No name ความรักครั้งนี้ไม่มีชื่อเรื่อง

'หยามกันมากไปหน่อยไม๊ยัยพิม'
 
 
ก๊อกก ก๊อกก ก๊อกก
 
หณิงสาวดระแทกรองเท้าส้นสูงลงบนพื้นห้องเสียงดังเพื่อเตือนให้ทั้งคู่รู้ว่าให้ห้องมีเธออยู่ด้วย
 
แก้ว  : แหมมีความสุขกันดีจังนะคะ อย่างนี้เรียกทิ้งทวนรึเปล่าคะคุณหนูพิม
 
หญิงสาวเดินเข้ามาแทรกตัวนั่งลงบนตักของชายหนุ่มแล้วกระแทกร่างบางที่นั่งอยู่ก่อนออกไป
 
พิม  : แก้ว!!ทำไมเป็นเธอ
 
แก้ว  : ทำไมหล่ะเป็นฉันไม่ได้รึไง
 
พิม  : โมะอย่าบอกพิมนะว่าผู้หญิงมารยาที่เล่าคือยัยนี่
 
โทโมะ  : ครับคนนี้แหละ
 
ชายหนุ่มพยายามจะพลักหญิงสาวออกให้พ้นตัว แต่หญิงสาวกลับใช่ข้อศอกทั้งสองเกี่ยวคอชายหนุ่มเอาไว้
 
แก้ว  : วันนี้ว่าไงจ๊ะ จะมาช่วยฉันเลือกของชำร่วยให้ฉันเหรอ
 
พิม  : ก็ประมาณนั้นแหละ แต่ขอบอกไว้ก่อนเลยนะถ้าเธอคิดจะแย่งของฉัน มันไม่ง่าย!!
 
แก้ว  : มันไม่ง่าย แต่มันก็ไม่ยากหรอกใช่ไม๊คะีที่รัก
 
โน้มคอชายหนุ่มลงมาแล้วจรดริมฝีปากบริเวณลำคอของชายหนุ่ม
 
พิม  : นี่แก!!
 
แก้ว  : นี่พนักงานไปไหนกันหมดคะ ฉันกับสามีจะเลือกของชำร่วย
 
เมื่อเหลือบไปเห็นพนักงานที่ยืนกล้าๆกลัวๆอยู่หน้าประตูก็ส่งเสียงเรียก หญิงสาวยังคงไม่ยอมลงจากตักชายหนุ่ม
นั่งเลือกของชำร่วยไปรื่อยๆจนเจอชิ้นหนึ่งที่ถูกใจ
 
แก้ว  : พี่โมะว่าอันนี้สวยไม๊คะ
 
ยื้ยแบบให้ชายหนุ่มดู
 
โทโมะ  : ฉันจะไปรู้เหรอ รีบเลือกแล้วก็ลงจากตัดฉันสักทีหนัก
 
แก้ว  : พูดจาไม่เพราะเลยนะคพี่โมะเดี๋ยวคืนนี้ไม่ให้รางวัลเลยนะ
 
พิม : รางวัลบ้าอะไรของเธอ
 
แก้ว  : แล้วรางวัลอะไรกันหล่ะที่คนเป็นภรรยยาเค้าให้สามีหน่ะ
 
พูดยั่วพิมแล้วส่งแบบที่เลือกให้กับพนักงาน
 
พนักงาน  : คะเราไปเลือกชุดแต่งงานกันต่อเลยดีกว่านะคะ
 
ทั้งสามเดินตามพนักงานไป
 
โทโมะ  : พิมเลือกให้โทโมะหน่อยซิครับ
 
เสียงทุ้มหวานออดอ้อนแฟนสาว โดยไม่สนใจคนที่กำลังเลือกชุดเจ้าสาวเลยแม้แต่น้อย
 
แก้ว  : แหมพี่โมะก็ ไม่ต้องให้ถึงมือพิมหรอกคะ พี่คะเอาชุดนี้คะ
 
นิ้วชี้ไปยังชุดแต่งงานคู่ที่เป็นคอนเซปอยู่แล้ว
 
พนักงาน  : ลองใส่ก่อนไม๊คะ
 
แก้ว  : ไใ่เป็นไรคะ แก้วกับพี่โมะหุ่นมาตราฐานอยู่แล้วคงไม่ต้องลอง
 
พนักงาน  : อ่อคะ งั้นเราไปถ่ายรูปกันเลยดีกว่านะคะ
 
แก้ว  : คะ
 
ชายหนุ่มต้องจำใจเดินเดินตามไปด้วยท่าทางเบื่อหน่าย
 
ช่างภาพ  : เจ้าบ่างโอบเจ้าสาวแน่นอีกนิดครับ ใช่ครับเจ้าสาวโน้มคอเจ้าบ่าวลงมาอีกหน่อยครับ อ่าโอเค
 
