No name ความรักครั้งนี้ไม่มีชื่อเรื่อง

“กลับบ้านกันเถอะนะตัวเล็ก”

บอกเมื่อทานข้าวเสร็จแล้ว

“ที่นี้ยังไม่เรียบร้อยเลยพี่กลับไปก่อนก็ได้นะคะ”

“พี่จะกลับคนเดียวได้ยังไง กลับไปด้วยกันเถอะนะไว้คลอดเจ้าตัวเล็กแล้วพี่จะพากลับมา”

“แก้วทิ้งไปไม่ได้หรอกคะงานยังไม่เรียบร้อยจริงๆ”

“กลับบ้านเรากันนะ สัญญาพอคลอดแล้วพี่จะมาบริหารที่นี้ให้”

“พี่แน่ใจนะคะ”

“แน่ใจที่สุดครับ อย่างน้อยกลับบ้านกันจะได้ไปฝากครรภ์กันไง”

ใช่ฝากครรภ์...ตั้งแต่หญิงสาวรู้ว่าท้องก็ยังไม่ได้ไปฝากครรภ์เลยแล้วมันก็เดือนที่7แล้วด้วยเกิดถ้าคลอดปุบปับขึ้นมาหล่ะก็แย่เลย

“งั้นกลับก็ได้คะ”

“เดี๋ยวนี้เลยนะ”

“เร็วไปไหมคะเนี่ย”

“คุณแม่คงดีใจถ้ารู้ว่ากำลังจะได้อุ้มหลาน”

เย็นวันนั้นก็ต้องกลับจริงๆ ด้วยความที่ท้องอยู่นั่งรถนานๆก็ไม่ดีต่อลูกมากนักชายหนุ่มเลยขับไป10กิโลต้องหาโรงแรมให้หญิงสาวได้นอนพักก่อนแล้วก็เที่ยวอีกนิดหน่อยแล้วค่อยออกเดินทางต่อ เลยกลายเป็นการเดินทางที่ยาวนานมากเพราะแวะพักทีก็กินเวลาเป็นวันสองวัน คงถือเป็นการฮันนีมูนเลยก็ว่าได้เพราะเที่ยวหลายที่เหลือเกิน รวมๆเวลาแล้วก็เป็นครึ่งเดือนกว่าจะมาถึงกรุงเทพได้

บ้านไทยานนท์

แม่โทโมะ  :  หนูแก้ว

เห็ยหญิงสาวเดินลงมาจากรถด้วยก็ยิ้มออกมาแล้วเดินเข้าไปกอดพลางลูบหัวหญิงสาวด้วยความเอ็นดู

แก้ว  :  คิดถึงคุณแม่จังคะ

แม่โทโมะ  :  แม่ก็คิดถึงลูกจ๊ะทุกคนที่นี้ด้วยเหมือนกันช่วงนี้ตัวใหญ่ขึ้นเยอะมีข่าวดีแน่เลยใช่ไหมจ๊ะลูก นี้แม่กะว่าถ้าตาโมะไปตามหนูกลับมาไม่ได้แม่จะตัดออกจากกองมรดกสะเลย

โทโมะ  :  โธ่...แม่ครับอย่าใจร้ายซิ แต่ยังไงผมก็พาตัวเล็กกลับจนได้แล้วนินา

แม่โทโมะ  :  ก็ดีแล้ว...ว่าแต่ลูกรู้ข่าวแม่สุดสวาทของลูกรึยังหล่ะ

โทโมะ  :  ใครเหรอครับ

แม่โทโมะ  :  ทำเป็นลืมนะเมื่อก่อนเห็นขาดไม่ได้ แม่พิมประภาสุดสวาทขาดใจของลูก

ก็ไม่รู้ว่าผู้เป็นแม่พูดเรื่องนี้ขึ้นมาด้วยเจตนาอะไรแต่หญิงสาวรีบเบื่อนหน้าหนีทันทีที่ได้ยินชื่อ

