No name ความรักครั้งนี้ไม่มีชื่อเรื่อง

9.4

เขียนโดย tietang

วันที่ 3 พฤศจิกายน พ.ศ. 2554 เวลา 12.07 น.

  25 ตอน
  1146 วิจารณ์
  87.25K อ่าน
แชร์นิยายฟิคชั่น Share Share Share

 

18)

อ่านบทความตามต้นฉบับ อ่านบทความเฉพาะข้อความ

แม่โทโมะ  :  ไปไหนมาหลายวันตาโมะ

 

 

ทักเมื่อเย็นนี้เห็นลูกชายกลับบ้านไวเพราะหายไปเป็นอาทิตย์

 

 

โทโมะ  :  ผมติดงานครับแม่เลยนอนที่บริษิท

 

 

แม่โทโมะ  :  บอกหนูแก้วบ้างรึเปล่า

 

 

เมื่อได้ยินชื่อคนที่คิดถึงก็นิ่งไป

 

 

แม่โทโมะ  :  รู้ตัวไหมว่าทำอะไรลงไปเมียนั่งเป็นห่วงอยู่บ้านตั้งหลายวันร้องไห้แล้วร้องไห้อีก เราก็เหลือเกินไม่

 

คิดถึงเมียบ้างรึไง

 

 

ทำไมเค้าจะไม่คิดถึงหล่ะ เค้าเห็นหญิงสาวโกรธเลยให้อารมณ์เย็นๆก่อนแล้วค่อยกลับมาอธิบายให้เข้าใจ

 

 

โทโมะ :  งั้นผมไปหาน้องนะครับ

 

 

แทนที่ผู้เป็นแม่จะบอกว่าหญิงสาวไม่ได้อยู่แล้วกลับเงียบไปคิดว่าปล่อยให้รู้เองจะดีกว่า

 

+

 

+

 

+

 

โทโมะ  :  ตัวเล็ก...

 

 

มองไปทั่วห้องก็ไม่เจอ

 

 

โทโมะ  :  ตัวเล็ก...

 

 

เดินจนทั่วห้องก็ยังไม่พบเปิดดูในตู้เสื้อผ้าแล้วใจหายวูบในตู้เหลือเพียงเสื้อผ้าของตน รีบลงไปหามารดาทันที

 

 

โทโมะ  :  แม่ครับน้องไปไหน

 

 

แม่โทโมะ  :  แม่ไม่รู้แต่น้องฝากบอกว่าเดี๋ยวจะมาเซนใบหย่าให้ เกิดอะไรขึ้นตาโมะ

 

 

รู้ว่าหญิงสาวไปไหนแต่ไม่ยอมบอกปล่อยให้เจ็บซะบ้าง

 

 

โทโมะ  : ผมไม่รู้...

 

 

แม่โทโมะ  :  โทโมะ...ลูกรู้ไหมที่น้องน้อยใจบ่อยๆเป็นเพราะน้องแคร์เรามาก และรู้ไหมผู้หญิงที่แคร์ผู้ชายคนไห

 

 

นมากๆแสดงว่าเธอรักผู้ชายคนนั้น  ที่น้องเอาแต่ประชดก็เพราะน้องอยากให้ลูกสนใจบ้าง แต่ลูกก็ไม่เข้าใจทิ้งให้

 

 

เค้าอยู่คนเดียว น้องไม่มีใครมีแค่ลูกแต่พอลูกไม่สนใจก็ยิ่งน้อยใจไปกันใหญ่...แม่ไม่ได้บอกว่าลูกผิดแต่อยากให้

 

 

ลูกรู้ไว้ลูกจะรักหรือไม่รักน้องเค้าแม่ก็ไม่รู้เพราะมันเป็นเรื่องของคนสองคนแต่ที่แน่ๆแม่เป็นผู้หญิงด้วยกันดูกันออก

 

ว่าน้องรักลูกมาก

 

 

 

ชายหนุ่มถึงกับคอตกเดินกลับขึ้นห้องไปทำไมเค้าจะไม่รักตอนนี้ยิ่งรักหมดใจรักอย่างไม่เคยรักใครมาก่อนเสียด้วย

 

โทรหาหญิงสาวหลายรอบแต่ก็ไม่ติด ล้มตัวนอนลงบนเตียงจนหลับไป...

