No name ความรักครั้งนี้ไม่มีชื่อเรื่อง

โทโมะ  :  มอร์นิ่งครับตัวเล็ก

 

 

แก้ว  :  อืม...พอแล้วคะเช้าแล้ว

 

 

โทโมะ  :  ก็เช้าแล้วไงหล่ะครับหืมห์...

 

 

แก้ว  :  แก้วต้องไปดูคนงานในไร่

 

 

หญิงสาวพูดแล้วลุกจากเตียง แต่มือหนารีบขว้าไม่ให้ไป

 

 

 

ฟลึ่บ~

 

 

แก้ว  :  กรี๊ด!!

 

 

ด้วยความที่เธอกำลังท้องเสียหลักล้มลงไป อาจจะส่งผลเสียต่อลูก แต่ยังโชคดีที่ชายหนุ่มยังร่างเธอ

 

 

ไว้ทันแล้วพลิกให้ร่างเธอนอนอยู่บนร่างตัวเอง

 

 

โทโมะ  :  ไม่เจ็บนะคนดี ขวัญเอ๋ยขวัญมาครับตัวเล็กพี่ขอโทษ...

 

 

รู้ว่าตนเองผิดที่เล่นอะไรแรงๆ

 

 

แก้ว  :  คะไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อยแก้วไปอาบน้ำก่อนนะ

 

 

เดินจ้ำอ้าวเข้าห้องน้ำไป

 

+

 

+

 

+

 

 

ในไร่องุ่น

 

 

ทั้งคู่ออกมาเดินเล่นรับลมที่ไร่ แสงแดดอ่อนๆต้องผิวกายขาวเนียนของหญิงสาว ชายหนุ่มอดใจไม่

 

 

ไหวก้มลง…

 

 

 

จุ๊บ~

 

 

แก้ว  :  พี่คะ...อายเค้าบางสิ

 

 

หั้นรีหั้นขวางไปมองคนงานที่กำลังแอบดูด้วยรอยยิ้ม นานแค่ไหนแล้วที่หญิงสาวไม่ได้ยิ้มมี

 

 

ความสุขเท่าครั้งนี้ ต่อจากนี้ชีวิตของเธอคงจะมีแต่ความสุข การแก้แค้นคงต้องยุติจริงๆเสียที

 

 

โทโมะ  :  ดูก็รู้ว่าพวกเค้าชอบที่พี่ทำแบบนี้

 

 

พูดไปพูดมาก็ปลิดองุ่นมาเข้าปากเฉยเลย แล้วป้อนหญิงสาวด้วย

 

 

แก้ว  :  ไม่เอาคะ...อิ่ม

 

 

โทโมะ  :  อิ่มได้ไงตั้งแต่เช้ายังไม่ได้ทานอะไรเลยนะ

 

 

แก้ว  :  อิ่มแล้วจริงๆคะ

 

 

โทโมะ  :  ทานหน่อยเถอะนะ

 

 

นึกขึ้นได้ว่าตั้งแต่เช้ามาทั้งเค้าและเธอยังไม่ได้ทานอะไรกันเลย

 

 

โทโมะ  :  อ้ามมม...

 

 

หญิงสาวอาปากรับองุ่นลูกโตจากชายหนุ่มแล้วเคี้ยวตุ้ยๆ ชายหนุ่มมองด้วยสายตาเอ็นดู

 

 

โทโมะ  :  เดี๋ยวพี่จะไปทำกับข้าวให้ทานดีกว่า

 

 

แก้ว  :  ไม่ต้องคะเดี๋ยวแก้วทำให้ทานก็ได้

 

 

โทโมะ  :  พี่อยากทำให้ตัวเล็กกับลูกทานมั่ง

 

 

ในเมื่อสู้ความดื้อรั้นของชายหนุ่มไม่ไหวเลยได้แต่เดินตามไปในบ้าน

 

 

โทโมะ  :  ตัวเล็กรอข้างนอกก็ได้นะ

 

 

แก้ว  : แก้วอยากดูพี่ทำมากกว่าคะ

 

 

ชายหนุ่มก็ไม่ได้ว่าอะไร เริ่มทำกับข้าวโดยมีหญิงสาวนั่งมองอยู่ ท่าทางการทำไม่ต้องบอกก็รู้ว่าทำ

 

 

ไม่เป็นหญิงสาวได้แต่นั่งอมยิ้มกับท่าทางนั่น การทำปลาทอดเป็นไปด้วยความยากลำบากนานหลาย

 

 

นาทีเลยทีเดียวกว่าที่ชายหนุ่มจะจัดการเอาเกล็ดปลาและไส้ปลาออก

 

 

ฟูว์ ฟูว์~

 

 

โทโมะ  :  โอ๊ย โอ๊ย..

