No name ความรักครั้งนี้ไม่มีชื่อเรื่อง

น้ามิ่ง  :  คุณมาหาใครครับ
 
 
เห็นชายหนุ่มยืนงะๆเงอะๆที่หน้าไร่ก็เดินเขาไปถาม
 
 
โทโมะ  :  ผมมาหาแก้วนะครับ
 
 
น้ามิ่ง  :  คุณหนู...
 
 
โทโมะ  :  ครับน้าพอจะพาผมไปหาเธอหน่อยได้ไหมครับ
 
 
น้ามิ่ง  :  ได้สิครับคุณเป็นเพื่อนคุณหนูเหรอครับ
 
 
ถามในระหว่างที่พาชายหนุ่มเดินไปหาหญิงสาวที่อยู่บนบ้าน
 
 
โทโมะ :  ผมเป็นสามีเธอครับ
 
 
น้ามิ่งที่เดินอยู่ถึงกับชะงักทันทีหันมามองหน้าด้วยสีหน้าดีใจ
 
 
น้ามิ่ง  :  จริงเหรอครับ...แต่ทำไมคุณพึ่งจะมาหล่ะครับคุณหนูมาที่นี้ได้สักพักแล้วนะครับ
 
 
โทโมะ  :  พอดีผมติดธุระหน่ะครับ
 
 
น้ามิ่ง  :  อ๋อครับ...ติดธุระจนลืมคุณหนูเลยรึเปล่าครับเนี่ย
 
 
แกล้งหยอกชายหนุ่มเล่นแต่ไม่รู้ว่ามันทำให้ชายหนุ่มรู้สึกผิดอย่างมาก เลยได้แต่เงียบไม่กล้าตอบกลับไปอีก เดิน
 
ตามมาจนถึงหน้าห้องของหญิงสาว หัวใจเต้นระส่ำไม่เป็นจังหวะดีใจที่จะได้เห็นหน้าคนที่รัก...
 
 
น้ามิ่ง  :  คุณหนูคงพักอยู่ด้านในนะครับพอดีเมื่อไม่กี่วันหมอพึ่งมาตรวจหน่ะครับ
 
 
โทโมะ  :  แก้วเป็นอะไรครับ!!
 
 
ถามด้วยท่าทีหวั่นวิตก
 
 
น้ามิ่ง  :  ก็คุณหนูเธอท้องไงครับเธอไม่ได้โทรไปบอกคุณหรอกเหรอสงสัยคงจะเก็บไว้เซอร์ไพร์ทหน่ะครับ
 
 
โทโมะ  :  ท้อง
 
 
ตื้นตันจนพูดไม่ออกกนี้เค้ากำลังจะได้เป็นพ่อคนแล้ว ไม่ฟังเสียงใครอีกต่อไปเปิดประตูได้ก็เดินตรงรี่ไปหาหญิง
 
สาวที่นอนหลับตาพริ้มอยู่บนเตียง ทันทีที่ได้เห็นหน้าก็อยากจะคว้าร่างบางเข้ามากอดให้หายคิดถึงแต่ติดตรงที่
 
เธอคงกำลังหลับอย่างสบาย นั่งลงข้างเตียงก้มใบหน้าลงมาแตะริมฝีปากที่หน้าผากด้วยความคิดถึง หญิงสาวที่
 
หลับอยู่รู้ตัวตั้งแต่ที่ชายหนุ่มเดินเข้ามาแต่ก็ไม่กล้าที่จะลืมตามอง
 
 
โทโมะ  :  ตัวเล็กพี่คิดถึงรู้ไหม คิดถึงใจแทบขาดตัวเล็กทิ้งพี่ไปได้ลงคอเชี่ยวเหรอ
 
 
ก้มต่ำลงมากระซิบที่ข้างใบหูเล็ก หญิงสาวที่นอนอยู่ได้ยินทุกคำพูดขอบตาก็ร้อนผ่าวน้ำตาไหลรินออกมาจากดวง
 
ตาทั้งๆที่เปลือกตายังคงปิดสนิท ในคราวแรกตั้งใจไว้ว่ายังไงก็จะไม่ยอมใจอ่อนง่ายๆ แต่แค่เค้าพูดหัวใจหญิงสาว
 
ก็เต้นแรง คำว่าคิดถึงที่ได้ยินมันช่างมีอิทธพลต่อหัวใจดวงน้อยยิ่งนัก
 
 
โทโมะ  : ตัวเล็ก...
 