หมับ~

โทโมะ  :  ใครบอกคุณแม่หล่ะครับ สุดสวาทของผมหน่ะคนนี้คนเดียวเท่านั้นครับ

ฟอด~

รู้ว่าหญิงสาวกำลังคิดมากเลยคว้าเข้ามาใกล้ๆแล้วทั้งกอดทั้งหอม หญิงสาวเขินหน้าแดง

แม่โทโมะ  : จ๊ะงั้นเข้าไปคุยกันในบ้านดีกว่านะลูกตรงนี้แดดแรง

ห้องรับแขก

จองเบ  :  อ้าว...น้องแก้วมายังไงครับพี่นึกว่าจะไม่ได้เจอซะแล้วคิดถึงครับ

แก้ว  :  คะคิดถึงพี่จองเบเหมือนกัน

เดินเข้ามาทักทายหญิงสาวแล้วโอบกอดน้องสะใภ้เบาๆ

โทโมะ  :  พี่!!หาเมียไม่ได้เหรอห๊ะผมช่วยหาไหมอย่ามาทำอย่างงี้กับเมียชาวบ้านเค้า

แม่โทโมะ  :  ระวังหนูขนมจีนออกมาเห็นจะซวยนะ

จองเบ   :  ก็แค่พี่กอดน้องหน่ะครับไม่มีอะไรเลยขนมจีนเข้าใจอยู่แล้วเดี๋ยวคงออกมากำลังทำขนมอยู่หน่ะครับ

โทโมะ  :  เมียพี่อาจเข้าใจแต่ผมไม่เข้าใจ

ดึงหญิงสาวออกมาให้ห่างจากพี่ชาย

แม่โทโมะ  :  งั้นเราสามคนคุยกันไปก่อนนะแม่ขอไปดูหนูขนมจีนแป๊บนึ่ง

ปล่อยให้คุยกันไปส่วนตัวเองก็เดินเข้าไปในครัว

โทโมะ  :  วันนี้พาแฟนมาเปิดตัวเหรอพี่

จองเบ  :  อือบอกว่าจะพามาตั้งนานแล้วไม่ได้พามา วันนี้ได้โอกาสก็เลยพามาพอดีพึงกลับจากเชียงใหม่หน่ะ

โทโมะ  :  ดีเลยผมจะได้ยืมไปควงสักวันสองวัน

จองเบ  :  แกมีเมียแล้วก็ไปกับเมียสิ

โทโมะ :  ได้ไงที่พี่ยังมากอดเมีนผมเลย ดีแค่ไหนแล้วที่แค่ยืมควงผมไม่ลากขึ้นห้องก็ดีเท่าไหร่แล้ว

จองเบ  :  นี่ไอ้โมะเลิกความคิดวิปริตเดี๋ยวนี้เลยนะโว้ย

โทโมะ  :  ที่นี้รู้รึยังว่าผมรู้สึกยังไงแกล้งอยู่ได้ ปะตัวเล็กเราขึ้นห้องกันดีกว่า

พูดแล้วก็จับมือบางให้ลุกขึ้น

จองเบ  :  อะไรว่ะจะเอาขึ้นห้องอย่างเดียวเลยเหรอ

โทโมะ  :  ผมจะให้เมียพักผ่อนไม่ได้คิดจะทำอะไรอย่างที่พี่กำลังคิดอยู่ซักหน่อย

แก้ว  :  ไม่เป็นไรคะแก้วไม่เหนื่อยเท่าไหร่เลยนะ

โทโมะ :  ได้ไงตัวเล็กเดินทางมาต้องพักหน่อยนะครับ

โอบไหล่แล้วพาเดินขึ้นไปเลย

จองเบ  :  ไอ้น้องบ้าพักอะไรนักหนาว่ะ ให้เค้าได้อยู่พบปะคนอื่นบ้างก็ได้

โทโมะ  :  ถ้าเมียพี่ท้องพี่จะให้เมียพี่นั่งตากลมรึไงว่ะ

แม้จะเดินขึ้นไปแล้วก็ไม่วายตะโกนตอบลงมา พี่ชายที่นั่งอยู่ได้แต่ทวนประโยคที่น้องชายพูดเมื่อกี้