 

 

จากกันแค่วันเดียวเหมือนว่าเป็นปีเวลาที่ผ่านไปมันทรมานอย่างบอกไม่ถูก

 

 

กลางดึกควานหาร่างบางก็เจอแต่ความว่างเปล่า...

 

 

ตื่นเช้ามามองไปที่ตู้เสื้อผ้าก็ไม่มีหญิงสาวค่อยยืนจัดชุดให้ใส่ไปทำงาน...

 

 

ลงมาที่โต๊ะอาหารก็ไม่รู้จะทานอะไรได้แต่คิดถึงคนที่เคยทำให้ทานอยู่เป็นประจำ…

 

 

ชิวิตแต่ละวันเต็มไปด้วยความเงียบเหงารู้ตัวว่ารักหญิงสาวเข้ามากๆก็ตอนนี้มองไปมุมไหนก็นึกถึงแต่วันเก่าๆ จะ

 

ตามหาก็ไม่รู้จะเริ่มตรงไหน

 

+

 

+

 

+

 

ไร่องุ่นMufer

 

 

แก้ว  :  งั้นวันนี้ปิดประชุมเท่านี้นะคะ แก้วต้องขอบคุณทุกคนมากที่มาชี้แจงให้แก้วได้ทราบอะไรหลายๆอย่างแก้ว

 

 

ยังไม่เก่งเรื่องการบริหารยังไงก็ฝากตัวด้วยนะคะ ขอบคุณอีกครั้งที่ทุกคนยังภัคดีต่อคุณพ่อ

 

 

น้ามิ่ง  :  ไม่เป็นไรครับคุณหนูพวกเราจะช่วยกันทำให้ไร่นี้กลับมารุ่งเรืองอีกครั้ง

 

 

คำพูดให้กำลังใจจากหัวหน้าคนงานทำให้หญิงสาวรู้สึกมีกำลังใจมากขึ้นหลายเท่า หญิงสาวขึ้นมาอยู่ที่ไร่นี้หลาย

 

วันแล้วเดินดูทุกแผนกจนวันนี้เรียกประชุมทุกฝ่ายเกี่ยวกับการส่งออกขององุ่น...ตอนนี้ทุกคนเริ่มแยกย้ายออกไป

 

ทำงานกันแล้วเธอเดินตามลงไปในไร่ส่วที่อยู่หน้าบ้านพัก ที่นี้อาการหนาวตลอดปีขนาดว่าเธอใส่เสื้อผ้าหนาๆแล้ว

 

ยังรู้สึกเย็นๆอยู่เลย เดินไปช่วยคนงานตัดองุ่น

 

 

คนงาน  :  คุณหนูไม่ต้องหรอกคะ

 

 

แก้ว  :  ไม่เป็นไรคะแก้วอยากช่วย

 

 

ใช้กรรไกรตักองุ่นพวงสวยช่วยคนงานต่อไปเรื่อยๆ

 

 

แก้ว  :  โอ๊ยย...

 

 

รู้สึกหน้ามืดขึ้นมากระทันหัน มือที่จับกรรไกรอยู่ถึงกับหมดแรงไปดื้อๆ

 

 

คนงาน  :  คุณหนูคะ เป็นอะไรรึเปล่าคะ

 

 

รีบเข้ามาดูอาการ

 

 

แก้ว  :  ไม่เป็นไรคะแค่หน้ามืดนิดหน่อย

 

 

โบกมือเป็นสัญญาณว่าเธอไม่เป็นอะไร

 

 

ฟลึบ~

 

 

คนงาน  :  คุณหนู!

 

 

ร่างบางทรุดลงไปกองกับพื้นหญ้า คนงานรีบเข้ามาพยุ่งขึ้น

 

 

คนงาน  :  เฮ้ยๆๆใครก็ได้ไปตามน้ามิ่งมาทีคุณหนูเป็นอะไรไม่รู้

 

 

คนงานที่อยู่แถวนั้นรีบกรูกันเข้าช่วยพยุงหญิงสาวขึ้นไปบนบ้าน

 

+

 

+

 

+

 

ป๊อปปี้  :  โทโมะ

 

 

เรียกน้องชายที่นั่งเหมออยู่ในห้องทำงาน

 

 

ปัง!!

