No name ความรักครั้งนี้ไม่มีชื่อเรื่อง
tietang
6) วิวาห์2....
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ'หยามกันมากไปหน่อยไม๊ยัยพิม'
ก๊อกก ก๊อกก ก๊อกก
หณิงสาวดระแทกรองเท้าส้นสูงลงบนพื้นห้องเสียงดังเพื่อเตือนให้ทั้งคู่รู้ว่าให้ห้องมีเธออยู่ด้วย
แก้ว : แหมมีความสุขกันดีจังนะคะ อย่างนี้เรียกทิ้งทวนรึเปล่าคะคุณหนูพิม
หญิงสาวเดินเข้ามาแทรกตัวนั่งลงบนตักของชายหนุ่มแล้วกระแทกร่างบางที่นั่งอยู่ก่อนออกไป
พิม : แก้ว!!ทำไมเป็นเธอ
แก้ว : ทำไมหล่ะเป็นฉันไม่ได้รึไง
พิม : โมะอย่าบอกพิมนะว่าผู้หญิงมารยาที่เล่าคือยัยนี่
โทโมะ : ครับคนนี้แหละ
ชายหนุ่มพยายามจะพลักหญิงสาวออกให้พ้นตัว แต่หญิงสาวกลับใช่ข้อศอกทั้งสองเกี่ยวคอชายหนุ่มเอาไว้
แก้ว : วันนี้ว่าไงจ๊ะ จะมาช่วยฉันเลือกของชำร่วยให้ฉันเหรอ
พิม : ก็ประมาณนั้นแหละ แต่ขอบอกไว้ก่อนเลยนะถ้าเธอคิดจะแย่งของฉัน มันไม่ง่าย!!
แก้ว : มันไม่ง่าย แต่มันก็ไม่ยากหรอกใช่ไม๊คะีที่รัก
โน้มคอชายหนุ่มลงมาแล้วจรดริมฝีปากบริเวณลำคอของชายหนุ่ม
พิม : นี่แก!!
แก้ว : นี่พนักงานไปไหนกันหมดคะ ฉันกับสามีจะเลือกของชำร่วย
เมื่อเหลือบไปเห็นพนักงานที่ยืนกล้าๆกลัวๆอยู่หน้าประตูก็ส่งเสียงเรียก หญิงสาวยังคงไม่ยอมลงจากตักชายหนุ่ม
นั่งเลือกของชำร่วยไปรื่อยๆจนเจอชิ้นหนึ่งที่ถูกใจ
แก้ว : พี่โมะว่าอันนี้สวยไม๊คะ
ยื้ยแบบให้ชายหนุ่มดู
โทโมะ : ฉันจะไปรู้เหรอ รีบเลือกแล้วก็ลงจากตัดฉันสักทีหนัก
แก้ว : พูดจาไม่เพราะเลยนะคพี่โมะเดี๋ยวคืนนี้ไม่ให้รางวัลเลยนะ
พิม : รางวัลบ้าอะไรของเธอ
แก้ว : แล้วรางวัลอะไรกันหล่ะที่คนเป็นภรรยยาเค้าให้สามีหน่ะ
พูดยั่วพิมแล้วส่งแบบที่เลือกให้กับพนักงาน
พนักงาน : คะเราไปเลือกชุดแต่งงานกันต่อเลยดีกว่านะคะ
ทั้งสามเดินตามพนักงานไป
โทโมะ : พิมเลือกให้โทโมะหน่อยซิครับ
เสียงทุ้มหวานออดอ้อนแฟนสาว โดยไม่สนใจคนที่กำลังเลือกชุดเจ้าสาวเลยแม้แต่น้อย
แก้ว : แหมพี่โมะก็ ไม่ต้องให้ถึงมือพิมหรอกคะ พี่คะเอาชุดนี้คะ
นิ้วชี้ไปยังชุดแต่งงานคู่ที่เป็นคอนเซปอยู่แล้ว
พนักงาน : ลองใส่ก่อนไม๊คะ
แก้ว : ไใ่เป็นไรคะ แก้วกับพี่โมะหุ่นมาตราฐานอยู่แล้วคงไม่ต้องลอง
พนักงาน : อ่อคะ งั้นเราไปถ่ายรูปกันเลยดีกว่านะคะ
แก้ว : คะ
ชายหนุ่มต้องจำใจเดินเดินตามไปด้วยท่าทางเบื่อหน่าย
