No name ความรักครั้งนี้ไม่มีชื่อเรื่อง
25) สเปเชี่ยล...เต็มร้อยแล้วค๊าบ
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความเวสท์ : ม๊าค๊าบบบ...ป๊าแอบนอกใจม๊าอ่า~
เสียงฟ้องจากเด็กชายตัวเล็กดังมาจากบนห้องนอนหญิงสาวที่กำลังนั่งดูโทรทัศน์ถึงกับกระเด่งตัวลุกขึ้น ถึงแม้ว่า
น้องเวสท์จะอายุได้เพียงแค่ขวบเศษๆแต่ก็เก่งเกินเด็กพูดจาเจื่อยแจ่งอย่างกับผู้ใหญ่ยังไงยังงั้น
แก้ว : หือ...น้องเวสท์ว่าไงนะครับ
เวสท์ : ป๊านอกใจ ม๊าต้องจักการในน้องเวสท์น้า
แก้ว : นอกใจอะไรกันครับคนเก่งของแม่
หญิงสาวยังคงมึนงงกับประโยคที่น้องเวสท์ย้ำบอกเมื่อสักครู่ แต่ไม่ทันแล้วน้องเวสท์จูงกึ่งลากแม่เดินขึ้นไปบน
ห้องนอน พอเปิดประตูเข้าไปก็พบว่าชายหนุ่มกำลังนอนอ่านหนังสืออยู่บนเตียงอย่างสบายใจเฉิบ
แก้ว : ไหนครับใครนอกใจม๊า ไม่มีนิน้า
เสียงจากหญิงสาวทำให้ชายหนุ่มที่นอนอ่นหนังสืออยู่รู้สึกตัวว่ามีคนเข้ามาจึงลดหนังสือลงต่ำจนพ้นระดับสายตา
หญิงสาวจ้องมองลึกลงไปยังสิ่งที่ชายหนุ่มถืออยู่ในมือ นั่นมันหนังสือ...FHM... ชายหนุ่มเห็นหญิงสาวเพ่งมาที่
หนังสือก็รีบปิดลง
เวสท์ : เห็นไม๊ป๊านอกใจม๊า ม๊าค๊าบโกรธป๊าเลย
โทโมะ : น้องเวสท์ครับทำไมพูดแบบนั้นเกิดม๊างอนป๊าจริงๆป๊าก็แย่ซิครับ
เวสท์ : ก็ป๊าสนใจแต่ผู้หญิงในนั้นไม่สนใจน้องเวสท์เลย
อ๋อ...ที่น้องเวสท์วิ่งลงไปฟ้องแม่ก็เพราะว่าน้อยใจพ่อที่ไม่ยอมเล่นด้วยเอาแต่อ่านหนังสืออย่างว่านี้เอง น้องเวสท์
ทำหน้ายู่ยี่แล้วเดินไปกอดเอวแม่ชี้ไม้ชี้มือประมาณว่ากำลังน้อยใจพ่ออยู่
แก้ว : ช่างป๊าประไรครับป๊าไม่สนเรา งั้นเราไปอยู่กันสองคนเอาไหมครับ
เวสท์ : ดีๆค๊าบบบไปกันน้า~
นี่น้องเวสท์พูดจาจริงจังขนาดนี้เลยเหรอเนี่ย สงสัยจะน้อยใจพ่อเอามากๆเลยถึงขั้นยอมไปอยู่กับแม่โดนทิ้งพ่อไว้
คนเดียว คนที่กำลังจะถูกทิ้งก็ยิ้มน้อยๆลงมาจากเตียง
โทโมะ : โอ๋...น้องเวสท์ไม่น้อยใจป๊านะมาป๊าเล่นกับน้องเวสท์ดีกว่าเนอะ
เวสท์ : ม่ายอ้าววว~
โทโมะ : โธ่...ป๊าก็แค่ดูอะไรเพลินๆนิดเดียวเอง
เวสท์ : ป๊านอกใจม๊าสนใจผู้หญิงโคนอื่นนน~
