No name ความรักครั้งนี้ไม่มีชื่อเรื่อง

9.4

เขียนโดย tietang

วันที่ 3 พฤศจิกายน พ.ศ. 2554 เวลา 12.07 น.

25 ตอน

1146 วิจารณ์

87.56K อ่าน

24) รักกันรักกัน♥จบแล้วคะ

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

ขนาดตัวอักษร เล็ก กลาง ใหญ่ ใหญ่มาก

โทโมะ : ตัวเล็กชื่ออะไรดีตั้งหน่อยซิ

แก้ว : แล้วแต่พี่ก็ได้คะพี่ตั้งเลยยังไงแก้วก็ชอบ

โทโมะ : งั้นชื่อเวสท์แล้วกันเนอะ

ป๊อปปี้ : อะไรว่ะตั้งมามันเกี่ยวกับชื่อแกกับน้องแก้วตรงไหนเนี่ย

พี่ชายคนรองถามออกมาเพราะที่ตั้งมาไม่สัมพันธ์กับทั้งชื่อแม่และพ่อเอาซะเลย

โทโมะ : เกี่ยวซิทำไมจะไม่เกี่ยวก็เวสท์วันตัดมาจากเวสท์เซิลที่เป็นคำคลายของกล๊าสที่

แปลว่าแก้วไง เค้าโตขึ้นมาจะได้รักแม่มากๆไง

จองเบ : ไอ้บ้าตั้งชื่อลูกทีคิดไปไกลโน้น น้องแก้วชอบไหมชื่อลูกชายคนแรก

แก้ว : แก้วยังไงก็ได้คะ เพราะจะชื่ออะไรแก้วก็รัก

ฟอด~

หอมลูกชายที่ไม่รู้ว่าแอบหลับไปเมื่อไหร่ ทั้งที่ไม่กี่นาทีนี้ยังหัวเราะคิดคักเล่นกับเธออยู่
เลย

จองเบ : งั้นไม่มีอะไรแล้วพี่ไปก่อนนะมีเดตกับคุณหมอ

ป๊อปปี้ : ไปด้วยดีกว่าฟางอยู่ร้านคนเดียวเหงาแย่ คุณแม่ไปด้วยกันไหมครับ

แม่โทโมะ : ก็ดีเหมือนกันปล่อยให้เค้าอยู่สามคนพ่อแม่ลูกบ้าง

ทุกคนเมื่อเห็นว่าอาการของน้องสะใภ้ปลอดภัยก็ขอตัวไปทำภารกิจต่างๆนานาของตัวเอง

โทโมะ : ตัวเล็กนอนพักเยอะๆนะจะได้กลับบ้านไวๆไง

อุ้มลูกชายที่หลับอยู่ออกมาจากหญิงสาวแล้วไปวางบนเตียงนอนสำหรับเด็กแล้วห่มผ้าทับให้อย่างเบามือ ก่อนจะ

หันกลับมาคุย

แก้ว : กลับวันนี้ยังได้เลยคะแก้วไม่ได้เป็นอะไร

โทโมะ : อยู่ต่ออีกหน่อยดีกว่าไหม

แก้ว : ไม่ดีกว่าคะอยากกลับบ้าน

ไม่ทันไรหญิงสาวก็ร้องจะกลับบ้านซะแล้ว ใครว่าเธอไม่แข็งแรงถึงร่างกายจะผอมบางแต่ว่าเธอแข็งแรงมาก

ทีเดียวแหละคลอดแล้วนอนพักแค่สองวันหมอก็อณุญาติให้กลับบ้านได้แล้ว แม่ลูกคู่นี้แข็งแรงทั้งคู่ แม่ก็ไม่มี

อาการเจ็บปวดใดๆ ลูกชายก็แข็งแรงร้องอ๋อแอ๋เล่นกับญาติไม่หยุดหย่อน ญาติทุกคนต่างก็หลงไหลในความน่าชัง

ของหลานชายคนแรกของตระกูลกันน่าดูทั้งข้อมือและข้อเท้าเต็มไปด้วยของรับขวัญ ยังไม่รวมที่ไม่ได้ใส่อยู่ในตัว

จะเรียกว่าเป็นเด็กชายเศรษฐีก็คงไม่แปลกเพราะอายุได้ไม่กี่เดือนมีเงินมีทองเยอะพอตัวเลย