 

 

โทโมะ  :  พี่มีอะไรเหรอ

 

 

ทุบโต๊ะดังๆเพื่อเรียกสติน้องชาย

 

 

ป๊อปปี้  :  ทำไมไม่เอาเวลานั่งเศร้าไปตามเค้า

 

 

โทโมะ  :  พี่จะให้ผมไปตามที่ไหนผมไม่รู้อะไรเลยไม่รู้จะเริ่มยังไง

 

 

ป๊อปปี้  :  ก็แกมามัวแต่นั่งจะไปรู้อะไรหล่ะ

 

 

โทโมะ :  แล้วผมต้องทำยังไง

 

 

ป๊อปปี้  :  ไอ้น้องชายนี้มันชีวิตจริงนะไม่ใช่นิยายแกจะมานั่งรอให้นางเอกกลับมาหาหน่ะมันไม่มีหรอก รู้ว่าเมีย

 

 

งอนก็ต้องง้อนเค้าซิ รึว่าไอ้ที่ไม่ทำอะไรเนี่ยไม่ได้รักเมียเลย

 

 

โทโมะ  :  ผมรักเธอจนจะคลั่งตายแล้ว คิดถึงเธอใจแทบขาดแล้วด้วย พี่พอจะรู้ไหมว่าผมจะไปตามแก้วได้ที่ไหน

 

 

ถามราวกับว่าพี่ชายจะสนิทกับคนรักมากอย่างงั้นแหละ หญิงสาวเป็นภรรยาเค้านะไม่ใช่ภรรยาพี่ชาย

 

 

ป๊อปปี้  :  เมื่อวานพี่คุยกับฟางมาเธอบอกว่าคุณแก้วอาจจะไปที่ไร่องุ่นเธอเพราะก่อนหน้านี้ประมาณเดือนนึ่งได้

 

เธอไปฝากร้านไว้กับฟาง

 

 

โทโมะ  :  ไร่องุ่น ขอบคุณครับพี่

 

 

ชายหนุ่มยิ้มออกมาในรอบหลายวันขอบคุณพี่ชายอย่างสุดซึ้งหุนหันวิ่งออกไปจากห้องทำงาน

 

+

 

+

 

+

 

แม่โทโมะ  :  ไปไหนตาโมะ

 

 

เห็นลูกชายเข้ามาเก็บเสื้อผ้าอย่างรวดเร็วแล้วรีบออกไปจึงเรียกถาม

 

 

โทโมะ  :  ไปหาตัวเล็กครับ

 

 

แม่โทโมะ  :  แล้วรู้เหรอว่าน้องอยู่ไหน

 

 

โทโมะ  :  ไม่ทราบครับแต่หน้าจะอยู่ไร่เห็นคุณฟางเธอบอก

 

 

แม่โทโมะ  :  น้องก็อยู่ที่นั้นแหละ

 

 

โทโมะ  :  คุณแม่รู้

 

 

แม่โทโมะ :  ใช่แม่รู้

 

 

โทโมะ  :  ทำไมแม่ไม่บอกผม

 

 

แม่โทโมะ  :  ลูกจะได้รู้ไงว่ารักน้องมากแค่ไหน หรือว่าไม่รักเลย

 

 

 โทโมะ  : เฮยยย~

 

 

ถอนหายใจยาวๆประมาณว่าแม่ไม่รู้เหรอว่าเค้าหน่ะรักหญิงสาวมากแค่ไหน นี่ถ้าบอกตั้งแต่ทีแรกคงไม่ต้องมานั่ง

 

ทนคิดถึงคนตัวเล็กให้ปวดใจอยู่ตั้งหลายวัน ไม่รำไรรีบลาแม่แล้ววิ่งลงมาที่รถแล้วขับออกไปอย่างรวดเร็วระยะทาง

 

จากกรุงเทพไปเชียงใหม่ไม่ใช่น้อยๆชายหนุ่มยังคงขับรถไปด้วยความเร็ว

 

+

 

+

 

+

 

แก้ว  :  อือ~

 

 

รู้สึกตัวตื่นขึ้นมาอยู่บนเตียง

 

 

น้ามิ่ง  :  คุณหนูเป็นไงบ้างครับ

 

 

แก้ว  :  ดีขึ้นแล้วคะแก้วไม่ได้เป็นอะไรมากไม่เห็ฯต้องมานั่งเฝ้ากันเยอะเลยแก้วทำทุกคนเสียเวลาแย่เลย

 

 