 
รู้สึกถึงความเปียกชื้นที่แก้ม ผงะใบหน้าที่แนบอยู่กับใบหน้าหวานออกเอื้อมมือมาเช็ดให้อย่างแผ่วเบา
 
 
แก้ว  :  ฮึก...
 
 
และแล้วเธอก็กลั้นเสียงสะอื้นไว้ไม่อยู่ แพขนตาหนากระพริบถี่ขึ้นเปลือกตาที่ชุ่มน้ำเปิดออก เผยให้เห็นดวงตาที่
 
แดงก่ำ
 
 
โทโมะ  :  ตัวเล็ก...อย่าร้องนะ
 
 
คว้าร่างบางเข้ามากอดแน่น
 
 
แก้ว  :  พี่มาทำไม
 
 
กลั้นเสียงสะอื้นแล้วถามออกมา
 
 
โทโมะ  :  พี่มาตามตัวเล็กกับลูกกลับไปบ้านของเรา
 
 
แก้ว  :  พี่รู้ได้ยังไง
 
 
โทโมะ  :  ถ้าพี่ไม่บังเอิญรู้ตัวเล็กก็จะใจร้ายไม่บอกพี่ใช่ไหม
 
 
แก้ว  :  พี่คงไม่ได้อยากได้เค้า
 
 
โทโมะ  :  ใครบอกว่าพี่ไม่อยากได้
 
 
แก้ว  :  แก้วไม่ใช่พิม พี่คงผิดหวัง
 
 
โทโมะ  :  พี่ไม่เคยคิด
 
 
ส่ายหน้าเหมือนไม่เชื่อที่ชายหนุ่มพูด เช็ดน้ำตาปรอยๆถอยตัวออกห่างจากชายหนุ่มกรายๆเหมือนว่ารังเกียจ
 
 
หมับ~
 
 
โทโมะ  :  อย่าทำอย่างนี้นะตัวเล็กพี่เสียใจ รังเกียจพี่มากเลยเหรอไง
 
 
แก้ว  :  พี่กลับไปซะ
 
 
โทโมะ  :  ตัวเล็ก~
 
 
แก้ว  :  ไปซะ
 
 
โทโมะ  :  พี่ไปแล้วใครจะดูแลตัวเล็กกับลูก
 
 
แก้ว  :  แก้วดูแลเค้าเองได้ เราอยู่กันเองได้
 
 
โทโมะ  :  แต่พี่อยากอยู่
 
 
แก้ว  :  ฮึก...แก้วไม่อยากให้พี่อยู่กลับไป กลับไปซะ!!
 
 
คำพูดที่เฉือดเฉือนหัวใจตัวเอง ถูกเปล่งออกไปด้วยน้ำเสียงอันสั่นเทา
 
 
โทโมะ  :  พี่จะไปก็ต่อเมื่อตัวเล็กบอกว่าไม่รักพี่ ถ้าตัวเล็กบอกว่าไม่รักพี่จะไปไม่กลับมาให้เห็นหน้าอีก
 
 
มันถึงเวลาแล้วชายหนุ่มยืนไม้ตายไม้สุดท้ายออกมาใช้หากหญิงสาวพูดออกมาจริงเค้าคงจำเป็นที่จะต้องเดินออก
 
มาจากชีวิตเธอ
 
 
แก้ว  :  แก้ว ฮึก ฮือ
 
 
พยามยามที่จะพูดออกมาแต่หัวใจก็ดื้อรันนัก ยิ่งเห็นหน้าชายหนุ่มมันยิ่งทำให้เธอตัดใจไม่ได้ ได้แต่ร้องไห้อย่าง
 
หนัก
 
 
แก้ว  :  ฮึก...กะแก้ว ฮึก...พูดไม่ได้ฮืออออ...
 
 
ชายหนุ่มรวบร่างบางมากอดจนแน่นสุดท้ายเธอก็ไม่กล้าบอก
 
 
 โทโมะ  :  พี่รักตัวเล็ก พี่รักตัวเล็กได้ยินไหม รักมากๆ รักมากเท่าที่ผู้ชายธรรมดาคนหนึ่งจะสามรถรักได้ พี่
 
ขอโทษพี่ไม่ดีเองทำให้ตัวเล็กเสียน้ำตาไม่รู้กี่ครั้ง พี่ไม่ขอให้ตัวเล็กยกโทษให้เพราะพี่ทำผิดมามากเกิน แต่พี่ก็ยัง
 
อยากให้ตัวเล็กรู้ว่าพี่รัก...รักถึงแม้ว่าตัวเล็กจะไม่รักพี่
 
 
แก้ว  :  อย่าพูดว่าแก้วไม่รักพี่ ฮึกอย่าพูด ถ้าไม่เป็นเพราะรักแก้วจะถอยออกมาให้พี่ได้คืนดีกับพิมทำไม พี่รู้ไหม
 
แก้วเจ็บแก้วเสียใจฮือ...
 