+

+

+

บ้าน

เดือนแรกที่คลอดออกมาชายหนุ่มเห่อถึงขนาดไม่ยอมไปทำงานจะอยู่บ้านอย่างเดียวเดือดร้อนถึงพี่ชายที่ต้อง

ปล่อยไร่ชาทางภาคเหนือให้คนงานดูแลส่วนตัวเองก็ต้องมาดูแลบริษัทแทนน้องชาย ส่วเจ้าน้องชายตัวดีก็ นั่งมี

ความสุขกับครอบครัวปล่อยให้พี่ชายต้องทรมานทั้งกายทั้งใจเพราะงานรัดตัวซะกระดิกไปไหนไม่ได้ ครั้งอยาก

ไปหาคนรักก็ทำไมได้ต่างคนก็ต่างยุ่ง พอเจอหน้าน้องชายทีไรก็ได้แต่บ่นๆแต่สุดท้ายก็ต้องทำงานแทนน้องชายอยู่

ดี

แก้ว : พี่ไม่ไปทำงานเหรอคะเนี่ย

โทโมะ : เดือนนี้งดครับ มีคนไปทำแทนแล้ว

แก้ว : พี่ป๊อปก็มีงานเค้านะคะ ไปทำอย่างนี้บาปนะรู้ไหม

โทโมะ : ก็ยอมบาปแหละ ถ้าได้อยู่กับครอบครัว

แก้ว : ครึ่งเดือนพอมั่งคะเกรงใจพี่ป๊อปกับฟาง

โทโมะ : เฮือย~ตัวเล็กเกรงใจคนอื่นรึว่าไม่อยากอยู่กับพี่

คิ้วเรียวสวยขมวดเป็นโบว์อยุ่กลางหน้าผากหญิงสาวเห็นแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ คิ้วก็ออกดกดำแต่ทำไมถึงใจ

น้อยนักก็ไม่รู้ ไปติดนิสัยนี้มาจากใครเมื่อก่อนไม่เคยเคยเห็นมีอาการแบบนี้

แก้ว : อยากสิคะแต่ว่านั่นมันงานพี่นะ แก้วว่าเลิกพูดเรื่องนี้จะดีกว่าไม่อยากทะเลาะ

จบด้วยการไม่พูดต่อ ถ้าขืนยังปล่อยให้เค้าน้อยใจไปเรื่อยๆคนที่จะไม่ปลอดภัยหน่ะคือหญิงสาวแน่ๆเพราะเดี๋ยวก็

คงจะขอให้เธอทำอะไรตามใจเค้าเพื่อไถ่โทษ

แก้ว : แล้วพิมเป็นยังไงบางคะ

โทโมะ : พี่ป๊อปคงจัดการเรียบร้อยแล้วหล่ะป่านนี้ กลัวเหรอ

แก้ว : ไม่กลัวคะแค่สงสาร เธอไม่มีใครนิคะ

โทโมะ : หรือจะให้พี่ไปดูแลเธอ

แก้ว : ถ้าพี่อยากแก้วก็ไม่ว่า

ชายหนุ่มได้แต่ทำหน้างอเข้าไปใหญ่ ใจจริงอยากให้หญิงสาวเกิดอาการหึงห่วงมากกว่าแต่ที่ไหนได้เธอกลับปล่อย

ให้ไปซะง่ายๆไม่หึงไม่หวงซักนิดติดตรงที่จะน้อยใจก็เท่านั้นแหละ

โทโมะ : ไม่หึงพี่หน่อยเหรอ

แก้ว : ทำไมแก้วจะไม่หึง เก็บอารมณ์มากกว่า

โทโมะ : พี่อยากให้หึง อยากเห็น

พูดไปตามตรงเพราะดูท่าแล้วถ้าไม่พูดหญิงสาวอาจเข้าใจผิดแล้วเรื่องราวจะวุ่นวายไม่จบซักที หญิงสาวก็ยังไม่ได้