มองไปยังคนงานนับ10ยืนออกันอยู่หน้าห้องมองมาที่หญิงสาวด้วยสายตาเป็นห่วงเธอแอบมองไปข้างนอกปรากฎ

 

ว่ามีคนงานอยู่อีกมาต่างพูดกันว่าคุณหนูฟื้นแล้ว

 

 

น้ามิ่ง  :  ทุกคนเป็นห่วงคุณหนู น้าไปตามหมอให้นะครับพอดีหมอพึ่งออกไปทานน้ำข้างนอก

 

 

แก้ว  :  แก้วแค่หน้ามืดไม่เห็นต้องเรียกหมอเลยนิคะ

 

 

น้ามิ่ง  :  ตรวจบางก็ดีนะน้าว่า หมอบอกว่ามีเรื่องอยากคุยกับคุณหนู

 

 

แก้ว  :  คุยกับแก้ว

 

 

หมอ  :  อ้าวคุณแก้วฟื้นแล้วเหรอคะ

 

 

คุณหมอผู้หญิงหน้าตาน่ารักเดินตรงเข้ามาทักหญิงสาว

 

 

แก้ว  :  คะ

 

 

หมอ  :  พอดีหมอมีเรื่องอยากบอกคุณแก้วก็เลยรอบอกด้วยตัวเองจะดีกว่าเผื่อคุณแก้วมีอะไรอยากจะปรึกษา

หมอ

 

 

แก้ว  :  คะ

 

 

ครืน ครืน~

 

 

เสียงมือถือของหมอสาวดัวขึ้นมาแทรกระหว่างการคุย

 

 

หมอ  :  ขอตัวสักครู่นะคะ

 

 

เดินออกไปนิดนึ่งแต่หญิงสาวก็ยังพอได้ยินบทสนทนานั้น

 

 

หมอ  :  คะพี่จองเบ

 

 

(...................)

 

 

หมอ  :  อีกไม่กี่เดือนก็กลับแล้วคะแค่มาแทนเพื่อนแป๊ปเดียวเอง

 

 

(...................)

 

 

หมอ  :  แหมพี่จองเบ หนมจีนก็รักษาคำพูดนะคะรับรองว่าไปหาคุณแม่พี่แน่นอนคะ

 

 

(...................)

 

 

หมอ  :  น่าสงสารจังคะว่าแต่น้องโมะเป็นไงบ้างคะเศร้าน่าดูเลยพี่จองเบนั้นแหละไปพูดแบบนั้นได้ยังไง

 

 

(.....................)

 

 

หมอ  :  พอแล้วคะเอาไว้แก้ตัวที่หลังตอนนี้หนมจีนต้องไปดูคนไข้แล้ว เท่านี้นะคะ

 

 

วางสายแล้วเดินกลับมา

 

 

แก้ว  :  คุณหมอชื่อขนมจีนเหรอคะ

 

 

หมอ  :  คะ

 

 

แก้ว  :  แก้วขอโทษนะคะที่เสียมารยาทฟัง คุณหมอรู้จักพี่จองเบแล้วก็พี่โทโมะด้วยเหรอคะ

 

 

หญิงสาวตัดสินใจถามออกไปเพราะคิดว่าในประเทศไทยคงมีคนไม่กี่คนที่ชื่อจองเบกับโทโมะหรอก และอีกอย่าง

 

พี่จองเบเคยเล่าว่ามีแฟนชื่อขนมจีนเธอเลยลองถามดู

 

 

หมอ  :  คะรู้จักคุณแก้วก็รู้จักเหรอคะ

 

 

แก้ว  :  คะแต่ไม่ได้คุนเคยเท่าไหร่แต่ช่างเถอะคะ

 

 

หญิงสาวอยากถามใจแทบขาดว่าชายหนุ่มเป็นอย่างไรบ้างเพราะเห็นหมอสาวพูดว่าน่าสงสารชายหนุ่มเค้าเป็นอะไร

 

รึเปล่านะ...แต่แล้วก็ทำได้แค่คิดเท่านั้น

 

 

หมอ  :  คือหมอจะบอกคุณแก้วว่า...