แก้ว : ปล่อยป๊าไปเถอะคะเราอยู่กันสองคนก็ได้ ให้ป๊าสนใจผู้หญิงรูปร่างดีในนั้นไปให้เต็มที่เลย
เป็นงั้นไปนี่ลูกหนึ่งคนแล้วนะหญิงสาวก็ยังไม่เลิกความขี้ใจน้อยอีก ชายหนุ่มเดินรุดกน้าเข้ามาหาหญิงสาว
แก้ว : อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะอย่าเข้ามานะพี่สนใจผู้หญิงพวกนั้นมากกว่าก็อย่ามายุ่งกับแก้วซี
โทโมะ : โธ่...ตัวเล็กนั่นมันคนในกระดาษนะ แต่ตัวเล็กของพี่หน่ะของจริง
สายตาแบบนี้อีกแล้ว ฉุดข้อมือหญิงสาวให้ล้มไปนอนลงบนเตียง เค้าแข็งแรงจริงๆขนาดมืออีกข้างยังอุ้มลูก
ชายอยู่อีกข้างยังสามารถฉุดร่างของหญิงสาวลงไปที่เตียงได้
แก้ว : ไม่เอาคะ...พี่ก็นั่งจ้องกระดาษไปซิคะ
โทโมะ : ไม่เอานั่นมันจับไม่ได้แต่ของตัวเล็กนี่จับได้
ไม่พูดเปล่าจับไปที่อกอวบของหญิงสาว น้องเวสท์ที่นั่งอยู่กลางเตียงได้แต่ยกมือปิดตาแล้วส่ายหัวด๊อกแดกไปมา
อย่างน่าเอ็นดู
แก้ว : ไม่เล่นนะคะลูกอยู่อายลูกบ้างซิ
ชายหนุ่มหันไปมองที่ลูกชายแล้วขยิตาเล็กๆให้หนึ่งที
เวสท์ : น้องเวสท์ไปดูการ์ตูนนะค๊าบบบ~
มุดตัวลงไปใต้ผ้าห่มพื้นหนาแล้วกลิ้งคลุกคลักไปมาจนไปอยู่ที่ปลายเตียงแล้วกระโดดลงพรมวิ่งไปที่หน้าประตู
เพื่อจะออกไปข้างนอกเป็นการเปิดโอกาสให้กับพ่อตัวเอง
โทโมะ : ตกลงน้องเวสท์ไม่โกรธป๊าแล้วนะครับ
ลูกชายยิ้มหวานมาแล้วพยักหน้าให้แล้ววิ่งตึงตังลงชั้นล่างไปในที่สุด
แก้ว : อย่านะ...
โทโมะ : ลูกไม่อยู่นะไม่ต้องอายแล้ว
แก้ว : ไม่เอาแล้วพี่รุนแรง
โทโมะ : แต่พอพี่ทำที่ไรก็เห็นตัวเล็กตอบสนองมาดีทุกครั้งเลยน้า
เลือนใบหน้ามาใกล้ๆหวังจะจุมพิษที่เรียวปากอิ่ม มือหนาประคองใบหน้าไว้ให้มองมายังเค้า ปากอิ่มเผยอออก
เล็กน้อยเหมือนเป็นการยั่วยวนชายหนุ่มก็ไม่ปาน
จุ๊บ พลั่ก~
หญิงสาวแตะริมฝีปากเบาๆแล้วดันอกกว้างออกแต่ว่ามันดันไม่พ้น ร่างสูงนันยังคงกอดไว้แน่นตอนนี้กลายเป็น
ทาบทามลงมาคร่อมหญิงสาวไว้แล้ว
โทโมะ : คราวนี้ไม่รอดแน่ๆ
ก้มลงมาจะจุมพิษอีกรอบ แต่คาวนี้หญิงสาวก็ไม่พลาดลอดตัวออกมาทางที่หว่างขาชายหนุ่มแต่ไม่วายหยอกเล่น
ด้วยการมือบางผ่านยาวลงมาสัมผัสแกนกายที่กำลังตื่นตัวอยู่เต็มที่ถายใต้กางเกง ไม่ได้สนใจรีบวิ่งออกไปจาก
