No name ความรักครั้งนี้ไม่มีชื่อเรื่อง
tietang
22) เรื่องของเจ้าตัวเล็ก!!(ลูก)
อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ‘พี่บอกแล้วถ้ามันไม่จำเป็นพี่ก็จะไม่ปิดบัง’
เรื่องนี้สำหรับใครๆอาจมองว่าเป็นเรื่องเล็กๆแต่สำหรับเค้ามันไม่ใช่ เค้ารู้ดีว่าผู้หญิงอย่าง
พิมทำอะไรบ้าๆได้อีกมากมาย พิมนิสัยรุนแรงท่าลองได้แค้นแล้วกัดไม่ปล่อย ผิดกับ
หญิงสาวผู้เป็นที่รักของเค้าถึงแม้เธอจะเคียดแค้นแต่ยังไงความแค้นก็สู้ความอ่อนโยนที่มี
มาตั้งแต่เกิดของเธอไม่ได้ ถ้าเทียบกันพิมยังคงอันตรายกว่าแก้วหลายเท่านัก นี่ถ้าบอก
ไปเชื่อได้เลยว่าเธอต้องไปถามพิมให้รู้เรื่องแน่ๆว่าเธอไปทำอะไรพิมถึงแท้งได้ แล้วถ้า
ปล่อยไปไม่เท่ากับปล่อยเนื้อให้เข้าปากเสือรึไงกัน??
แก้ว : ไปนานจังเลยนะ
โทโมะ : หาไม่เจอพี่ก็เลยออกไปซื้อมาให้ใหม่ไง
แก้ว : ไม่ดื่มวันเดียวคงไม่เป็นไรมั๋งคะ
โทโมะ : แค่พี่ไปซื้อก็ไม่ลำบากนิครับ มาดื่มนมหน่อยนะ
ช้อนร่างบางที่นอนอยู่ให้ลุกขึ้นมาจิบนมอุ่นๆ นี้แปดเดือนกว่าแล้วหญิงสาวยังไม่ดูอุ้ย
อ้ายเหมือนคนเป็นแม่เลย เค้ากลัวว่าลูกจะตัวเล็กเหมือนหญิงสาว กลัวว่าลูกจะไม่
แข็งแรง ยิ่งตอนที่ท้องหญิงสาวเอาแต่ร้องไห้กลัวไปต่างๆนาๆว่าลูกจะจิตใจห่อเหี่ยวไปด้วย
โทโมะ : ตัวเล็กต้องอยู่กับพี่ไปนานๆนะรู้ไหม
แก้ว : คะอยู่นานๆ ถ้าแก้วไม่เป็นอะไรไปซะก่อน
โทโมะ : พี่อยู่ทั้งคนไม่ปล่อยให้ตัวเล็กเป็นอะไรไปง่ายๆหรอกนะ
แก้ว : คะ
ครื้น~
เสียงมือถือที่วางอยู่บนโต๊ะตั้งโคมไฟสั่นขึ้นชายหนุ่มเอื้อมไปรับก็ต้องทำหน้ามุ่ยกลับมา
เพราะคนที่โทรมาคือเลขาของเค้าเองและจะเป็นเรื่องอะไรไม่ได้นอกจากงาน
แก้ว : มีอะไรรึเปล่าคะ
โทโมะ : ไม่มีครับพี่แค่ต้องเข้าไปเซนเอกสารที่กองเท่าภูเขา
แก้ว : ไปเถอะคะหลายคนคงรอคำอนุมัติอยู่
โทโมะ : ไล่พี่อีกแล้วนะ
แก้ว : ไม่ได้ไล่นิคะเดี๋ยวกลับบ้านมาก็เจอกันไงคะ
พูดหว่านล้อมจนชายหนุ่มยอมที่จะแวบออกไปเซนเอกสารที่ว่านั่นจนได้