หญิงสาวเห้นสายตาพิมที่มองมาอย่าอาฆาต ในระหว่างที่ช่างภาพกำลังกดถ่ายเธอโน้มคอชายหนุ่มลงมาต่ำจนปา
อุ่นประทับพอดีกับริมฝีปากบางสวย
 
แชะ ~
 
ช่างภาพ  : สวยมากครับ แหมหวานกันดีจังนะตรับ
 
ยังคงมีการถ่ายภาพกันอีกหลายเซต จนวลาล่วงเลยไปถึงสามทุ่มตร
 
ช่างภาพ  : โอเครับเสร็จแล้ว        
 
ช่างภาพกล่าวขึ้นเมื่อภาพสุดท้ายถูกบันทึก หญิงสาวรีบเดินเข้าห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินขึ้นรถตนเองขับออก
ไปโดยไม่สนใจว่าชายหนุ่มนั้นจะไปกับใคร ทำิะไรต่อ                                                                                                                                                                                                    
 
งานเลี้ยง
 
19.00
 
แม้หน้างานเลี้ยงฉลองจะราบรื่นไปด้วยดี แต่เบื้องหลังยังชุยลมุนวุ้นวายไปหมด
 
แม่โทโมะ  : เจ้าบ่างไปไหน
 
พนักงาน  : ไม่ทราบคะ เมื่อสักครู่ไปดูที่ห้องก็ไม่มีนะคะ
 
แก้ว  : เกิดอะไรขึ้นคะคุณแม่
 
แม่โทโมะ  : ไม่มีอะไรหรอกคะลูก
 
หญิงสาวอยู่ในชุดราตรีที่เป็นเกาะอกสั้นมีริบบิ้นสีขาวผูกไว้รอบเอว ดูแล้วสวยเรียบๆแต่ก้มีแอบเซ็กซี่เล็กๆตรงที่เนิน
อกอวบอิ่มแทบจะล้นทะลักออกมานอกเกาะอยู่ร่อมร่อ
 
แก้ว  : พี่เค้าไม่อยู่เหรอคะ
 
แม่ของชายหนุ่มอำอึ้งไม่ยอมตอบ
 
แก้ว  : คุณแม่คะ...บอกแก้วเถอะคะพี่เค้าไม่อย่ใช่ไม๊คะ
 
แม่ของชายหนุ่มได้แต่พยักหน้าน้อยๆ หญืงสาวทำหน้าเศร้าเดินไปยังห้องแต่งตัวของชายหนุ่มแล้วหยิบไอโฟนสี
ขาวขึ้นมาดู
 
'พิมสียใจ...ใจจะขาดอยู่แล้วรู้ไหมคะโทโมะไม่อยากมีชิวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว'
 
ข้อความยังคงโชว์อยู่ที่หน้าจอคงเป็นเพราะคนอ่าน อ่านแล้วรีบร้อนออกไปจนลืมปิด วางคืนที่ไว้แม่ชายหนุ่มรีบเข้ามาดู
 
แม่โทโมะ  : หนูแก้ว
 
แก้ว  : ไม่เป็นไรหรอกคะคุณแม่แก้วทนได้ งั้นเดี๋ยวแก้วมานะคะ
 
ปากบอกว่าทนได้แต่สีหน้าที่ถ่ายทอดออกมาแสดงว่าเธอเสียใจ แม่ของชายหนุ่มห็นแล้วก็ยิ่งสงสาร ผิดกับตอนนี้
ในใจหญิงสาวร้อนรุมจนทนไม่ได้เดินไวๆงมาที่รถคันโปรดของตัวเองขับออกไปด้วยควมเร็ว
 
'ถ้าคิดจะเอาการฆ่าตัวตายมาทำงานฉันล่ม เธอคิดผิดแล้วหล่ะเพราะฉันไม่ยอมแน่ๆ!!'
 
 
 
 
.........................................................................................................................
อัพแล้วนะค๊ะ
ยังมีคนอ่านอยู่ไมีน้าถ้ามีก็เม้นกะโหวดให้บ้างนะคะ
 
อยากอ่ายอีกก็เม้นๆโหวดเยอะนะคะเดี๋ยวจะมาอัพให้อีก