 
ซบกับอกแกร่งร้องไห้อย่างหนัก
 
 
โทโมะ  :  พี่รักพิมเค้าในฐานะเพื่อนคนหนึ่งแต่กับตัวเล็กพี่รักเพราะตัวเล็กคือหัวใจของพี่
 
 
แก้ว  :  ฮึก ฮะ ฮือ...พี่ไม่เคยบอกแก้วเลย
 
 
โทโมะ  :  พี่รักตัวเล็กนะครับ  ไม่เอาไม่ร้องแล้วนะครับคนดี พี่บอกตัวเล็กไปแล้วว่ารัก แล้วตัวเล็กหล่ะรักพี่บ้าง
 
ไหม
 
 
ใช้นิ้วโป้งไล่น้ำตาออกจากแก้มนวล ถึงเวลานี้หญิงสาวรับรู้เลยว่าไม่สามรถควบคุมหัวใจตนเองได้อีกต่อไปแล้วแต่
 
ก็เขินอายที่ต้องบอกไปตรงๆ สายตาคมกริบมองลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวย ชายหนุ่มเองก็รู้ว่าหญิงสาวก็รักเค้าแต่ยัง
 
ไงก็ยังอยากได้ยินเธอพูดเองมากกว่า
 
 
โทโมะ  :  ไม่เป็นไรตัวเล็กไม่กล้าพูด เดี๋ยวให้ร่างกายเป็นคนตอบเองก็ได้
 
 
บอกแนบชิดริมฝีปากหญิงสาวเผลอเผยอปากออก ทำให้ชายหนุ่มได้สอดลิ้นอุ้นๆเข้าไปเป็นการจูบที่อ่อนหวานและ
 
ยาวนานที่สุดเท่าที่ชายหนุ่มเคยจูบหญิงสาว ลิ้นอุ้นยังคงควานหาความหวานอย่างไม่หยุดหย่อน มือเปลี่ยนจาก
 
การโอบเป็นมาเคล้นคลึงทรวงอกอวบตึง ด้วยความที่มีภรรค์ทำให้หญิงสาวดูมีน้ำมีนวลทำให้ชายหนุ่มยิ่งหลงไหล
 
 
โทโมะ  :  จะบอกพี่ได้รึยังว่ารักพี่ไหมหืมห์...
 
 
ถามขณะที่ใบหน้าสาละวนอยู่กับซอกคอหอม
 
 
แก้ว  :  อืมมม...
 
 
หญิงสาวยังคงครางไม่ได้ศัพย์ด้วยความเสียวซ่าน
 
 
โทโมะ  :  รักไหม
 
 
ยิ้มหยอกเอินก่อนจะจุ๊บที่ปากอีกรอบหญิงสาวได้แต่พยักหน้าอายๆ ชายหนุ่มรุกหนักขึ้นเรื่องๆ จับเรียวขาแยกออก
 
เพื่อนที่จะสอดใส่ของตัวเองลงไป
 
 
แก้ว  :  อืมมมพี่คะ ลูก...
 
 
โทโมะ  :  เค้าไม่ว่าเราหรอก เค้ารู้ว่าพี่คิดถึงตัวเล็ก
 
 
กดร่างกายลงไปลึกจนสุดตัวแล้วช้อนสะโพกงามขึ้นเพื่อให้เข้าไปได้ลึกอีก สะโพกงามก็ช่างยั่วยวนสั่นไหวรับทุก
 
ครั้งที่ชายหนุ่มกระแทกร่างลงไป
 
 
แก้ว  :  โอ๊ยย...อ๊ะ อ๊า
 
 
 ความเสียวแปลบเกิดขึ้นภายในช่องท้องด้วยความที่แกนกายที่ไม่เล็กของชายหนุ่มดันเข้าไปลึกจนสุดมดลูกบวก
 
กับเจ้าตัวเล็กที่ดิ้นเร้าๆเหมือนตอบสนองสัมผัสของผู้เป็นพ่ออยู่ภายใน เมื่อผู้เป็นพ่อรับรู้ว่าลูกกำลังทักทายอยู่ก็ยิ่ง
 