 

 

ร้องเสียงหลงเมื่อน้ำมันร้อนๆเจอเข้ากับปลาที่มีน้ำอยู่ด้วยทำให้กระเด็นมาถูกตัวชายหนุ่มจนสะดุง

 

 

ไปหลายที หญิงสาวตกใจรีบเดินเข้ามาดู

 

 

แก้ว  :  เป็นไงบ้างคะ ขอแก้วดูหน่อย

 

 

ชายหนุ่มยังคงหดมือไว้ข้างหลัง

 

 

โทโมะ  :  พี่ไม่ได้เป็นอะไรสักหน่อย

 

 

แก้ว  :  ยังมาทำปากแข็งเมื่อกี้เห็นร้องซะดัง ไหนมาขอแก้วดูหน่อยคะ

 

 

มือบางจับไปที่แขนแล้วดึงออกมาดู

 

 

แก้ว  :  โดนเยอะเหมือนกันนะเนี่ย

 

 

 

 

ลูบเบาๆไปตามแขนชายหนุ่ม

 

 

โทโมะ  :  เดี๋ยวมันคงหาย

 

 

แก้ว  :  ไม่หรอกคะเดี๋ยวมันจะพอง รอแก้วก่อนนะคะเดี๋ยวมา

 

 

พูดแล้ววิ่งออกไปทางประตูหลังบ้าน

 

 

โทโมะ  :  ตัวเล็กอย่าวิ่งเดี๋ยวล้ม

 

 

รองห้ามเสียงดัวแต่หญิงสาววิ่งออกไปแล้วไม่นานนักก็กลับมาพร้อมว่านหางจระเข้ในมือ

 

 

โทโมะ  :  อะไรครับตัวเล็ก

 

 

แก้ว  :  ว่านคะไว้ทาจะได้ไม่พองมากไง

 

 

ทาให้ทุกทีที่โดนน้ำมันท่าทางเป็นห่วงทำให้ชายหนุ่มอดยิ้มไม่ได้

 

 

หมับ จุ๊บ~

 

 

สุดท้ายก็รวบหญิงสาวมาจูบจนได้ ปากหวานๆนั่นไม่ว่าจูบกี่ครั้งก็ไม่รู้เบื่อหวานจนไม่อยากถอนจูบ

 

 

ออก

 

 

แก้ว  :  อื้อออออ...

 

 

หญิงสาวเริ่มประทวงเพราะได้กลิ่นอะไรบ้างอย่างแต่ชายหนุ่มก็ไม่ยอมปล่อย

 

 

แก้ว  :  อื้อ อื้อออ...พี่คะพอก่อน

 

 

ต้องท่วงอยู่สองครั้งจึงปล่อยได้หันมาดูอีกทีปลาที่อยู่ในกระทะก็เกือบไหม้ไปแล้ว หญิงสาวรีบเดิน

 

 

ไปใช้ตะหลิวพลิกปลาอย่างคล่องแคล่ว

 

 

โทโมะ  :  ตัวเล็กระวังน้ำมันนะ

 

 

เดินเข้ามาห้ามเห็นท่าพลิกแล้วเสี่ยวแทน

 

 

แก้ว  : ไม่เป็นไรคะพี่ไปนั่งเถอะเดี๋ยวแก้วทำให้ทานเอง

 

 

โทโมะ  :  ไม่เอา

 

 

จับให้หญิงสาวไปนั่งที่เดิมแล้วกลับมาทำอาหารต่อ

 

 

สรุปแล้วปลาทอดที่กรอบจนกลายเป็นเกรียม ต้มจืดที่ผักชิ้นเบ้อเริ่มแถมจืดสมชื่อ ไข่ดาวที่ต้องทอด

 

 

ถึง8ฟองกว่าจะได้ไข่ที่กินได้เพียงแค่2ฟอง สุดท้ายผัดผักคะน้าที่เหมือนว่าคะน้าจะไม่สุกเพราะกลัว