 

 

ไม่ใช่หญิงสาวคนเดียวที่ลุ้นอยู่ว่าคุณหมอจะบอกเธอว่าอะไร คนงานที่ยืนอยู่กันก็ต่างอยากรู้เหมือนกันว่าคุณหนู

 

ของพวกเค้าเป็นอะไร

 

 

หมอ  :  คุณแก้วท้องได้6เดือนกว่าแล้วนะคะ นี่คงจะยังไม่ทราบใช่ไหมคะไม่แปลกหรอกคะท้องสาวก็อย่างนี้

 

 

แหละคะท้องเหมือนไม่ท้องเลยบางคน9เดือนก็ยังดูแค่เหมือนคนอ้วนเองคะเค้าเรียกว่าลูกรักไม่อยากให้แม่ท้อง

 

 

ลายมากไงคะเลยไม่ถีบมากท้องเลยไม่ใหญ่นัก

 

 

แก้ว  :  ท้องจริงๆเหรอคะ

 

 

หมอ  :  คะท้องจริงท้องตั้ง6เดือนกว่าเหมือนว่า7เดือนแล้วด้วยซ้ำไปยังไงหมอก็แสดงความดีใจกับว่าที่คุณแม่

 

 

ด้วยนะคะ อย่าลืมบอกพ่อของเค้านะคะถ้ารู้คงจะดีใจไม่น้อย

 

 

แก้ว  :  คะไว้แก้วจะบอกเค้า...

 

 

หญิงสาวตกใจระคนดีใจไปด้วยนึกไม่ถึงว่าลูกจะมาอยู่กับเธอถึง6เดือนแล้วทั้งๆที่เธอไม่รู้อะไรเลย ถ้าเค้ารู้หล่ะ

 

 

เข้าจะดีใจแบบที่เธอกำลังดีใจอยู่ไหม เข้าจะพลักไสเธอกับลูกรึเปล่าคิดแล้วก็ได้แต่น้อยใจ... นี่หล่ะมั๋งสาเหตุที่

 

 

ทำให้เธอน้อยใจคนบางคนบ่อยๆและช่วงหลังๆยังมีอาการควบคุมอารมณ์ตัวเองไม่ค่อยได้จนเค้าหาว่าเธอใจร้อน

 

 

คนงานที่รู้ข่าวต่างยิ้มดีใจบอกกันต่อๆไปแต่ความสงสัยที่ตามมาก็คือ แล้วใครเป็นพ่อของเด็กกันหล่ะเพราะตั้งแต่

 

 

มาที่นี้คุณหนูของพวกเธอก็มาเพียงลำพังเท่านั้น

 

 

หมอ  :  ช่วงนี้คุณแก้วต้องดูแลสุขภาพหน่อยนะคะเจ้าตัวเล็กจะได้แข็งแรง

 

 

จับมือเรียวให้สัมผัสไปที่หน้าท้องแล้วกดเบาพอรับรู้ถึงได้ถึงเจ้าตัวน้อยที่กำลังดินเบาๆทักทายอยู่

 

 

แก้ว  :  ขอบคุณมากนะคะหมอ

 

 

 

 

 

………………………………………………………………………………………

 

กรี๊ด!!มีใครดีใจเหมือนไรเตอร์ไหมในที่สุดม๊าก็ท้องตั้ง7เดือนแล้วด้วยแหมท้องสาวนี้มันดูแทบไม่ออกจริงๆ

 

 

เนอะ555

 

 

ฮ่าฮ่าถ้ายังมีคนสนใจอยู่บ้างอยากอ่านต่อก็เม้นๆโหวดๆให้ไรเตอร์หน่อยนะคะ

 

 

แล้วจะมาอัพอีกนะคะ

 

 

เม้นๆโหวดๆค๊าาาาา

 

คำยืนยันของเจ้าของนิยายฟิคชั่น

✓ เรื่องนี้เป็นบทความเก่า ยังไม่ได้ทำการยืนยัน

คำวิจารณ์

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถเขียนวิจารณ์ได้


รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
คำวิจารณ์เพิ่มเติม...

โหวต

เนื้อเรื่องมีความน่าสนใจ
9.7 /10
ความถูกต้องในการใช้ภาษา
9.2 /10
ภาษาที่ใช้น่าอ่าน
9.3 /10

* ต้องล็อกอินก่อนครับ ถึงสามารถโหวดได้


แบบสำรวจ

 

ไม่มีแบบสำรวจ

 

 
รอสักครู่กำลังโหลดข้อมูล
ข้อความ : เลือกเล่นเสียง
สนทนา