โทโมะ : นอนพักอยู่บ้านอย่าไปไหนนะ หรือไม่จะไปไหนโทรบอกพี่ก่อนแล้วพี่จะบอกว่าอณุญาติให้ไปไหม
แก้ว : คะ
รับคำส่งๆไปก่อนที่ชายหนุ่มจะคว้าเสื้อที่พาดอยู่บนหัวเตียงมาใส่แล้วเดินไป หญิงสาว
ได้แต่นอนพลิกไปพลิกมาอยู่บนเตียงกว้าง วันๆให้นอนพักอย่างเดียวไม่ต้องทำอะไรเลย
หญิงสาวที่ไม่เคยอยู่นิ่งคงจะทำแบบนั้นนานๆไม่ได้ เมื่อความเบื่อเข้าครอบง่ำเธอก็รีบ
ลุกขึ้นแต่งตัวแล้วขับรถออกไปยังห้องเสื้อของเธอเอง...ไม่ได้ดูนานคงมีอะไรเปลื่ยน
แปลงไปเยอะพอดูเลยแหละ
ร้านKAEWJAI
ฟาง : แก้วกลับมาแล้วเหรอ
เห็นหน้าเพื่อนก็วิ่งเข้ามากอดกันก่อน
แก้ว : พึ่งมาจ๊ะที่ร้านเป็นไงบ้าง
ฟาง : ห่วงแต่ร้านนะเนี่ย ที่นี้ก็ดีลูกค้าเยอะขึ้นทุกวันเลย ว่าแต่เจ้าตัวเล็กในท้องหล่ะ
เป็นไงบ้าง
แก้ว : ก็สบายดีกินเยอะแยะทั้งวันเลย อีกไม่นานก็คงได้ออกมาเล่นกับฟางแล้วหล่ะ
ยิ้มน้อยๆมองไปที่หน้าท้องที่นูนออกมา แม้หญิงสาวใส่ชุดคลุมท้องอยู่แต่เธอก็ยังดูสวย
ไม่เคยเปลี่ยน ยิ่งดูจะทำให้น่ารักขึ้นเพราะชุดคลุมท้องที่สวมใส่อยู่เป็นกระโปร่ง
ฟาง : แล้วมาเนี่ยบอกคุณโทโมะรึยัง
แก้ว : จุ๊ จุ๊ ไม่ได้บอกพี่เค้าหรอกขี้เกียจโดนบ่น เพราะถ้าบอกพี่เค้าต้องไม่ยอมให้มาแน่ๆ
ฟาง : ก็เค้าเป็นห่วงไง
แก้ว : ห่วงทำไมแก้วดูแลตัวเองได้เมื่อก่อนก็ดูแลตัวเองมาตั้งนาน
ฟาง : แต่ตอนนี้แก้วเจ้าตัวเล็กอยู่นะ
แก้ว : ไม่เป็นไรมีฟางทั้งคนเนอะ
หญิงสาวพยักเพยิดหน้าใส่เพื่อนเมื่อเริ่มรู้ว่าจะเถียงยังไงก็คงไม่ขึ้น
พิม : นังแก้ว!!
เสียงแหลมๆดังมาจากที่ไกลๆแต่พอหญิงสาวหันหลังกลับไปก็พบว่าพิมอยู่ตรงหน้าแล้ว
พิมได่ทีปราดเข้าไปหาขว้าเข้าที่ต้นคอ
เพี้ย!!
เสียงดังมาจากแก้มนวลก้องไปทั่วทั้งร้านเป็นเพราะหญิงสาวไม่ทันได้ตั้งตัวจึงโดนฝ่ามือ
เรียวๆฟาดเข้าไปอย่างจังถึงกับชาไปทั้งแก้ม เมื่อยังตั้งตัวไม่ได้ก็ยิ่งโดนผลักล้มลงไป แต่
ยังดีที่ใช้มือดันพื้นไว้ก่อนไม่อย่างนั้นคงอัตรายกับลูกที่อยู่ในท้องแน่ๆ พิมไม่ยอมง่ายๆ
ตามลงมาคร่อมแล้วจะนั่งทับหญิงสาวสาวบริเวณท้องน้อย
ฟาง : แก้ว!!