ช่างภาพ : เจ้าบ่างโอบเจ้าสาวแน่นอีกนิดครับ ใช่ครับเจ้าสาวโน้มคอเจ้าบ่าวลงมาอีกหน่อยครับ อ่าโอเค
หญิงสาวเห้นสายตาพิมที่มองมาอย่าอาฆาต ในระหว่างที่ช่างภาพกำลังกดถ่ายเธอโน้มคอชายหนุ่มลงมาต่ำจนปา
อุ่นประทับพอดีกับริมฝีปากบางสวย
แชะ ~
ช่างภาพ : สวยมากครับ แหมหวานกันดีจังนะตรับ
ยังคงมีการถ่ายภาพกันอีกหลายเซต จนวลาล่วงเลยไปถึงสามทุ่มตร
ช่างภาพ : โอเครับเสร็จแล้ว
ช่างภาพกล่าวขึ้นเมื่อภาพสุดท้ายถูกบันทึก หญิงสาวรีบเดินเข้าห้องไปเปลี่ยนเสื้อผ้าแล้วเดินขึ้นรถตนเองขับออก
ไปโดยไม่สนใจว่าชายหนุ่มนั้นจะไปกับใคร ทำิะไรต่อ
งานเลี้ยง
19.00
แม้หน้างานเลี้ยงฉลองจะราบรื่นไปด้วยดี แต่เบื้องหลังยังชุยลมุนวุ้นวายไปหมด
แม่โทโมะ : เจ้าบ่างไปไหน
พนักงาน : ไม่ทราบคะ เมื่อสักครู่ไปดูที่ห้องก็ไม่มีนะคะ
แก้ว : เกิดอะไรขึ้นคะคุณแม่
แม่โทโมะ : ไม่มีอะไรหรอกคะลูก
หญิงสาวอยู่ในชุดราตรีที่เป็นเกาะอกสั้นมีริบบิ้นสีขาวผูกไว้รอบเอว ดูแล้วสวยเรียบๆแต่ก้มีแอบเซ็กซี่เล็กๆตรงที่เนิน
อกอวบอิ่มแทบจะล้นทะลักออกมานอกเกาะอยู่ร่อมร่อ
แก้ว : พี่เค้าไม่อยู่เหรอคะ
แม่ของชายหนุ่มอำอึ้งไม่ยอมตอบ
แก้ว : คุณแม่คะ...บอกแก้วเถอะคะพี่เค้าไม่อย่ใช่ไม๊คะ
แม่ของชายหนุ่มได้แต่พยักหน้าน้อยๆ หญืงสาวทำหน้าเศร้าเดินไปยังห้องแต่งตัวของชายหนุ่มแล้วหยิบไอโฟนสี
ขาวขึ้นมาดู
'พิมสียใจ...ใจจะขาดอยู่แล้วรู้ไหมคะโทโมะไม่อยากมีชิวิตอยู่อีกต่อไปแล้ว'
ข้อความยังคงโชว์อยู่ที่หน้าจอคงเป็นเพราะคนอ่าน อ่านแล้วรีบร้อนออกไปจนลืมปิด วางคืนที่ไว้แม่ชายหนุ่มรีบเข้ามาดู
แม่โทโมะ : หนูแก้ว
แก้ว : ไม่เป็นไรหรอกคะคุณแม่แก้วทนได้ งั้นเดี๋ยวแก้วมานะคะ
ปากบอกว่าทนได้แต่สีหน้าที่ถ่ายทอดออกมาแสดงว่าเธอเสียใจ แม่ของชายหนุ่มห็นแล้วก็ยิ่งสงสาร ผิดกับตอนนี้
ในใจหญิงสาวร้อนรุมจนทนไม่ได้เดินไวๆงมาที่รถคันโปรดของตัวเองขับออกไปด้วยควมเร็ว
'ถ้าคิดจะเอาการฆ่าตัวตายมาทำงานฉันล่ม เธอคิดผิดแล้วหล่ะเพราะฉันไม่ยอมแน่ๆ!!'
.........................................................................................................................
อัพแล้วนะค๊ะ
ยังมีคนอ่านอยู่ไมีน้าถ้ามีก็เม้นกะโหวดให้บ้างนะคะ
อยากอ่ายอีกก็เม้นๆโหวดเยอะนะคะเดี๋ยวจะมาอัพให้อีก
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
