No name ความรักครั้งนี้ไม่มีชื่อเรื่อง

ไม่ช้าชายหนุ่มก็มาถึงโรงพยาบาล

 

โทโมะ  :  พี่จองเบ!!

 

เรียกชื่อพี่ชายที่วิ่งมาดูอาการ

 

จองเบ  :  ฉันบอกแกแล้วว่าให้ดูแลน้องแก้วดีๆไง

 

 

เห็นอาการหญิงสาวที่โดนเข็นเข้าห้องไอซียูไปก็อดไม่ได้ที่จะต่อว่าน้องชายตัวเอง บ่นๆจบก็ตะโกนไปบอกให้

 

พยายาบเรียกแฟนสาวมา

 

 

ขนมจีน  :  เกิดอะไรขึ้นคะเนี่ย

 

 

วิ่งมาด้วยท่าทีหืดหอบ

 

 

จองเบ  :  น้องแก้วกินยาขับเลือดเข้าไป ทำไงดีขนมจีน

 

ขนมจีน  :  ตายแล้ว!!นี่ปล่อยให้ดื่มไปได้ไงคะเนี่ย 8เดือนกว่าแล้วใช่ไหมคะ

 

โทโมะ  :  ครับแปดเดือนกว่าๆแล้ว

 

ขนมจีน  :  งั้นคงต้องทำคลอดกันตอนนี้เลย

 

โทโมะ  :  แต่ยังไม่ถึงกำหนดเลยนะครับ

 

ขนมจีน  :  เราไม่มีสิทธิเลือกคะถ้าเราไม่ทำคลอดเด็กอาจไม่รอด ถ้าเราทำคลอดมันอาจจะอันตรายต่อแม่แต่ถ้า

 

เราทำคลอดสำเร็จทั้งเด็กและแม่ก็จะปลอดภัย ตกลงว่าคุณโทโมะสะดวกให้ทำรึเปล่าคะ

 

 

 

ชายหนุ่มคิดหนักจนเหงื่อแตกการตัดสินใจครั้งนี้จะพลาดไม่ได้ ถ้าไม่ทำก็ต้องเสียลูกไปถ้าสำเร็จเค้าจะได้ทั้งแม่

 

และลูก แต่ถ้าเกิดทำแล้วไม่สำเร็จผลที่เกิดขึ้นชายหนุ่มไม่อยากคิดถึงมันเลย

 

 

ขนมจีน  :  ตกลงว่าไงคะเวลาเรามีไม่มากนะคะยิ่งช้ามันก็ยิ่งเสี่ยง

 

 

โทโมะ  : ทำครับ ทำคลอดให้ตัวเล็กเลยก็ได้

 

 

 

ตัดสินใจไปแล้วก็อยากร้องไห้กลัวผลที่ออกมามันไม่เป็นอย่างที่คิด ในการทำคลอดครั้งนี้ชายหนุ่มขอเข้าไป

ด้วย

 

 

ขนมจีน  :  คุณแก้วใจเย็นๆนะคะเราจะทำคลอดเจ้าตัวเล็กกันคุณแก้วหายใจเข้าลึกๆนะคะไม่ต้องกลัวนี้ก็ใกล้

 

ครบกำหนดแล้วไม่ต้องเกรงนะคะคอยๆเบ่ง ปากมดลูกเปิดแล้วคุณแก้วเบ่งคะ

 

 

พูดให้กำลังใจ พยาบาลที่ยืนกันอยู่รอบๆค่อยบีบนวดไปที่หน้าท้องเพื่อช่วยหญิงสาว เหงื่อเม็ดโตผุดออกมาจาก

 

ขมับหญิงสาว...

 

 

แก้ว  :  กรี๊ดดดด โอ๊ยย

 

 

ชายหนุ่มบีบมือหญิงสาวแน่นรู้ว่าเธอเจ็บมากหากเป็นไปได้เค้าอยากเจ็บแทนเธอเห็นแล้วมันทรมานจิตใจหญิง

 

สาวยังร้องอย่างเจ็บปวด

 

 

โทโมะ  :  ตัวเล็ก~

 

แก้ว  :  โอ๊ยยยพี่คะแก้วเจ้บ ฮึกโอ๊ยยยยยย

 

โทโมะ  :  ไปเป็นไรตัวเล็กอดทนหน่อยนะครับ

 

 

ก้มลงไปจูบซับเหงื่อ

 

 

ขนมจีน  :  เบ่งอีกนึดนะคะคุณแก้ว

 

แก้ว  :  กรี๊ดดดด

 

ขนมจีน  :  ปากมดลูกกวางไม่พอเราต้องผ่านะคะ

 

โทโมะ  :  อะไรนะครับ!!

