No name ความรักครั้งนี้ไม่มีชื่อเรื่อง

 

โทโมะ  :  ตัวเล็กชื่ออะไรดีตั้งหน่อยซิ

 

แก้ว  :  แล้วแต่พี่ก็ได้คะพี่ตั้งเลยยังไงแก้วก็ชอบ

 

โทโมะ  :  งั้นชื่อเวสท์แล้วกันเนอะ

 

ป๊อปปี้  :  อะไรว่ะตั้งมามันเกี่ยวกับชื่อแกกับน้องแก้วตรงไหนเนี่ย

 

 

พี่ชายคนรองถามออกมาเพราะที่ตั้งมาไม่สัมพันธ์กับทั้งชื่อแม่และพ่อเอาซะเลย

 

 

โทโมะ  :  เกี่ยวซิทำไมจะไม่เกี่ยวก็เวสท์วันตัดมาจากเวสท์เซิลที่เป็นคำคลายของกล๊าสที่

 

แปลว่าแก้วไง เค้าโตขึ้นมาจะได้รักแม่มากๆไง

 

จองเบ  :  ไอ้บ้าตั้งชื่อลูกทีคิดไปไกลโน้น น้องแก้วชอบไหมชื่อลูกชายคนแรก

 

แก้ว  :  แก้วยังไงก็ได้คะ เพราะจะชื่ออะไรแก้วก็รัก

 

 

 

ฟอด~

 

 

หอมลูกชายที่ไม่รู้ว่าแอบหลับไปเมื่อไหร่ ทั้งที่ไม่กี่นาทีนี้ยังหัวเราะคิดคักเล่นกับเธออยู่

เลย

 

จองเบ  :  งั้นไม่มีอะไรแล้วพี่ไปก่อนนะมีเดตกับคุณหมอ

 

ป๊อปปี้  :  ไปด้วยดีกว่าฟางอยู่ร้านคนเดียวเหงาแย่ คุณแม่ไปด้วยกันไหมครับ

 

แม่โทโมะ  :  ก็ดีเหมือนกันปล่อยให้เค้าอยู่สามคนพ่อแม่ลูกบ้าง

 

 

ทุกคนเมื่อเห็นว่าอาการของน้องสะใภ้ปลอดภัยก็ขอตัวไปทำภารกิจต่างๆนานาของตัวเอง

 

 

โทโมะ  :  ตัวเล็กนอนพักเยอะๆนะจะได้กลับบ้านไวๆไง

 

 

อุ้มลูกชายที่หลับอยู่ออกมาจากหญิงสาวแล้วไปวางบนเตียงนอนสำหรับเด็กแล้วห่มผ้าทับให้อย่างเบามือ ก่อนจะ

 

หันกลับมาคุย

 

 

แก้ว  :  กลับวันนี้ยังได้เลยคะแก้วไม่ได้เป็นอะไร

 

โทโมะ :  อยู่ต่ออีกหน่อยดีกว่าไหม

 

แก้ว  :  ไม่ดีกว่าคะอยากกลับบ้าน

 

 

ไม่ทันไรหญิงสาวก็ร้องจะกลับบ้านซะแล้ว ใครว่าเธอไม่แข็งแรงถึงร่างกายจะผอมบางแต่ว่าเธอแข็งแรงมาก

 

ทีเดียวแหละคลอดแล้วนอนพักแค่สองวันหมอก็อณุญาติให้กลับบ้านได้แล้ว แม่ลูกคู่นี้แข็งแรงทั้งคู่ แม่ก็ไม่มี

 

อาการเจ็บปวดใดๆ ลูกชายก็แข็งแรงร้องอ๋อแอ๋เล่นกับญาติไม่หยุดหย่อน ญาติทุกคนต่างก็หลงไหลในความน่าชัง

 

ของหลานชายคนแรกของตระกูลกันน่าดูทั้งข้อมือและข้อเท้าเต็มไปด้วยของรับขวัญ ยังไม่รวมที่ไม่ได้ใส่อยู่ในตัว

 

จะเรียกว่าเป็นเด็กชายเศรษฐีก็คงไม่แปลกเพราะอายุได้ไม่กี่เดือนมีเงินมีทองเยอะพอตัวเลย

 

 

+

 

+

 

+

 

 

 

 

บ้าน

 

 

เดือนแรกที่คลอดออกมาชายหนุ่มเห่อถึงขนาดไม่ยอมไปทำงานจะอยู่บ้านอย่างเดียวเดือดร้อนถึงพี่ชายที่ต้อง