ดึงพิมไว้ได้ทันก่อนที่จะนั่งลงบนตัวเพื่อนสาว
แก้ว : เธอเป็นบ้าอะไรเนี่ย!!
ตวาดดังลั่นเมื่อลุกขึ้นมายืนด้วยท่าทางทุลักทุเลพอควร
พิม : ก็ตามมาฆ่าลูกแกไง!!
สบัดสลุดจากฟางก็เดินมาหาหญิงสาว คราวนี้มีโอกาสได้ตั้งตัวก็ดันไหล่พิมไว้
แก้ว : จะมาฆ่าลูกฉันทำไมเธอบ้าไปแล้วเหรอลูกฉันไม่เกี่ยวอะไรด้วยถ้าโกรธฉันก็มา
ทำฉัน
พิม : ฉันเกลียดแกทั้งแม่ทั้งลูก แกทำให้ลูกฉันตาย!!
แก้ว : อะไรกัน
พูดด้วยสีหน้าตกใจเธอไปทำอะไร เปล่าเลยเธอยังไม่ทันรู้เรื่องด้วยซ้ำจู่ๆก็โดนกล่าวหา
ดูท่าทางแล้วพิมคงไม่ยอมง่ายๆแน่
พิม : แก!!ฆ่าลูกฉัน
แก้ว : ฉันไม่ได้ทำ
พิม : ทำ แกฆ่าลูกฉัน!!
แก้ว : ฉันไม่ได้ทำ
ด้วยความที่คิดมากว่าเธอไปทำอะไรใครตอนไหนทำให้พิมได้จังหวะขว้าคอหญิงสาวไว้
แล้วล๊อกไว้แน่นใช้มืออีกข้างที่เหลือบีบไปที่ท้องน้อยของหญิงสาว
ฟาง : ใครก็ได้มาทางนี้ทีเร็ว...พิมเธอทำอะไร!!
ปากก็ร้องเรียกคนมาช่วยแล้วก็เข้ามาจะช่วยเพื่อน
พิม : อย่าเข้ามานะถ้าเข้ามาฉันจะบีบจนนังแก้วมันแท้งไปเลยคอยดู
ท่าทางเอาจริงของพิมทำให้ฟางแทบไม่กล้าขยับขาได้แต่ล้วงมือไปในกระเป๋าเพื่อจะโทร
บอกแฟนหนุ่ม
แก้ว : ปล่อยฉัน!!
พิม : ไม่!!ฉันจะปล่อยก็ต่อเมื่อลูกแกตายไปแล้วเท่านั้น!
แก้ว : บ้าไปแล้วเหรอไงห๊ะ
พิม : ไม่บ้า ถ้าไม่มีแกฉันก็ต้องได้อยู่สุขสบาย และถ้าไม่มีแกไอ้เด็กในท้องของฉันก็ต้องมีพ่อชื่อโทโมะ!!
แก้ว : พี่เขื่อนก็รักเธอเค้าก็ยินดีเลี้ยงดูเธอนิ
พิม : แต่ฉันไม่ต้องการไม่ต้องการทั้งมันและลูกของมันด้วยฉันเลยฆ่ามันไปแล้วไงห๊ะห๊า
แก้ว : เธอฆ่าใครเธอฆ่าใครพิม!!