 

 

เนื่องจากหญิงสาวตัวเล็กปากมดลูกเปิดกว้างไม่พอหากจะคลอดได้ต้องกรีดปากมดลูกให้กว้างขึ้น นี่อะไรกลั้น

 

แกล้งกันนักหนาแค่นี้ยังทรมานไม่พอกันอีกรึยังไงถ้าต้องกรีดออกนั่นหมายถึงกรีดสดๆแค่คลอดก็เจ็บพออยู่

 

แล้ว...

 

 

แก้ว  :  แก้วกลัวฮึกกก~

 

โทโมะ  :  ตัวเล็กไม่เป็ฯไรนะนิดเดียวครับคนเก่ง

 

 

ปากก็ปลอบหญิงสาวแต่ในใจแทบคลั่งถึงเค้าไม่ใช่ผู้หญิงแต่ก็รู้ว่ามันต้องเจ็บ ไม่มีการวางไม่มีการฉัดยาชา

 

 

แก้ว  :  กรี๊ดดดดดดดดดด

 

ขนมจีน  :  เบ่งคะคุณแก้ว

 

แก้ว  :  กรี๊ดดดดดด

 

ขนมจีน  :  อีกนึดคะ

 

แก้ว  :  กรี๊ดดดดดด

 

 

แง แง~

 

 

ขนมจีน  :  เรียบร้อยคะผู้ชายนะคะ

 

 

คุณหมอสาวเอ่ยออกมาด้วยความดีใจก่อนจะตีก้นหลานให้ร้องให้เพื่อจะได้สำลักเอาเมือกและน้ำคล่ำออกมา

 

บรรยากาศในห้องคลอดตอนนี้เต็มไปด้วยความโล่ใจคุณแม่เพลียจนสลบไปลแวส่วนคุณพ่อก็จับมือไว้ไม่ปล่อยแต่

 

หน้าก็ชะเง้อมองลูกชายคนแรกน่าดู ส่วนคุณหมอก็อดไม่ได้ที่จะบีบจมูกเล็กของหลานชายขึ้นมาเพื่อที่โตมาๆจะ

 

ได้ดังสวยๆ แต่ความจริงแทบไม่ต้องทำอะไรทั้งพ่อและแม่ก็ให้มาครบอยู่แล้วพ่อก็หล่อแม่ก็สวยลูกก็คงไม่ทิ้งเค้า

 

สักเท่าไหร่

 

 

ขนมจีน  :  ดูซิน่าเกลียดน่าชังเชียว

 

โทโมะ  : ผมขออุ้มหน่อยได้ไหม

 

ขนมจีน  :  รอสักครูดีกว่าไหมคะเดี๋ยวให้พยาบาลไปทำความสะอาดแล้วก็เช็คร่างกายก่อนดีไหมคะ

 

โทโมะ  :  ครับ...แล้วแก้วจะฟื้นเมื่อไหร่ครับ

 

ขนมจีน  :  ไม่นานหรอกคะเธอเพลียมากคงต้องให้พักสักชั่วโมงสองชั่วโมงคงจะดีขึ้น

 

โทโมะ  :  ครับ...ถ้าเรียบร้อยแล้วผมวานให้คุณขนมจีนบอกพยายาบด้วยว่าพาตาหนูไปที่ห้องของแม่เค้าเลยนะ

ตรับ รายนั้นลืมตาได้คงร้องหาแน่ๆ

 

ขนมจีน  :  ได้คะไม่มีปัญหา

 

 

ความรู้สึกดีใจแล่นเข้ามาในหัวใจอย่างรวดเร็ว การคลอดสำเร็จสุดที่รักของเค้าทั้งคู่ปลอดภัย...ชายหนุ่มเดิน