ดันร่างให้เข้าไปลึกอีกขยับตัวถี่ๆหลายครั้ง
 
 
แก้ว  :  โอ้ยยยแก้ววเจ็บ
 
 
โทโมะ  :  อีกนิดเดียวตัวเล็ก นะ
 
 
ชายหนุ่มรู้ว่าหญิงสาวคงจะอึกอัดและเจ็บไม่น้อยแต่เค้าก็ใกล้เต็มทีแล้ว จังหวะยังคงร้อนแรงไม่หยุด
 
 
แก้ว  :  ฮึก โอ๊ยย พี่แก้วฮึกอ๊ะ
 
 
หญิงสาวยังคงร้องครางไม่หยุดทั้งเจ็บทั้งเสียวไปในขณะเดียวกัน
 
 
โทโมะ  :  อ่าาา...
 
 
ในที่สุดชายหนุ่มก็เสร็จแต่ว่าเค้าเลือกที่จะเอามันออกมาข้างนอกเพราะกลัวน้ำรักจะอัดเข้าไปช่องท้องแรงจน
 
ทำให้เจ้าตัวเล็กที่อยู่ภายในระคายเคือง ได้แต่นอนเอาหน้าเกยกับอกหยุ่นปากก็จูบดะไปเรื่อยจนถึงใต้สะดื้อและ
 
ลามไปยังตรงนั้น
 
 
โทโมะ  :  ไหนให้พ่อดูหน่อยซิ
 
 
แก้ว  :  อื้อ พี่คะไม่เอา...
 
 
หญิงสาวหนีบขาหนีทันทีที่รู้ว่าชายหนุ่มคิดจะทำอะไร
 
 
โทโมะ  :  ไม่เอาน่าตัวเล็กพี่ขอดูหน่อย
 
 
แก้ว  :  พอเถอะคะเมื่อกี้ก็ยอมแล้ว
 
 
บอกอายๆแล้วจับไหลชายหนุ่มให้ขึ้นมานอนด้วยกันอีกครั้ง นอนกอดก่ายกันจนถึงเช้า
 
 
หญิงสาวมองใบหน้าหล่อแล้วระบายยิ้มออกมาอย่างไม่รู้ตัว ไม่ว่าเค้าจะผิดต่อเธอมากแค่ไหน เธอก็พร้อมที่จะให้
 
อภัยเสมอ เหตุผลก็มีแค่คำเดียว...รัก :D
 
+
 
+
 
+
 
 
แก้ว  :  ปล่อยก่อนคะแก้วจะลุกแล้ว
 
 
แกะมือที่กอดอยู่ที่ทรวงอกออกแต่ว่าทำไมนะมันช่างแกะยากแกะเย็นจริงๆ
 
 
โทโมะ  :  ไม่เอานอนกอดกันก่อนนะตัวเล็กพี่ยังไม่หายคิดถึงเลย
 
 
ไม่นึกว่าจะได้ยินลูกอ้อนแบบนี้จากปากของชายหนุ่ม
 
 
แก้ว  :  ลุกไปด้วยกันเลยดีกว่า
 
 
โทโมะ  :  ไม่เอาพี่ยังกินตัวเล็กไม่อิ่มเลย ขอกิ่นต่ออีกหน่อย
 
 
ชายหนุ่มยังคงสลึมสลืออยู่
 
 
จุ๊บ~
 
 
โทโมะ  :  อรุณสวัสดิ์นะครับลูกพ่อ
 
 
เมื่อตื่นแล้วปากช่างอ้อนก็เริ่มซุกซนอีกรอบจุ๊บหน้าท้องเพื่อทักทายเจ้าตัวเล็ก
 
 
จุ๊บ~
 
 
โทโมะ  :  มอร์นิ่งครับตัวเล็ก
 
 
 
 
 
 
 
 
 
 
……………………………………………………………………………………
 
 
อัพแล้วนะคะเอิ่มเป็นไงบ้างคะสนุกกันรึเปล่า ถ้าไม่สนุกก็ขอโทษด้วยนะคะอย่าถือกันเลยเพราะไรเตอร์ก็ไม่เก่ง
 
 
อ๊ากกกถ้าเข้ามาอ่านก็อย่าลืมเม้นๆโหวดๆให้ไรเตอร์ด้วpน้า~
 
 
เม้นๆๆแล้วตอนต่อไปจะตามมาคะ