ห้องอย่างรวดเร็ว
โทโมะ : ตัวเล็กเล่นอะไรมาทำพี่ค้างแล้วไปได้ยังไงกัน
วิ่งตามลงมา หญิงสาววื่งไปหาลูกชายที่กำลังนั่งจ้องการ์ตูนโปรดอยุ่หน้าจอ
แก้ว : น้องเวสท์ช่วยม๊าด้วย~
โทโมะ : น้องเวสท์ม๊าต้องโดนป๊าลงโทษนะครับ
บอกเมื่อลงมายืนเผชิญหน้าอยู่โดยมีน้องเวสท์กั้นอยู่ตรงกลาง เสียงใสๆหัวเราะกิ๊กกั๊กออกมาเมื่อเห็นว่าพ่อแม่
เล่นไล่จับกันไปทั่วบ้าน
แก้ว : อร๊ายยน้องเวสท์ช่วยแม่ทีป๊าจะจับแม่
เกือบโดนชายหนุ่มจับได้ทันตอนที่วิ่งอ้อมไปหลังโซฟา น้องเวสท์ได้แต่นังอยู่บนโซฟาเดี่ยวดูพ่อแม่เล่นกัน
หัวเราะไปเชียร์ไป
แก้ว : ม๊าค๊าบบป๊ามาข้างหลัวแล้วววว~
ฟึ่บ~
โทโมะ : จับได้แล้ว
ร่างบางถูกกดลงบนโซฟายาวนั่นเอง ร่าบางนอนหอบหายใจแรงๆเพราะเหนื่อยจากการวิ่งหนี
เวสท์ : ป๊าค๊าบน้องเวสท์จูบก่อน
ชายหนุ่มกำลังจะประกบปากหญิงสาวแต่ลูกชายดันพูดขึ้นมาซะก่อน แม่ไม่รอช้าคว้าตัวลูกชายมาระดมจูบไป
ทั่วหน้า
คิกคัก ติกคัก
เวสท์ : จั๊กจี้อ่าม๊า~
น้องเวสท์ดิ้นไปมาเพราะจั๊กจี้ ส่วนแม่ก็เหนื่อยพอดูเพราะน้องเวสท์มั่วแต่อยู่ไม่นิ่งเลยทำให้หอมลำบากคนที่ดูจะ
สบายที่สุดคงไม่พ้นชายหนุ่มได้แต่นั่งมองแม่ลูกหอมกันอย่างสบายใจ
แก้ว : แฮก~ม๊าเหนื่อยแล้วเลิกเล่นเถอะนะครับ
เวสท์ : ม๊าก็จุ๊บน้องเวสท์ก่อนซี
จ๊วฟฟฟ~
จุ๊บ~
หอมแก้มลูกเสร็จก็ถูกคนเป็นหอมหอมต่อแ
แก้ว : ของพี่ไว้กลางคืนสิคะ
โทโมะ : ตอนนี้ไม่ได้เหรอตัวเล็ก นะนะ
เสียงขายหนุ่มรบเร้าจะมีอะไรกันให้ได้
แก้ว : คืนนี้เถอะนะคะแก้วต้องออกไปข้างนอก
โทโมะ : อยู่ก่อนซิครับพี่หิว
แก้ว : นี้คะผลไม้
หยิบผลไม้ที่วางอยู่บนโต๊ะหน้าโซฟามายืนให้ ชายหนุ่มสายหน้าไม่เอา หญิงสาวเลยส่งผลไม้ไปให้น้องเสท์
ป้อนพ่อเองมีหรือที่เค้าจะกล้าปฎิเสธลูก
เวสท์ : อ้ามมมป๊าอ้ามมซีค๊าบบ
ชายหนุ่มได้แต่นิ่วหน้าเล็กเพราะหญิงสาวก็รุ้ว่าเค้าหมายความว่าหิวอะไร ...แต่ก็ทำเป็นไม่รู้เรื่องมันน่านักนะ
อย่างนี้อย่าได้ได้โอกาสไม่รอดมือเค้าแน่ๆ เค้าได้แต่เคี้ยวตุ้ยๆ และตอนนี้คงได้กินแค่ผลไม่จริงๆนั่นแหละ
เพราะ...