 

ออกไปส่งข่าวบอกครอบครัวที่ยืนรอกันอยู่หน้าห้องเมื่อได้ฟังข่างดีแล้วก็เห่อหลานกันใหญ่จะไปดูหน้าให้ได้

 

+

 

+

 

+

 

 

แม่โทโมะ  :  หลานย่า...โอ่โอ๋

 

 

อุ้มหลานหยอกล้ออย่างคนเห่อหลาน

 

 

จองเบ  :  คุณแม่มาให้ผมอุ้มมั๋งซีครับ

 

ป๊อปปี้  :  หลานลุงเอาของรับขวัญอะไรดีนะ

 

ฟาง  :  พี่ป๊อปถามได้ของรับขวัญหลานก็ต้องทองซิเนอะ

 

 

พยักหน้าไปหาขนมจีน

 

 

ขนมจีน  :  เนี่ยๆรักกันดีนักซื้อให้หลานเลยนะคนละสองสามบาท

 

จองเบ  :  เงินเดินพี่เดือนนึ่งเลยนะหน่ะแต่ไม่เป็นไรหลานคนแรก

 

 

แยงกันเห่อจนคนเป็นพ่อเข้าตัวไม่ถึงเลยปล่อยให้เห่อกันไปก่อนส่วนเค้าก็ไปนั่งเฝ้าหญิงสาวที่นอนหลับอยู่

 

 

แก้ว  :  อือออ

 

โทโมะ  :  ตัวเล็ก

 

แก้ว  :  ลูกเรา เค้าปลอดภัยใช่ไหมคะเค้ายังอยู่กับเราใช่ไหม

 

โทโมะ  :  อยู่ซิครับ ลุงๆเอาหลานมานี้หน่อยแม่ร้องหาแล้ว

 

 

ร้องเรียกให้เอาลูกมาให้หญิงสาว

 

 

ฟอด~

 

หอมลงไปที่แก้มลูกชายอย่างสุดรัก กว่าที่จะได้เห็นหน้ากันช่างทรมานเหลือเกินแต่แค่เห็นหน้าความเจ็บปวดก็

 

หายเป็นปลิดทิ้งตาหนูก็น่ารักพออยู่ในอ้อมกอดแม่ก็ซบอย่างขี้เอาอกเอาใจ

 

 

แม่โทโมะ :  โอ้โห้ขี้อ้อนแม่จังนะตาหนู่สงสัยจะเลี้ยงง่ายน่าดูมีชื่อรึยังตาโมะตั้งชื่อให้ลูกรึยัง

 

โทโมะ  :  ยังเลยครับ

 

จองเบ  :  มาฉันตั้งให้

 

ป๊อปปี้  :  พี่ตั้งชื่อเล่นไปเดี๋ยวผมตั้งชื่อจริงให้

 

จองเบ  :  ผิดแล้วชื่อเล่นหน่ะแกตั้งส่วยฉันจะตั้งชื่อจริงว้อย

 

แม่โทโมะ  :  พอเลยทั้งคู่ๆไม่ต้องตั้งโทโมะกับหนูแก้วตั้งเองเลยลูกส่วนทั้งสองคนถ้าอยากตั้งก็รีบแต่งงานแล้วก็มี

 

ลูกซะไป๊ ที่นี้อยากตั้งชื่อซักกี่คนก็มีเองจะตั้งสัก20คนก็ไม่มีใครว่า

 

 

 

 

 

 

 

 

 

.........................................................................................

 

ในที่สุดๆรเตอร์ก็ใจอ่อนอัพจนได้อ่า(คือที่จริงมันจะบาวกว่านี้แต่ว่ายังไม่เรียบร้อยก็เลยได้เท่านี้ก่อนคะ เลยต้อง

เลื่อนตอบจบเป็นตอนหน้าเลยอ่าอย่าว่าไรเตอร์น้า)

 

เหมือนเดิมคะรอตอนจบกันไหมน้ออยากอ่านก็เม้นๆโหวดคีาเดี๋ยวจะแอบมาอัพให้อีกนะ555

 

รักลีดเดอร์จ๊วฟฟม๊วฟฟฟ