 

ปล่อยไร่ชาทางภาคเหนือให้คนงานดูแลส่วนตัวเองก็ต้องมาดูแลบริษัทแทนน้องชาย ส่วเจ้าน้องชายตัวดีก็ นั่งมี

 

ความสุขกับครอบครัวปล่อยให้พี่ชายต้องทรมานทั้งกายทั้งใจเพราะงานรัดตัวซะกระดิกไปไหนไม่ได้ ครั้งอยาก

 

ไปหาคนรักก็ทำไมได้ต่างคนก็ต่างยุ่ง พอเจอหน้าน้องชายทีไรก็ได้แต่บ่นๆแต่สุดท้ายก็ต้องทำงานแทนน้องชายอยู่

 

ดี

 

 

แก้ว  :  พี่ไม่ไปทำงานเหรอคะเนี่ย

 

โทโมะ  :  เดือนนี้งดครับ มีคนไปทำแทนแล้ว

 

แก้ว  :  พี่ป๊อปก็มีงานเค้านะคะ ไปทำอย่างนี้บาปนะรู้ไหม

 

โทโมะ : ก็ยอมบาปแหละ ถ้าได้อยู่กับครอบครัว

 

แก้ว  :  ครึ่งเดือนพอมั่งคะเกรงใจพี่ป๊อปกับฟาง

 

โทโมะ  :  เฮือย~ตัวเล็กเกรงใจคนอื่นรึว่าไม่อยากอยู่กับพี่

 

 

คิ้วเรียวสวยขมวดเป็นโบว์อยุ่กลางหน้าผากหญิงสาวเห็นแล้วก็อดยิ้มออกมาไม่ได้ คิ้วก็ออกดกดำแต่ทำไมถึงใจ

 

น้อยนักก็ไม่รู้ ไปติดนิสัยนี้มาจากใครเมื่อก่อนไม่เคยเคยเห็นมีอาการแบบนี้

 

 

แก้ว  :  อยากสิคะแต่ว่านั่นมันงานพี่นะ แก้วว่าเลิกพูดเรื่องนี้จะดีกว่าไม่อยากทะเลาะ

 

จบด้วยการไม่พูดต่อ ถ้าขืนยังปล่อยให้เค้าน้อยใจไปเรื่อยๆคนที่จะไม่ปลอดภัยหน่ะคือหญิงสาวแน่ๆเพราะเดี๋ยวก็

 

คงจะขอให้เธอทำอะไรตามใจเค้าเพื่อไถ่โทษ

 

 

แก้ว  :  แล้วพิมเป็นยังไงบางคะ

 

โทโมะ  :  พี่ป๊อปคงจัดการเรียบร้อยแล้วหล่ะป่านนี้ กลัวเหรอ

 

แก้ว  :  ไม่กลัวคะแค่สงสาร เธอไม่มีใครนิคะ

 

โทโมะ  :  หรือจะให้พี่ไปดูแลเธอ

 

แก้ว  :  ถ้าพี่อยากแก้วก็ไม่ว่า

 

 

ชายหนุ่มได้แต่ทำหน้างอเข้าไปใหญ่ ใจจริงอยากให้หญิงสาวเกิดอาการหึงห่วงมากกว่าแต่ที่ไหนได้เธอกลับปล่อย

 

ให้ไปซะง่ายๆไม่หึงไม่หวงซักนิดติดตรงที่จะน้อยใจก็เท่านั้นแหละ

 

 

โทโมะ  :  ไม่หึงพี่หน่อยเหรอ

 

แก้ว  :  ทำไมแก้วจะไม่หึง เก็บอารมณ์มากกว่า

 

โทโมะ  :  พี่อยากให้หึง อยากเห็น

 

 

พูดไปตามตรงเพราะดูท่าแล้วถ้าไม่พูดหญิงสาวอาจเข้าใจผิดแล้วเรื่องราวจะวุ่นวายไม่จบซักที หญิงสาวก็ยังไม่ได้

 

แสดงท่าทางอะไรจนชายหนุ่มถอดใจ

 

 

โทโมะ  :  ไม่หึงก็ไม่หึง แค่รักพี่ก็พอ

 

แก้ว  :  แล้วนี้ไม่รักเหรอ

 

โทโมะ  : ไม่เห็นเลยว่ารักตรงไหน

 

แก้ว  :  เคยบอกไปแล้วนะ

 

โทโมะ  :  บอกด้วยร่างกายหน่ะเหรอ ลืมไปแล้วบอกใหม่ได้ไหม

 