แสดงท่าทางอะไรจนชายหนุ่มถอดใจ

โทโมะ : ไม่หึงก็ไม่หึง แค่รักพี่ก็พอ

แก้ว : แล้วนี้ไม่รักเหรอ

โทโมะ : ไม่เห็นเลยว่ารักตรงไหน

แก้ว : เคยบอกไปแล้วนะ

โทโมะ : บอกด้วยร่างกายหน่ะเหรอ ลืมไปแล้วบอกใหม่ได้ไหม

ฟอด~

ยิ้มกรุ่มกริ่ม จมูกที่โด่งเป็นสันกดลงไปที่แก้มเนียนแล้วสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอด ความหอมจากกายหญิงสาว

ไม่เคยเปลี่ยนเคยหอมหวานราวดอกไม้อย่างไงตอนนี้ก็หอมอย่างนั้น ไม่ว่าจะหอมกี่ครั้งก็ไม่รู้เบื่อจริงๆ

โทโมะ : ชื่นใจ

แก้ว : พอแล้วนะ

ร้องห้ามเมื่ออีกคนไม่ยอมหยุดเริ่มซุกไซร้ไปเรื่อย พูดไปแล้วก็ยังไม่หยุดเธอเลยตีที่ไหล่อย่างแรงตีจนเสียงดังไป

ลั่นห้องเค้าก็ยังไม่ยอมหยุด

แง แง~

เนื่องจากพ่อและแม่ทำอะไรกันเสียงดังเจ้าลูกชายเลยตื่นขึ้นมาส่งเสียงดังแข่งบ้าง

แก้ว : น้องเวส์ทร้องแล้วเห็นไหม พอได้แล้ว

ห้ามก็แล้ว ตีก็แล้ว จนลูกร้องก็แล้ว ชายหนุ่มก็ไม่ยอมหยุด จูบไปทั่วจนคนที่อยู่ใต้ล่างไม่พอใจ

โทโมะ : ลูกชายครับหยุดร้องก่อนนะพ่อคิดถึงแม่จะแย่แล้ว

ยอมลุกออกจากตัวแต่เดินไปหาลูกชายก้มลงกระซิบที่หูแล้วจุ๊บไปที่หน้าผากหนึ่งที่ ลูกชายก็ช่างรู้พ่อบอกทีเดียว

หยุดร้องไปเลยกลายเป็นพ่นน้ำลายออกมาจากปากเล่นกับพ่อซะงั้น

ฟูว์~

โทโมะ : น้องเวสท์ขอพ่อรักแม่แป๊ปนึ่งนะครับเดี๋ยวจะกลับมาเล่นด้วยใหม่

เดินกลับขึ้นไปที่เตียงอีกรอบ หลบยังไงก็คงไม่พ้นหญิงสาวก็ได้แต่ยอมให้เค้ารักจนพอใจไม่รู้ว่าลูกชายจะช่างรู้

ไปถึงไหน พ่อแม่ร้องครางออกมาจนลั่นห้องครั้นจะบังคับไม่ให้เสียงดังแต่เมื่อารมณ์มันพาไปก็คงห้ามยาก เจ้าลูก

ชายก็หัวเราะอยู่คนเดียวเหมือนจะล้อพ่อกับแม่ว่าทำอะไรไม่อายลูกบาง ลูกชายยังคงนอนยิ้มอารมณ์ดีจนพ่อกับ

แม่ลงจากเตียงมาหา

แก้ว : เวสท์ครับที่หลังร้องไห้ดังๆเลยนะพ่อรังแกแม่ใหญ่แล้ว

อุ้มลูกขึ้นมาแล้วคุย

ฟูว์

แก้ว : ไม่เอานะอย่าเล่นน้ำลายสกปรกแย่

แง แง~

พอดุเข้าหน่อยก็ร้องไห้เป็นเผ่าเต่าเลยทีเดียว คงจะติดนิสัยขี้น้อยใจจากหญิงสาว

โทโมะ : ลูกน้อยใจแล้วเห็นไหม

สวมกอดทั้งแม่และลูกจนแน่น ก้มลงไปเอาจมูกชนจมูกลูกชายที่ร้องงอแง

โทโมะ : ไม่เอาไม่ร้องนะครับ

แก้ว : พี่ให้ท้ายลูกใหญ่แล้วนะ

ทำหน้ายู่ยี่ใส่ชายหนุ่ม

ฟอด~

โทโมะ : ก็เวลาตัวเล็กงอนก็ต้องพูดแบบนี้ไม่งั้นตัวเล็กก็ไม่หยุดร้องไห้ รู้ไหมลูกหน่ะเหมือนตัวเล็กจะตายขี้