พิม : ฉันก็ฆ่ามันทั้งพ่อทั้งลูกนั่นแหละ และรายตอไปก็ลูกแกไง พอลูกแกตายโทโมะก็
จะหมดรักแกแวเค้าก็จะกลับมาหาฉัน
แก้ว : อย่ามาคิดอะไรตื้นๆนะพิมเธอฆ่าคนได้ยังไง เธอมีสิทธิอะไรไปฆ่าคนอื่น โทษมันถึงติดคุกเชี่ยวนะ
พิม : คุกอะไรฉันไม่กลัว หึเพราะคนตายพูดไม่ได้
น้ำเสียงที่เริ่มแสดงอาการโรคจิตทำให้หญิงสาวกลัวจับขั่วหัวใจ พิมฆ่าเขื่อนแล้วจริงๆ
เหรอ เธอฆ่าลูกตัวเองได้ลงคอเชี่ยวเหรอแทบไม่อยากเชื่อผู้หญิงตัวเล็กๆจะใจคอ
โหดเหี้ยมได้เพียงนี้ มองไปยังฟางที่ยืนตัวสั่นทันทีที่ได้ฟังเรื่องที่พิมเล่าฟางได้แต่ร้องเ
เรียกบอกให้พิมปล่อยเพื่อนเธอแต่ก็ไม่เป็นผล พิมล้วงเข้าไปหยิบขวดอะไรสักอย่าง
ออกมา
แก้ว : อะไร
พิม : กินซะ!!ฆ่าลูกด้วยน้ำมือตัวเองเหมือนฉันไง
ยัดเยียดยาขับเลือดให้เข้าปากของหญิงสาว เธอยังคงดิ้นสู้สุดแรงเกิดจนยาที่เป็นน้ำหกใส่
ชุดคลุมท้อง แต่ก็ไม่วายที่นี้พิมยกมาเป็นขวกบังคับจะให้หญิงสาวดื่มให้ได้
พิม : กินเข้าไป ถ้าแกไม่กินฉันจะทุบลูกแกจนตายคามือไปเลย
แก้ว : พิมเธอฟังฉันนะตั้งสติที่เธอทำมันบาปนะ แค่ฆ่าลูกตัวเองมันก็บาปแล้วเค้าจะ
เสียใจแค่ไหนที่เธอไม่รักเค้าเธอไปทำเค้าไมเค้าเป็นลูกเธอนะ พิมเธอไม่รักลูกบ้างเลย
เหรอ
เธอเชื่อว่ายังไงคนเป็นแม่ทุกคนยอมต้องรักลูก เลยเลือกที่จะใช้ไม้อ่อนเข้าสู่ตอนนี้พิม
เริ่มน้ำตาซึ้มแต่สักพักเธอก็กลับมาน่ากลัวอีกครั้ง
พิม : ฉันรักมันแต่มันไม่รักฉัน!!มันเกิดมาเพื่อทำให้ชีวิตฉันพังฉันพังเพราะมันเพราะฉะนั้นมันสมควรตาย
แก้ว : พิม~เธอเลือดเย็นมากไปแล้วนะ
พิม : ใช่ฉันเลือดเย็น กินเข้าเซ่
บีบปากหญิงสาวเพื่อกรอกยาขับเลือด
ฟาง : แก้วอย่ากินนะ รออีกเดี๋ยวพี่ป๊อปกับคุณโทโมะกำลังมาอย่ายอมกินเข้าไปนะ
เมื่อแอบโทรไปบอกแฟนหนุ่มเรียบร้อยก็ตะโกนบอกหญิงสาว
แก้ว : แค่ก แค่ก แฮ๊ก...
ไม่ทันแล้วเธอโดนจับยานั่นกรอกเข้าปากไปแล้วแต่คงเข้าไปได้ไม่มากเธอพยายามจะ
คายมันออกทั้งสำลักทั้งระคายคอตอนนี้หน้าตาซีดเซียวไปหมด
พิม : เป็นไงรู้สึกดีไหมอีกไม่นานลูกแกก็ต้องตาย ห๊ะห๊า
พิมหัวเราะสะใจอย่างบ้าคลั่งก่อนจะตะปบเค้าที่คอแล้วออกแรงบีบ
แก้ว : อะแค่ก...พะพิมแค่ก แฮ่ก~
คนที่ยืนมุ่งกันอยู่ถึงกับตกใจสุดขีดที่พิมบีบคอหญิงสาวไม่มีใครกล้าเข้าไปทั้งนั้น นี้หล่ะที่เค้าเรียกว่าไทยมุง มุงอย่างเดียวไม่ช่วยอะไรเลยยืนดูผู้หญิงตัวเล็กๆที่กำลังท้องอยู่โดนบีบคอ
โทโมะ : ตัวเล็ก!!!!