 

 

ฟอด~

 

 

ยิ้มกรุ่มกริ่ม  จมูกที่โด่งเป็นสันกดลงไปที่แก้มเนียนแล้วสูดลมหายใจเข้าไปเต็มปอด ความหอมจากกายหญิงสาว

 

ไม่เคยเปลี่ยนเคยหอมหวานราวดอกไม้อย่างไงตอนนี้ก็หอมอย่างนั้น ไม่ว่าจะหอมกี่ครั้งก็ไม่รู้เบื่อจริงๆ

 

 

โทโมะ  :  ชื่นใจ

 

แก้ว  :  พอแล้วนะ

 

 

ร้องห้ามเมื่ออีกคนไม่ยอมหยุดเริ่มซุกไซร้ไปเรื่อย พูดไปแล้วก็ยังไม่หยุดเธอเลยตีที่ไหล่อย่างแรงตีจนเสียงดังไป

 

ลั่นห้องเค้าก็ยังไม่ยอมหยุด

 

 

แง แง~

 

 

เนื่องจากพ่อและแม่ทำอะไรกันเสียงดังเจ้าลูกชายเลยตื่นขึ้นมาส่งเสียงดังแข่งบ้าง

 

 

แก้ว  :  น้องเวส์ทร้องแล้วเห็นไหม พอได้แล้ว

 

 

ห้ามก็แล้ว ตีก็แล้ว จนลูกร้องก็แล้ว ชายหนุ่มก็ไม่ยอมหยุด จูบไปทั่วจนคนที่อยู่ใต้ล่างไม่พอใจ

 

 

โทโมะ  :  ลูกชายครับหยุดร้องก่อนนะพ่อคิดถึงแม่จะแย่แล้ว

 

 

ยอมลุกออกจากตัวแต่เดินไปหาลูกชายก้มลงกระซิบที่หูแล้วจุ๊บไปที่หน้าผากหนึ่งที่ ลูกชายก็ช่างรู้พ่อบอกทีเดียว

 

หยุดร้องไปเลยกลายเป็นพ่นน้ำลายออกมาจากปากเล่นกับพ่อซะงั้น

 

 

 

ฟูว์~

 

 

โทโมะ  :  น้องเวสท์ขอพ่อรักแม่แป๊ปนึ่งนะครับเดี๋ยวจะกลับมาเล่นด้วยใหม่

 

 

เดินกลับขึ้นไปที่เตียงอีกรอบ หลบยังไงก็คงไม่พ้นหญิงสาวก็ได้แต่ยอมให้เค้ารักจนพอใจไม่รู้ว่าลูกชายจะช่างรู้

 

ไปถึงไหน พ่อแม่ร้องครางออกมาจนลั่นห้องครั้นจะบังคับไม่ให้เสียงดังแต่เมื่อารมณ์มันพาไปก็คงห้ามยาก เจ้าลูก

 

ชายก็หัวเราะอยู่คนเดียวเหมือนจะล้อพ่อกับแม่ว่าทำอะไรไม่อายลูกบาง ลูกชายยังคงนอนยิ้มอารมณ์ดีจนพ่อกับ

 

แม่ลงจากเตียงมาหา

 

 

 

แก้ว  :  เวสท์ครับที่หลังร้องไห้ดังๆเลยนะพ่อรังแกแม่ใหญ่แล้ว

 

 

อุ้มลูกขึ้นมาแล้วคุย

 

 

 

ฟูว์

 

แก้ว  :  ไม่เอานะอย่าเล่นน้ำลายสกปรกแย่

 

 

แง แง~

 

 

พอดุเข้าหน่อยก็ร้องไห้เป็นเผ่าเต่าเลยทีเดียว คงจะติดนิสัยขี้น้อยใจจากหญิงสาว

 

 

โทโมะ :  ลูกน้อยใจแล้วเห็นไหม

 

 

สวมกอดทั้งแม่และลูกจนแน่น ก้มลงไปเอาจมูกชนจมูกลูกชายที่ร้องงอแง

 

 

โทโมะ  :  ไม่เอาไม่ร้องนะครับ

 

แก้ว  : พี่ให้ท้ายลูกใหญ่แล้วนะ

 

 

ทำหน้ายู่ยี่ใส่ชายหนุ่ม

 

 

 

ฟอด~

 

โทโมะ  :  ก็เวลาตัวเล็กงอนก็ต้องพูดแบบนี้ไม่งั้นตัวเล็กก็ไม่หยุดร้องไห้ รู้ไหมลูกหน่ะเหมือนตัวเล็กจะตายขี้