แก้ว : พี่อยู่กับน้องเวสท์นะคะแก้วไปร้านแป๊ปนึ่ง
โทโมะ : ไปทำไมครับ
แก้ว : พอดีว่าพี่จองเบนัดแก้วไว้หน่ะคะ
ชายหนุ่มถึงกับนิ่วหน้าขึ้นมาทันที เค้าแต่งงานมีลูกแล้วพี่ชายก็ยังไม่เลิกมาวอแวกับภรรยาเค้าอีกเหรอ คิด
แล้วอยากจะไปจีบผู้หญิงของพี่ชายบ้างซะแล้วซิ นี่ถ้าไม่ติดว่าหัวใจที่มียกให้หญิงสาวไปหมดแล้ว ไม่มีทางที่
พี่ชายจะได้มีความสุขแน่
เวสท์ : ม๊าไม่รักป๊าแล้วเหรอ~
ดูแม้แต้ลูกก็ยังคิดเหมือนชายหนุ่ม นี้หล่ะลูกไม้หล่นไม่ไกลต้นของจริง หญิงสาวยิ้มขำน้อยๆในความช่างรู้
ของลูกชาย
แก้ว : ไม่ใช่อย่างงั้นครับน้องเวสท์ม๊ารักป๊าจะตายไป
เวสท์ : งั้นม๊าก็พิสูจน์ซีค๊าบบบ~
นั่นไงหล่ะไม่ผิดแน่นี้หล่ะลูกเค้านิสัยนี้เหมือนกันเปี๊ยบเลย สงสัยสองพ่อลูกคู่นี้จะชอบการพิสูจน์เสียจริง
แก้ว : ไม่ต้องพิสูจน์หรอกครับป๊ารู้แล้ว
น้องเวสท์มองหน้าป๊า แต่ชายหนุ่มกลับยิ้มให้กลับมา
โทโมะ : พี่ไมเห็นรู้อะไรเลย
แก้ว : พี่คะแก้วไม่มีเวลาเล่นนะคะเนี่ย
โทโมะ : พี่ก็ไม่บอกว่าจะเล่นๆนิครับพิสูจน์จริง
น้องเวสท์ : อ้าววเลยอ้าววเลยป๊าพิสูจน์
ชายหนุ่มไม่รอช้าระดมจูบหญิงสาวจนอ่อนเปลี้ยคาอ้อมกอดไปเลย น้องเวสท์หยิบตุ๊กตามิกกี้เมาส์มาปิดตาเอาไว้
แก้ว : อืมมมห์
โทโมะ : ต่อกันบนห้องดีกว่า
ช้อนร่างบางแล้วพาขึ้นห้อง แต่ไม่ลืมที่จะขอบคุณลูกชาบสุดรัก
โทโมะ : ดูการ์ตูนรอป๊าก่อนนะครับเย็นนี้จะพาไปเที่ยวนะ
น้องเวสท์เปิดตาออกมาแล้วยิ้มร่าให้ป๊า คิ้วเรียวสวยตามแบบฉบับชายหนุ่มเด๊ะๆยักขึ้นข้างเดียวให้กับป๊าเป็น
สัญลักษณ์รับรู้ ชายหนุ่มอุ้มร่างบางขึ้นเตียงวางอย่างเบามือ
แก้ว : ไม่เบื่อรึไงคะ
โทโมะ : กินเท่าไหร่พี่ก็ไม่เบื่อ
แก้ว : เดือนนี้ไม่ได้ทานยาคุมนะ
โทโมะ : อยู่กับพี่ไม่ต้องทาน ตัวเล็กกับลูกๆพี่เลี้ยงได้
ซุกไซร้ไปตามร่องอกขาวเนียนแสดงให้หญิงสาวดูว่าไม่ว่าจะนานเท่าไหร่ นานเพียงใดเค้าไม่วันที่จะเบื่อเธอ
หัวใจของเค้าตอนนี้ปิดล๊อกลงกลอนไว้ให้เธอแค่คนเดียวเท่านั้น เรือนร่างตรงหน้าไม่ว่ามองกี่ครั้งก็หลงไหลทุก
ครั้งแล้วอย่างนี้จะให้เค้าไปมองใครได้อีก สำหรับเค้าแค่เธอคนเดียวมันก็เกินพอแล้ว...