จองเบ  :  เฮ้ยยไอ้โมะน้องแก้วท้องเหรอว่ะ กี่เดือนแล้วว่ะ ท้องเมื่อไหร่ทำไมไม่บอก

วิ่งตามขึ้นไปถามรัวๆ

แก้ว  :  จะแปดเดือนแล้วคะพี่จองเบ

จองเบ  :  ห๊ะจะแปดเดือน!!ฮ่าฮ่าฉันมีหลานอุ้มแล้วว้อยยย

โทโมะ  :  เออ...พี่มีหลานแต่ผมมีลูก พี่ดีใจยังกะมีลูกเองบ้าเหรอ

จองเบ  :  เออบ้าฉันอยากเล่นเด็กจะตายอยู่กับแต่พวกแกเด็กแก่มานานดีใจว่ะจะได้มีหลานแล้ว ว่าแต่น้องแก้วไม่เห็นท้องใหญ่เท่าไหร่เลยนะเนี่ย แต่ดูอ้วนขึ้นมากๆพี่ก็ลืมทักไป

โทโมะ  :  พี่ตาบอดไงเป็นหมอยังตาบอดเลย555ถอยไปผมจะพาเมียไปพักแล้ว

จองเบ  :  แล้วแกบอกคุณแม่รึยัง

โทโมะ  :  คุณแม่น่าจะรู้แล้วแต่ยังไม่ได้พูดกันเลย สงสัยว่าท่านจะมีเรื่องอะไรที่ต้องบอกผมก่อนเห็นถามผมแปลกๆ

จองเบ  :  ใช่คุณแม่คงมีเรื่องอยากบอกแกแหละดูแลเมียดีๆอย่าให้คลาดสายตาเพราะอาจมีคนจ้องทำอันตรายอยู่

โทโมะ  :  พี่พูดงี้หมายความว่าไงเล่ามา

จองเบ  :  พาน้องแก้วไปพักก่อนดีกว่านะเดี๋ยวค่อยคุยกันทีหลัง

ทำสายตาประมาณว่าถ้าหญิงสาวรู้เรื่องนี้อาจจะรู้สึกไม่ดีได้ ชายหนุ่มเลยรีบประคองพาเดินเข้าห้องไป

แก้ว  :  มีเรื่องอะไรกันรึเปล่าคะ

โทโมะ  :  พี่ก็ไม่รู้เหมือนกันตัวเล็กพักผ่อนเยอะๆนะเดี๋ยวท่ามีอะไรพี่จะบอกนะ

แก้ว  :  พี่อย่าปิดบังแก้วนะ

โทโมะ  :  ครับเราเป็นคนๆเดียวกันพี่จะปิดตัวเล็กทำไม

แก้ว  :  สัญญามาก่อน

โทโมะ  : ครับสัญญา แต่ตอนนี้นอนพักนะเดี๋ยวพี่ไปหานมอุ่นๆมาให้

เกี้ยวก้อยสัญญา แล้วก้มลงไปจุมพิษที่หน้าผากแล้วลุกขึ้นเดินออกมา

‘พี่สัญญาว่าจะไม่ปิดบัง ถ้าเรื่องนั่นไม่น่าปิดบังจนเกินไป’

…………………………………………………………………………………………

อัพแล้วคะขอโทษนะคะที่อัพช้าพอดีว่าไปทะเลแล้วเซ่อคะเค้าส่อยมะพร้าวกันแต่ไรเตอร์ไม่หลบมันเลยหล่นโดนแขน ทั้งปวดทั้งบวมเลยต้องหยุดพัก แต่นี้ก็ขืนพิมเต็มที่คะเจ็บจนยกแขนไม่ขึ้น ตอนนี้น้อยไปหน่อยนะคะแต่ตอนหน้าสัญญาว่าจะอัพยาวๆคะอีกประมาณ2ตอนก็จะจบแล้วนะคะฝากด้วยค๊า

สงสัยไหมคะว่าทำไมต้องดูแลม๊าไม่ให้คลาดสายตา>< ถ้าสงสัยก็เม้นๆๆโหวดเยอะนะคะถ้าอาการปวดมันดีขึ้นจะรีบมาอัพให้คะ

รักลีดเดอร์จ๊วฟม๊วฟฟฟ