 

น้อยใจ

 

 

แง แง~

 

 

ร้องไห้ยกใหญ่แต่คราวนี้สาเหตุคงไม่ใช่ว่าน้องใจแม่ที่ดุเอาหรอก

 

แก้ว  :  หิวนมรึเปล่าครับหืมม~

 

 

อุ้มไปเขย่าไปเบาๆเพื่อโอ๋ให้เงียบ สงสัยจะหิวนมจริงๆเพราะตั้งแต่เช้ามายังไม่ได้กินนมเลย

 

 

แก้ว  :  พี่ออกไปก่อนซีแก้วจะให้นมลูก

 

โทโมะ  :  พี่ช่วยไง

 

แก้ว  :  ไม่เอาไม่ต้องการผู้ช่วยคะ

 

 

เหมือนพูดไปจะฟังชายหนุ่มอุ้มทั้งแม่ทั้งลูกไปบนเตียงให้คนเป็นแม่นั่งบนตักตัวเอง แม่ก็ให้นมลูกไปพ่อก็นั่งจ้อง

 

ตาไม่กระพริบ

 

 

แก้ว  :  แก้วเขินนะ

 

โทโมะ  :  งั้นไม่มองก็ได้

 

ลูกก็ยังคงดูดน้ำนมไม่ปล่อย แต่ที่หนักกว่าก็คือพ่ออีกคนที่ก้มลงมาซุกหน้าเหนือทรวงอกอิ่มจูบอยู่เนินนาน ลูกก็

 

ไม่ยักจะรำคาณปล่อยให้พ่อจูบซับอยู่บนเนินอกเนินนาน ไม่นานนักลูกชาก็หลับคาอกแม่ไป

 

 

แก้ว  :  พี่คะพอได้แล้วแก้วจะเอาลูกไปนอนคะ

 

 

เตือนชายหนุ่มที่ยังคงซุกหน้าอยู่ที่เดิม ชายหนุ่มรุ้สึกตัวก็ปล่อยให้ออกหญิงสาวเอาลูกไปนอนที่แปล แล้วเดิน

 

กลับมานั่งที่เตียงชายหนุ่มล้มตัวลงนอนบนตักนิ่มแหงนหน้ามองใบหน้าสวยที่อยู่ด้านบน

 

 

 

โทโมะ  :  พี่รักนะ...

 

แก้ว  :  รู้แล้วคะว่ารัก

 

 

มือหนาเอื้อมสูงขึ้นไปลูบไล้โครงหน้าเรียวสวยได้รูปอย่างหลงไหล

 

 

โทโมะ  :  ไม่รู้ว่าทำไมรักนักหนาบอกไม่ถูกเลย

 

 

ยิ้มบางๆให้หญิงสาว แล้วยกข้อมือบางขึ้นมาจูบ

 

 

โทโมะ  :  สร้องข้อมือนี้ถอดได้แล้วมั๋งเดี๋ยวพี่ซื้อใหม่ให้

 

 

แก้ว  :  ไม่เป็นไรคะแก้วชอบมัน

 

 

สร้อยข้อมือที่ชายหนุ่มซื้อให้เป็นของขวัญวันแต่งงานชิ้นแรก ความรู้สึกมันบอกไม่ถูก...แม้ว่าจะเป็นของไม่ได้มี

 

ราคามากมายเท่าไหร่นัก แต่ว่ามันมีคุณค่าทางจิตใจมากเสียงยิ่งกว่าสร้อยเพรชหรือเงินทองใดๆทั้งสิ้น ชายหนุ่ม

 

นอนเล่นกับหญิงสาวอยู่พักนึ่งก็ผล็อยหลับไปกับตักหญิงสาว มือบางแตะไปที่แก้มอย่างเบามือที่สุด เจ้าของ

 

ใบหน้านี้...เค้าทำให้เธอลืมความแค้นที่มีมายาวนานจนหมดสิ้น และก็เค้าคนนี้อีกแหละที่ทำให้เธอได้รู้จักคำว่ารัก

...รักที่ยากจะเลิกรัก

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 ~THE  END~

........................................................................................................................

 

จบแล้วคะแบบอึนมึนงงอย่างที่สุด5555อยากอ่านสเปไหม(มีคนสนสเปไหมเอ่ย??)

 

ถ้าเม้นเยอะๆโหวดมากๆสเปก็มาเร็วคะ

 

รักลีดเดอร์ที่สุดจ๊วฟฟม๊วฟฟฟ