วิ่งแหวดกลุ่มคนมากมายเข้ามาแล้วจับพิมเหวี่ยงออกไป ป๊อปปี้ที่มาด้วยรีบรั่งพิมไว้แล้ว
โทรศัพท์เรียกตำรวจมาเอาตัวไปพิมโดนข้อหาพยายามฆ่าเธอพลัดเขื่อนตกลงมาจาก
คอนโดชั้น4แต่โชคยังดีที่เขื่อนไม่เป็นอะไรมาก
ฟลึ่บ~
หญิงสาวถึงกับยืนไม่อยู่ล้มลงไปอยู่ในอ้อมแขนของชายหนุ่ม
โทโมะ : ทำไม...พี่บอกทำไมไม่ฟัง ออกไปไหนทำไมไม่บอกพี่สักคำถ้าเป็นอะไรขึ้นมาพี่จะทำยังไง
เป็นห่วงก็เป็นห่วง โกรธก็โกรธ อารมณ์นี้ถ้าไม่รักหญิงสาวป่านนี้คงบีบจนแหลกคามือ
ไปแล้วคนอะไรช่างดื้อนักรู้ว่าเป็นห่วงก็ชอบทำให้เป็นห่วงอยู่เรื่อย แต่พอเห็นใบหน้า
หวานที่เต็มไปด้วยคราบน้ำตาก็โกรธไม่ลง สงสารจับใจ
แก้ว : ฮึก~แก้วขอโทษ ฮืออออ
โทโมะ : ไม่เป็นไรนะตัวเล็ก ไม่มีอะไรแล้ว
แก้ว : ฮือ ฮือลูก ลูกของเรา
โทโมะ : ทำไมลูกเราทำไมตัวเล็ก
เขย่าไหล่หญิงสาวเบาๆเร่งถามว่าเกิดอะไรขึ้น
ฟาง : พิมจับแก้วให้ดื่มยาขับเลือด
ฟางที่พึ่งเดินออกมาจากกลุ่มตำรวจที่ยืนรับตัวพิมพร้อมกับสอบปากคำพยานอยู่ พูดไป
ทำให้หน้าของชายหนุ่มซีดเผือดลงไป หญิงสาวได้แต่สะอื้นไห้
แก้ว : แก้วผิดเอง แก้วไม่ดีเพราะแก้วเพราะแก้วฮืออออ~
เธอไม่รู้ว่าลูกที่อยู่ในท้องตอนนี้จะเป็นอย่างไรบ้างเธอพยายามแล้วที่จะไม่กลืนยานั่นลง
ไปแต่มันก็ยังกลืนลงไปจนได้ ความรู้สึกปวดหนึบที่ช่องคลอดเริ่มแผ่ซ่านไปทั่วร่างกาย
หญิงสาวปวดจนตัวง้อทรุดลงไป
โทโมะ : ตัวเล็กเป็นอะไร!!
ฟาง : คุณโทโมะฟางว่าพาแก้วไปโรงพยาบาลดีกว่าคะ
น้ำคล่ำที่ไหลลงมาตามเรียวขาทำให้ยิ่งตกใจไปใหญ่ อุ้มร่างบางขึ้นมาแล้วเดินเร็สไปที่
รถโดยมีฟางวิ่งตามไปติด
แก้ว : โอ๊ยยย
ยาขับเลือดเริ่มออกฤทธิ์แล้วหญิงสาวปวดไปหนึบๆไปทั่วทั้งท้องน้อยน้ำคล่ำไหล
ออกมาอย่างมากมายจนน่าตกใจ
+
+
+
มาอัพให้แล้วนะคะขอทาด้วยที่ไม่ได้มาอัพสะนาน ข้อตลลงเราเหมือนเดิมเนอะถ้าเม้นเยอะก็อัพเยอะ โหวดเยอะก็มาอัพเร็วคะ ฝากด้วยนะคะ
รักลีดเดอร์ที่สุดจ๊วฟฟฟม๊วฟฟฟฟฟฟ
คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น
✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน
คำวิจารณ์
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
โหวต
* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้
แบบสำรวจ
