฉันไม่เคยทานกับคุณ กลัวทานไม่เรียบร้อยเดี๋ยวคนอื่นจะมองคุณไม่ดีเอาได้
 
 
โทโมะ  : เพราะว่าไม่เคยทานข้าวด้วยกันไง วันนี้จะได้ทานด้วยกันสักที
 
 
เอื้อมมือมาโอบไหล่หญิงสาวบังคับให้เดินไปด้วยกัน เดินผ่านหน้าเลขาส่วนตัวที่ส่งยิ้มหวานให้กับหญิงสาวก็อด
 
แซวไม่ได้
 
 
โทโมะ  :  นี่ไปสนิทกับปิ่นตังแต่เมื่อไหร่
 
 
แก้ว  :  เรื่องส่วนตัว
 
 
โทโมะ  :  เราเป็นคนเดียวกันไม่มีคำว่าเรื่องส่วนตัว
 
 
แก้ว  :  ไม่ใช่คนเดียวกัน
 
 
โทโมะ  : ตอนนี่ไม่ใช่แต่อีกหน่อยก็ไม่แน่
 
 
แก้ว  :  ฉันไม่ง่ายเหมือนคนรักของคุณนะ อย่ามาพูดจาน่าเกลียด
 
 
โทโมะ  :  เธอนี่พูดยาก เดี๋ยวฉันไปทานข้าวกับพิมดีกว่า
 
 
แก้ว  :  กล้าก็ลองดูสิ
 
 
ชายหนุ่มได้แต่ยิ้มน้อยๆ
 
 
‘เธอนี่น่ารักเหมือนกันนะ’

+

+

+

+

ร้านอาหาร
 
 
โทโมะ  :  อยากทานอะไร
 
 
แก้ว  :  ฉันไม่เลือกมากอะไรก็ได้
 
โทโมะ  :  งั้นเอาเป็นอาหารทะเล2ชุดแล้วกันครับ
 
 
แก้ว  :  ฉันไม่ทานอาหารทะเล
 
 
โทโมะ  :  ไหนว่าไม่เลือกมากไง อาหารทะเลในกรุงเทพหาทานยากจะตายทานๆไปอย่าเลือก
 
 
แก้ว  :  สั่งอะไรมาก็ได้ แต่ไม่เอาอาหารทะเล
 
 
โทโมะ  :  นี้แหละเค้าเรียกว่าเรื่องมาก
 
 
หญิงสาวทำหน้ามุ้ยเมื่ออาหารทะเงมาอยู่ตรงหน้า ได้แต่เอาช้อนเขี่ยไปมา
 
 
โทโมะ  :  ทำไมไม่ทาน
 
 
แก้ว  : ไม่อร่อย
 
 
โทโมะ  : ยังไม่ทานจะรู้ได้ไงว่าไม่อร่อย
 
 
แก้ว  :  ไม่หิวแล้วคุณทานไปเถอะ
 
 
 
.........................................................
อัพแล้วยาวค๊า
 
อยากอ่านต่อก็เม้นๆโหวดนะคะ