 

 

ไหม้สะก่อนเลยรีบยกขึ้น ชายหนุ่มมองดูอาหารที่ทำแล้วไม่หน้าจะทานได้เตรียมจะเททิ้งลงถังขยะ

 

 

 

หมับ~

 

 

มือเรียวยั้งไว้ได้ทัน

 

 

แก้ว  :  ทำอะไรคะนั่น

 

 

โทโมะ  :  มันไม่อร่อย ทิ้งไปเถอะเอามันไว้ก็กินไม่ได้

 

 

แก้ว  :  พี่รู้ได้ยังไงคะว่าไม่อร่อย

 

 

โทโมะ  :  แค่พี่เห็นหน้าตาของมันพี่ก็ไม่อยากกินแล้ว

 

 

แก้ว  :  แต่แก้วอยากกิน ถ้าเป็นพี่ทำแก้วทานได้คะ

 

 

โทโมะ  :  เอาไว้พี่ไปเรียนก่อนนะแล้วจะทำให้ใหม่มันทานไม่ได้หรอกพี่รู้

 

 

แก้ว  :  ทานได้สิคะทำไมจะทานไม่ได้ โอ๋ๆอย่าพึ่งใจน้อยสิคะ

 

 

เห็นชายหนุ่มหน้าหง่อยๆก็รู้ว่าโกรธตัวเองที่ทำไม่ได้อย่างใจ

 

 

โทโมะ  :  ก็มันทานไม่ได้จริงๆ

 

 

แก้ว  :  แก้วจะทำให้ทานได้เองดีไหม...

 

 

บอกด้วยน้ำเสียงน่ารักก่อนจะยกชามกับข้าวทั้งหมดไปที่ห้องครัวใหม่เธอแกะปลาทอดที่เกรียมๆ

 

 

ออกเป็นชิ้นๆแล้วผัดกับน้ำพริกจนกลายเป็นปลากรอบราดพริกกลิ่นหอมน่ากิน ส่วนต้มจืดก็เทกลับ

 

 

 

 

ลงหม้อแล้วเติมเครื่องปรุ่งอีกนิดหน่อยแล้วตั้งใส่ชามใหม่ ผัดคะน้าที่สุกบ้างไม่สุกบ้างถูกเทลง

 

 

กระทะอีกรอบแล้วราดตบท้ายด้วยน้ำมันหอย...กับข้าวทุกอย่างถูกนำกลับมาขึ้นโต๊ะอีกรอบทั้ง

 

 

หน้าตาและกลิ่นบอกได้คำเดียวว่า น่ากินมาก

 

 

แก้ว  :  เสร็จแล้วคะกินกันเลยนะ

 

 

ตักข้าวให้ชายหนุ่ม

 

 

โทโมะ  :  สุดท้ายตัวเล็กก็ต้องทำให้พี่กินอยู่ดี

 

 

น้ำเสียงเจือความผิดหวังเล็กน้อย จนหญิงสาวต้องปลอบ

 

 

แก้ว  :  พี่ทำไงคะแก้วแค่ช่วยนิดหน่อยเอง  สรุปแล้วมื้อนี้เราช่วยกันทำให้ลูกกินโอเคไหม

 

 

‘ขอบคุณเหลือเกินที่ฟ้าส่งตัวเล็กมาให้พี่’

 

 

ชายหนุ่มได้ยินก็ยิ้มออกมาทันที จากนั้นการทานข้าวด้วยกันในรอบหลายเดือนก็เริ่มขึ้น บรรยากาศ

 

 

อบอวลด้วยความสุข

 

 

 

...........................................................................................................................................

 

อัพแล้วนะคะหวานๆอีกนิด~

 

 

เหมือนเดิมคะลีดเดอร์ก็รู้เนอะว่าอยากอ่านต้องทำไงบ้างอ่า~ไรเตอร์แบ๊ตหมดไปหลายวัน

 

 

อ่อ...เกือบลืมคะ HAPPY NEW YEAR คะลีดเดอร์ รักๆลีดเดอร์จ๊วฟฟม๊วฟฟ

 

 

ถ้ายังไม่เบื่ออยากอ่านตอนหน้าก็เหมือนเดิมคะเม้นๆๆโหวดๆ เจอกันตอนหน้าคะ