น้อยใจ

แง แง~

ร้องไห้ยกใหญ่แต่คราวนี้สาเหตุคงไม่ใช่ว่าน้องใจแม่ที่ดุเอาหรอก

แก้ว : หิวนมรึเปล่าครับหืมม~

อุ้มไปเขย่าไปเบาๆเพื่อโอ๋ให้เงียบ สงสัยจะหิวนมจริงๆเพราะตั้งแต่เช้ามายังไม่ได้กินนมเลย

แก้ว : พี่ออกไปก่อนซีแก้วจะให้นมลูก

โทโมะ : พี่ช่วยไง

แก้ว : ไม่เอาไม่ต้องการผู้ช่วยคะ

เหมือนพูดไปจะฟังชายหนุ่มอุ้มทั้งแม่ทั้งลูกไปบนเตียงให้คนเป็นแม่นั่งบนตักตัวเอง แม่ก็ให้นมลูกไปพ่อก็นั่งจ้อง

ตาไม่กระพริบ

แก้ว : แก้วเขินนะ

โทโมะ : งั้นไม่มองก็ได้

ลูกก็ยังคงดูดน้ำนมไม่ปล่อย แต่ที่หนักกว่าก็คือพ่ออีกคนที่ก้มลงมาซุกหน้าเหนือทรวงอกอิ่มจูบอยู่เนินนาน ลูกก็

ไม่ยักจะรำคาณปล่อยให้พ่อจูบซับอยู่บนเนินอกเนินนาน ไม่นานนักลูกชาก็หลับคาอกแม่ไป

แก้ว : พี่คะพอได้แล้วแก้วจะเอาลูกไปนอนคะ

เตือนชายหนุ่มที่ยังคงซุกหน้าอยู่ที่เดิม ชายหนุ่มรุ้สึกตัวก็ปล่อยให้ออกหญิงสาวเอาลูกไปนอนที่แปล แล้วเดิน

กลับมานั่งที่เตียงชายหนุ่มล้มตัวลงนอนบนตักนิ่มแหงนหน้ามองใบหน้าสวยที่อยู่ด้านบน

โทโมะ : พี่รักนะ...

แก้ว : รู้แล้วคะว่ารัก

มือหนาเอื้อมสูงขึ้นไปลูบไล้โครงหน้าเรียวสวยได้รูปอย่างหลงไหล

โทโมะ : ไม่รู้ว่าทำไมรักนักหนาบอกไม่ถูกเลย

ยิ้มบางๆให้หญิงสาว แล้วยกข้อมือบางขึ้นมาจูบ

โทโมะ : สร้องข้อมือนี้ถอดได้แล้วมั๋งเดี๋ยวพี่ซื้อใหม่ให้

แก้ว : ไม่เป็นไรคะแก้วชอบมัน

สร้อยข้อมือที่ชายหนุ่มซื้อให้เป็นของขวัญวันแต่งงานชิ้นแรก ความรู้สึกมันบอกไม่ถูก...แม้ว่าจะเป็นของไม่ได้มี

ราคามากมายเท่าไหร่นัก แต่ว่ามันมีคุณค่าทางจิตใจมากเสียงยิ่งกว่าสร้อยเพรชหรือเงินทองใดๆทั้งสิ้น ชายหนุ่ม

นอนเล่นกับหญิงสาวอยู่พักนึ่งก็ผล็อยหลับไปกับตักหญิงสาว มือบางแตะไปที่แก้มอย่างเบามือที่สุด เจ้าของ

ใบหน้านี้...เค้าทำให้เธอลืมความแค้นที่มีมายาวนานจนหมดสิ้น และก็เค้าคนนี้อีกแหละที่ทำให้เธอได้รู้จักคำว่ารัก
...รักที่ยากจะเลิกรัก

~THE END~
........................................................................................................................

จบแล้วคะแบบอึนมึนงงอย่างที่สุด5555อยากอ่านสเปไหม(มีคนสนสเปไหมเอ่ย??)

ถ้าเม้นเยอะๆโหวดมากๆสเปก็มาเร็วคะ

รักลีดเดอร์ที่สุดจ๊วฟฟม๊วฟฟฟ

ตอน 23

สารบัญ

ตอน 25