โทโมะ : พี่รักตัวเล็ก รักมากๆขอให้ตัวเล็กมั่นใจว่าพี่จะรักและดูแลตัวเล็กเท่าชีวิต ไม่มีทางทำให้ตัวเล็กเสีย
น้ำตาแม้แต่หยดเดียว
แก้ว : ขอบคุณคะที่รักกัน
สุดท้ายเธอก็ต้องโทรไปขอเลื่อนนัดจองเบที่จะพาขนมจีนมาวัดตัวเพื่อให้หญิงสาวออกแบบชุดแต่งงานให้
+
+
+
ไร่Mufer
โทโมะ : ป๊ารักน้องเวสท์และก็รักม๊านะครับ
น้องเวสท์ : ป๊าเลียนแบบ น้องเวสท์รักป๊ากับม๊าก่อนน้า
ฟอดดดด~
น้องเวสท์น่ารักจนทั้งป๊ากับม๊าอดไม่ได้ที่จะหอมแก้วด้วยความรัก ตามที่สัญญากันไว้ว่าจะพามาเที่ยว เลยถือ
โอกาสพามาไร่องุ่น ชายหนุ่มอุ้มน้องเวสท์ไว้ด้วยแขนเพียงข้างเดียวส่วนอีกข้างจับมือกับหญิงสาวไว้แน่น สาม
คนพ่อแม่ลูก เดินทอดน่องไปตามรั้วองุ่นที่ถักเป็นเถาว์สวยงาม
“ป๊ารักน้องเวสท์กับม๊ามากที่สุดในโลกเลยนะ”
ประโยคสุดแสนจะธรรมดา แต่ก็ทำให้รู้สึกตื้นตันและดีใจทุกครั้งที่ได้ยิน
เรื่องราวของทั้งคู่จะถูกถ่ายทอดอย่างละเอียดทุกครั้งที่มีลูกๆถามถึงว่าป๊ากับม๊ารักกันได้ยังไง...คำว่าแค้นพาให้
เธอได้มารู้จักกับเค้า...เมื่อไหร่ไม่รู้ที่หัวใจสองดวงเริ่มรู้สึกดีๆต่อกัน ม่านใสๆบังดวงตาจนมารู้อีกทีก็รักจนถอน
ตัวไม่ขึ้นเสียแล้ว...ความรักครั้งนี้เป็นบทพิสูจน์ได้เป็นอย่างดีว่าพื้นฐานของความรักไม่จำเป็นต้องมาจากความรัก
ความเข้าใจเท่านั้น รักเกิดขึ้นได้ทุกสถานะการแต่บทสุดท้ายของความรัก ก็จะจบที่หัวใจสองดวงรวมเป็นดวง
เดียวกัน...
...........................................................................................................................................
จบแล้วค๊าบบบบ
ขอบคุณลีดเดอร์ทุกคนเลยนะ ทั้งอ่านเม้นและอ่านเงา ขอบคุณที่ติดตามฟิกชั่นที่ไม่ค่อยจะ
ได้เรื่องเท่าไหร่มาโดยตลอด หวังว่าเรื่องต่อๆไปลีดเดอร์จะยังไม่ทิ้งกันนะคะ(สัญญาเลยน้า
<จะมีคนสัญญาไหมเนี่ย>55)
รักลีดเดอร์จ๊วฟฟม๊วฟฟ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